οι άλλοι (2)

Με τη Χ μας ένωναν πάντα χίλια πράγματα. Κι άλλα τόσα μας χώριζαν. Γεννημένες με λίγες μέρες διαφορά, προερχόμενες από παρόμοια οικογενειακά περιβάλλοντα, έχοντας σπουδάσει το ίδιο αντικείμενο ...οι επιφανειακές ομοιότητες ήταν πάντα πολλές. Όμως ο λόγος που γίναμε φίλες δεν θα μπορούσε να είναι κανένας από τους παραπάνω, αφού στην ουσία ήμασταν εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες. Ο λόγος που μας ένωσε ήταν ότι εγώ χρειαζόμουν ένα άνοιγμα προς τον κόσμο και η Χ μπορούσε να είναι φίλη με τους πάντες.

οι άλλοι (1)

Σήμερα είδα τον Γ.  Είχα να τον δω από τις αρχές του καλοκαιριού που μας πέρασε.
Ανήκει στους ανθρώπους που συμπαθώ αν και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας τον τοποθετεί στο περιθώριο.
Τον περιθωριοποιεί γιατί δεν κραυγάζει. Γιατί δεν ντύνεται με τον τρόπο που θα ήθελαν εκείνοι για να τον αναγνωρίσουν ως "δικό τους". Γιατί είναι υπερβολικά απλός. Γιατί ψευδίζει ελαφρά και δεν έχει ωραία δόντια.
Οι περισσότεροι που βρέθηκαν μαζί του στο ίδιο περιβάλλον όπως εγώ, δεν γνωρίζουν καν ότι ο Γ έχει βγάλει το Πανεπιστήμιο ή ότι κατάγεται από ένα πανέμορφο νησί.

Ούτε και σήμερα του δώσανε σημασία. Παρ`όλο που εκείνος ήρθε πάλι πρόθυμος να βοηθήσει.
Όπως παλιά. Δεν τον πρόσεξαν. Πέρασε σχεδόν αόρατος από δίπλα τους.  Όπως δεν πρόσεξαν ποτέ την οξυδερκή ματιά του ή την έμφυτη ευγένειά του.
Ο Γ είναι από εκείνους τους "σιγανούς" ανθρώπους που γλιστρούν αθόρυβα δίπλα μας και που θα κάνανε την κοινωνία μας καλύτερη, αν τους δίναμε την ευκαιρία. Αν... 

οι λέξεις που λείπουν

Rücksichtslos
αυτή η λέξη μου ήρθε σήμερα στο μυαλό από την αγενή συμπεριφορά ενός Νεοέλληνα. Προσπάθησα να βρω τη συνώνυμή της στα ελληνικά, δεν τα κατάφερα.
Ίσως γιατί η Rücksichtslosigkeit είναι τόσο συνώνυμη της συμπεριφοράς του Έλληνα που δεν χρειάζεται μια ξεχωριστή λέξη γι'αυτήν.

Rücksicht ( σε μια ακριβή μετάφραση της λέξης) είναι η προς τα πίσω ματιά. Ως γνωστόν οι Έλληνες δεν κοιτάνε αν ενοχλούνε κάποιον που είναι μπροστά στα μάτια τους. Θα κοιτάνε και πίσω ;
Rücksichtslos θεωρείται μια συμπεριφορά που δεν λαμβάνει υπόψιν τους άλλους.
Δεν είναι συνώνυμη του εγωισμού, της απροσεξίας ή της αδιαφορίας που είναι έννοιες διαφορετικές.
Είναι απλά αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη "σε έχω γραμμένο"

η καθημερινότητα

*Περιμένοντας το λεωφορείο στη στάση προσπαθώ να αποφύγω τον μυτερό μεταλλικό σωλήνα που προεξέχει επικίνδυνα εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει ένα πλακάκι πεζοδρομίου. Χώμα, σπασμένα πλακάκια και ανισόπεδο δάπεδο σε αναγκάζουν σε ένα σεμνό προς τα κάτω βλέμμα.
* Μια wannabe "κυρία" με εμποδίζει λίγο αργότερα να αποβιβαστώ από το μετρό.  Εκπλήσσομαι με την παράλογη εριστικότητά της και θυμάμαι την πρόβλεψη του Χ πριν μερικά χρόνια " σ΄αυτήν την πόλη στο τέλος θα θέλει ο ένας να φάει τον άλλον" . Δεν είμαστε και πολύ μακριά.
*Οι έφηβοι τσιρίζουν, πειράζονται, φωνάζουν, κάνουν σαματά.... όταν δεν έχουν σχολείο πάνε όλοι μαζί στα Mall. Σε λίγα χρόνια θα δουλεύουν για 300 ευρώ χωρίς ασφάλιση. Ή συμβασιούχοι για 8 μήνες στο δημόσιο. Αλλά όταν είσαι έφηβος δε σε νοιάζει.
* Η Β κάνει διδακτορικό. Όπως πέρσι η Ε. Όπως όλοι όσοι παίρνουν πτυχίο τα τελευταία 15-20 χρόνια. Όσο κρατήσουν ακόμη οι οικονομίες των προμνημονιακών. Αν τους ρωτήσεις πάνω σε τι κάνουν διδακτορικό σου απαντούν συνήθως κάτι εξωτικό. Μετά βλέπεις τους πλάγιους τρόπους που ελίσσονται. Και δεν απορείς πια για τις ηλίθιες ερωτήσεις που σου κάνουν.
* Κανείς δεν παραπονιέται για τις μισές - αν όχι ανύπαρκτες- συντάξεις που θα παίρνουν εφεξής οι εργαζόμενοι που θα δουλεύουν σχεδόν μέχρι τα 70 τους. Μόνο των προνομιούχων που φύγανε με τα μισά χρόνια και χωρίς να έχουν πληρώσει τις ανάλογες εισφορές να μην κοπούν. Γιατί είναι ψηφοφόροι. Και γονείς ψηφοφόρων. Και η Ελλάδα ζούσε πάντα για το σήμερα. Και στο χθες.

ο πατέρας

κάτι στον τρόπο που είχε κουμπώσει την ζακέτα του, κάτι στο βλέμμα του και το μυαλό κόλλησε τα κομμάτια. μόνο που ο πατέρας ήταν πάντα φρεσκοξυρισμένος και τα ρούχα του στην τρίχα.
μόλις πέρυσι πατέρα έμαθα πώς την πιο σημαντική απόφαση για τη ζωή μου τη χρωστώ σε σένα. δέκα χρόνια μετά τον θάνατό σου.
δεν πρόλαβα να σε ευχαριστήσω ποτέ.
τους γονείς μόνο τους κατηγορούμε για τα λάθη τους.
απόμακρος όπως ήσουν δεν κατάλαβα ποτέ πόσο με αγαπούσες. μόνο πέρσι ξύπνησα αλαφιασμένη μία μέρα και θυμήθηκα το ρολόι που μου πήρες όταν πήρα το πτυχίο μου και το άλλαξα (και έδειξες τόσο ευχαριστημένος με τη δική μου προτίμηση) και τη φωτογραφική μηχανή που με άφησες να την διαλέξω.
κι εκεί κατάλαβα. δέκα χρόνια μετά.
τώρα καταλαβαίνω και τον βουβό πόνο της μάνας.
.....
.....
κι ακόμη πως την αγάπη την εκδηλώνεις με χίλιους δυο τρόπους.