ο Μενούσης

μυστήριες που είναι καμιά φορά οι αναζητήσεις ,όταν σε οδηγούν σε ξεχασμένα μονοπάτια.
είχα λατρέψει αυτό το τραγούδι....ίσως γιατί η Ειρήνη Παππά το ανεβάζει σε ένα άλλο επίπεδο

σχέδια

μια μέρα πήρε να μου λέει για τα σπίτια που σχεδιάζανε με το φίλο του το Δ. σαν ήτανε ακόμη παιδιά. μόλις που μπαίνανε στην εφηβεία. "σπίτια κανονικά" μου εξηγούσε, και ξυπνούσε ο παλιός του ενθουσιασμός, "με όλες τους τις λεπτομέρειες".
λογαριάζανε ακριβώς πόσα τετραγωνικά θα ήταν το σαλόνι, πόσα η κρεβατοκάμαρα, πόσα το μπάνιο....φτιάχνανε τη διαρρύθμιση, εδώ μια σκάλα, εκεί ένα παράθυρο, πίσω η αυλή - μεγάλη να είναι- να χωράει τα ζώα, γιατί ναι, θα είχανε οπωσδήποτε ζώα.
και σ'όλα τα σχέδια πάντα υπήρχε μια γυναίκα.δε νοούνταν το σπίτι χωρίς εκείνη. η ύπαρξή της ήταν δεδομένη.
το δύσκολο ήταν να χτιστεί το σπίτι.
ναι, το δύσκολο ήταν να χτιστεί το σπίτι ακριβώς όπως το θέλανε

το βλέμμα του χάθηκε για λίγο. κοιτούσε μπροστά του μελαγχολικά
"είχαμε σίγουρη τη γυναίκα . το πιστεύεις ; λες κι ήταν εύκολο να βρεις τη γυναίκα "

δεν ήταν παράπονο. ήταν περισσότερο ένα είδος παραδοχής, από εκείνα που έδιναν μια παράξενη νοσταλγία στο βλέμμα του

οσμές

μυρίζω ολόκληρη το ιταλικό αφρόλουτρο που έμαθα απ'τη Φανή, όπως έμαθα από τον Χ τη μαγική δύναμη της όσφρησης.
δεν είναι που  μένω πιστή στο συγκεκριμένο άρωμα  τόσα χρόνια - άλλωστε στο μεταξύ έχουν αλλάξει τα γούστα μου - αλλά μένει πάνω σου. για ώρες. και το μυρίζεις μαζί με την καθαριότητα που νιώθεις. όταν δεν βρίσκω κανένα από τα αγαπημένα μου αρώματα,όπως λεβάντα, βιολέτα ή γιασεμί, καταλήγω πάντα σε αυτό.

θυμάμαι που όλο το σπίτι ανέδυε το συγκεκριμένο άρωμα.όπως και το αντρικό σαμπουάν που χρησιμοποιούσε η Φανή για τα μαλλιά της- κρίμα που δεν υπάρχει πια . αυτό το δεύτερο. ήταν μεθυστικό.

από τις τρεις μας ήταν η πιο εκκεντρική. η πιο σίγουρη για τον εαυτό της. η πιο ετοιμόλογη.
και είχε ένα μοναδικό ταλέντο  να χειρίζεται τους άλλους .
και  ένα μοναδικό ταλέντο να μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων, σχεδόν χαρισματικά.

την παρακολουθούσα από κάποια απόσταση σαν ένα παράξενο πουλί. μερικές φορές τη ζήλευα λίγο. όλη της η ζωή ήταν μια παράσταση  της οποίας τη σκηνοθεσία ουδέποτε παραμελούσε.ακόμη κι όταν ήταν μόνη. ω! εμένα θα με κούραζε αυτό .

η διαφάνειά μου, που τόσο εκτιμούσαν οι άλλοι - κάθως οδηγούσε σε ασφαλείς έως και προβλέψιμες συμπεριφορές και φάνταζε εύκολα χειραγωγήσιμη (φάνταζε!) - ίσως να οφειλόταν σε τεμπελιά. ή έλλειψη φαντασίας, γνωρίσματα για τα οποία κάθε άλλο παρά περήφανη είμαι.
οκ....ισως και σε μια λανθάνουσα αίσθηση ηθικής και τιμιότητας, αποτέλεσμα υπερσυντηρητικής αγωγής...αλλά who cares really όταν είσαι μια γεννημένη  Holly Golightly

ανάμεσα στους κοινούς γνωστούς μας ελάχιστοι συμπαθούσαν τη Φανή. κι αυτό ήταν κάτι αδιευκρίνιστο για μένα. Οκ ήταν fake....αλλά έλαμπε τόσο πολύ. μόνο εγώ το έβλεπα ; ή μόνο σ'εμένα είχε επίδραση η λάμψη της ;

θυμάμαι που είχε στοίβες στοίβες τα αμερικάνικα περιοδικά στο πάτωμα. παμπάλαια. δεν καταλάβαινα τι τους έβρισκε και τα ξεφύλλιζε ξανά και ξανά πίνοντας τον καφέ της με τις ώρες σ'εκείνο το μικρό τραπεζάκι καφενείου με τη βιεννέζικη καρέκλα.ήταν γεμάτα κραγιόν, σκιες ματιών και μάσκαρα. και χρωματιστούς φακούς επαφής.

από την άλλη καθώς δε θυμάμαι τίποτα από το "άτομο και κοινωνία" που διάβαζα την ίδια εποχή ή από το βασιλιά Ληρ, αναρωτιέμαι μήπως τελικά ο χρόνος που ξοδεύει κανείς στο διάβασμα, είναι χρόνος μιας πρόσκαιρης απόλαυσης ; όχι επένδυση....απόλαυση. όπως τρως ένα πετυχημένο σουφλέ σοκολάτας ή όπως πίνεις ένα διαλεγμένο Merlot
από αυτήν την άποψη η Φανή απολάμβανε τη δική της Sacher

κι εγώ τη δική μου

 και τελικά ίσως να μη μένουν παρά μονάχα αυτές οι οσμές και η αίσθηση που άφησαν κάποια από τα πιο αγαπημένα αναγνώσματα πάνω σου. και να'ναι αυτά που χαράζουν τα πιο βαθιά αυλάκια σ'εκείνους τους πολύπλοκους διαδρόμους που βρίσκονται κάπου πίσω από τα μάτια

από τραγούδι σε τραγούδι

 ήταν εκείνη η κουβέντα






- βράδυ Κυριακής στο σπίτι που αγαπώ.  όλα είναι βουτηγμένα σε μια γλυκιά αρμονία.
τα πράγματα είναι στη θέση τους, ο σκύλος κοιμάται και ονειρεύεται, τα περιττά φώτα σβήνουν
σ'ευχαριστω....γι'αυτό το άνοιγμα....στη ζωή

αύριο;

δεν ξέρω τι σου άρεσε σ'εκείνη τη στάση. αυθόρμητα μιμήθηκα τον Σ. είδα το βλέμμα σου να αλλάζει. δίχως να μπορώ να το ερμηνεύσω.
το θυμάμαι.
να σε κερδίσω, μου λες και μου ξαναλες. το θέμα ήταν πάντα με κάτι να σε κερδίσω. άργησα να το καταλάβω.
(μου πέφτει λίγο βαρύ  καμιά φορά)

νόμιζα πως όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται τόσο πολύ, έχουν ήδη κερδίσει ο ένας τον άλλον.
μην αναρωτιέσαι μετά που τόσο συχνά σε ρωτώ " σ'ενοχλεί αυτό ; σου αρέσει εκείνο ;"
είναι που ασυνείδητα νιώθω πως πρέπει να σε κερδίσω. πως δεν αρκώ. ή πως μπορεί κάτι λάθος να κάνω.

αναλογίζομαι αν έχω πει ποτέ σε κάποιον "αν κάνεις εκείνο, θα με κερδίσεις"
αλλά, όχι. μου είναι ξένη η φράση. δε μου ταιριάζει. δεν ένιωσα ποτέ σαν έπαθλο

κι ίσως επειδή όταν είμαι με κάποιον με έχει ήδη κερδίσει, ακόμη κι αν δεν το βλέπω έτσι.
για το χιούμορ του, για το μυαλό του, για τη δύναμή του, για τον τρόπο που στέκεται, που παίζει με τον σκύλο του, που συγκινείται...για την ευαισθησία του απέναντί μου, για την αγάπη του
γι' αυτό που εκείνος είναι και κανένας άλλος
(όπως ο τρόπος που κοιμάται και ανασαίνει δίπλα μου. το βλέμμα του τα πρωινά. )

κι αν πρέπει με κάποιον τρόπο να σε κερδίσω, δίχως να πρέπει να αλλάξω ταυτότητα.....
η απάντηση είναι , ναι
αφού έτσι είναι η αγάπη μαζί σου

γιατί σαν τη Μαρώ, ανάμεσα στα παιδιά κι εκείνον, θα διάλεγα εκείνον.
 και μη μου ξαναπείς "κοίτα τι γράφεις" γιατί έτσι είμαι. ενθουσιώδης και παρορμητική. και αύριο μπορεί να σε έχω ξεχάσει. (μόνο που το αύριο δεν έρχεται ποτέ...κυνήγα το και θα δεις)