η κανάτα

Είναι φτηνή και πλαστική. Μια κίτρινη κανάτα με λευκά πουά που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κιτς.
Θυμάμαι το ξάφνιασμά μου όταν την είδα μια μέρα γυρίζοντας από τη δουλειά σε ένα μικρό κατάστημα με διάφορα μικροαντικείμενα για το σπίτι. Δίχως δεύτερη σκέψη την πήγα στο ταμείο.
Θυμάμαι και την απορία της μητέρας, όταν την είδε και μου χαμογέλασε μισοσυνωμοτικά για τις χαζονοσταλγίες μου. Εκείνη υπήρξε πάντοτε ρεαλίστρια. Ποτέ δε γυρνούσε να κοιτάξει πίσω. Μόνο τώρα με τον χαμό του πατέρα...την πιάνω πού και πού να νοσταλγεί αυτά τα μικρά ασήμαντα της καθημερινότητας που όμως "έκαναν μια ζωή".
Μονολογεί τότε....Kι ενώ με κοιτά στα μάτια ....ξέρω πως βρίσκεται μακριά.



Ήταν ίδια με μια κανάτα που δεν ξέρω αν αγοράστηκε πριν αποκτήσω μνήμη ή μετά, αλλά εγώ την θυμάμαι από πάντα....
Στα πολύ μικράτα μου γέμιζε τα ποτήρια μας με νερό και λίγο αργότερα όταν αντικαταστάθηκε από άλλες πιο ωραίες και πρακτικές εκδιώχτηκε στον κήπο για να ποτίζουμε με τη γιαγιά "τα βασιλικά". Εκείνη με έστελνε να τη γεμίζω με νερό και μετά με περίσσια φροντίδα πότιζε κάθε απόγευμα όλες τις γλάστρες μία προς μία.
Γιαγιά και κανάτα με έναν περίεργο τρόπο είναι συνδεδεμένες στη μνήμη μου.
Τα χρόνια πέρασαν. Από το σπίτι το πατρικό έφυγα σχετικά νωρίς....Η γιαγιά , ήρθε η ώρα που μας άφησε....
Κι η κανάτα.... σα να έχασε κι αυτή το αφεντικό της.....ράγισε.
Και πετάχτηκε.


Μη με ρωτάτε το υλικό από το οποίο φτιάχνονται οι μνήμες.

Χαζονοσταλγίες.......

τ'αηδόνια

'Τ'αηδόνια δε σ'αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες"
έτσι ξεκινά η Ελένη του Σεφέρη.
Χρόνια και χρόνια με είχαν στοιχειώσει οι στίχοι αυτού του ποιήματος.....με κείνον τον τοξότη που ξαστόχησε....τα χαμένα στην άβυσσο κορμιά...και κείνο το ερώτημα :
"αηδόνι αηδόνι αηδόνι
τ'είναι θεός; τι μη θεός ; και τι τ'ανάμεσό τους"

.....και ακόμη δεν έχω ακούσει το κελάηδημα του αηδονιού.

Σήμερα εκεί θέλω να σταθώ. Όσο κι αν φαίνεται άτοπο. Στ'αηδόνι. Ανάγκη, θλίψη, στεναχώρια
Πώς όταν γκρεμίζεται ένας ολόκληρος κόσμος κι εσύ κολλάς σε μία λεπτομέρεια; Κάπως έτσι.
Και όχι ...δεν γκρεμίστηκε κανένας κόσμος.


Μα ας γυρίσω στο ποίημα. Στην Ελένη του Σεφέρη ο ποιητής χρησιμοποιεί ως πηγή έμπνευσης το μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο Πάρης ποτέ δεν έκλεψε την Ελένη. Την Ελένη την είχε μεταφέρει ο Ερμής στην Αίγυπτο, στο παλάτι του Πρωτέα και όλος ο Τρωικός πόλεμος έγινε για ένα φάντασμα.
Όπως όλοι οι πόλεμοι
Τόσες ζωές χαμένες. Τόσα πολύτιμα χρόνια γι' αυτούς που κατάφεραν να επιζήσουν...για ποιον σκοπό αλήθεια;
Για "ένα πουκάμισο αδειανό..."
Λίγο τον νοιάζει τον ποιητή ο ίδιος ο Τρωικός πόλεμος έχοντας ζήσει δυο παγκόσμιους στη διάρκεια της ζωής του.

Δεν ξέρω γιατί σήμερα αυτό το ποίημα. Ίσως επειδή τελειώνω με τις μέρες του Σεφέρη και αυτό ήταν πάντα το αγαπημένο μου

...κι ακόμη δεν έχω ακούσει αηδόνι....

μια μέρα μετά

Και σήμερα το φεγγάρι είναι μεγάλο και στρογγυλό. Και ας είναι μια μέρα μετά την πανσέληνο. Μα στην πραγματικότητα δε θέλω να μιλήσω για το φεγγάρι.
Θέλω να καταχραστώ αυτήν την ιδιαίτερη γωνιά μου και να την καταστήσω για άλλη μια φορά προσωπικό ημερολόγιο.


Γιατί καμιά φορά γυρίζεις απο την απογευματινή σου βόλτα σε ένα δωμάτιο που υποσχέθηκες να βάψεις στο χρώμα της ώχρας και βρίσκεις το τζάκι αναμμένο ενώ είναι Ιούλης μήνας. Και κει παρέα με το σκύλο σου πιάνεις μια μπύρα και οι ιστορίες ξετυλίγονται η μία πίσω από την άλλη δίπλα στις φλόγες. Και οι ψίθυροι ανακατεύονται με χαρούμενα γέλια ενώ ο σκύλος κοιμάται ήσυχος δίπλα στα πόδια σου.


Και όλα είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι. Το καλοκαίρι μόνο μοιάζει λίγο παράταιρα δροσερό, μα αυτο είναι από τα πράγματα που δεν πειράζουν. Είναι μια ευκαιρία να ανάψει το τζάκι και να ζεστάνει με τις φλόγες του τα λόγια της νύχτας

Λίγο αργότερα σε μία κάμαρα με δύο παράθυρα, το ένα στην ανατολή -πάντα στην ανατολή - ένα πελώριο φεγγάρι , όμοιο με το σημερινό, αρχίζει το ταξίδι του την ώρα που ένα παραμύθι σε βυθίζει σε έναν ήρεμο και γαλήνιο ύπνο.
Δεν ακούς το τέλος , ίσως γιατί τα πιο όμορφα παραμύθια δεν έχουν τέλος, μόνο το πρωί ρωτάς ανήσυχος τι συνέβει
..........................

-Μην ανησυχείς. Ήταν το τέλος μιας όμορφης μέρας. Το παραμύθι θα στο πω άλλη φορά.

σημειώσεις

Στις 26 Του Γενάρη του '40 ο Σεφέρης σημείωνε στο ημερολόγιό του :

"Χτες μάθημα αντιαεροπορικής αμύνης στο Υπουργείο. Ο ομιλητής παραβάλλει τα συμπτώματα του υπερίτη με τα συμπτώματα της λέπρας. Λαμπρά : ο υπερίτης είναι ένα είδος βροχής λέπρας. Μόνο θα 'πρεπε να συλλογιστεί κανείς πως η ανθρωπότητα που γεννά τέτοια ευρύματα, δεν μπορεί να μη μοιάζει κάπως με τα ευρύματά της. Να έχει μια ψυχή λεπρή : όπως η ψυχή του Αχιλλέα μοιάζει με το δόρυ του και του Οδυσσέα με το καράβι του."

Από τις Γ' μέρες

Αν και βρίσκω την παραπάνω επαγωγή κάπως μονομερή και επιπόλαιη, δεν μπορώ να μην τη θεωρήσω έστω εν μέρει εύστοχη και οπωσδήποτε εντυπωσιακή.

ο Αρ.

Είναι μέρες που οι γραφές είναι εύκολες. Κυλάνε όπως το σαπούνι σε βρεγμένη επιφάνεια.

Κι είναι άλλες που νιώθεις τις σκέψεις να συνωστίζονται στο μυαλό σου και διάφοροι μηχανισμοί να τις εμποδίζουν να κάνουν σύνολα προτάσεων που θα γίνουν κατανοητά σε κάποιον πέρα από τον εαυτό σου.

Τελευταία διανύω πολλές τέτοιες μέρες.
Ένα σωρό "πρέπει" και "μη" εμποδίζουν την αβίαστη ροή του λόγου

Όμως σήμερα ένα βορειοδυτικό αεράκι έδιωξε κάθε ίχνος σκόνης . Κι ένας λαμπρός ήλιος φώτισε τόσο βαθιά το είναι μου που ένα χαμόγελο ήρθε κι εγκαταστάθηκε στο πρόσωπό μου, καθώς εικόνες νοσταλγικές μπλέχτηκαν με αυτές μιας άνοιξης που ολοένα γίνεται περισσότερο βίωμα.

.....................................................

Όλα αυτά χτες. Γιατί σήμερα η μέρα γέμισε σύννεφα και η διάθεση βάρυνε ανάλογα.
Μέχρι που μια συζήτηση μου θύμισε τον Αρ.

Ο Αρ. είναι ένα εννιάχρονο φουσκομάγουλο αγοράκι. Έχει ανοιχτοκάστανα σγουρά μαλλάκια και το μυαλό του είναι συχνά στο φαγητό. Ακόμη και τις πιο άσχετες ώρες.
Ίσως γι'αυτό να είναι τόσο στρουμπουλό.
Χαίρεται όμως με τα πιο απλά πράγματα. Χαρίζει το όμορφο χαμόγελό του δίχως κανέναν ενδοιασμό. Και κυρίως...Κυρίως....Έχει μια ακλόνητη πίστη ότι στα βουνά κατοικούν αγγέλοι και ότι στα δάση κυκλοφορούν ιπποπόταμοι.