ήταν πρωί στα μάτια σου

...έτσι....για το καλό Σ/Κ

όταν στην Αθήνα βρέχει

Με αφορμή τις δικογραφίες του Εφετείου που τις στεγνώνουν με το πιστολάκι, θυμήθηκα τον Γιάννη που συγχωρέθηκε νωρίς, όταν πριν ακόμη τον βρει η αρρώστια , έψαχνε να βρει κάποια παλιά του ένσημα για να συμπληρώσει τα συντάξιμά του. Η απάντηση που πήρε τότε από τον ασφαλιστικό του φορέα ήταν πως δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν το αίτημά του, γιατί οι φάκελοι που έπρεπε να αναζητήσουν βρίσκονταν μέσα σε μια αποθήκη, στην οποία είχε μπει νερό.
-Ε, να έρθω τότε με μάσκα και βατραχοπέδιλα να ψάξω εγώ ο ίδιος, η απάντηση του Γιάννη.

Δεν τον έσωσε φυσικά ο κυνισμός τον Γιάννη...ούτε τα παλιά του ένσημα βρήκε, ούτε σύνταξη πρόλαβε να πάρει.

(το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι, ότι η ζωή μας είναι γεμάτη από παρόμοιες ιστορίες και καμία εντύπωση πια δε μας κάνουν)

το Πολυτεχνείο

ακούγοντας για τα μέτρα που πρόκειται να παρθούν εν όψει των επετειακών εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο και τον φόβο της κυβέρνησης για σοβαρά επεισόδια,  δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη "πόσο πιο εύκολο είναι να πολεμήσεις έναν εχθρό που τον βλέπεις, τον γνωρίζεις, ξέρεις τι είναι.

το '73 ήταν για τον απλό πολίτη ξεκάθαρα τα πράγματα :  από εδώ η ελευθερία κι από εκεί η χούντα"

νιώθω τον εαυτό μου περικυκλωμένο από λογιών λογιών εχθρούς, αλλά όλοι είναι μεταμφιεσμένοι σε καλοσυνάτους ευεργέτες της ζωής μου