μισώ τους γιατρούς.
πιο απλά δεν θα μπορούσα να το διατυπώσω, αν έπρεπε να σκεφτώ μία επαγγελματική κατηγορία που μου είναι ιδιαίτερα αντιπαθής.
(για τους πολιτικούς δε μιλάω γιατί δεν μπορώ να φανταστώ σοβαρό άνθρωπο να σέβεται και να ασχολείται με το ήθος και το ποιόν των πολιτικών)
οι γιατροί όμως είναι άλλη κατηγορία.
ίσως γιατί μεγαλώνουμε περιμένοντας κάτι καλύτερο από αυτούς, μέχρι που αρχίζουμε λίγο λίγο να ανακαλύπτουμε την ανικανότητα, την αλαζονεία, την αγένεια, την υπεροψία και πάνω απ'όλα την διάθεση τους να σε εκμεταλλευτούν με τον χειρότερο τρόπο, αφού ένας ασθενής δεν έχει τρόπο να αμυνθεί και τις περισσότερες φορές δεν έχει και επιλογές
αν αναλογιστώ την μακρόχρονη σχέση και επαφή μου μαζί τους σίγουρα θα βρω κάποιες περιπτώσεις που ξεφεύγουν από αυτήν την γενική αντίληψη που πια κουβαλάω, αλλά σε σχέση με το σύνολο είναι μάλλον μια μειοψηφία. και μάλιστα μια μικρή μειοψηφία.
που σημαίνει πως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία (αφού και τα ασήμαντα κάποιες φορές στα χέρια τους γίνονται σοβαρά και μια ευκαιρία για να αποδημήσεις εις Κύριον μια ώρα αρχύτερα) κάθε φορά λοιπόν που συμβαίνει κάτι, κάνεις τον σταυρό σου και προχωράς με αυτό....με τον σταυρό....και ελπίζοντας.
ελπίζοντας πως ο συγκεκριμένος έμαθε λίγο καλύτερα το μάθημα του στο Πανεπιστήμιο...πως Θα είναι αρκετά επαγγελματίας....πως σήμερα το πρωί δεν τσακώθηκε με τη γυναίκα του... πως μπορεί να του έχει μείνει και λίγη ακόμη ανθρώπινη ευαισθησία ότι απέναντί του έχει ένα ανθρώπινο ον που πονάει, υποφέρει, φοβάται, ελπίζει
κι ενώ οι δημοσιογραφίσκοι όλων των ειδών γράφουν και φωνάζουν και διαμαρτύρονται για χίλια δυο πολύ πιο επουσιώδη θέματα και οι συνδικαλισταράδες κατεβάζουν τον κόσμο σε απεργίες για εξίσου ασήμαντα , δεν είδα ποτέ να γίνεται μία οργανωμένη κίνηση που να διεκδικεί το απλό ανθρώπινο δικαίωμα του κάθε πολίτη για δημόσια ή ιδιωτική υγεία όπου ο ασθενής θα μπορεί να αξιολογεί το έργο και τη συμπεριφορά του γιατρού και ανάλογα να τον αμείβει.
διότι - με τον τρόπο που λειτουργούμε τώρα- πληρώνουμε ακόμη κι όταν ο "γιατρός" αγνοεί την πάθηση ή το πρόβλημά μας, πληρώνουμε τη λάθος διάγνωση και την εξίσου λάθος θεραπεία, πληρώνουμε ακόμη και όταν ο γιατρός μας βλάπτει ή μας σκοτώνει, πληρώνουμε την κάθε αγενή συμπεριφορά μόνο και μόνο επειδή το σύστημα το επιτρέπει.
(δεν μπορώ να φανταστώ να φέρνω έναν τεχνίτη στο σπίτι μου, να μην κάνει την δουλειά για την οποία τον κάλεσα και να θέλει να πληρωθεί....οι γιατροί όμως το κάνουν)
γιατί λοιπόν να μη μας συμπεριφέρονται, όπως ακριβώς μας συμπεριφέρονται ;
μια κοινωνία που ζητά αξιολόγηση στο δημόσιο, στην εκπαίδευση και δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού δεν ζητά το πιο απλό.... τον σεβασμό στη ζωή και τον σωστό επαγγελματισμό από αυτούς που ασχολούνται με αυτήν.
ενώ σ'έναν οδηγό του αφαιρείται η άδεια όταν αποδεικνύεται ανίκανος στην τήρηση βασικών κανόνων και γίνεται επικίνδυνος για τους άλλους, σχεδόν ποτέ δεν αφαιρείται η άδεια απ'όσους καθημερινά σκοτώνουν ή αφήνουν ανάπηρους ανθρώπους στα χειρουργικά κρεβάτια.
φυσικά κάποιες φορές αυτό είναι αναπόφευκτο. αλλά από το αναπόφευκτο αυτό έως την πλήρη ατιμωρησία και την πλήρη αποποίηση ευθυνών ο δρόμος είναι μακρύς.
παλιότερα είχα αναφέρει πως η ανιψιά μου - ένα εξαιρετικά ευφυές και ταλαντούχο πλάσμα...τότε - είχε περάσει στην ιατρική, όπως όφειλε στους δικούς της, εφόσον ήταν μαθήτρια του 20.
το κοριτσάκι αυτό που πια είναι γυναίκα και ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο της πιστεύει πως γαμ...ε τη ζωή της επειδή πέρασε μεγάλο κομμάτι της νιότης της διαβάζοντας κι όταν τη ρώτησα πρόσφατα ποια ειδικότητα θα ήθελε να ακολουθήσει μου απάντησε : κάποια που θα της έδινε αρκετό ελεύθερο χρόνο για να κάνει τη ζωή της.
φυσικά αυτό αποτελεί μόνο μέρος της απάντησης, μια που ο κύριος λόγος που οι νέοι σπουδάζουν την συγκεκριμένη επιστήμη είναι η σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση και οι μεγάλες δυνατότητες εύκολου και γρήγορου κέρδους.
δεν θεωρώ την ανιψιά μου μοναδική περίπτωση. δεν έχω λόγο να κατηγορήσω το αίμα μου. μεταφέρω εδώ μια γενικότερη φιλοσοφία που καλλιεργείται από όλη την κοινωνία.
