Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

conclusions

Ένα κάπως δυσάρεστο γεγονός, είναι κάθε φορά που ανακαλύπτεις πως δεν μπορείς να κάνεις να σκεφτεί ένας άνθρωπος με IQ ας πούμε 90, σαν να είχε 100.
Βέβαια ο λόγος που πέφτεις συνήθως σε μια τέτοια παγίδα, είναι επειδή θεωρείς δεδομένο ότι ο άλλος -εφόσον αξιώθηκε να έχει την θέση που έχει-  έχει και τον ανάλογο δείκτη νοημοσύνης.
Κι εκεί την πατάς. Μοιάζει σαν να μιλάς σε τοίχο και στο τέλος χτυπάς το δικό σου κεφάλι, γιατί προσπαθείς να εξηγήσεις κάτι που ξεπερνά τη νοημοσύνη του απέναντι.

Συμπεράσματα 
-Υπομένεις όλες τις μαλακίες των προϊσταμένων σου , γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή. (δεν είναι βέβαια ιδιαίτερα ευχάριστο, ειδικά όταν ξέρεις πώς λειτουργούν οι βελτιωμένες βερσιόν κάποιου πράγματος)
- Όσο πιο ανάξιος κάποιος, τόσες περισσότερες πιθανότητες να γίνει διευθυντής, προϊστάμενος, κάτι υψηλόβαθμο. Ίσως γιατί το μόνο προσόν γι'αυτές τις θέσεις είναι η φιλοδοξία και οι πραγματικά σοβαροί άνθρωποι ασχολούνται με πραγματικά σοβαρά θέματα.
-Δεν είναι τυχαίο, ότι ζούμε όσα ζούμε.


Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

confusion

όταν ακούω τη νεαρά να διαδηλώνει μπροστά στη Βουλή, επειδή στο σχολείο της δεν στείλανε ακόμη δασκάλα  κοντραμπάσου, αναρωτιέμαι τι σύγχυση έχουμε πάθει σαν λαός  και ζητάμε παντεσπάνι όταν δεν έχουμε ψωμί

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

...

"Τα άστρα όλα έχουν βγει. Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα παιδικά όνειρά μας. Το κύμα χτυπά τη μάσκα του καϊκιού μας και μας κοιμίζει. Κοιμηθείτε, όνειρά μας. Στην ξένη χώρα που πάμε, πρόσφυγες, τι άραγες να μας περιμένει, τι μέρες να είναι ν'ανατείλουν ;"

 Αιολική Γη, Βενέζης (1943)


(τόσα χρόνια πριν... τόσα χρόνια μετά)

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

αυτά που βλέπουμε

Την ώρα που περνούσα μπροστά από την είσοδο της παλιάς πολυκατοικίας που έμενα, βρισκόταν εκεί το πτώμα μιας πατημένης γάτας. Μιας ενήλικης γκρίζας γάτας. Που ποιος ξέρει πόσα καλοκαίρια πρόλαβε να ζήσει ή πόσους χειμώνες, αλλά σίγουρα δεν θα ζήσει τον φετινό.
Αδιάφορο. Σωστά ;
 Συνειρμικά  θυμήθηκα τα λόγια του Χ. "Δεν τα βλέπετε στην Ελλάδα τα αδέσποτα. Είναι σαν να μην υπάρχουν για σας."

Όταν ήμουν φοιτήτρια πριν αρκετά χρόνια, δεν είχα κάποια ιδιαίτερη αδυναμία στη λάτρα. Δεν το έκανα επειδή μου άρεσε η βρωμιά. Αν έβλεπα την βρωμιά θα την καθάριζα. ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΒΛΕΠΑ.
Έπρεπε να γίνω λιγάκι υποχόνδρια όπως οι περισσότερες γυναίκες και τώρα βλέπω παντού σκόνη και χνούδια και δαχτυλιές στα τζάμια (και αυτή η ομολογία δεν με κάνει επ'ουδενί περήφανη).

Θέλω να πω : Δεν βλέπουμε.
Δεν βλέπουμε την πατημένη γάτα, που την χτυπάμε με το αυτοκίνητο και φεύγουμε, δεν βλέπουμε τον κουτσό ή άρρωστο σκύλο, δεν βλέπουμε τη βρωμιά έξω από το σπίτι μας.
Δεν έχουμε εκπαιδεύσει τα μάτια μας να βλέπουν.
Έχουμε περιορίσει το οπτικό μας πεδίο σε αυτά που θέλουμε να δούμε
Και έτσι μπορούμε να είμαστε ευαίσθητοι και καλοί και ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας.

Και δεν σκεφτόμαστε. Ότι μπορεί και μια απλή συνηθισμένη γκρίζα γάτα να αξίζει - τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από- μια ζωή.


Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

αφελώς αφελής

το ποια είναι η Ελλάδα  μού είναι κάτι εντελώς άγνωστο. κάτι που αργά αργά ανακάλυψα μόλις τα τελευταία χρόνια.
χαμένη στον μικρόκοσμό μου, τον θεωρούσα μέτρο για να κρίνω το σύμπαν γύρω μου.
(αφέλεια ; έλλειψη παρατηρητικότητας ; ηλιθιότητα ; υποθέτω λίγο απ'όλα.....και φυσικά εγωιστικό και χαζό συνάμα)
και φυσικά ήμουν αλλού γι'αλλού.
όλα γύριζαν διαφορετικά.
μερικές φορές παραξενευόμουν όταν έβλεπα τις υπόγειες διαδρομές που ακολουθούσαν τα πράγματα, αλλά δεν πολυέδινα σημασία. αφενός δεν έμπλεκα εγώ σε αυτές και αφετέρου τις θεωρούσα εξαίρεση

κάπως έτσι...
μόνο που η Ελλάδα είναι εξ'ολοκλήρου μια εξαίρεση. στις προτεραιότητες που δίνει. σ'αυτά που της αρέσει να προσπερνά.

σήμερα πια, με όλη την απογοήτευση που μπορεί να κουβαλά κάποιος που πολλαπλά εξαπατήθηκε, παρακολουθώ σχεδόν αδιάφορα το ψέμα να σκάει σαν ηχηρό πυροτέχνημα, να δημιουργεί τις σχετικές εντυπώσεις και μετά να σβήνει και να χάνεται για να δώσει τη θέση του στην επόμενη απάτη μέχρι που να σβήσει κι αυτή και να ξεχαστεί.
δεν ξέρω πως το βιώνουν οι υπόλοιποι συν-Έλληνες αυτό. ανήκει κι αυτό σ'εκείνα που δεν θα καταλάβω ποτέ.




Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

ασήμαντες παρατηρήσεις

κάποτε όταν ψηφίζανε πολυνομοσχέδια πολύ πιο ήπια από αυτό που τρέχει αυτές τις μέρες, καίγανε το Σύνταγμα (σήμερα γίνανε κυβέρνηση, οπότε ποιοι να κάψουν τι).
τώρα το μνημόνιο είναι γλυκό, τα μέτρα "αναγκαία", η κυβέρνηση κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.
και κανείς δε σηκώνει κεφάλι.
θυμάμαι ακόμη τον Γερμανό δημοσιογράφο να δηλώνει σε κανάλι του τόπου του (λίγο μετά την πρώτη εκλογή του Σύριζα), πως αν δεν μπορέσει ο Τσίπρας να περάσει τα μέτρα, τότε ποιος ?

να τα χαιρόμαστε


Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

25-52-14

τα τελευταία δυο τρία χρόνια η Ελλάδα με γεμίζει με απίστευτη κατάθλιψη.
προσωπικές ματαιώσεις ζωτικής σημασίας και μια διαρκής απέχθεια για όλα τα ανεκδιήγητα που καθημερινά ακούμε, βλέπουμε και βιώνουμε.
ένα αίσθημα αδυναμίας να μην μπορείς να αλλάξεις τίποτα, όσο κι αν προσπαθήσεις.
χαμένοι αγώνες, χαμένες αξίες.
μια πλήρης αποδοχή των πάντων, όσο παράλογα κι αν είναι αυτά.
έλλειψη λογικής, σεβασμού, αξιοπρέπειας.
μια κατιούσα πορεία που μοιάζει να μην έχει τέλος πριν την πλήρη εξαθλίωση.
τελικά είναι πολύ εύκολο να νιώθεις ξένος στον τόπο σου.να τον μισήσεις.

ζω παρατηρώντας τα πολύ πολύ απλά,και μετρώντας.
τα πάντα γύρω μου γίνονται αριθμοί, κι οι αριθμοί γίνονται η ζωή μου



Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

αλλαγή εποχής

μάζεψα σήμερα μερικά από τα πολύ καλοκαιρινά... κάτι τιραντάκια, κάτι ανάλαφρα και διάφανα....  κι έχει πάντα κάτι το μελαγχολικό αυτό το μάζεμα για το χειμώνα.
σα να αποθηκεύεις μαζί με τα δροσερά, πολύχρωμα υφάσματα και την ανεμελιά , ίσως και κάτι από μια ζωή που ολοένα μας γλιστρά μέσα από τα χέρια. αναμνήσεις και ματαιώσεις και ελπίδες για το επόμενο καλοκαίρι. όλα μαζί στη θήκη με τα χρωματιστά μπλουζάκια και φορέματα.

το όνειρο ενός καλοκαιριού που δεν θα τελειώσει πριν το χορτάσω, που δεν θα περάσει σε ένα απογοητευτικό, δυσάρεστο φθινόπωρο, παραμένει κυρίαρχο

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

εκεί που κανείς δεν θα γνωρίζει


τίποτα δεν αλλάζει και το όραμα μιας φυγής αποτελεί πια τον μόνο φεγγίτη στις καθημερινές σκέψεις. ονειρεύομαι νησιά - σε απόσταση ασφαλείας από τη χώρα - στη μέση κάποιου ωκεανού. σαν τον άγιο που ρωτούσε τον κόσμο αν γνώριζαν το κουπί, μέχρι να βρει τον τόπο που κανείς δεν θα είχε ακουστά τη θάλασσα, θα ρωτώ αν γνωρίζουν το όνομα της χώρας που χρόνια τώρα μας θαλασσοπνίγει.
και μόνο εκεί που κανείς δεν θα 'χει ακούσει το όνομά της....μόνο εκεί




Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

τα γατάκια

Κάθε μέρα την ακούω να νιαουρίζει γοερά περιδιαβαίνοντας τις γύρω αυλές. Δεν αντέχεται τόσος πόνος. Τα φωνάζει τα ξημερώματα, τα φωνάζει το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ κι όσο κι αν της εξηγώ πως τα γατάκια δεν θα τα ξαναβρεί, εκείνη δεν καταλαβαίνει.
Πριν μια βδομάδα τα ανακάλυψα σε μια κρυψώνα στον κήπο. Μόλις που είχαν αρχίσει να κάνουν τα πρώτα δειλά τους βηματάκια. Δεν τα ακουμπούσα, δεν τα πλησίαζα πολύ να μην τρομάξουν.
Πριν τρεις μέρες δύο κοπρόσκυλα, ρατσέ εννοείται και killer (ποιος Έλληνας υιοθετεί αδέσποτα?), που δεν τα βγάζει κανείς μια βόλτα, μόνιμα σε έναν κήπο με μία αλυσίδα, βρήκαν την πόρτα ανοιχτή και μέσα σε δευτερόλεπτα βρήκαν τα γατάκια και τα διαμελίσανε.
Ευθύνη ; Κανένας.
Η λέξη που για κάθε πολιτισμένη χώρα είναι συνώνυμη του πολιτισμού της, στην Ελλάδα καλά θα κάναμε να την σβήναμε κι από τα λεξικά, να μην πιάνει τζάμπα χώρο.
Θα μου πει τώρα ο κάθε Ελληναράς, έλα μωρέ για τρία γατάκια κάνεις έτσι; Χιλιάδες γεννιούνται κάθε μέρα, εδώ έχουμε προβλήματα σοβαρά να ασχοληθούμε.

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα.


Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

βόρεια θάλασσα

Το Norderney είναι ένα από τα νησάκια μιας αλυσίδας νησιών που βρίσκονται στη Βόρεια Θάλασσα. Τα επτά από αυτά ανήκουν στη Γερμανία  ενώ τα υπόλοιπα είναι ολλανδικά.
Δεν είναι εύκολα νησιά λόγω του κλίματος και οι μόνιμοι κάτοικοί τους είναι ελάχιστοι. Το πιο τουριστικά αναπτυγμένο και το πιο εύκολα προσβάσιμο είναι το Norderney, από το οποίο και οι φωτό.
 Τα υπόλοιπα νησιά είναι κάπως δύσκολα όσον αφορά την πρόσβαση μια που εξαρτώνται πολύ από την άμπωτη και την πλημμυρίδα που είναι ιδιαίτερα έντονες σ'αυτά τα βόρεια νερά.


Η Βόρεια Θάλασσα είναι μία γκρίζα θάλασσα. Την ημέρα της επίσκεψης στο νησί οι καιρικές συνθήκες ήταν ιδανικές. Παρ'όλα αυτά το γκρίζο και η θολούρα κυριαρχούσαν.






Το κέντρο όμως ήταν γραφικό και συμπαθητικό.


Το μεγαλύτερο μέρος του νησιού - όπως και όλα τα υπόλοιπα νησιά- είναι εθνικά προστατευόμενα πάρκα.
Καθώς το φαινόμενο της παλίρροιας δημιουργεί κατά διαστήματα μικρές νησίδες σ'αυτές τις θάλασσες, με λίγη τύχη μπορείς να δεις εκατοντάδες φώκιες να λιάζονται στον ήλιο.

......
Βέβαια....πηγαίνοντας προς την Βόρεια Θάλασσα -αυτό πρέπει να το πω -  θάλασσα δεν βλέπεις.
Αιτία είναι το ακριβώς προηγουμένως αναφερόμενο φαινόμενο (η παλίρροια).
Κατά μήκος όλης της βόρειας ακτής της Γερμανίας υπάρχει ένα ψηλό ανάχωμα -κατάσπαρτο με προβατάκια που βόσκουνε ολημερίς (ίσως και ολονυχτίς) και νερό δεν βλέπεις.
Να κάπως έτσι:


Πρέπει να ανέβεις το λόφο με τα πόδια για να γίνει η εικόνα έτσι (και κάπου πέρα στον ορίζοντα να διακρίνεις μία γκρίζα λωρίδα νερού) :


....
Κι αν είσαι λίγο τυχερός με τις ημερομηνίες ενώ είσαι τόσο βόρεια, μπορεί να πέσεις και πάνω σε κάτι τέτοιο :









Και ως κάτοικος "ναυτικής" χώρας, με το γαλάζιο της οποίας είσαι εσαεί ερωτευμένος, δεν μπορείς να μην αναρωτιέσαι, γιατί όχι κι εμείς ; Γιατί όλα αυτά τα τετρακάταρτα και τα τρικάταρτα, οι ρέπλικες του καραβιού του Μαγγελάνου ή του Goetheborg δεν μπορούν να φιλοξενηθούν και στα δικά μας λιμάνια ; 
(εδώ το επίσημο σποτάκι της διοργάνωσης με εντυπωσιακές εικόνες)

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

παράξενες μέρες

είναι οι μέρες των μικρών και μεγάλων απολογισμών αυτές.
στο τέλος του καλοκαιριού -κι ενώ ο ήλιος ακόμη χαϊδεύει το γυμνό δέρμα- ψάχνεις, αναζητάς τον λόγο, την αιτία αυτής της αδιέξοδης λύπης και τον επόμενο δρόμο .
όσο το σύστημα που υπηρέτησες σου πρόσφερε μια ψευδαίσθηση αυτού του κάτι του απαραίτητου για να συνεχίσεις, δεν λογάριαζες που δεν το πίστεψες ποτέ.
(το πλήρωνες βέβαια ακριβά και δεν φανταζόσουν το ξεπούλημα....αλλά δεν ήξερες)
τώρα, βαραίνει η απιστία και δεν υπάρχει πολλή ζωή για ξόδεμα.
....
μπαίνω στο ασανσέρ, μετά στην αποβάθρα, καθρέφτες, κόσμος,μια νέα κοπέλα μιλάει αδιάκοπα στο κινητό ενώ βαδίζει πέρα δώθε με το ανέμελο διακοπίστικο λουκ της
αυτό το πίσω
κι όλα θα γίνονταν αγάπη  κι επιθυμία και όνειρο
αν μόνο γινόταν
δεν παλεύεται διαφορετικά όταν όλα τα ντόμινο πέφτουν
....
με αγάπη μόνο για καθετί μικρό για καθετί μεγάλο.


Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

δρόμοι του Αιγαίου

Όταν περάσαμε μπροστά από τη Σέριφο, θυμήθηκα το παρακάτω, αλλά δεν είχα το βιβλίο για να γίνει εκεί η αντιπαραβολή, μπροστά στο θαύμα.
Τώρα λοιπόν που κρατώ το Εν λευκώ στα χέρια μου, μπορώ να νοσταλγήσω σωστά.

"Μπροστά στη ράχη της Σέριφος, όταν ανεβαίνει ο ήλιος, τα πυροβόλα όλων των μεγάλων κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία. Ο νους ξεπερνιέται από μερικά κύματα και λίγες πέτρες- κάτι παράλογο ίσως, παρ'όλα αυτά ικανό να φέρνει τον άνθρωπο στις πραγματικές του διαστάσεις. Επειδή, τι άλλο θα του ήτανε πιο χρήσιμο για να ζήσει; Αν του αρέσει να ξεκινά λάθος, είναι γιατί δε θέλει ν'ακούσει. Ερήμην του το Αιγαίο λέει και ξαναλέει, εδώ και χιλιάδες χρόνια, με το στόμα του φλοίσβου, σ'ένα μήκος ακτών απέραντο: αυτός είσαι! Και το επαναλαμβάνει το σχήμα του φύλλου της συκιάς επάνω στον ουρανό, το συλλαμβάνει και κλείνει τη γροθιά του το ρόδι ώσπου να σκάσει, το κανοναρχάνε τα τζιτζίκια ώσπου να γίνουν διάφανα....".

(από την εισαγωγή του Εν λευκώ του Οδ. Ελύτη)

Τρίτη 14 Ιουλίου 2015


...
η θάλασσα του Προβατά. χρυσαφένια άμμος και κρύσταλλο νερό .
στη στάση ένα πλήθος ξενάκια φτάχνουνε τις δικές τους παιδικές αναμνήσεις με τις απόχες και τα φουσκωτά στρώματα στα χέρια και με ένα κλεμμένο καρπούζι-  άγουρο ακόμη- από το διπλανό μποστάνι.
.....
τζιτζίκια κι ο άνεμος στα στάχυα. παράδοση άνευ όρων στους ήχους του καλοκαιριού.

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

επιστροφή

οι συμφωνίες που θα κλείσουν σε 48 ώρες, οι "κόκκινες γραμμές", το σκίσιμο των μνημονίων, τα νταούλια και οι αγορές, τα όχι του λαού και τα ποκερίστικα δημοψηφίσματα...

χρειάζονται σχόλια ;

το γεγονός και μόνο πως μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όλη η δημόσια διοίκηση έχει γίνει μονοκομματική, χωρίς ούτε το πρόσχημα μιας κάποιας αξιοκρατίας
αρκεί


από Δευτέρα σε Τετάρτη κι από Τετάρτη σε Δευτέρα αυτό που χάνουμε είναι η ζωή μας

...




Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

πόκερ

Μην μου πεις πως δεν είναι τραγικά αστείο όλο αυτό που συμβαίνει εδώ και μία εβδομάδα ?
Οι πολιτικοί του Ναι και του Όχι. Οι καλλιτέχνες του Ναι και του Όχι. Οι πνευματικοί άνθρωποι του Ναι και του Όχι. Οι μπλόγκερ του Ναι και του Όχι.
Χωριστήκαμε.

 Μόνο και μόνο για να μπλοφάρει ο πρωθυπουργός, που ζητά Όχι , αλλά εύχεται ένα ξεκάθαρο Ναι, γιατί πώς αλλιώς θα περάσει μέτρα από την κοινοβουλευτική του ομάδα, δίχως να εκτεθεί ο ίδιος ? Και να μη χάσει και τη θεσούλα του.
Ο λαός είναι αυτός που συναινεί στα μέτρα της άγριας λιτότητας, όχι ο ίδιος.
Κι έτσι μ'ένα δημοψηφισματάκι και με λίγο καλό πόκερ νίπτεις τας χείρας σου ως άλλος Πόντιος Πιλάτος.
......
Σήμερα η πιο σωστή κίνηση  θα ήταν η αποχή όλων. Κι ας βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά αυτοί που πληρώνονται αδρά γι'αυτό και πουλάνε ψεύτικες υποσχέσεις για τη δική τους καρέκλα, που δεν λένε να αφήσουν με τίποτα..
Λίγη τσίπα να είχε πάνω του σήμερα, θα έπρεπε να παραιτηθεί, άπαξ και ακουστεί το Ναι ως αποτέλεσμα, αφού ο ίδιος ούτε το στηρίζει, ούτε θέλει την παραιτέρω φτωχοποίησή μας. Αντί γι'αυτό μάλλον θα ακούσουμε πάλι ένα από αυτά τα γελοία : Θα σεβαστώ τη λαϊκή ετυμηγορία.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

των ημερών

Όχι, δεν είναι δική μου δουλειά να διαπραγματευτώ με τους θεσμούς. Ούτε και της κάθε νοικοκυρούλας που έβγαλε ένα δημοτικό να μελετήσει ένα κείμενο 34 σελίδων για να αποφανθεί αν συμφωνεί ή όχι με αυτό
Όταν κάποιος αποδεικνύεται ανίκανος να φέρει σε πέρας το έργο του και να κρατήσει τις υποσχέσεις του οφείλει τουλάχιστον να μην μεταφέρει στον λαό που ξεγέλασε την ευθύνη.
Δεν είναι δική μου υπόθεση ούτε το Ναι ούτε το Οχι, γιατί δεν ήταν ποτέ δική μου η διαπραγμάτευση.
Σε μια δική μου διαπραγμάτευση οι όροι θα ήταν πολύ διαφορετικοί από την αρχή,  αλλά δεν είμαι εγώ η πολιτικός. 

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

end of an era

συνήθως ο τίτλος είναι κάτι που ποτέ δεν σού'ρχεται από την αρχή, εκτός κι αν ο τίτλος είναι από μόνος του όλη η ιστορία.
μια ιστορία που δεν μπορείς να προσδιορίσεις πότε ακριβώς άρχισε.....ίσως το '03, ίσως το '97, ίσως το '12
δεν έχει σημασία.
το μόνο που έχει σημασία είναι ότι κάποια στιγμή αδειάζεις τόσο πολύ μέσα σου, που απλά ξέρεις ότι κάτι τέλειωσε. οριστικά και αμετάκλητα

....
την άλλη φορά που μιλούσαμε με τον Χ, του είπα πως το κακό με μας είναι ότι γνωρίζουμε πως δεν έχουμε τίποτα τόσο πολύτιμο (σαν την ψυχή) για να πουλήσουμε στον διάβολο
όμως
κάποτε φυλούσα έναν ήλιο στις τσέπες, γελώντας με αφελή αθωότητα προς τον ουρανό .
κι αυτή ίσως ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές

.....
είναι περίεργο, πως στο τέλος θυμάσαι μόνο κάτι μικρά ίσως και ασήμαντα.





Σάββατο 9 Μαΐου 2015

περί οραμάτων

Ανάμεσα σε μια στάσιμη, χωρίς φιλοδοξίες (πόσο ονειροπόλος να είσαι πια !), διαπραγμάτευση και σε μια ανάπτυξη που κανείς δεν δρομολόγησε ποτέ ( σα να περιμένεις ένα τρένο που όχι μόνο δεν ξεκίνησε, αλλά δεν είναι καν στον πίνακα δρομολογίων), δείχνω την δουλειά του Γ στον Χ, γνωρίζοντας πως λόγω αντικειμένου είναι ικανός να την εκτιμήσει:
εξαιρετική δουλειά , πρότυπη, δημιουργική (μήνες και χρόνια εντατικής ενασχόλησης. αμισθί).
ο Χ με κοιτάει μελαγχολικά:
- Και πώς αυτό το έργο επηρεάζει το επαγγελματικό μέλλον του Γ;
Η ερώτηση είναι εντελώς ρητορική. Τόσο ο Χ όσο κι εγώ γνωρίζουμε πως χωρίς κομματική σημαία (οποιουδήποτε χρώματος) αναγνώριση στον δημόσιο τομέα δεν υπάρχει, ούτε επαγγελματική καταξίωση. Μπορείς μόνο να ζεις σαν απλό μυρμηγκάκι, δίχως πολλές απαιτήσεις, δίχως φιλοδοξίες.  Εκτός κι αν ανήκεις σε κάποια από τις οικογένειες που επηρέαζαν και επηρεάζουν καταστάσεις. Τότε γίνεσαι μέχρι και πρωθυπουργός.
Ο Γ έκανε το συγκεκριμένο πρότζεκτ για να βελτιώσει τη δουλειά του. Σε άλλη χώρα θα μπορούσε να προωθηθεί η εργασία του και να χρησιμοποιηθεί ευρύτερα.
Εδώ, είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό που κάποια στιγμή θα θαφτεί μαζί με τον δημιουργό του.
.....
Καταθλιπτικά τα παραπάνω , μελαγχολικά, αλλά το χειρότερο είναι πως όσο τα χρόνια περνούν η πιθανότητα μιας διάψευσης μοιάζει όλο και περισσότερο με ρομαντική αφέλεια.

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

Daydream



αυτές οι πρώτες καλοκαιρινές μέρες, εντελώς ξεμυαλιστικές...
εισπνέεις δυνατά το άρωμα από τα πεσμένα φύλλα της νεραντζιάς
η ζωή γεμάτη ήλιο και μια αίσθηση καλοκαιρινής ελαφρότητας
(σχεδόν σαν ψευδαίσθηση)

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

ανοιξιάτικη απόδραση

Αν και είχαμε πάρει το μετεωρολογικό δελτίο, τόση διαύγεια ,να σου επιτρέπει να βλέπεις γύρω γύρω όλα τα νησιά, ήταν ένα σπάνιο ανοιξιάτικο δώρο.


Το στενό θαλάσσιο πέρασμα μεταξύ Άνδρου και Τήνου, όπως φαίνεται από το βόρειο τμήμα της Σύρου.
Την επόμενη μέρα ένας ελαφρύς νοτιάς τα έσβησε όλα.








                                          Συκιές και χαλάσματα, πάντα μαζί.


Το δειλινό, το φως έπεφτε γλυκά πάνω στα χορταριασμένα σκαλιά, τα ίδια σκαλιά των αλλοτινών αναμνήσεων.
Η μέρα είχε απίστευτο φως.



                        Για την Άνω Σύρο δε χρειάζονται σχόλια, μόνο κουράγιο.

Μία μόνο από τις πολλές όμορφες μορφές του νησιού.
......
Το πιο ωραίο και επίκαιρο σύνθημα, δεν κατάφερα να το φωτογραφίσω.
"Ζητείται προλεταριάτο για επανάσταση"




Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Οι μέρες κυλάνε μέσα σ'ένα βαρύ γκρίζο χρώμα, σαν το σακάκι του πατέρα που ακόμη κρέμεται στο χολ του πατρικού.
-Όταν πεθάνω κι εγώ, κάντε ό,τι θέλετε. Όσο ζω, θα κρέμεται εκεί.
...
Καθημερινά πρόσωπα θλιμμένα, μικρές ασήμαντες σκέψεις από το σήμερα στο αύριο, πιο πέρα δεν φτάνουν.
Κάποιες σπάνιες στιγμές μικρές αναλαμπές -δυνατότητες.... μικρά "ίσως"...."θα μπορούσε"

...

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

βλέποντας σήμερα την πρώτη παπαρούνα της άνοιξης και ακούγοντας τον περίτεχνο λαρυγγισμό ενός κότσυφα, ένιωσα πόσο εσωτερική υπόθεση είναι η άνοιξη.



Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

στο ίδιο σημείο (ή μάλλον λίγο παρακάτω)

μετά το '09, το '10, το '11, το '12....μοιάζει να επιστρέψαμε πίσω στο χρόνο.
τα ίδια ερωτήματα , οι ίδιες αγωνίες.
ευρώ ή δραχμή ; θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις ; θα φτάσουμε να παίρνουμε με το δελτίο βασικά αγαθά ;
τώρα που η Κούβα έπαψε να είναι η Κούβα , θα γίνουμε εμείς η νέα Κούβα ;

μια χώρα υπό κατάρρευση η καθημερινή εικόνα
μια χώρα όπου οι φωτόπουλοι δικαιώνονται, ενώ ο κόσμος παρακολουθεί αμέτοχος και αδιαμαρτύρητα τα συμβαίνοντα.
όλα συγχωρούνται, όλα καταπίνονται, για όλα υπάρχει κατανόηση
μια χώρα όπου η πάταξη της φοροδιαφυγής θα επιτευχθεί ? με λοταρίες.
πανηγύρι σκέτο δλδ.


στο μεταξύ η κοινωνία εμπλουτίζει το λεξιλόγιο της  με καινούργιες λέξεις, μαθαίνει το bullying, λες και με λέξεις απλές ελληνικές, δεν είναι κατανοητό. λες και πριν που δεν είχε όνομα ξένο, ήταν ανυπόστατο.
σαν να είναι κάτι καινούργιο η σχολική, η παιδική βία που ξαφνικά γεννήθηκε το '12 και την ανακάλυψαν τα ΜΜΕ τώρα. σαν να μην  υπήρχε το '50, το '60 ή στα δικά μας χρόνια
ή λες και οι νέοι, οι μεσήλικες, οι γέροι που αυτοκτόνησαν όχι από bullying, αλλά από καθαρή, ατόφια απόγνωση δεν μετράνε

δε θέλω να μειώσω την σοβαρότητα κανενός συμβάντος. αλλά δε θέλω και τα πουλημένα μέσα να στρέφουν τη σκέψη μου όπου εκείνα θέλουν,για όσο εκείνα θέλουν, αφαιρώντας κάθε αντικειμενικότητα.

ίσως κάποτε η χώρα μπορούσε να γεννάει - παρά τις αντιξοότητες - πνεύματα αντισυμβατικά, ριζοσπαστικά, φιλελεύθερα. σήμερα έχει χάσει κι αυτήν την ικανότητα.


επανέρχομαι μ'έναν Σεφέρη, επίκαιρο όπως πάντα :


"Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω εντονότερο το συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσοι σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό. Ωστόσο νομίζω πως αυτο το συναίσθημα, συνειδητό ή όχι- αδιάφορο, χαρακτηρίζει όσους από τους ανθρώπους μας των εκατό τόσων τελευταίων χρόνων αξίζει να τους λογαριάσει κανείς. Οι μεγάλοι κολυμπητάδες, που αγωνίστηκαν, όσο κρατούσαν τα μπράτσα τους, να φτάσουν και να ιδούνε από πιο κοντά αυτό το σκληρό νησί του Αιόλου, την άλλη Ελλάδα. (Όλοι τους βούλιαξαν...) "




Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

κάποιοι, κάπου

Από τα δελτία ειδήσεων:
Είμαστε οι πιο "αγενείς οδηγοί" σ'ολόκληρη την Ευρώπη ......
Στο Κολωνάκι εγκαταλείπουν οι ενοικιαστές νύχτα τα μαγαζιά τους κι αφήνουν εξωφρενικούς λογαριασμούς απλήρωτους.....
Οι έχοντες δεν πληρώνουν φόρους.....


Κάποιοι, κάπου, κάποτε, μιλούν για αξιοπρέπεια.
Για εθνική υπερηφάνεια .


Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

όταν ο χρόνος τελείωνε....

"Για μένα πια το ανώτατο αγαθό είναι ο καιρός. Όταν βλέπω τους ανθρώπους να κάνουν περίπατο και να χαζεύουν ή να σπαταλούν τον καιρό σε μάταιες κουβέντες, μου 'ρχεται να κατέβω στο σταυροδρόμι και ν'απλώσω το χέρι μου σαν ζητιάνος : "Κάμετε ελεημοσύνη, χριστιανοί, θα παρακαλούσα, ελεήστε με λίγο από τον καιρό που χάνετε, μια ώρα, δυο ώρες, ό,τι  προαιρείστε...."

Ν. Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

days of february

έβγαλε λίγο ήλιο σήμερα, αν και το κρύο παραμονεύει στη γωνία.
και η άνοιξη επίσης . ένα μήνα ακόμη.... βαριά δύο .
δεν περιμένω αυτό το κάτι που θα αλλάξει συθέμελα τη χώρα.
δεν είμαι το 23%. 
είμαι μια ανέλπιδη μονάδα (που εύχεται την διάψευση).
διαβάζω τον Γκρέκο, τον Μεγάλο Ύπνο και το Παλάτι του Μεσονυχτίου.
κι ακούω Meadowland.




έξω .... το πιο ωραίο ήταν το ελληνικό webradio

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

εκεί πάνω ξεχνάς






....ή μάλλον θυμάσαι. Αυτά που πρέπει.

Η φράση της Μπλίξεν ότι ήταν το πιο όμορφο δώρο που μπορούσε να της κάνει ο Ντένις, με βρήκε να κουνάω το κεφάλι συμφωνώντας.

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

διασταυρώσεις

traben trarbach σκέφτομαι και αν με ρωτήσεις πότε, θα σου πω χρόνια μακριά και ας μην είναι τόσο μακριά.
μεγαλώνοντας σβήνω όλο και πιο γρήγορα το χτες ή μάλλον το εξοβελίζω σ' έναν παρελθόντα χρόνο χωρίς αριθμητικά σημάδια αναγνωρισιμότητας.
....
λίγο να λείψεις, οι γειτονιές αλλάζουν.το st. τώρα θα είναι πολύ διαφορετικό, αλλά κάποτε διασταυρωθήκανε οι δρόμοι μας και ενώσαμε τις αλλαγές μας.τις δικές του με τις δικές μου.
....
το που μεγαλώνω, το καταλαβαίνω από το βαθμό που αποδέχομαι τα πράγματα. κι από αυτό το αίσθημα της ματαιότητας να δίνεις μάχες που θεωρείς χαμένες.