αποσπασματικά

Εκείνο το μαγιάτικο πρωί μπήκα πολύ βιαστικά μέσα στο σπίτι κρατώντας έναν κόκκινο φάκελο. Μόλις το προηγούμενο βράδυ έκοψα τις  άγκυρες που με κρατούσαν δεμένη σε τόπους και καταστάσεις που βάραιναν αλλόκοτα πάνω μου.Μου ήταν αδύνατο να φανταστώ πως πέραν της δικής μου κίνησης προς την ελευθερία, θα ανακάλυπτα σχεδόν ταυτόχρονα μία ζωή, ένα συναίσθημα, έναν κόσμο που δεν φανταζόμουν ότι υπήρχαν

Κι αυτός ο τόπος με μνήμη ή χωρίς, παίρνει το ρόλο  μιας σταθεράς, ενός  σημείου αναφοράς, μιας αδιαπραγμάτευτης αλήθειας. Ειδικά αυτό το τελευταίο.

...

Δεν είχα πάρει καν τα καλά μου παπούτσια μαζί. Που δεν ήταν και ιδιαίτερα καλά με σύγχρονα δεδομένα, αλλά για τότε ήτανε μια χαρά. Και κρατούσα εκείνον τον κόκκινο φάκελο.Κι έναν μπλε σάκο.

...

Μια μέρα - μήνες μετά-  ανάμεσα στις ζωγραφιές και τα βιβλία βρήκα κι εκείνη την εικόνα. .Κι ήταν θαυμάσια. Σαν πρωινό σε παραλία που παίρνεις το κορίτσι σου τηλέφωνο για να του πεις ότι το αγαπάς.

....

Χρόνια μετά ξεχνάς πολλά σημαντικά γεγονότα της ζωής σου,ξεχνάς πρόσωπα και ονόματα, και πράγματα ακριβά, αλλά θυμάσαι με περίσσια διαύγεια έναν κόκκινο φάκελο και δυο ξεχασμένα γαλάζια γοβάκια . Θυμάσαι τη ζακέτα που φορούσες, γιατί έχει ψύχρα τα πρωινά του Μάη στον Βορρά. Θυμάσαι το φως που έλουζε το δωμάτιό σου 

fast forward

Οι μέρες περνούν, ή άνοιξη έρχεται ακόμη κι αν κάνει ένα μικρό πισωγύρισμα ο καιρός κι έχω την εντύπωση πως όλα γύρω μας αλλάζουν και δεν εννοώ προς το καλύτερο. Θα ήθελα να μπορούσα να κάνω ένα fast forward μια δεκαετία μετά .

βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις

ρεαλισμός

τις μικρές ευτυχίες τις βρίσκω πια σε γεγονότα ασήμαντα : στο τραγούδι ενός κότσυφα, στην γκρίνια του πορτοκαλή, στις μικρές σταγόνες που φέρνει ο αέρας στο πρόσωπό μου περνώντας δίπλα από το συντριβάνι της πλατείας Κοτζιά.
μικρά χαμόγελα, στιγμαία, αλλά ναι,  χαμόγελα.
τις μεγάλες κάπου τις έχασα ανάμεσα στις ολοένα πιο απαιτητικές συνθήκες εργασίας δίχως αντάλλαγμα ή και προοπτική, στην καθημερινή και πολυετή πια μοναξιά, στα απογοητευμένα πρόσωπα των γύρω, στο αμφίβολλο μέλλον .

κατάθλιψη θα έλεγε κάποιος, ρεαλισμός θα απαντούσα.ψυχρός ρεαλισμός

παλιότερα όταν δεν με έπιανε ύπνος τα βράδια έφερνα στο νου πράσινα λιβάδια, σαν αυτά των παιδικών μου χρόνων
 παλιότερα.
(ίσως και γι'αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι )

κάποιες νύχτες ειδικά όταν κάποιο πρόβλημα υγείας με ταλαιπωρεί πολύ, σκέφτομαι πως δε θέλω να πεθάνω μόνη σ'ένα άδειο σπίτι.(όσο μεγαλώνουμε ο θάνατος δεν αποτελεί πια μια τόσο μακρινή προοπτική) από την άλλη ακόμη και μ'αυτή τη σκέψη συμβιβάζεται κανείς μετά από μια πρώτη άρνηση. "στείλτε την αστυνομία" είπα την άλλη φορά σε μια φίλη στη δουλειά "αν βλέπετε πως δεν έρχομαι και δεν απαντώ στα τηλέφωνα"

κι ίσως να είναι καλύτερα έτσι από μια μακροχρόνια αρρώστια.
σίγουρα είναι καλύτερα έτσι

εργασία μήτηρ πάσης...(συμπληρώνετε ό,τι θέλετε)

Δεν μπορώ να υιοθετήσω την άποψη που επαναλαμβάνεται συνεχώς γύρω μου "σημασία έχει να ΄χεις μία δουλειά". Την θεωρώ εντελώς στρεβλή και προσβλητική για τη νοημοσύνη μου.
Επειδή ήρθαν τα πάνω κάτω σ'αυτή τη χώρα και τόσο οι πολιτικοί της όσα και τα ΜΜΕ μας εμπαίζουν, και μας έχουν καταντήσει τα κορόιδα που φροντίζουμε για τη δική τους πραγμάτωση και ευζωία, δε θα αλλάξουμε και το νόημα αλλά και το βάρος  που έχουν κάποιες έννοιες για τη ζωή μας.
Οι γονείς πολλών της γενιάς μου μπορεί μη έχοντας άλλες επιλογές , να κουράστηκαν πραγματικά  για μια καλύτερη ποιότητα ζωής και να δούλεψαν σκληρά για να την επιτύχουν, αλλά ούτε τα προσόντα της σύγχρονης ελληνικής  γενιάς είχαν , κι από την άλλη αυτούς τους στόχους που είχαν θέσει, μπόρεσαν και τους πέτυχαν.
Σήμερα αμφιβάλλω πολύ αν μπορεί κανείς να αγοράσει με το μισθό του σπίτι ( με πολυετές δάνειο μιλάμε πάντα) να σπουδάσει παιδιά ή να τα βοηθήσει να φτιάξουν το δικό τους σπιτικό.
Εκείνα πάλι με τους μισθούς των 300 και των 500, άντε να ξεκολλήσουν από το πατρικό για να φτιάξουν τη δική τους ζωή.

Το θεωρώ εντελώς παράλογο να προτείνεις σε έναν νέο άνθρωπο που σπούδασε, που αφιερώθηκε σε ένα αντικείμενο ή και σε περισσότερα και που σίγουρα είχε τις επαγγελματικές του φιλοδοξίες , να ξεχάσει τα όνειρά του και να βρει έναν τρόπο, έναν οποιονδήποτε τρόπο να βγάλει ένα μεροκάματο για να επιβιώσει .

Το λιγότερο το 1/3 της ζωής μας το περνάμε δουλεύοντας. Είναι κρίμα να το πετάμε αυτό το 1/3 σε κάτι ανούσιο, κάτι που δεν μας ευχαριστεί ή που δε μας υπόσχεται κάτι στο μέλλον μας.
Είναι κρίμα να το πετάμε για ένα ξεροκόμματο.

Όσο για μας τους μεγαλύτερους που ακόμη έχουμε μια δουλειά, οι συνθήκες μοιάζουν όλο και περισσότερο με αυτές των σκλάβων στη γαλέρα. Κάποτε θυμάμαι ήθελα να επιστρέψω σ'αυτόν τον συγκεκριμένο τόπο. Νόμιζα πως "αυτός ο τόπος" όπως τον ήξερα, ακόμη και με τα προβλήματά του, υπήρχε.
Όμως η πραγματικότητα είναι πάντα εδώ για να μας διαψεύδει. Κι όλο και περισσότερο βαραίνει αυτό το πεταμένο 1/3.

Το νερό σήμερα  θα 'τανε και 100 βαθμούς. Είχε κάψει από την ήλιο σαν καλοκαίρι. Τ'άφηνα να τρέχει και σκεφτόμουν το εφήμερο. Δεν ξέρω γιατί, θυμήθηκα την κόρη του Τ. Θα'χε την ηλικία μου πάνω κάτω .
Σκεφτόμουν τα παιδιά. Πως δεν έχει σημασία από πού παίρνουνε αγάπη. Φτάνει να παίρνουν έστω κι από ένα πρόσωπο. Αρκεί και το ένα. Όποιο και να'ναι.

Το πρωί στη συνηθισμένη μου διαδρομή ο ήλιος με χτύπαγε στο πρόσωπο. Σαν άλλοτε. Κι όμως όχι σαν άλλοτε.
Πώς είναι να σου κλείνουν μία πόρτα και μετά μια άλλη και μετά μια άλλη ;

"Απελπίζεσαι" ....όχι, δεν απελπίζομαι. Ψάχνω, περιμένω και πάλι ψάχνω...αλλά στο τέλος μόνο συμβιβάζομαι. Ένας Θεός ξέρει πόσο.
Και μετράω. Τρεις μήνες, 40 μέρες, δυο χρόνια.
Χωρίς...
Και γερνάω.
Κάθε μέρα

Όσο μεγαλώνω τα χάνω με τους ορισμούς και αν με ρωτήσεις τι είναι ευτυχία δεν θα ξέρω να σου πω, μόνο "φέρ'την στα μέτρα σου".

Κι από κείνο το κινητό που χάθηκε και τα κλειδιά και τα χρήματα, πιο πολύ πόνεσαν τα χαμένα μηνύματα κι εκείνο το στυλό που είχα περάσει τις εξετάσεις


"..... και μετά θέλω να ξυπνήσω μετά από πολύ καιρό και να κάνουμε εκδρομές στους φάρους και να σκάνε άγρια τα κύματα στις ακτές. μ'αγαπάς ακόμη ; "

σκόρπια και...ατάκτως ερριμμένα

η ψαλίδα ολοένα κι ανοίγει.
ήδη το άνοιγμα της μοιάζει αδύνατον να εμποδίσει τη δημιουργία των σύγχρονων πατρικίων και πληβείων.
πολυτελή πούλμαν μεταφέρουν καθημερινά τους προνομιούχους γόνους σε ελιτιστικά σχολεία , ενώ  συνομήλικοί τους στα Πατήσια, στο Πέραμα και στη Κυψέλη κοιμούνται σε παγωμένα σπίτια.
ακόμη αγνοούν οι μεν την ύπαρξη της ζωής των άλλων, αλλά μεγαλώνοντας η εικόνα θα ξεκαθαρίσει.
.....
υπάρχει πολύς θυμός εκεί έξω. πολύς. μερικές φορές με τρομάζει.
ο ζητιάνος δεν σε παρακαλά πια για ένα πενηνταράκι. το απαιτεί, σε βρίζει, γίνεται έξαλλος αν δεν του δώσεις.
ο εικοσάχρονος  απειλεί με μπουνιές τον ελεγκτή που τόλμησε να του ζητήσει εισιτήριο.
μια ζούγκλα εκεί έξω και δεν ξέρεις να αναγνωρίσεις τα θεριά.
.....
κάποιες φορές απορώ με την αφέλεια εκείνων που νομίζουν πως όπου να'ναι θα γυρίσουμε στην π.κ. εποχή και όλα θα γίνουν όπως πρώτα.
ο γείτονας χαϊδεύει τη μαύρη -χωρίς πινακίδες- Mercedes , την ώρα που την βγάζει από το γκαράζ για να βάλει  μπρος τη μηχανή.
στ'αλήθεια πιστεύει πως θα μπορέσει να της ξαναφορέσει πινακίδες ;

.....
στη ζωή τα πράγματα παίρνουν καινούρια σχήματα και καινούριους αριθμούς.δύο αντί για έξι..ένα. στα ελάχιστα καμιά φορά βρίσκεις και πλεόνασμα. αλλά η ψυχή διψά κάποτε και για υπερβολή. σ'αυτήν δεν λες όχι.
δεν έχουν μείνει και πολλά. μετρημένες οι μέρες , ο χρόνος.
δεν μπορεί να μην το σκεφτείς όταν πνίγεσαι μέσα σε τέσσερις τοίχους, όταν καταλαβαίνεις το πόσο τρωτός είσαι.
κανένα αύριο δεν υπήρξε υπόσχεση, παρά μόνο ευχή
....
προχωράς μπροστά από το βενζινάδικο...πονάς λίγο αλλά προχωράς και σκέφτεσαι πως δεν πρέπει να αφήνουμε πάντα τα πράγματα στην τύχη