Πέρσι ήταν δύο γεροντάκια. Φέτος δυο πουλάκια, το ένα να ακουμπά στο στήθος του άλλου. Το λογότυπο.
Ναι, είναι κιτς ο εορτασμός της σημερινής ημέρας. Δεν παύουν όμως να μας βομβαρδίζουν με σχετικές αναφορές ακόμη και αξιολογότατα έντυπα.
Λογικό. Πουλάει.
Από την άλλη....δίνει θέμα.
Κι έπειτα....άσχετα από το πώς εκμεταλλεύονται τη μέρα σήμερα διάφοροι επιτήδειοι, ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς ; Τον Έρωτα.
Ποιος, που δεν τον βιώνει.... δεν τον νοσταλγεί....δεν τον αποζητά.
Άνοιξα χτες τυχαία τα "Ανοιχτά χαρτιά" του Ελύτη, το μόνο ποιητή στον οποίο επιστρέφω ξανά και ξανά και όχι άδικα.
Κι ίσως εδώ να είναι η πεμπτουσία της ποίησής του :
"Έχω συλλάβει τη μορφή μου κάπου ανάμεσα σε μια θάλασσα, που ξεπροβάλλει από το ασβεστοχρισμένο τοιχάκι μιας εκκλησιάς, και σ΄ ένα κορίτσι ξιπόλυτο, που του σηκώνει ο άνεμος το ρούχο, μια στιγμή τύχης που αγωνίζομαι να αιχμαλωτίσω και της στήνω καρτέρι με λόγια ελληνικά.
.....................
Αν εμίλησα στην αρχή για κορίτσι και για εκκλησία με κίνδυνο να φανώ ελάχιστα σοβαρός είχα το λόγο μου. Θα' θελα να τραβήξω το πρώτο μέσα στο δεύτερο και να το κάνω δικό μου, όχι διόλου για να σκανδαλίσω, αλλά για να ομολογήσω πως ο έρωτας είναι ένας, και μαζί για να κάνω πιο πυκνό το ποίημα, που θέλω, με τις ημέρες του βίου μου, ν'αποτελώ. "
Ναι, είναι κιτς ο εορτασμός της σημερινής ημέρας. Δεν παύουν όμως να μας βομβαρδίζουν με σχετικές αναφορές ακόμη και αξιολογότατα έντυπα.
Λογικό. Πουλάει.
Από την άλλη....δίνει θέμα.
Κι έπειτα....άσχετα από το πώς εκμεταλλεύονται τη μέρα σήμερα διάφοροι επιτήδειοι, ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς ; Τον Έρωτα.
Ποιος, που δεν τον βιώνει.... δεν τον νοσταλγεί....δεν τον αποζητά.
Άνοιξα χτες τυχαία τα "Ανοιχτά χαρτιά" του Ελύτη, το μόνο ποιητή στον οποίο επιστρέφω ξανά και ξανά και όχι άδικα.
Κι ίσως εδώ να είναι η πεμπτουσία της ποίησής του :
"Έχω συλλάβει τη μορφή μου κάπου ανάμεσα σε μια θάλασσα, που ξεπροβάλλει από το ασβεστοχρισμένο τοιχάκι μιας εκκλησιάς, και σ΄ ένα κορίτσι ξιπόλυτο, που του σηκώνει ο άνεμος το ρούχο, μια στιγμή τύχης που αγωνίζομαι να αιχμαλωτίσω και της στήνω καρτέρι με λόγια ελληνικά.
.....................
Αν εμίλησα στην αρχή για κορίτσι και για εκκλησία με κίνδυνο να φανώ ελάχιστα σοβαρός είχα το λόγο μου. Θα' θελα να τραβήξω το πρώτο μέσα στο δεύτερο και να το κάνω δικό μου, όχι διόλου για να σκανδαλίσω, αλλά για να ομολογήσω πως ο έρωτας είναι ένας, και μαζί για να κάνω πιο πυκνό το ποίημα, που θέλω, με τις ημέρες του βίου μου, ν'αποτελώ. "
