Κυριακή 29 Απριλίου 2018

είναι όλα ένας μύθος...

... αλλά κι ένα όνειρο για να κοιμάσαι τα βράδια

η εικόνα είναι πάντα κάπως έτσι :
ένα πανέμορφο σκαρί, συνήθως κάπως παλιακό από εκείνα τα αντικέ, με ορθάνοιχτα πανιά να ξανοίγεται σε ένα απέραντο γαλάζιο ή να βάζει πλώρη προς το ηλιοβασίλεμα.
κλείστε τα μάτια και φανταστείτε το. υπέροχο, ε;
μια εικόνα που θα είναι πάντα συνδεδεμένη με την ιδέα της ελευθερίας, της αποδέσμευσης, της ανεξαρτησίας.
λύνεις τους κάβους και φεύγεις.
μια εξιδανίκευση.



κι έτσι θα μείνει.
μια εικόνα που φτιάχνουμε με το μυαλό μας, μια φαντασίωση, ένα όραμα.

όλα σ'αυτήν την εικόνα μοιάζουν εύκολα. μόνο που το να ανοίξει ο Κόστνερ μόνος του τα πανιά σε ένα παλιό σκαρί (όπως συμβαίνει στο message in a bottle π.χ.), είναι τόσο πραγματικό όσο το να πείσετε εσείς την Ρόμπιν Ράιτ να έρθει για πλήρωμα στο δικό σας πλοίο.

η πραγματικότητα ας πούμε ότι είναι λιιιιιγο διαφορετική.
και ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο, αυτό που προσωπικά έχω καταλάβει είναι ότι το ταξίδι με πλοίο θέλει εκτός από ικανότητες, γνώσεις και εμπειρία, πολύ καλή παρέα και άπειρη υπομονή κι ευελιξία. αλλά ΚΥΡΙΩΣ θα πρέπει να ξεχάσεις τον μύθο που έπλασες με το μυαλό σου, αυτόν που περιέγραψα στην αρχή.
τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο σ'ένα πλοίο και τίποτα δεν είναι τόσο ιδανικό.

ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα ένα ένα.
προειδοποίηση : όποιος δε θέλει να απομυθοποιήσει την αρχική εικόνα που περιέγραψα, ας σταματήσει εδώ την ανάγνωση.
από εδώ και κάτω ουδεμία ευθύνη αναλαμβάνω για την καταστροφή των φαντασιώσεων, οραμάτων κλπ κλπ.

λοιπόν....
το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να ξεχάσει κανείς είναι την ιδέα μιας ήρεμης, ΕΡΗΜΗΣ, γαλάζιας θάλασσας. τόσο το Αιγαίο όσο και το Ιόνιο το καλοκαίρι (που μάλλον τότε θα θέλεις να τα ταξιδέψεις) μοιάζουν λίγο με την Κηφισίας σε ώρα αιχμής. οκ μπορεί να υπερβάλω λίγο, αλλά κοντά είμαι.
τα φανάρια λείπουν και η διαγράμμιση.
σε ορισμένες περιπτώσεις αυτά τα τελευταία θα ήταν πολύ χρήσιμα, μια που οι επικίνδυνοι "καπεταναίοι" μοιάζουν να είναι περισσότεροι από τους επικίνδυνους οδηγούς.
πριν καλά καλά το καταλάβεις έρχεται ο άλλος να σου κόψει την πορεία από τ'αριστερά κι αν δεν έχεις το νου σου να τον αποφύγεις, σε βλέπω να κάνεις παρέα με τα ψαράκια του Αιγαίου.

πλάνη νούμερο δύο :
οι ερημικές παραλίες.
με τόσα σκάφη στις θάλασσες και τόσους τουριστικούς οδηγούς, google maps κλπ, είναι αδύνατον να βρεις ερημική παραλία. οι δε πιο διάσημες "πρώην ερημικές" π.χ. οι παραλίες των Αντίπαξων, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από το Super Paradise της Μυκόνου. ή μάλλον έχουν. στη Μύκονο βλέπεις πιο γυμνασμένα και καλλίγραμμα κορμιά και ξέρεις ότι πας για το πάρτυ .
ένα άλλο πρόβλημα με αυτές τις δήθεν ερημικές παραλίες, είναι ότι για να βρεις θέση να αράξεις το σκάφος σου κάπου κοντά στην παραλία, πρέπει να τις προσεγγίσεις με το πρώτο φως της μέρας. αλλιώς ξέχνα την την - γεμάτη από σκάφη - ερημική παραλία.

πρόβλημα νούμερο τρία:
το ίδιο στρες πάνω κάτω το έχεις και για το λιμάνι. γιατί πού θα το παρκάρεις το σκάφος σου το βράδυ. ε;
φυσικά υπάρχει και το αρόδου. αλλά και πάλι χρειάζεσαι ένα λιμάνι, έναν κολπίσκο, κάτι.
πού θα την ρίξεις την άγκυρα για να κοιμηθείς το βράδυ ; στα άπατα του Αιγαίου;
και αυτά τα αγκυροβόλια τα αρόδου, γεμίζουν ΚΑΙ αυτά από μια ώρα και μετά.
χώρια που δεν μπορείς να κατέβεις εύκολα για να πας στα ταβερνάκια απέναντι, αν δε θέλεις να τρως αποκλειστικά πάνω στο σκάφος, παρά μόνο με τη βοήθεια ενός φουσκωτού. που σημαίνει θα βραχεί το πωπουδάκι σου, τα ποδαράκια σου, μπορεί και να κρυώσεις λίγο στην επιστροφή, αλλά δε βαριέσαι...είσαι σκαφάτος!

φυσικά μπορείς να είσαι διαρκώς εν πλω. αυτό όμως σημαίνει ότι χρειάζεσαι καπετάνιο τη μέρα, όπως και τη νύχτα. σημαίνει πως δε θα χρειαστείς ανεφοδιασμό για μερικές ημέρες, άρα οικονομία στο νερό και φυσικά δε θα έχεις ρεύμα. επίσης σημαίνει να ξεχάσεις τις όμορφες παραλίες αν αυτές ήταν ο προορισμός σου, όπως και τα γραφικά λιμανάκια. θα είσαι απλά εν πλω.
γενικά θα πρέπει να ξεχάσεις πολλές από τις ανέσεις στις οποίες μπορεί να έχεις συνηθίσει.
και φυσικά, ακόμη κι εν πλω, τουλάχιστον στη Μεσόγειο, δε θα αποφύγεις το θαλάσσιο traffic.
.....

τα τελευταία χρόνια γίνεται μια τεράστια διαφήμιση όσον αφορά τις διακοπές πάνω σε σκάφος.
ένα πολύ μεγάλο ψέμα είναι ότι οι διακοπές αυτές έρχονται οικονομικότερα.
ένα σκάφος είναι πράγματι σχετικά οικονομικό (όχι ιδιαίτερα πάντως)  μόνο όταν έχει τουλάχιστον έναν σκίπερ στη παρέα, ένα-δυο άτομα που θα βοηθούν στα δεσίματα και στις μανούβρες, η παρέα θα περνά τον περισσότερο χρόνο πάνω στο σκάφος, που σημαίνει θα τρώει πάνω σε αυτό, δε θα νοικιάζει αυτοκίνητα για περιηγήσεις στα νησιά και επίσης θα είναι πολυμελής για να μοιραστεί τα έξοδα της ενοικίασης. το τελευταίο βέβαια είναι μεγάλο ρίσκο αν σκεφτεί κανείς ότι τα τετραγωνικά σε ένα πλοίο είναι ελάχιστα (κι αν δεν τα πηγαίνεις καλά με κάποιον, σε βλέπω στη θάλασσα ή κλειδωμένο σε μια σκοτεινή καμπίνα) και θα πρέπει ο καθένας να αναλάβει τον ρόλο του για να μην υπάρχουν προβλήματα και παρεξηγήσεις. επίσης επειδή οι χώροι είναι μικροί και στενόχωροι, το μοίρασμα των καμπινών ή η χρήση των μπάνιων π.χ. όταν τα άτομα είναι πολλά μπορεί να γίνει προβληματική.
αν πάλι νοικιάσεις σκάφος με αρκετούς χώρους, σκίπερ, 2-3 ναύτες, καμαρώτο και μάγειρα, καλύτερα να πήγαινες σε πεντάστερο.
επίσης ακριβό θα σου βγει αν θέλεις το σκάφος αποκλειστικά για σένα και την οικογένειά σου.

και μερικές προσωπικές παρατηρήσεις ή πράγματα που κάνουν εντύπωση:
*πάρα πολλλοί ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές σκαφών είναι αδαείς και επιπόλαιοι. άρα επικίνδυνοι και για τους άλλους.
όπως συμβαίνει και με τα αυτοκίνητα, το να πάρεις ένα δίπλωμα δε σημαίνει ότι ξέρεις και να οδηγείς όταν σου λείπει η εμπειρία, έτσι και με τα σκάφη.
επιπλέον κάποιοι μπορεί να έχουν πάρει το δίπλωμα τους στο εξωτερικό. το Αιγαίο όμως με τα μελτέμια είναι πολύ ιδιαίτερη θάλασσα. από την άλλη έχουμε και τους δικούς μας τους κάγκουρες που ξεχειλίζουν μόστρα ενώ δεν ξέρουν ούτε το πλοίο τους να δέσουν.
*όποιον κατέχει ή οδηγεί σκάφος τον φωνάζουν καπετάνιο. είμαστε η χώρα των καπεταναίων και των προέδρων. το πόσοι αξίζουν τον τίτλο είναι μια άλλη πικραμένη ιστορία.
* ο άνεμος έχει τρομερή δύναμη. αλλά τρομερή δύναμη. πήγαινε να τυλίξεις ένα πανί λίγο - ελάχιστα με 2 μποφόρ και θα με καταλάβεις. το ίδιο και η θάλασσα. αν δε σεβαστείς αυτά τα δύο στοιχεία μην πας πουθενά.
* ένα πλοίο πάντα κουνιέται. αυτό άλλοτε είναι ευχάριστο, άλλοτε όχι. το θέμα είναι πως πάντα όλα τα αντικείμενα πρέπει να είναι καλά ασφαλισμένα σε τοποθεσίες που δε θα πέσουν, σπάσουν κλπ.
*από ένα πλοίο φεύγεις πάντα με μώλωπες. σε όλο το σώμα. παντού.
*υπάρχουν ασφαλή και καλά λιμάνια με παροχές που κοστίζουν ελάχιστα και άλλα που ζητούν πολλά χρήματα χωρίς να προσφέρουν τίποτα. υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης των λιμανιών μας και εκμετάλλευσής τους, αλλά έτσι όπως πάει το πράγμα βλέπω να τα αναλαμβάνουν οι ξένοι.
ακόμη η Ελλάδα είναι πολύ οικονομική, αλλά κι αυτό βλέπω να αλλάζει σύντομα.
* λιμάνι εφιάλτης (από αυτά που έχω πάει) αυτό της Ύδρας. αν δεν την πάθεις εκεί την ανακοπή προσπαθώντας να μπεις και να δέσεις, την έχεις γλιτώσει φτηνά. με μια είσοδο σαν στόμιο μπουκαλιού όπου σχεδόν μόνιμα βρίσκεται ένα πλοίο της γραμμής και τα θαλάσσια ταξί να κινούνται εντελώς αλλοπρόσαλλα προς όλες τις κατευθύνσεις, το στρες χτυπά limit up

και μια αξέχαστη προσωπική εμπειρία.
ήταν η μέρα που θα παραδίναμε το πλοίο στο Λαύριο. ξεκινήσαμε από την Απόκρουση της Κύθνου με πλήρη άπνοια κι έναν παράξενο κίτρινο ορίζοντα στην Ανατολή. οι όγκοι των βράχων διαγράφονταν ξεκάθαρα και υπέροχα τριγύρω μας. φυσικά βάλαμε μηχανή γιατί αέρας ούτε για δείγμα. μια απέραντη λίμνη η θάλασσα.
πριν καλά καλά αφήσουμε πίσω μας τα βράχια της Κύθνου μπήκαμε στο πρώτο πέπλο της ομίχλης. όλο και πυκνότερα τα νέφη της άρχισαν να μας τυλίγουν και σε λίγη ώρα δεν βλέπαμε τίποτα. μια απόλυτη λευκότητα και μια νεκρική ησυχία εκτός από τον μονότονο βόμβο της μηχανής και τον παφλασμό του νερού που αφήναμε πίσω μας.
μοιάζαμε να κινούμαστε μέσα σ'ένα σύννεφο προς ένα λευκό τίποτα.
σηκώθηκα και πήγα προς το τιμόνι για να μπορώ να παρακολουθώ καλύτερα αν και συνήθως μου αρέσει να κάθομαι σταβέντο.
τι να παρακολουθώ; το τίποτα. το λευκό. αλλά δεν μπορείς να κάθεσαι ήσυχα ήσυχα όταν κινείσαι προς το άγνωστο χωρίς να βλέπεις.
η πορεία ήταν καθορισμένη στον αυτόματο, άρα δεν κινδυνεύαμε από σκοπέλους ή υφάλους, αλλά αν ερχόταν ένα άλλο πλοίο; ένα ταχύπλοο; ή ένα από τα μεγάλα εμπορικά ή επιβατικά;
με μόνη αίσθηση αυτήν της ακοής προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τον κίνδυνο. γιατί στη θάλασσα δεν υπάρχει διπλή γραμμή όπως στους δρόμους. δεν υπάρχει προστατευτικό κιγκλίδωμα. για περίπου μιάμιση με δύο ώρες δεν βλέπαμε τίποτα πέρα από τα 2-3 μέτρα μπροστά μας. κι όταν επιτέλους άρχισαν να αχνοφαίνονται οι όγκοι των νησιών και της στεριάς μας πλημμύρισε ένα απέραντο αίσθημα ανακούφισης.
μήνες μετά που θυμήθηκα το γεγονός τον ρώτησα πώς δε φοβήθηκε εκείνη τη μέρα. πώς ήταν τόσο σίγουρος ότι όλα θα πήγαιναν καλά.
- ποιος σου είπε ότι δε φοβήθηκα ; μου απάντησε. δεν είχα ξανασυναντήσει αυτό το φαινόμενο στο Αιγαίο, καλοκαίρι. στη Βόρεια Θάλασσα, ναι, αλλά εκεί οι συνθήκες είναι διαφορετικές.
- ναι, αλλά δεν έδειξες τίποτα.
- ο καπετάνιος δεν πρέπει ποτέ να δείχνει την ανησυχία του.

...
κάπως έτσι οι μύθοι, κάπως έτσι η πραγματικότητα.
κατά βάθος πιστεύω πως όλα τα ταξίδια ξεκινούν από μέσα μας.
από μια ασίγαστη φλόγα που ενισχύεται από την αγάπη.
και δεν υπάρχει ωραιότερο όραμα από ένα πλοίο που κατευθύνεται σε έναν άγνωστο ορίζοντα. 





Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

σε καθημερινούς ρυθμούς

το τρένο κυλά, τρέχει και το φως σχηματίζει ριγωτές αντανακλάσεις στα λευκά παπούτσια απέναντι, ακούω erbarme dich από τα κατά Ματθαίων πάθη και η σκέψη οδηγείται σε κείνα τα δέκα τσιγάρα και τη ζωή που μοιάζει να τρέχει πιο γρήγορα από το τρένο.
στη δουλειά ο Θ εκνευριστικός όπως πάντα και ξερόλας υποκριτής.
ελπίζω οι φιλοδοξίες του να τον οδηγήσουν σύντομα αλλού.
...
πονάω συχνά και ακόμη πιο συχνά απελπίζομαι από τις χαμένες δυνατότητες, τις καταστροφικές αλλαγές και την αδυναμία να επιλέξω ένα ελκυστικό μέλλον για το κομμάτι εκείνο της ζωής που δεν είναι πια τόσο εύκολο.
στην Ελλάδα  όλα μοιάζουν με ένα τεράστιο ψέμα και μια βιτρίνα χωρίς περιεχόμενο.
ίσως πάντα έτσι να ήταν, αλλά υπήρχε και λίγη ελπίδα ζωής για όσους δεν στηρίζαμε το ψέμα.
οι ειδήσεις δεν είναι τίποτ' άλλο παρά αναπαραγωγή του αστυνομικού δελτίου με γενναίες δόσεις λαϊκιστικού σχολιασμού εκ μέρους των δημοσιογράφων, ύμνοι για το αθάνατο ελληνικό πνεύμα και ακόμη πιο γενναίες δόσεις από οπίσθια
ως λαός δε νομίζω πως διαφέρουμε σε αμορφωσιά και βλακεία από τον υπόλοιπο πλανήτη. η διαφορά είναι ότι εμείς πιστεύουμε πως υπερέχουμε.
σε εξυπνάδα. και ικανότητες. και φιλότιμο. και τέλος πάντων έχουμε και τους πιο μάγκες προγόνους.
πώς το είπε ωραία ο Αινστάιν;
"δυο πράγματα είναι άπειρα. το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. αλλά για το πρώτο δεν είμαι είμαι τόσο σίγουρος."
...
μιλώντας με την Κ ανακαλύπτω για πολλοστή φορά πόσο ηλίθια ήμουν πριν μερικά χρόνια όταν νόμιζα πως οι άλλοι θα μπορούσαν να σκεφτούν λογικά, πρακτικά, ότι θα ήξεραν ποιο είναι το συμφέρον τους. το μίσος για το διαφορετικό ήταν πιο μεγάλο από τη νοημοσύνη τους.
ε, αυτό μου πήρε χρόνια να το καταλάβω.
ακόμη και σήμερα εκπλήσσομαι που το απλό, το λογικό, το συμφέρον δεν είναι τόσο κραυγαλέα εμφανές ώστε να αποτελεί τη μόνη επιλογή.
έχει καιρό τώρα που δε μιλάω. δε φτιάχνω. δε δημιουργώ.
φυσικά ο κόσμος μου έχει γίνει πιο γκρίζος, ο δικός μου κόσμος, ο μόνος που μ'ενδιαφέρει πια. αλλά αυτή είναι η χώρα που ζω. γκρίζα όσο δεν πάει.




Τρίτη 3 Απριλίου 2018

σου 'χει τύχει να βλέπεις τα πράγματα σαν για πρώτη φορά, σαν για τελευταία φορά ;
και κτίρια, εικόνες, άνθρωποι να παρελαύνουν για κλάσματα του δευτερολέπτου και μετά να χάνονται στον παράλληλο κόσμο που άφησες πίσω σου ;