Ain't no sunshine

Aπό τα αγαπημένα μου. Κι ο Withers φέτος έφυγε, αφού πρώτα μας άφησε την εικόνα των εποχών  που αλλάζουν με αυτό το τραγούδι στο Notting Hill

αξίες

 Όταν πρωτόρθε ο ιός στην Ελλάδα, δακρύζανε οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι, δείχνανε απέραντη στοργή για τους ηλικιωμένους, μετρούσανε έναν έναν τους προσβληθέντες κι ακόμη περισσότερο τους νεκρούς. Κάθε νεκρός μέτραγε και βάραινε με θλίψη τα δελτία τους. Ήταν ένας άνθρωπος που πριν τον ιό υπήρξε, είχε ζωή, οικογένεια και γιατί όχι ; μέλλον.

Σήμερα που οι νεκροί κοντεύουν τους 360 και η κατάσταση κοντεύει να ξεφύγει εντελώς, οι θανόντες είναι απλά νούμερα. Οι νεκροί των γηροκομείων προσπεράστηκαν και ξεχάστηκαν χωρίς πολλά πολλά και η συμπάθεια προς τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας έπαψε να είναι τρέντυ (γιατί αλλιώς δεν μπορώ να την χαρακτηρίσω).

Σήμερα το μόνο που δεν πρέπει να πεθάνει είναι η οικονομία.

Κι εδώ καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα στον "άνθρωπο" και τον πολιτικό ή τον δημοσιογράφο. Οι τελευταίοι έχουν πάψει από καιρό να είναι το πρώτο. Υπηρετούν κάτι που για τους ίδιους είναι σημαντικό, αλλά στην πραγματικότητα  αυτό είναι ένα τίποτα, όπως και  οι ίδιοι.

αρκετά

 Ευτυχώς υπάρχει κι αυτό το μπλογκ, το μόνο μέρος που δε λογοκρίνεται από την ελληνική κυβέρνηση, (διοτί απλά δεν το διαβάζει κανείς, εκτός ίσως από 2-3 φλικούς συνιστολόγους).

Κι έτσι με έναν κοραναϊό να απειλεί τις ζωές μας, μια κυβέρνηση να μας δουλεύει ψιλό γαζί προστατεύοντας παράλληλα όλα τα συμφέροντα που τη συντηρούν και φιμώνοντας κάθε ελεύθερη φωνή, υποδεχόμαστε άλλο ένα φθινόπωρο σε μια "ελεύθερη" δικτατορία. "Ελεύθερη" γιατί μπορείς ανά πάσα στιγμή να την εγκαταλείψεις, αλλά εκεί περιορίζονται και όλα σου τα δημοκρατικά δικαιώματα. Να κοντραριστείς μαζι της δεν έχει νόημα, αφού έτσι κι αλλιώς είσαι "χαμένος" και να διεκδικήσεις οποιοδήποτε για σένα "λογικό δικαίωμα" είναι εντελώς ανώφελο. Δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. 

Το ότι θα υπήρχε χειρότερη κυβέρνηση από την προηγούμενη ήταν κάτι που δεν το απέκλεια, μιας και πάντα υπάρχει το "πιο κάτω", αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο "πιο κάτω".

(το επίρρημα του τίτλου απάντα στο παραπάνω)