Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

reality

σημάδι ότι μεγαλώνεις είναι ότι δεν τρέφεις πια αυταπάτες και δεν έχεις ψευδαισθήσεις.
ένα αδιάφορο σκηνικό - αν όχι μισητό - ο κόσμος "έξω"

Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

για έναν φωτεινό λαβύρινθο κι έναν Ισπανό συγγραφέα

Ένα από τα πιο ωραία συναισθήματα είναι να ανακαλύπτεις ένα αριστούργημα εκεί που δεν το περιμένεις και δίχως κανείς να σε έχει προϊδεάσει γι'αυτό. Αυτήν την θαυμάσια εμπειρία την έζησα πρόσφατα διαβάζοντας Das Labyrinth der Lichter του Carlos Ruiz Zafon. (στα ελληνικά δεν έχει μεταφραστεί ακόμη, έχω τη γερμανική μετάφραση )
Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα μυθιστορήματα περιπέτειας που για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει την διαπίστωσή μου πως οι Ισπανοί έχουν πολύ αξιόλογη σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή (για να αναφέρω μόνο τους Jaoume, Pinol, Perez-Reverte).
Όσο βούταγα μέσα στη μυθοπλασία του συγγραφέα, τόσο με μάγευε η αφήγηση και δεν ήθελα να το αφήσω. Από την άλλη δεν ήθελα και να τελειώσει. Κι ευτυχώς κράτησε 900+ ολόκληρες σελίδες οι οποίες καλύπτουν περίπου τρεις δεκαετίες της ζωής των πρωταγωνιστών του. Η δράση είναι καταιγιστική, η αφήγηση δεν κάνει πουθενά κοιλιά και το ευφυές και λεπτό χιούμορ στους διαλόγους των πρωταγωνιστών σε κρατούν δέσμιο στις σελίδες του. Το πολιτικό σχόλιο δεν λείπει, αλλά επιβεβαιώνει το  γεγονός πως ο κόσμος μας είναι παντού το ίδιο απογοητευτικά γνώριμος. Ελπίδα καμιά.

Η μόνη δυσάρεστή μου ανακάλυψη ήταν ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το τελευταίο μιας τετραλογίας την οποία αγνοούσα με αποτέλεσμα σε κάποια σημεία της αφήγησης να έχω κενά.. Τουλάχιστον γνωρίζω τι θα διαβάζω το φετινό καλοκαίρι.

Το συναίσθημα που κυριαρχούσε διαβάζοντας το ήταν "τι όμορφα που μπορούν κάποιοι άνθρωποι να σου διηγηθούν ένα παραμύθι, μια ιστορία, σε άλλα σημεία πολύ πολύ μακρινή με την απαραίτητη μαγεία και σε άλλα σα να συμβαίνει δίπλα σου"
....

Και μια προσωπική παρατήρηση. Η ελληνική μετάφραση του τίτλου της σειράς "Το κοιμητήρι των λησμονημένων βιβλίων" με ξένισε, μια που διαβάζοντας το στα γερμανικά, μετέφραζα συνεχώς στο μυαλό μου " Το νεκροταφείο των ξεχασμένων βιβλίων" που το βρίσκω πολύ πιο ταιριαστό.
Μερικές φορές ο υπερβολικός λυρισμός στη μετάφραση αφαιρεί αντί να προσθέτει.

Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

στο μεταξύ μας κλέβουνε τη ζωή μας ξέρεις
...και τα βράδια δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να κοιμηθώ.
το πιο συχνό συναίσθημα είναι ο θυμός
υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ να τον κρύψω.
γίνομαι απότομη και αγενής προσπαθώντας να βρω ένα εξαρχής χαμένο δίκιο.
πόσος καιρός πέρασε από τότε που αισθανόμασταν μια οποιαδήποτε ασφάλεια ;
κι όμως όλα γύρω συμβαίνουν και κινούνται σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει
ή ίσως τίποτα τόσο ουσιαστικό σαν τη ζωή την ίδια.

 ζω σε μία χώρα που με έχει εκπαιδεύσει στην παραίτηση. στην παραίτηση από δικαιώματα, στην παραίτηση από όνειρα, στην παραίτηση από τη ζωή .
μερικές σπάνιες φορές, ακούω μια αναπάντεχα τρυφερή κουβέντα ή έναν καλό λόγο για κάτι που δεν περιμένω πια να αναγνωριστεί ...το προσπερνώ πια τόσο γρήγορα, σαν να μην ειπώθηκε ποτέ.
ξέρω πως δεν έχει αξία.

Mögen Sie den Weg finden den ich verpasst habe.

αλλά αλλού...σε μια άλλη χώρα ... εδώ δεν υπάρχει δρόμος να διαβείς αν δεν "ανήκεις"
αν δεν είσαι πρόβατο ή λύκος

κάθομαι δίπλα στην πόρτα, χαιρετώ τον κόσμο, καίγομαι κάτω από τον καυτό ήλιο, κρυώνω, ζεσταίνομαι, άλλη μία Δευτέρα,
μπαίνω στο γραφείο, είναι όλοι τους εκεί, κοπάδια και αγέλες

το βλέμμα θολό....όλο και πιο θολό
κάποιες φορές που θολώνει πολύ προχωρώ μόνο από κεκτημένη ταχύτητα
φοβάμαι μην πέσω, ψέματα, δεν φοβάμαι, απλά το έχω υπόψιν
το μόνο ερώτημα : τι άξιζε ; τι αξίζει ;
τόση ζωή χαμένη για τόσο λίγα