με αφορμή ένα φανελάκι*

 Υπάρχουν φράσεις σε κάθε λαό (όπως και σε κάθε άνθρωπο) που με λίγα λόγια προσδιορίζουν τη βασική κοσμοθεωρία του. Όταν έχεις ζήσει σε διαφορετικές χώρες για αρκετά χρόνια, αυτές πέφτουν κατευθείαν στην αντίληψή σου καθώς η σύγκριση γίνεται αυτόματα στο μυαλό σου δίχως καμία δική σου προσπάθεια.

Στη Γερμανία η φράση αυτή είναι : " Πώς θα κάνετε οικονομία". Όλη η ζωή των Γερμανών μοιάζει να περιστρέφεται γύρω από το πώς θα εξοικονομήσουν περισσότερα χρήματα από οποιαδήποτε δραστηριότητα της ζωής τους.

Στην Ελλάδα η φράση αυτή είναι : " Πώς θα τραβήξετε τα βλέμματα...ή αλλιώς... πώς θα κάνετε εντύπωση". Με ποιο outfit, με ποια συμπεριφορά, με την αγορά και την κατοχή ποιων συγκεκριμένων καταναλωτικών αγαθών.

...

* (προσωπικά το φανελάκι του κ Τσιόδρα δεν μου έκανε καμία εντύπωση, ούτε αρνητική, ούτε θετική. Όταν τον είδα να εμβολιάζεται on camera σκεφτόμουν μόνο αν πράγματι το εμβόλιο είναι αποτελεσματικό, πόσο καιρό θα μας προστατεύει και ποιες μπορεί να είναι οι μακροπρόθεσμες παρενέργειές του καθώς η φόρμουλά του είναι κάτι τελείως νέο και πειραματικό. Ο άνθρωπος είναι γιατρός..Προφανώς όσοι σχολίασαν την ενδυμασία του, όταν επισκέπτονται γιατρό, το κάνουν με κριτήριο αν η εμφάνισή του ανταποκρίνεται στα γούστα τους.)

σημεία των καιρών

 Κι επειδή η καραντίνα έκλεισε τα μπουζούκια, οι Ελληναράδες γείτονες μετέτρεψαν το σπίτι τους σε κέντρο διασκέδασης. Εφοδιάστηκαν με καραόκε, κάλεσαν φίλους και μερακλώνουν.

Χτες τα μεσάνυχτα μια σαλεμένη, ίσως και από την κλεισούρα γριά, βγήκε στο μπαλκόνι και φώναζε για τουλάχιστον 3 ώρες. Μπερδεμένα λόγια, άκρη δεν έβγαζες. Κάποια στιγμή ήρθε η αστυνομία, δεν κατάφερε τίποτα.

Ζούμε μια παράνοια. Και δεν είναι -μόνο- ο κορωναϊός.

Σήμερα...

 Σήμερα πέθανε η κ Ν, μια γειτόνισσα από τα παλιά. Δεν ήταν νέα, ούτε κι έμοιαζε η ζωή της με αυτό που αποκαλούμε "ζωή" καθώς ήταν εδώ και πολύ καιρό καθηλωμένη σ'ένα κρεβάτι. Όμως τελευταία ακούω μόνο θανάτους.

Και δεν ξέρω αν οι θάνατοι πλήθυναν ή αν παλιότερα δε με αφορούσαν. Το δεύτερο μάλλον. Οι άνθρωποι πάντα πέθαιναν, αλλά μεγαλώνοντας πληθαίνουν οι "δικοί" μας νεκροί. Κι ο κόσμος γύρω μας γίνεται πιο ξένος.

Χτες, σε κάποια στιγμή που προγραμμάτιζα τις σημερινές μου δουλειές, σκέφτηκα πως αυτοί που "φεύγουν" κάπως ξαφνικά, αφήνουν πολλά πράγματα στη μέση. Κι αυτή η σκέψη ήταν κάπως στενάχωρη. Είχε κάτι το ανεκπλήρωτο.

4 χρόνια από εκείνον τον θάνατο σήμερα που μάθαμε για έναν άλλον

 

 Θα ήθελα να γράψω κάτι, αλλά δεν μπορώ. Μερικές φορές τα νέα είναι πολύ καθηλωτικά. Θα ήθελα να γράψω στον φίλο Δημήτρη, "Βάστα", "Βάστα και κράτησε όλες τις όμορφες στιγμές.Τα γέλια και τα παιχνίδια και τις κοινές εμπειρίες και όλη την ομορφιά που μοιραστήκατε. Γιατί αν υπάρχει κάτι που δε χάνεται, ίσως αυτό να είναι η αγάπη"

Ain't no sunshine

Aπό τα αγαπημένα μου. Κι ο Withers φέτος έφυγε, αφού πρώτα μας άφησε την εικόνα των εποχών  που αλλάζουν με αυτό το τραγούδι στο Notting Hill

αξίες

 Όταν πρωτόρθε ο ιός στην Ελλάδα, δακρύζανε οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι, δείχνανε απέραντη στοργή για τους ηλικιωμένους, μετρούσανε έναν έναν τους προσβληθέντες κι ακόμη περισσότερο τους νεκρούς. Κάθε νεκρός μέτραγε και βάραινε με θλίψη τα δελτία τους. Ήταν ένας άνθρωπος που πριν τον ιό υπήρξε, είχε ζωή, οικογένεια και γιατί όχι ; μέλλον.

Σήμερα που οι νεκροί κοντεύουν τους 360 και η κατάσταση κοντεύει να ξεφύγει εντελώς, οι θανόντες είναι απλά νούμερα. Οι νεκροί των γηροκομείων προσπεράστηκαν και ξεχάστηκαν χωρίς πολλά πολλά και η συμπάθεια προς τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας έπαψε να είναι τρέντυ (γιατί αλλιώς δεν μπορώ να την χαρακτηρίσω).

Σήμερα το μόνο που δεν πρέπει να πεθάνει είναι η οικονομία.

Κι εδώ καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα στον "άνθρωπο" και τον πολιτικό ή τον δημοσιογράφο. Οι τελευταίοι έχουν πάψει από καιρό να είναι το πρώτο. Υπηρετούν κάτι που για τους ίδιους είναι σημαντικό, αλλά στην πραγματικότητα  αυτό είναι ένα τίποτα, όπως και  οι ίδιοι.

αρκετά

 Ευτυχώς υπάρχει κι αυτό το μπλογκ, το μόνο μέρος που δε λογοκρίνεται από την ελληνική κυβέρνηση, (διοτί απλά δεν το διαβάζει κανείς, εκτός ίσως από 2-3 φλικούς συνιστολόγους).

Κι έτσι με έναν κοραναϊό να απειλεί τις ζωές μας, μια κυβέρνηση να μας δουλεύει ψιλό γαζί προστατεύοντας παράλληλα όλα τα συμφέροντα που τη συντηρούν και φιμώνοντας κάθε ελεύθερη φωνή, υποδεχόμαστε άλλο ένα φθινόπωρο σε μια "ελεύθερη" δικτατορία. "Ελεύθερη" γιατί μπορείς ανά πάσα στιγμή να την εγκαταλείψεις, αλλά εκεί περιορίζονται και όλα σου τα δημοκρατικά δικαιώματα. Να κοντραριστείς μαζι της δεν έχει νόημα, αφού έτσι κι αλλιώς είσαι "χαμένος" και να διεκδικήσεις οποιοδήποτε για σένα "λογικό δικαίωμα" είναι εντελώς ανώφελο. Δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. 

Το ότι θα υπήρχε χειρότερη κυβέρνηση από την προηγούμενη ήταν κάτι που δεν το απέκλεια, μιας και πάντα υπάρχει το "πιο κάτω", αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο "πιο κάτω".

(το επίρρημα του τίτλου απάντα στο παραπάνω)

Άλλες εποχές

 Αναπολώ τις εποχές που τα νέα τα μάθαινες από τις εφημερίδες ή από τις ειδήσεις που κρατούσαν ένα τέταρτο και δεν περιελάμβαναν συνεντεύξεις από ειδήμονες ή αδαείς ανθρώπους του δρόμου για να γεμίσουν "δελτία" και να στρέψουν το ενδιαφέρον μας εκεί που άλλοι αποφασίζουν ερήμην μας.

Φυσικά πολλά πράγματα δεν τα μάθαινες ποτέ, αλλά αν σκεφτώ με τι είδους πληροφορίες βομβαρδίζομαι σήμερα, ίσως να ήταν και καλύτερα.

Αναπολώ τις εποχές που δεν ήμασταν ένα παγκόσμιο χωριό, όπου με λίγα κλικ βλέπεις τη ζωή του καθενός να ξεμπροστιάζεται σε μια οθόνη.

Τις εποχές που δεν ήταν όλοι "φίλοι" με όλους και που η ομορφιά είχε πολλά σχήματα και χρώματα.

Αναπολώ την εποχή της αυθεντικότητας, ακόμη και της εκλεκτικής λιτότητας. 

Δε χρειάζεται να έχεις τα πάντα. Αρκεί να έχεις τα σημαντικά. Σήμερα έχει αντιστραφεί αυτό και είναι πιο εύκολο να έχεις τα πάντα, αλλά να νιώθεις "ακάλυπτος".

Γιάννης Πουλόπουλος

  Στα νεότερά μου χρόνια μου φαινόταν υπερβολικά λαϊκός. Όπως όμως αλλάζουμε γούστα και συνήθειες μεγαλώνοντας, θεωρώ πια αξεπέραστα στο είδος τους τα δύο παρακάτω τραγούδια.

Με τους εκπληκτικούς στίχους του Λ. Παπαδόπουλου και τη μουσική του Μ. Πλέσσα

Ήταν οι εποχές που το λαϊκό τραγούδι δεν ήταν ούτε φτηνιάρικο, ούτε χυδαίο. Και στίχοι σαν τους παραπάνω δεν ξαναγράφτηκαν ποτέ. 

τα χρόνια της παράνοιας

...είναι τα χρόνια που επιβάλουν μάσκες στις παραλίες, αλλά όχι στα αεροπλάνα
...μάσκες στα κομμωτήρια, αλλά όχι στα σχολεία
...μάσκες στα μμμ, αλλά όχι κάπου αλλού με εξίσου πολύ κόσμο

μοιάζει με μια τεράστια κοροϊδία.
όπου υπάρχει συμφέρον η μάσκα είτε επιβάλλεται είτε γίνεται προαιρετική, ανάλογα με το πώς αυτό εξυπηρετείται καλύτερα.

τελικά δεν είναι τα χρόνια της παράνοιας...είναι τα χρόνια που η οικονομία και οι πολιτικές στρατηγικές αποφασίζουν για τη ζωή ή το θάνατό μας

στην Ελλάδα βιαστήκαμε να γίνουμε αλαζόνες...αλλά γελάει καλά όποιος γελάει τελευταίος

Hotel California

Δε φανταζόμουν ποτέ πως ο "ρομαντικός" κάποτε τίτλος αυτού του blog, θα γινόταν μια καθόλου ρομαντική πραγματικότητα.



And she said, "We are all just prisoners here of our own device"

μήπως πήραμε πολύ ψηλά τον αμανέ;

Δεύτερο μήνα τώρα καθόμαστε στα σπίτια μας. Τα φρούτα μας "λέει" και τα λαχανικά  σαπίζουν στα χωράφια γιατί δεν υπάρχουν εργάτες για τη συγκομιδή.
Πρέπει να τους εισάγουμε από την Αλβανία. .
Στο μεταξύ η εγχώρια ανεργία θα ανέβει "λέει", πάνω από 20 %.
Ποιοι είναι αυτοί που δηλώνουν άνεργοι όταν δεν πάνε να δουλέψουν σε δουλειά που υπάρχει ; Όλοι καθηγητές Πανεπιστημίου είναι ; Κι ακόμη κι αυτοί....από τους οποίους γέμισε ο τόπος γι'αυτό και τους εξάγουμε...τόσο ντροπή είναι να κάνουν για ένα διάστημα κάτι διαφορετικό στη ζωή τους ;
...
Από πότε η αγροτική εργασία θεωρείται ντροπιαστική, ενώ το να νοικιάζεις την ξαπλώστρα στη Μύκονο αξιοζήλευτη εργασία ;
Ναι, γνωρίζω. Η πρώτη απαιτεί κόπο. Και δεν έχει και τυχερά. Επίσης η πρώτη είναι μια τίμια , χρήσιμη στην κοινωνία δουλειά...κι αυτές οι λέξεις όπως και να το κάνουμε δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστικές στις μέρες μας.
Άλλωστε η νεολαία της Ελλάδας πρέπει όλη να περάσει στο Πανεπιστήμιο. Σύσσωμη. Κι όσοι δεν τα καταφέρουν εδώ, υπάρχει πάντα και η λύση του εξωτερικού. Σημασία έχει το "χαρτί".
....
Γι' αυτό θα πεινάσουμε μια μέρα. Όταν δε θα υπάρχουν ούτε Αλβανοί εργάτες.
....
Ειλικρινά...αν ήμουν κοντά σε επαρχία, κοντά σε αγροτική γη, θα πήγαινα και με όσες δυνάμεις έχω θα βοηθούσα στη συγκομιδή. Είναι ντροπής πράγμα να αφήνεις την πολύτιμη σοδειά  σου να σαπίζει και να περιμένεις τον Αλβανό να έρθει να την μαζέψει, γιατί εσύ δεν καταδέχεσαι να κάνεις χειρωνακτική εργασία.

καραντίνας συνέχεια

Βγήκα μέχρι την αγορά σήμερα το απόγευμα. Με τα πόδια φυσικά.
Μια πόλη έρημη. Ελάχιστοι άνθρωποι σαν κι εμένα στους δρόμους και τα καταστήματα όλα κλειστά.
Σχεδόν απόκοσμη εικόνα αν δεν ήταν άνοιξη. Ούτε τον Αύγουστο δεν την έχω δει έτσι την Αθήνα.
Ούτε τον Αύγουστο μέρα μεσημέρι.
...
Δεν ξέρω αν θα γυρίσουμε ποτέ σε μια κανονικότητα έτσι όπως την ξέραμε. Σίγουρα αυτό δε θα γίνει σύντομα.
Κι αυτό που συχνά έχει απασχολήσει τη σκέψη μου, είναι γι΄αυτούς τους ηλικιωμένους  που τους κλειδαμπαρώσαμε στα σπίτια : ποιος τους ρώτησε τι θέλουν να κάνουν με τον χρόνο που τους απομένει;
Βγαίνουνε διάφοροι ειδικοί και για να μην κλατάρει το πολύ αδύναμο σύστημα υγείας που μας έμεινε μετά από 10 χρόνια κρίσης και μνημονίων, φωνάζουν : "Κλειδωθείτε", "Μην τολμήσετε να βγείτε".
Και η ζωή που χάνεται με την κάθε μέρα; Ποιος, πότε θα απολογηθεί γι' αυτήν.
...
Οι Κινέζοι φτιάξανε έναν ιό που τους ξέφυγε τελείως. Άλλα κράτη βρέθηκαν πιο προετοιμασμένα στην αντιμετώπισή του, άλλα λιγότερο ή καθόλου.
Οι Κινέζοι ξέρουν πως δεν πρέπει να αποκαλύψουν την αλήθεια, που είναι όμως τόσο φανερή.
Άγνωστο θα μου μείνει γιατί ο άνθρωπος κατασκεύασε το πρώτο όπλο μαζικής καταστροφής.Την πρώτη βόμβα, την πρώτη νάρκη, το πρώτο βιοχημικό όπλο.
Και γιατί συνεχίζει να τον έλκει, να τον προκαλεί η ιδέα.
...
Και η ζωή μας άλλαξε από τη μια μέρα στην άλλη.
Ο πόλεμος που δεν είχε ζήσει η δική μου γενιά, ήρθε και μας βρήκε.
Αλλά όσο περνά ο καιρός τόσο κατασταλάζουν μέσα μου κάποιες σκέψεις. Και θεωρώ πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε κρατά μακριά από τους αγαπημένους σου όταν αυτοί νοσούν. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου πει αν θα βγεις από το σπίτι σου και πού θα πας.
Μπορεί να σε προετοιμάσει για τον κίνδυνο, αλλά όχι να σου στερήσει την ελευθερία σου.
Κι αν οι πολιτικοί μας φρόντισαν να καταστρέψουν τις δομές της υγείας μας, ας πληρώσουν εκείνοι γι' αυτή την καταστροφή.
Να κρατήσουν ταπεινή στάση. Και να μην προσβάλλουν τη νοημασύνη μας.

....
Και το άλλο που μοιάζει με ανέκδοτο, είναι πως ενώ ζούμε τον μεγαλύτερο ίσως εφιάλτη που μας έμελλε να ζήσουμε, η αγωνία σε αυτόν τον παράξενο τόπο, στον τόπο της φαιδράς πορτοκαλέας, είναι αν τα παιδιά της τρίτης λυκείου περάσουν φέτος στα Πανεπιστήμια.
Με άλλα λόγια....εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες αρμενίζουν.

 Γιατί ποτέ δε μέτρησε η πραγματική γνώση, η καλλιέργεια, η απόκτηση δεξιοτήτων για να κάνεις όμορφη τη ζωή σου και ευτυχισμένους τους γύρω σου. Ποτέ δε μέτρησε η αξιοσύνη η ίδια, που δεν αποδεικνύεται με την επιτυχία σε εξετάσεις, που βγάζουν νικητή τον καλύτερο παπαγάλο. Το μόνο που μετράει εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα είναι η απόκτηση ανούσιων χαρτιών και η καταξίωση μέσω αυτών, των γονιών. Γιατί αυτά τα ανούσια χαρτιά θα βοηθήσουν τα πανέξυπνα μυαλά της χώρας να στηρίξουν και να υπηρετήσουν το εξίσου ανούσιο σύστημα που η κοινωνία έχει θεοποιήσει. Γι' αυτό και η εμμονή με τα Πανεπιστήμια. Γι' αυτό τόσα λεφτά στα φροντιστήρια.
...
Μοιάζει τόσο νοσηρό αν σκεφτείς τι είναι πραγματικά η ζωή.

Συνειρμικές σκέψεις

Ακούγοντας χτες τους Ιταλούς να τραγουδούν τον εθνικό τους ύμνο έξω απο το νοσοκομείο, κι ενώ οι νεκροί τους ξεπέρασαν τους 10000, συνειρμικά η σκέψη μου πήγε σε κάτι άλλα χρόνια. Τότε που η μελωδία αυτή είχε συνδεθεί με τον αγαπημένο μου πιλότο της Formula 1, Michael Schumacher, κάθε που νικούσε άλλον έναν αγώνα . Κι όπως ήταν το εθιμοτυπικό παίζανε και τους δύο ύμνους, έναν για τον πιλότο κι έναν για το αυτοκίνητο. Κι ακούγονταν στα αυτιά μου τόσο χαρούμενος αυτός ο δεύτερος ύμνος, όσο λυπημένος μου φάνηκε χτες που τον ξανάκουσα.

Δεν ξέρω τι καταλαβαίνει και τι αντιλαμβάνεται ο άτυχος αυτός, πάντα ευγενικός και ταπεινός πρωταθλητής, μέσα στη θολούρα του δικού του μυαλού, μετά από το σοβαρό του ατύχημα....αλλά είναι τόσο παράξενα όλα. Και τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Ο Ύμνος της Φερράρι, ο Ύμνος της Ιταλίας είχαν συνδεθεί στο δικό μου μυαλό μόνο με νίκες.
...
Αλλά αν έμαθα κάτι τα τελευταία πολλά χρόνια, είναι ότι η ζωή μας είναι γεμάτη ανατροπές.
Κι αυτό που σήμερα είναι χαρά, αύριο είναι λύπη.
...
Και η δική μας η γενιά, η τόσο τυχερή ως τώρα και καλομαθημένη, να που βρήκε τον δικό της πόλεμο. Τον δικό της εχθρό.
Ένας εχθρός που απειλεί να αλλάξει την παγκόσμια τάξη.

με αφορμή ένα σύντομο ντοκυμαντέρ

Παρακολουθώ - τυχαία - κρατική τηλεόραση. Είναι οι μέρες του "υποχρεωτικά μέσα".
....
 Ένα σχιστομάτικο παιδάκι - διαβάζω μετά από το Λάος -  πηγαίνει στο σχολείο μαζί με τον φίλο του, αφού πρώτα περάσει ένα ποτάμι και κάνει και μια διαδρομή με λεωφορείο, ενώ έχει προηγηθεί και μια διαδρομή με τα πόδια. Κι όταν λέμε διασχίζει ένα ποτάμι, εννοούμε με ένα επίπεδο ξύλο που με το ζόρι το λες βάρκα, κι όταν λέμε λεωφορείο εννοούμε αυτά τα ανοιχτά φορτηγά με πάγκους για να κάτσεις στα πλαϊνά του. Κι επειδή ο δρόμος για το σχολείο είναι μακρύς, πρέπει να μείνει μετά εκεί τις επόμενες πέντε μέρες, δλδ όλη την εργάσιμη εβδομάδα, τρώγοντας το φαγητό που το ίδιο έχει μαγειρέψει - ρύζι- γιατί τα λεφτά δε φτάνουν για φαγητό από την καντίνα του σχολείου.
Κάποια στιγμή κάνει ο δημοσιογράφος την πιο συνηθισμένη ερώτηση που κάνεις στα παδιά αυτής της ηλικίας και το παιδάκι απαντά πως όταν μεγαλώσει  θέλει να βγάλει χρήματα για να φτιάξει ένα σπίτι για τον πατέρα του και να του πάρει και μια μεγάλη βάρκα για να ψαρεύει, ενώ το ίδιο θέλει να γίνει αστυνομικός για να πιάσει όλους τους εμπόρους ναρκωτικών και  να βάλει στη φυλακή τους κακούς. Α, ναι !...... και θα ήθελε κι ένα ποδήλατο για να μπορεί να πηγαίνει πιο εύκολα στο σχολείο.
....
Και δεν είναι καινούρια για μένα η διαπίστωση, ούτε αποτελεί έκπληξη, πως αν θέλεις να φτιάξεις "άνθρωπο" , πρέπει από μικρό να του μάθεις πως η ζωή δεν είναι βόλτα στο λούνα παρκ. Πως όλος μας ο βίος είναι ένας τεράστιος αγώνας και καλό είναι σε αυτόν τον αγώνα να εκτιμούμε όσα μας δίνονται  και να μη νιώθουμε πως κάποιος μας χρωστάει κάτι.
....
Είναι η εκπαίδευση που δεν πήρε αυτό το φιλάρεσκο και αλαζονικό 0,2% (ποσοστό θνησιμότητας από κοροναϊό) , το πιο νοσηρό κι αντικοινωνικό κομμάτι των δυτικών κοινωνιών σαν τη δική μας.
Η γενιά που θεωρεί ότι όλος ο κόσμος της χρωστά, που μένει αδιάφορη στον θάνατο των άλλων και  δη των ηλικιωμένων, που πιστεύει πως στη ζωή μόνο παίρνουμε.
Κι αυτό γιατί ποτέ δεν της ζητήθηκαν ευθύνες, ακόμη και πολλά χρόνια μετά τον ήδη καθυστερημένο απογαλακτισμό της,  δεν της καλλιεργήθηκε ο σεβασμός προς τους άλλους και ελλείψει ενδιαφέροντος να ασχοληθούν σοβαρά μαζί της αυτοί που την έφεραν στον κόσμο, την άφησαν συναισθηματικά ανάπηρη, αντικαθιστώντας το πραγματικό ενδιαφέρον και την αγάπη με πλούσια υλικά αγαθά και πανάκριβες "υποχρεωτικές" σπουδές, πολλές φορές εντελώς αδιάφορες για τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους.

Είμαι αρκετά άτυχη ώστε στον συγγενικό, κοινωνικό και φιλικό μου κύκλο να έχω μόνο τέτοια δείγματα της "νέας ελληνικής γενιάς"....ώστε αναγκαστικά να γενικεύω. Ελπίζω και εύχομαι λανθασμένα.