Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

εκεί που κανείς δεν θα γνωρίζει


τίποτα δεν αλλάζει και το όραμα μιας φυγής αποτελεί πια τον μόνο φεγγίτη στις καθημερινές σκέψεις. ονειρεύομαι νησιά - σε απόσταση ασφαλείας από τη χώρα - στη μέση κάποιου ωκεανού. σαν τον άγιο που ρωτούσε τον κόσμο αν γνώριζαν το κουπί, μέχρι να βρει τον τόπο που κανείς δεν θα είχε ακουστά τη θάλασσα, θα ρωτώ αν γνωρίζουν το όνομα της χώρας που χρόνια τώρα μας θαλασσοπνίγει.
και μόνο εκεί που κανείς δεν θα 'χει ακούσει το όνομά της....μόνο εκεί




Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

τα γατάκια

Κάθε μέρα την ακούω να νιαουρίζει γοερά περιδιαβαίνοντας τις γύρω αυλές. Δεν αντέχεται τόσος πόνος. Τα φωνάζει τα ξημερώματα, τα φωνάζει το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ κι όσο κι αν της εξηγώ πως τα γατάκια δεν θα τα ξαναβρεί, εκείνη δεν καταλαβαίνει.
Πριν μια βδομάδα τα ανακάλυψα σε μια κρυψώνα στον κήπο. Μόλις που είχαν αρχίσει να κάνουν τα πρώτα δειλά τους βηματάκια. Δεν τα ακουμπούσα, δεν τα πλησίαζα πολύ να μην τρομάξουν.
Πριν τρεις μέρες δύο κοπρόσκυλα, ρατσέ εννοείται και killer (ποιος Έλληνας υιοθετεί αδέσποτα?), που δεν τα βγάζει κανείς μια βόλτα, μόνιμα σε έναν κήπο με μία αλυσίδα, βρήκαν την πόρτα ανοιχτή και μέσα σε δευτερόλεπτα βρήκαν τα γατάκια και τα διαμελίσανε.
Ευθύνη ; Κανένας.
Η λέξη που για κάθε πολιτισμένη χώρα είναι συνώνυμη του πολιτισμού της, στην Ελλάδα καλά θα κάναμε να την σβήναμε κι από τα λεξικά, να μην πιάνει τζάμπα χώρο.
Θα μου πει τώρα ο κάθε Ελληναράς, έλα μωρέ για τρία γατάκια κάνεις έτσι; Χιλιάδες γεννιούνται κάθε μέρα, εδώ έχουμε προβλήματα σοβαρά να ασχοληθούμε.

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα.