υπέροχη μελωδία που παίζει συχνά στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό

τα μακρινά

Μου φαίνεται τόσο μακρινή η εποχή που αγοράζοντας τα φτηνιάρικα έπιπλα του ΙΚΕΑ νόμιζα πως θα ήταν προσωρινά.
Ή η εποχή που όταν μου άρεσε ένα ρολόι του Tommy Hilfiger ή της DKNY έμπαινα στο κατάστημα και το έπαιρνα.
Ή όταν πήγαινα στο σούπερ μάρκετ με τη λίστα για τα ψώνια να συμπεριλαμβάνει τα αναγκαία και όχι τις προσφορές.
Μου φαίνεται τόσο μακρινή η εποχή που λίγο πριν - μετά το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα έπαιρνα τον παγκόσμιο χάρτη και ονειρευόμουν ταξίδια στις 5 άκρες του ορίζοντα.
Μου φαίνεται τόσο παράξενο που έχω φωτογραφίες από μερικά από αυτά.

Ο χαμένος παράδεισος

Κάποτε η Ελλάδα ήταν μια όμορφη χώρα. Ακόμη είναι. Όμως κάποτε ήταν μια παραδεισένια χώρα όσον αφορά το φυσικό της κάλλος. Ένα κάλλος που χάνεται μέρα με την ημέρα στο βωμό του εύκολου χρήματος.

Θυμάμαι παλιά όταν διάβαζα κάποιον οδηγό πόλης ή διακοπών για τα καλύτερα εστιατόρια, ξενοδοχεία κλπ στην Αθήνα, στα νησιά και αλλού, μερικές φορές ομολογούσαν οι δημοσιογράφοι ότι υπήρχαν και κάποιες μυστικές διευθύνσεις που δεν τις μαρτυρούσαν στο ευρύ κοινό για να μείνουν προσιτές στους λίγους που τις γνώριζαν, τους ντόπιους και τους τυχερούς που τις ανακάλυπταν.
Γιατί η μοίρα για καθετί καλό που πολυδιαδίδεται είναι ή να χαλάσει από την απληστία και την πρόκληση του εύκολου κέρδους ή αν δε συμβεί αυτό, να μην μπορείς να το απολαύσεις, αφού μαζί με σένα θα το γνωρίζει κι άπειρος άλλος κόσμος και θα θέλει επίσης να το χαρεί.
...
Φαίνεται πως η παραπάνω απλή λογική έχει εκλείψει τα τελευταία χρόνια.
Και η Ελλάδα, παρασυρμένη από τα χειρότερα ΜΜΕ των τελευταίων χρόνων που εδώ και τουλάχιστον μια εικοσαετία κατρακυλούν σε ολοένα και πιο χαμηλά επίπεδα ποιότητας, μοιάζει να πανηγυρίζει εντελώς ανόητα για την αύξηση των τουριστών που δέχεται.
Προφανώς η κίνηση που συναντάμε στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας καθημερινά, θέλουμε να μας συνοδεύει και στις διακοπές μας.
Όπως και το να μη βρίσκουμε χώρο να παρκάρουμε...ταβερνάκι για να φάμε....παραλία που να μην ακουμπά η πετσέτα μας αυτήν του διπλανού... θάλασσα που εκτός από λαδωμένα κορμιά να βλέπουμε και λίγο νερό, λίγο βυθό...
Οι δημοσιογράφοι που παλιά έκρυβαν τα όμορφα μυστικά της χώρας (από τους Έλληνες συμπολίτες τους), τώρα αναγγέλλουν τρισευτυχισμένοι πόσοι ξένοι ανακαλύπτουν το πόσο υπέροχη χώρα είμαστε!!! Λες και χρειαζόμαστε τους ξένους για επιβεβαίωση.
(Αν και - τώρα που το αναφέρω - αυτό το σύνδρομο κατωτερότητας το έχουμε από παλιά. Η γνώμη οποιουδήποτε κακομοίρη ξένου για οτιδήποτε, μετράει πολύ περισσότερο για τους πολλούς από αυτήν ενός συντοπίτη τους).
Άραγε, αν οι ίδιοι δημοσιογράφοι είχαν μια υπέροχη βίλα με κήπο και πισίνα, θα προσκαλούσαν με τον ίδιο ενθουσιασμό τους άλλους για να τα επιδείξουν; Και θα ήθελαν με την ίδια χαρά να τα μοιραστούν μαζί τους;
Τι είναι αυτό στο μυαλό τους που μειώνει τόσο την αξία της κοινής περιουσίας έναντι της προσωπικής ιδιοκτησίας; Και πόσο δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσει κάποιος πως ο πραγματικά πλούσιος κατέχει βασικά δύο πράγματα που τα διαχειρίζεται όπως θέλει : τον χώρο του και τον χρόνο του. Και τα δυο εξαγοράσιμα στις μέρες μας με πολλά πολλά χρήματα.


Έχω μια φίλη που κατάγεται από τη Μύκονο. Δεν επέλεξε η γυναίκα να έχει καταγωγή από το πάρτυ άιλαντ, έχει εκεί το παλιό πατρικό της και στο νεκροταφείο του νησιού είναι θαμμένοι οι πρόγονοί της.  Η ίδια δεν είναι καθόλου ο τύπος του πάρτυ, αλλά αγαπάει το νησί όπου κάποτε πέρασε όμορφα παιδικά καλοκαίρια. Δεν απομακρύνεται καθόλου, λέει, από τα Άνω Μερά, γιατί δεν αντέχει την πολυκοσμία και τον σαματά που γίνεται παντού. Κι όταν για κάποιον λόγο πρέπει να μετακινηθεί, ταλαιπωρείται χειρότερα απ'ότι στην Αθήνα, γιατί η Μύκονος δε χωράει τα άπειρα αυτοκίνητα που την κατακλύζουν και τα μποτιλιαρίσματα είναι φοβερά. Οι όμορφοι γρανίτες της Μυκόνου και το ευεργετικό αεράκι στις παραλίες του νησιού αποτελούν πια κομμάτι των αναμνήσεών της.
Το ίδιο πάνω κάτω, όσον αφορά την πολυκοσμία και την αδυναμία να μετακινηθείς στον τόπο που μένεις, μου εξιστορούσε το Πάσχα κι ένας γνωστός μου από την Κέρκυρα.

Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που αυξάνονται οι τουρίστες, οι δημοσιογράφοι των καναλιών το παρουσιάζουν σαν μια νίκη. Ξέρω ότι κάνουν τη δουλειά τους για την οποία πληρώνονται, αλλά τόση πλύση εγκεφάλου; Κι όταν λέω πλύση δεν εννοώ μόνο αυτήν που κάνουν στους άλλους, αλλά κι αυτήν που έχουν δεχτεί οι ίδιοι και δεν καταλαβαίνουν πως αυτό που παρουσιάζουν σαν μια νίκη της χώρας, είναι ίσως η πιο μεγάλη της ήττα. Μια ήττα που θα την βρουν μπροστά τους οι ίδιοι, τα παιδιά τους και όλες οι επόμενες γενιές.

Τι όφελος έχουμε με το να γίνουμε ξένοι στον τόπο μας; Δίχως μια παραλία όπου δε θα γίνεται ο κακός χαμός; Σε μια χώρα όπου τα ξενοδοχεία θα γίνονται ολοένα και περισσότερα, αλλά και πιο απρόσιτα για τα πορτοφόλια μας.
Τι όφελος έχουμε από τις γεμάτες ταβέρνες που θα σερβίρουν όλο και πιο τουριστικά μενού και στις οποίες θα πρέπει να κλείνουμε τραπέζι δυο βδομάδες πριν, αν έχουμε τα χρήματα να πάμε;
Αλλά και τι όφελος έχουμε σαν χώρα;
Οι δημοσιογράφοι μιλάνε διαρκώς για τα εκατομμύρια των αφίξεων στα αεροδρόμια. Δεν άκουσα ποτέ να μιλάνε για τα έσοδα του κράτους από τους τουρίστες. Πόσες επιχειρήσεις από εκείνες που ασχολούνται με τον τουρισμό πληρώνουν τους αναλογούντες φόρους τους στο κράτος;
Πόσοι από αυτούς απασχολούν νόμιμα προσωπικό, με κανονικό μισθό, ένσημα κλπ ;
Και για να έχει το παιδί σας ή εσείς μια τρίμηνη απασχόληση χωρίς ένσημα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς προοπτική, αξίζει η καταστροφή της χώρας;
Πώς γίνεται η βαριά βιομηχανία του κράτους να είναι ο τουρισμός, όταν αυτός δεν αποφέρει τίποτα ή ελάχιστα στα ταμεία του κράτους;

Γιατί λοιπόν να χαίρομαι για τα 30 εκατομμύρια που φέτος θα έρθουν στην Ελλάδα ;
Για τις λιγοστές παραλίες που ακόμη δεν έχουν μπαζωθεί και περιμένουν τη σειρά τους;
Για την εικόνα μιας κάποτε παραδεισένιας χώρας που κάθε μέρα χαλάει και περισσότερο;
Για την ηρεμία και ξενοιασιά που δεν πρόκειται να ξαναβρώ πουθενά;
Για τους κλέφτες συμπολίτες μου που για άλλη μια φορά θα γίνουν πλουσιότεροι με τις ευλογίες του κράτους ; Γιατί τα ψηφουλάκια τους θα βγάλουν την επόμενη κυβέρνηση;

Κλείνοντας : δεν είμαι κατά του τουρισμού. Είμαι υπέρ της υγιούς ανάπτυξής του. Αυτήν που απαιτεί σεβασμό στο περιβάλλον και σωστή λειτουργία των υποδομών του.
Δεν μπορούμε να χτίσουμε παντού. Και δεν μπορούμε να γεμίσουμε όλες τις παραλίες με beach bar και ξαπλώστρες.
Κι όπως ακριβώς αν χτίσουμε ένα θέατρο που θα χωρά 1000 θεατές και επιτρέψουμε να μπουν σε αυτό 2000 οι συνέπειες θα είναι από δυσάρεστες (δε θα ευχαριστηθούν το έργο όσοι καταφέρουν να μπουν) έως καταστροφικές (επικίνδυνο για όσους μπουν) , το ίδιο θα συμβεί και με τη χώρα αν δε σοβαρευτούμε.