μικρές καθημερινές απογοητεύσεις...

ή.....η ζωή στην Ελλάδα


Θυμάμαι τη χαρά μου 2-3 χρόνια νωρίτερα όταν έβλεπα να τοποθετούν τους πίνακες της τηλεματικής,  πιστεύοντας τότε πως θα έλυναν σε έναν μεγάλο βαθμό την ταλαιπωρία μου, να περιμένω ένα λεωφορείο που δεν ήξερα αν και πότε θα περνούσε.

3 χρόνια περίπου μετά, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει , μιας και η τηλεματική δουλεύει, ΑΦΟΥ ένα λεωφορείο έχει ξεκινήσει το δρομολόγιό του. - κι αυτό όχι πάντα σωστά... συχνά όταν έχει κίνηση τα 10 λεπτά αναμονής γίνονται 20 και 30 .
Όταν όμως αυτό ΔΕΝ έχει ξεκινήσει, δεν σου δίνει καμία πληροφορία. Και ο ημερήσιος προγραμματισμός που βγαίνει στο διαδίκτυο ισχύει και δεν ισχύει. Ανάλογα τα κέφια του οδηγού, την κατάσταση του οχήματος κι ένας Θεός ξέρει πόσων άλλων παραγόντων.

Μ'άλλα λόγια το "περνάει όποτε θέλει" ενός παλιού μου κειμένου, συνεχίζει να περνά όποτε θέλει και το μόνο που αλλάζει, για κάτι απελπισμένους σαν κι εμένα είναι ότι δεν περιμένεις πια καμία βελτίωση, καμία καλυτέρευση σ'αυτόν τον τομέα της ζωής σου, όπως και σε όλους τους άλλους.

Πρέπει στην Ελλάδα να είσαι ή πολύ νέος ή πολύ αφελής για να ελπίζεις για κάτι καλύτερο.
Ή - η εναλλακτική - να έχεις γαλουχηθεί από μικρός με την πραγματική Ελλάδα και να ξέρεις πώς θα εκμεταλλευτείς το σύστημα ή πώς θα το κάνεις να δουλέψει για σένα.

Άραγε να υπάρχει άλλη χώρα που να μισεί τόσο πολύ τους τίμιους πολίτες της ;

Φυσικά γράφοντας την παραπάνω φράση κατάλαβα την ίδια στιγμή και την λανθασμένη αντίληψή μου.

Δεν είναι που η Ελλάδα δε συμπαθεί την τιμιότητα. Είναι που κρίνοντας από τον εαυτό της. από το κύριο σώμα των πολιτών της και των κυβερνώντων της, δεν την αναγνωρίζει.
Σε άλλες χώρες είσαι αθώος μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Στην Ελλάδα είσαι ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου.

ήταν πρωί στα μάτια σου

...έτσι....για το καλό Σ/Κ

όταν στην Αθήνα βρέχει

Με αφορμή τις δικογραφίες του Εφετείου που τις στεγνώνουν με το πιστολάκι, θυμήθηκα τον Γιάννη που συγχωρέθηκε νωρίς, όταν πριν ακόμη τον βρει η αρρώστια , έψαχνε να βρει κάποια παλιά του ένσημα για να συμπληρώσει τα συντάξιμά του. Η απάντηση που πήρε τότε από τον ασφαλιστικό του φορέα ήταν πως δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν το αίτημά του, γιατί οι φάκελοι που έπρεπε να αναζητήσουν βρίσκονταν μέσα σε μια αποθήκη, στην οποία είχε μπει νερό.
-Ε, να έρθω τότε με μάσκα και βατραχοπέδιλα να ψάξω εγώ ο ίδιος, η απάντηση του Γιάννη.

Δεν τον έσωσε φυσικά ο κυνισμός τον Γιάννη...ούτε τα παλιά του ένσημα βρήκε, ούτε σύνταξη πρόλαβε να πάρει.

(το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι, ότι η ζωή μας είναι γεμάτη από παρόμοιες ιστορίες και καμία εντύπωση πια δε μας κάνουν)

το Πολυτεχνείο

ακούγοντας για τα μέτρα που πρόκειται να παρθούν εν όψει των επετειακών εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο και τον φόβο της κυβέρνησης για σοβαρά επεισόδια,  δεν μπορώ να αποφύγω τη σκέψη "πόσο πιο εύκολο είναι να πολεμήσεις έναν εχθρό που τον βλέπεις, τον γνωρίζεις, ξέρεις τι είναι.

το '73 ήταν για τον απλό πολίτη ξεκάθαρα τα πράγματα :  από εδώ η ελευθερία κι από εκεί η χούντα"

νιώθω τον εαυτό μου περικυκλωμένο από λογιών λογιών εχθρούς, αλλά όλοι είναι μεταμφιεσμένοι σε καλοσυνάτους ευεργέτες της ζωής μου

εικόνες από τις ειδήσεις

είσαι παιδί. και το σώμα σου είναι καμένο. πονάς φρικτά. κάποιοι βομβάρδισαν το χωριό σου, το σπίτι σου. αλλά εσύ δε διάλεξες ποτέ να γεννηθείς και να ζήσεις εκεί. εσύ δε διάλεξες ποτέ αυτούς τους "φίλους" της χώρας σου κι εκείνους τους "εχθρούς". εσύ αν είχες κάτι να διαλέξεις, θα ήταν τι παιχνίδι να παίξεις με τα άλλα παιδιά.
τώρα σε δείχνουν τα μμε του κόσμου και ούτε και σ'αυτό δεν μπορείς να πεις "όχι"
κοιτάς με απορία το καμένο σώμα σου, δεν ξέρεις αν θα ζήσεις. ξέρεις μόνο ότι πονάς. κι ότι πριν μάθεις καλά καλά τι θα πει "ζωή" έμαθες τι θα πει άδικο.

Η Κένυα της Ευρώπης

Το σπίτι του Heinz βρίσκεται σ'ένα ακριβό προάστιο του Μονάχου. Όποιος γνωρίζει έστω ελάχιστα τη Γερμανία θα γνωρίζει πως το Μόναχο είναι η ακριβότερη πόλη της, με την ακριβότερη στέγη.
 Το σπίτι του έχει έναν μεγάλο κήπο με ένα τεχνητό ρυάκι να κυλά κυκλικά γύρω από το σπίτι και ακριβά φυτά. Στο εσωτερικό  είναι γεμάτο από έργα τέχνης και απομιμήσεις αρχαίων έργων ξένων πολιτισμών. Ένας στρατιώτης, γνήσια απομίμηση του πήλινου στρατού της Κίνας κοσμεί το σαλόνι του, απέναντι από έναν άλλον στρατιώτη Ταϋλανδό ή Ινδονήσιο, αν θυμάμαι καλά. Μία μεγάλη τζαμαρία χάνεται στο πάτωμα με το πάτημα ενός διακόπτη και το σαλόνι ενώνεται αυτόματα με τον κήπο. Μουσικά όργανα από διάφορες γωνίες του κόσμου, σύγχρονοι πίνακες και  πολλά αντικείμενα από αυτά που λατρεύουν οι συλλλέκτες.
Προσπάθησα να μην το δείξω - για να μην τον στεναχωρήσω- κι ελπίζω να τα κατάφερα, αλλά τίποτα από αυτά δεν με εντυπωσίασε.

...
Πριν μερικά χρόνια η χώρα του μαζί με τις άλλες δυνάμεις της Δύσης βούτηξαν τη δική μου χώρα σε ένα χρέος που μας οδήγησε στην εξαθλίωση. Ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μεγάλα συμφέροντα και πολιτικοί καριέρας (δε λείψανε και οι εγχώριοι) ενώσαν τις δυνάμεις τους προκειμένου να παρουσιάσουν μια ψεύτικη εικόνα μιας χώρας κι ενός λαού υπηρετώντας ο καθένας τα δικά του συμφέροντα και όλοι μαζί τις τράπεζες.
Έπρεπε να σωθεί το δολάριο, έπρεπε να σωθούν η Γερμανία και η Γαλλία κι έπρεπε να την πληρώσει ο πιο αδύναμος κρίκος. Αυτός που ούτως ή άλλως ζούσε μέσα στη ρεμούλα, άρα και η ενοχοποίησή του δε θα ήταν και εντελώς αβάσιμη.
...

Όταν μιλά ο Heinz για την Ελλάδα, οι σκέψεις του έχουν κάτι το επικριτικό. Δε θα έλεγα υποτιμητικό, αν και κάποιοι σχολιασμοί του θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κι έτσι.
Και κάτι μέσα μου δεν το επιτρέπει αυτό. Πρώτον γιατί εσύ μπορείς να λες ό,τι θέλεις για το σπίτι σου, αλλά αλίμονο αν το πιάσει άλλος στο στόμα του. Κι έπειτα ....η χώρα του...οι πρόγονοί του, δε μας επέτρεψαν ποτέ να βγούμε από τη φτώχεια φροντίζοντας να μας πηγαίνουν από πόλεμο σε πόλεμο κι από καταστροφή σε καταστροφή.
Φυσικά και ήμασταν πάντοτε τα τελευταία 100 χρόνια ραγιάδες. Μήπως μας επέτρεψαν ποτέ να είμαστε και κάτι άλλο ;

..
Είναι εύκολο να μιλάς από την πλευρά του δυνατού και του χορτάτου.

...
Αλλά αυτό που πιο πολύ με στεναχωρεί είναι που η ανάπτυξη της δικής μου χώρας - με τις ευλογίες των εγχώριων πολιτικών- πρέπει να περάσει μέσα από την καταστροφή της.
Πάντα τα συμφέροντα...... τα εγχώρια και τα ξένα.
 Και χάφτουν οι ραγιάδες το παραμύθι του τουρισμού, ότι αυτός δήθεν θα μας ξελασπώσει ή της επίκαιρης- δήθεν- ανάπλασης του Ελληνικού (κι άλλα εμπορικά κέντρα κι άλλα γραφεία για εταιρείες- ποιοι θα ψωνίζουν από αυτά, ποιοι θα δουλεύουν σε αυτές;), όταν όλη η χώρα έχει σχεδόν πουληθεί και καταστραφεί.

...
Για να μπορούν να έρχονται οι Heinz αυτού του κόσμου να την επισκέπτονται διαμένοντας σε ξενοδοχεία των 300 ευρώ, όταν εμείς, οι φτωχοί ιθαγενείς θα πρέπει να τη βγάζουμε με τον δωρεάν ήλιο της.

...
Κάποτε ....μοιάζουν να έχουν περάσει αιώνες από εκείνες τις εποχές...στην σύντομη εποχή της ελληνικής ευμάρειας, σ'ένα από τα ταξίδια μου είχα επισκεφτεί την Κένυα. Φυσικά και μείναμε σε πλούσια πολυτελή ξενοδοχεία με όλες τις ανέσεις της Δύσης, όταν οι ντόπιοι κάτοικοι της χώρας μόνο να μας υπηρετήσουν μπορούσαν ως υπαλληλικό προσωπικό ή να μας χαζέψουν σαν κάτι το αλλόκοσμο.
Θυμίζει κάτι; Ή υπάρχει έστω ένας τίμιος Έλληνας που μπορεί να πληρώσει ξενοδοχείο στη Σαντορίνη;

ΥΓ Ένα μέρος της παραπάνω ανάρτησης γράφτηκε και με αφορμή την ανάγνωση του βιβλίου του Σόρλαου που διάβασα πρόσφατα "Το μεγάλο σχέδιο". Νομίζω πως ακόμη δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, αλλά όταν κυκλοφορήσει, αξίζει μια ανάγνωση.

this bloody sth

 εδώ και μέρες...αυτό ... σε repeat

Για τον Σ

Από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω από εκείνον, είναι που ακουμπούσα τα πόδια μου πάνω του - ασυνείδητα ενώ κοιμόμουν στην τριγωνική καμπίνα του πλοίου. Δεν ήξερα ότι του άρεσε να κουλουριάζεται εκεί στο πιο στενό σημείο της καμπίνας, αλλά εκείνος ποτέ δε διαμαρτυρόταν.

Αργότερα όταν πήγα στο Λ του πήρα ένα όμορφο κρεβατάκι, που πολύ το αγάπησε τα πρώτα χρόνια. Εμένα όχι, δε με αγαπούσε ιδιαίτερα. Θα έλεγα πως ίσως να με συμπαθούσε. Αλλά δε με πείραζε. Είχε τον δικό του Θεό, τον δικό του αφέντη - εκείνον που τον έσωσε - και σ'αυτή τη σχέση δε διεκδικούσα μερίδιο.
Σίγουρα με αναγνώριζε σαν μέλος της ομάδας και ήξερε πως τόσο εκείνος όσο κι εγώ αγαπούσαμε το ίδιο πρόσωπο. Είχε αυτήν την ευφυία που έχουν τα άδολα πλάσματα.

Με εμπιστευόταν. Κι όταν τσακωνόμασταν με τον Χ , ίσως επειδή ένιωθε τη στεναχώρια μου, ένιωθα να παίρνει το μέρος μου. Παράξενο....γιατί ο Θεός του ήταν - είπαμε - ο Χ.
Ο Χ μου το ερμήνεψε πως έπαιρνε το μέρος του πιο αδύναμου.

Κι όταν κάναμε έρωτα με τον Χ, ήταν τόσο χαρούμενος! Σαν να ακτινοβολούσε τη δική μας χαρά.

Ήταν σαν ένα μικρό παιδί. Μέχρι τα βαθιά του γεράματα ήταν σαν ένα μικρό παιδί που αγαπούσε τα ίδια ταπεινά-πολύτιμα πράγματα που κάνουν τη ζωή μας. Τις όμορφες βόλτες στη φύση, το παιχνίδι μαζί μας ή με άλλα σκυλάκια, το κολύμπι το καλοκαίρι, τα χάδια...
Κι είχε την πιο αστείρευτη υπομονή...την πιο αστείρευτη

Σήμερα μας άφησε. Όπως μου έγραψε στο μήνυμά του ο Χ : Από σήμερα ο Σ θα τρέχει στον Ουρανό.

Εύχομαι τόσο πολύ να υπάρχει ο Ουρανός.

(ξημερώματα της 2 Σεπτεμβρίου 2019)

Μουσεία και τουρισμός (και Ελλάδα)

Πριν λίγες μέρες βρεθήκαμε με τον Heinz στο Μόναχο. Είχε έρθει τον Ιούλιο στην Ελλάδα κι αφού πέρασε από την Αθήνα για 2-3 μέρες επισκέφτηκε με το κορίτσι του ένα από τα νησιά μας. Ο Heinz δεν ερχόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Αθήνας τα γνώριζε από παλιότερες επισκέψεις του. Το κορίτσι όμως ήταν "νέο" και ο Heinz ήθελε πολύ να του δείξει κάποια από τα σημαντικότερα σημεία της πόλης.
Δυστυχώς, όπως μας είπε, τόσο η επίσκεψη στην Ακρόπολη όσο και στο Μουσείο της, στάθηκαν αδύνατες, γιατί οι ουρές ήταν τεράστιες και ο ήλιος υπερβολικά καυτός για να περιμένει κανείς 3 και 4 ώρες κάτω από τις ανελέητες ακτίνες του. Κι έτσι το κορίτσι δεν θαύμασε ούτε τον Παρθενώνα από κοντά, ούτε τα μάρμαρά του.
Φυσικά ο Heinz σχολίασε και πολλά άλλα της ελληνικής πραγματικότητας, άλλα θετικά, άλλα αρνητικά, στα οποία όμως δε θέλω να αναφερθώ τώρα και για τα οποία ως περήφανη Ελληνίδα περιορίστηκα να κουνώ συγκαταβατικά το κεφάλι. Ευτυχώς - σκεφτόμουν - που ως αφελής "χαζογερμανός" κι επειδή ο χρόνος παραμονής του στη χώρα μας είναι πάντα σύντομος, δεν αντιλαμβάνεται σε όλο τους το μεγαλείο τα φαιδρά και τα δυσάρεστα αυτού του τόπου.
....
Αλλά θυμήθηκα όσον αφορά τις επισκέψεις στα μουσεία ( κάτι που δεν είπα φυσικά στον Heinz) πόσο εύκολη ήταν η περσινή μου επίσκεψη στο μουσείο Van Gogh στο Άμστερνταμ. Τα εισιτήρια κλείνονται ηλεκτρονικά, κι έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε διάφορα μισάωρα των ημερών που υπάρχουν διαθέσιμα εισιτήρια (π.χ.13.30 - 14.00), πότε θέλεις να προγραμματίσεις την επίσκεψή σου. Ούτε ουρές, ούτε ταλαιπωρίες, πας στη συγκεκριμένη ώρα που έχεις κλείσει, παίρνεις στην είσοδο και το ηλεκτρονικό τάμπλετ της ξενάγησης με τα ακουστικά (απαραίτητο αν θες να ξέρεις τι βλέπεις και να μάθεις και διάφορα χρήσιμα για τη ζωή και το έργο του ζωγράφου) και περνάς 2 ωραιότατες ώρες ή και περισσότερο αν βαστούν τα ποδαράκια σου. Το Μουσείο επειδή γνωρίζει πόσους επισκέπτες μπορεί να δεχτεί ανά ημέρα δεν είναι ποτέ υπεργεμάτο, οι χώροι είναι ιδιαιτέρως ευχάριστοι κι εσύ βγαίνεις με το χαμόγελο της ικανοποίησης που πέρασες όμορφα και χωρίς ταλαιπωρίες την ημέρα σου.
....
Το μουσείο του Van Gogh δέχεται ετησίως γύρω στους 2.200.000 επισκέπτες. Νούμερα πολύ παραπλήσια με τη δική μας Ακρόπολη, που πέρσι έκοψε 2.800.000 εισιτήρια και το Μουσείο της με 1.600.000 εισιτήρια.
...
Η διαφορά επομένως δεν είναι στα νούμερα των επισκεπτών. Η διαφορά βρίσκεται μόνο στην ταλαιπωρία, στον σεβασμό του κάθε ενός ξεχωριστά πολίτη από το κράτος μας και φυσικά στο άσχετο με το παραπάνω θέμα, αλλά καθόλου άσχετο για τη ζωή όσων είμαστε πολίτες αυτής της χώρας, τι γίνονται όλες αυτές οι εισπράξεις από οτιδήποτε σχετίζεται με τον περιβόητο τουρισμό.

Το αύριο

Τόση χαρά οι δημοσιογράφοι από τα αποτελέσματα των εκλογών! Θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και εντυπωσιακό αν δεν ήταν τόσο τετριμμένο.

Μάθημα για τον απερχόμενο : Την επόμενη φορά να φροντίσει να έχει τα ΜΜΕ με το μέρος του.

Από την άλλη το κόμμα που αποχώρησε συγκέντρωσε μαζί με το κόμμα που αποσχίστηκε από αυτό, περίπου 35 %. Δλδ ποσοστό παρόμοιο με αυτό που το έβγαλε κυβέρνηση.
Άρα δεν έχει σημασία πόσα ψέματα λες, πόσο χάλια πολιτική ασκείς, πόσες κωλοτούμπες κάνεις στην πορεία σου....το κοινό σου παραμένει πάνω κάτω σταθερό.

Κι επειδή ο απερχόμενος είναι πολύ νέος , όπως και ο καινούριος, τους βλέπω να εναλλάσσονται στην εχχώρια πολτική σκηνή τα επόμενα 20 χρόνια.

Φουλ αισιοδοξία!

....
Κι ας περάσω στα καθημερινά. Στις όμορφες και γνήσιες συμπεριφορές των κατοίκων της χώρας που έχει το κόπυραϊτ για το φιλότιμο.

Οδηγός ΙΧ παρκάρει πάνω σε στροφή μικρού δρόμου και δε χωρά να περάσει το λεωφορείο. Ο οδηγός του λεωφορείου κορνάρει ξανά και ξανά έως κάποτε φιλοτιμηθεί (να'το το άτιμο το φιλότιμο) να βγει από κάποιο κατάστημα ο ιδιοκτήτης του ΙΧ για να το μετακινήσει.
Συμπεριφορά του οδηγού σε μια χώρα πολιτισμένη, από αυτές που ξέρω καλά  (κατ'αρχήν εκεί δε θα τολμούσε να παρκάρει καν τοοοοσο παράνομα) Αλλά ας πούμε ότι το έκανε. Θα ζήταγε συγγνώμη, θα έδειχνε με κάποιον τρόπο ότι νιώθει ένοχος για τη συμπεριφορά του, θα ντρεπόταν.
Συμπεριφορά του συμπολίτη μου. Προχωρά αργά με το τσιγάρο στο χέρι προς το αυτοκίνητό του, δεν κοιτά καν τον οδηγό του λεωφορείου και εννοείται πως δε ζητά συγγνώμη, μπαίνει ατάραχος στο αυτοκίνητο του και φεύγει σιγά σιγά.

Αυτοί είμαστε. Μάγκες και καραμπουζουκλήδες.

Αυτοί είμαστε και οι ψηφοφόροι.

Το ενδιαφέρον για κάποιον που τώρα εισέρχεται στην πολιτική σκηνή του τόπου δε θα ήταν να ψηφίσει νέους νόμους. Το ενδιαφέρον θα ήταν να φροντίσει να εφαρμοστούν οι υπάρχοντες.
Αλλά αυτό είναι...πώς το λένε πολύ ωραία ; ... Όνειρο θερινής.....

Τα ίδια και τα ίδια

Μες στο κατακαλόκαιρο έχουμε να αποφασίσουμε και για το μη μέλλον μας.
Ο ένας μας έβγαλε από τα μνημόνια, ο άλλος έχει κάνει σημαία του την ανάπτυξη (δίχως όμως να μας λέει από πού και πώς θα έρθει αυτή η ανάπτυξη) και όλοι μαζί, μικροί, μεγάλοι, μεσαίοι, αριστεροί, δεξιοί.... υπόσχονται να φέρουν τους νέους πίσω στη χώρα.
Το τι θα κάνουν άμα τη επιστροφή τους ....γι'αυτό δε μιλάει κανένας.
Μπορεί βέβαια να εννοούν και ότι οι νέοι θα επιστρέψουν για τις καλοκαιρινές διακοπές. Αυτό, ναι. Μπορώ να το καταλάβω.

Τώρα ....γιατί οι δικοί τους να ψηφίσουν τον έναν ή τον άλλον με την ελπίδα πως τα παιδιά τους θα γυρίσουν πίσω.....;;;

 Ίσως να σκέφτονται ότι θα τα διορίσουν στο δημόσιο. Θα πρέπει όμως να τα πληρώνουν καλύτερα απ'όσα βγάζουν τώρα στο εξωτερικό. Και κάτι τέτοιο στο ελληνικό δημόσιο δε φαίνεται ως πολύ πιθανό.

Μια άλλη λύση θα ήταν να τα  απασχολήσουν στην οικοδομή, τη μόνη μορφή ανάπτυξης που γνωρίζει η Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια. Αλλά επειδή οι μετανάστες νέας εσοδείας φημίζονται για τα πλούσια ακαδημαϊκά προσόντα τους, δε μου φαίνεται ικανή και ενδιαφέρουσα πρόταση για να τους κάνει να αφήσουν την "εκεί" καριέρα τους.

Τι μένει; Ο τουρισμός. Η βαριά βιομηχανία της χώρας. Ναι αλλά αυτή δεν φέρνει πλούσια εισοδήματα σε όλους. Οι περισσότεροι ψιλοαπασχολούνται μόνο για λίγους μήνες το χρόνο και δεν έχουν ούτε ασφάλιση, ούτε ένσημα για μια μελλοντική σύνταξη. Χώρια που αν και "βαριά βιομηχανία" δεν φέρνει σχεδόν τίποτα στο κράτος, άρα και στην κοινωνία ολόκληρη.

Άρα για ποια ανάπτυξη μιλάμε και για ποιες καλύτερες "εξωμνημονιακές" συνθήκες ;

Το δικό μου πορτοφόλι είναι όλο και πιο άδειο εδώ και 10 χρόνια και όταν χρειάζομαι γιατρό μπορώ να έχω τις συμβουλές του μόνο αν τον πληρώσω ως ιδιώτης. Σύνταξη δεν ξέρω αν θα πάρω ποτέ, παρά το γεγονός ότι δουλεύω εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες. Κι αν πάρω, θα είναι τόσο μικρή που δε θα καλύπτει ούτε τα τελείως απαραίτητα.
Αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα....η μνημονιακή, η εξωμνημονιακή ή όπως αλλιώς θα ήθελαν να τη βαφτίσουν. Η πραγματικότητα της ζωής σε μια χώρα που δε σεβάστηκε ποτέ τους πολίτες της.

Για άλλη μια φορά θα συρθώ την επόμενη Κυριακή σε ένα εκλογικό τμήμα για να ρίξω άκυρο ή λευκό, ελπίζοντας (μάταια, το γνωρίζω) πως κάποτε θα γίνουν τοσα πολλά τα άκυρα και τα λευκά που θα διώξουν και τους 300 από εκεί μέσα.
Και πως θα γεννηθεί μια καινούρια δημοκρατία.
Δυστυχώς αυτό δε θα συμβεί. Οι περισσότεροι ψηφίζουν με βάση μικροσυμφέροντα ή μικροσυμπάθειες ή επειδή "έτσι έμαθαν" ...και όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους τους εκμεταλλεύονται όσοι μας κυβερνάνε και θα μας κυβερνήσουν. Γι'αυτό και κάνουν τους εκλογικούς νόμους έτσι που να υπηρετούν το υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Η μόνη λύση να άλλαζαν πραγματικά "τα πράγματα" σε αυτήν τη χώρα θα ήταν αν μπορούσαμε να φτιάξουμε μια νέα Βουλή από το μηδέν. Θα ήθελα ανθρώπους σε αυτήν από όλους τους επαγγελματικούς κλάδους που θα είχαν όλοι τους δύο κοινά χαρακτηριστικά . Θα ήταν ήδη επιτυχημένοι σε αυτό που κάνουν και ακέραιοι ως χαρακτήρες. Ο δε μισθός τους θα ήταν ίδιος με αυτόν ενός μέσου υπαλλήλου και η θητεία τους θα ήταν υποχρεωτικά μόνο 4 χρόνια. Ή 3 ή 5..η διάρκεια δε θα είχε και τόση σημασία, αρκεί να υπήρχε μια ημερομηνία λήξης.
Μετά θα επέστρεφαν στις πρώτες τους δουλειές. Να μην υπήρχε ούτε ένας επαγγελματίας πολιτικός.
Ίσως τότε κάτι να άλλαζε. Όχι πάντα με τρόπο ιδανικό, δεν υπάρχουν ιδανικές κοινωνίες, αλλά θα βλέπαμε κάποιες αλλαγές που τώρα δεν υπάρχουν με τη συνεχή ανακύκλωση των ίδιων προσώπων και κυρίως τον ίδιο τρόπο άσκησης της πολιτικής.

Οι παραπάνω σκέψεις έγιναν εντελώς πρόχειρα και χωρίς να λάβω υπόψιν πολλές παραμέτρους που θα ήταν απαραίτητες προκειμένου μια "ιδέα" να μπορεί να υλοποιηθεί και να γίνει "πράξη". Προέκυψαν όμως από την τεράστια ανάγκη μιας αλλαγής, που δε διαφαίνεται, αλλά πιστεύω πως και άλλοι θα επιθυμούσαν.

η αντίδραση

βγαίνοντας από το σούπερ μάρκετ, ακούω δυνατές φωνές πιο πίσω. γυρίζω να δω τι συμβαίνει όταν ακούω έναν οδηγό που προχωρούσε αργά εντός του πάρκιγκ να λέει αγριεμένα σε κάποιον : "αν ξαναχτυπήσεις το παράθυρο, Πάσχα δε θα κάνεις. με άκουσες; δε θα κάνεις Πάσχα σου λέω"

"ωραία" σκέφτομαι
"να'το πάλι το τέλειο δείγμα της φυλής"
"ο άντρας ο μάτσο, ο πολλά βαρύς"

είμαι σίγουρη ότι μέσα στο αυτοκίνητο βρίσκονται και τα παιδιά του.
που μαθαίνουν από πρώτο χέρι πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε και πώς να μιλάμε.
για να μη χαθούν τα χαρακτηριστικά της φυλής.

έχει και συνέχεια...

...και μετά βάλανε πρόστιμο 200 ευρώ και στην ογδοντάχρονη γιαγιά που πουλούσε τους ζοχούς...
στη γιαγιά που αν είχε μια σύνταξη να ζήσει θα ασχολιόταν με τον κήπο της και δε θα αναγκαζόταν να πηγαίνει στο βουνό,να σκύβει για να κόψει χόρτα...
γιατί υποθέτω πως δεν είναι αυτή γυμναστική για ογδοντάχρονους ....
και νομίζω πως αυτοί οι άνθρωποι, που δε ζητιανεύουν, που ακόμη και στα 80 τους προσπαθούν με  κόπο και με δουλειά να βγάλουν το ψωμί τους, θα άξιζαν να έχουν σύνταξη και ιατροφαρμακευτική απλά και μόνο για το γεγονός που άντεξαν να ζήσουν σε αυτή τη χώρα με όλα τα λαμόγια που τους κυβερνήσανε επί 80 χρόνια
νομίζω πως το κράτος τους τη χρωστάει...."τιμής ένεκεν"

αντί γι'αυτό τους κόβει πρόστιμα...."τιμής ένεκεν"
κι αφήνει να κλέβουν, να ρημάζουν και να ξεπουλάνε όσους καταστρέψανε, καταστρέφουνε, θα καταστρέφουνε τη χώρα...ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν

Ο χρόνος

Φοράει πουκάμισο και πλεκτή ζακέτα κάτω από το χειμερινό μπουφάν του, με τον τρόπο που τα φορούν οι άνθρωποι της γενιάς του. Εκείνοι, που δεν πρόλαβαν να κάνουν το τζην σημαία και σύμβολο και επανάσταση. Κοιτώ το ρολόι του. Πάει πέντε λεπτά πίσω. Πέντε ολόκληρα λεπτά. Το δικό μου είναι πάντα 1-2 λεπτά μπροστά.

Αλλά στην ηλικία του ίσως και να μην έχει τόση σημασία.  Ίσως και να θέλει να πάει πέντε λεπτά πίσω. Πέντε μέρες, μήνες, χρόνια. Πέντε δεκαετίες της ζωής του.

Θυμάμαι μια φράση από ένα περσινό βιβλίο μου : - Είθε να βρεις τον δρόμο που εγώ έχασα

Μεγάλη ευχή . Σπουδαία ευχή. Μακάρι κάποιος να μου είχε δείξει έναν άλλον δρόμο από αυτόν που αναγκάστηκα να πάρω πολλά χρόνια πριν...ή μακάρι να με άφηναν να ακολουθήσω εκείνον τον δρόμο που είχα επιλέξει.

....τι τίτλο να δώσεις;...ούτε τίτλο δεν μπορείς να δώσεις

Σ'ένα κράτος όπου η ασυδοσία και η παρανομία στα ανώτερα κλιμάκια είναι άτυπα θεσμοθετημένες, το να συλλαμβάνεται μια 90χρονη επειδή έπλεκε κάλτσες και τις πουλούσε χωρίς άδεια, τι να σχολιάσει κανείς ;

θάνατοι

Η πρώτη φορά που πληροφορήθηκα  έναν τελείως απρόσμενο θάνατο θα 'ταν γύρω στα 13-14 μου. Ήταν μια μέρα που ενώ έμοιαζε με όλες τις άλλες είχε ωστόσο ένα παράξενο βάρος. Στο σχολείο οι καθηγητές μου ήταν όλοι σιωπηλοί και κατηφείς. Και η τάξη μου είχε έναν μαθητή λιγότερο.
Σύντομα θα μάθαινα πως η απουσία του θα ήταν μόνιμη.
 Ήταν ένα λίγο ατίθασο αγόρι, αδύνατο με ξανθά μαλλιά. Και φορούσε διαρκώς το ίδιο τζην - σωλήνα παντελόνι.
Τα μαθήματα τα βαριότανε, αλλά οι καθηγητές τον συμπαθούσαν, όπως συμπαθούν όλα τα λίγο επαναστατημένα παιδιά αναγνωρίζοντας τα δικαιολογητικά της εφηβείας. Την προηγούμενη μέρα είχε πάει για κυνήγι με τον ξάδερφό του. Η καραμπίνα του ξαδέρφου εκπυρσοκρότησε την ώρα που ο Π ήταν μπροστά του. Πέθανε ακαριαία.
 Ήταν ο πρώτος θάνατος, ο τόσο κοντά και τόσο αλλόκοτα απρόσμενος.

Αργότερα είχα φύγει πια από την μικρή μας πόλη, ένας άλλος τέως συμμαθητής μου θα 'ταν 28; ....θα'ταν 29; δε θυμάμαι ...πάντως τα 30 δεν τα πάτησε...έπαθε λέει έμφραγμα κι έμεινε στον τόπο.
Γυμναστής ήταν...ένα δυνατό και ψηλό αγόρι ....πώς στο διάολο παθαίνεις έμφραγμα στα 28 ;

Μετά περάσανε κι άλλα χρόνια και τώρα πια οι θάνατοι πυκνώσανε πολύ. Πέρσι ήταν η Μ και λίγο νωρίτερα η Ε. Την Ε θα τη θυμάμαι πάντα από εκείνη την πρώτη μέρα που την πήραμε μαζί μας για να πάμε στη θάλασσα και την άλλη φορά, πολλά χρόνια αργότερα, αλλά πριν την βρει η αρρώστια, που χόρευε τον Τσάμικο του Χατζιδακι και του Μητσιά στο μαγαζί της.

...

Η μητέρα μιλούσε για έναν γνωστό της από την εκκλησία που πέθανε. "Αθόρυβα", λέει. "μέσα σε λίγες μέρες". Δεν την πολυπρόσεχα γιατί πονούσε και ο λαιμός μου και δεν ήθελα να πολυμιλάω. "Θα'ταν δε θα ταν 60 χρονώ, όλοι στην οικογένεια τους έτσι πήγανε. Ξαφνικά. Δεν το περίμενε κανείς".
"Φεύγουν οι άνθρωποι", απάντησα μόνο "δε ρωτάνε".

Πριν λίγο διάβασα για τον Λουκ Πέρι, εγκεφαλικό, 52 χρόνων. Μα ....πεθαίνουν τα είδωλα των εφηβικών ονείρων ;

Και ποιοι θ'απομείνουν...ε; Ποιοι θ'απομείνουν ;

Οι αντιφάσεις...

Από έρευνα του ΙΟΒΕ το 64% των Ελλήνων δεν τα βγάζει πέρα. Σύμφωνα με άλλες έρευνες που δείχνουν τα "σοβαρά" δελτία ειδήσεων δεν υπάρχει σουβλατζίδικο και ταβέρνα για αύριο που να μην είναι ήδη κλεισμένα (είναι εκπληκτικό το τι θεωρείται είδηση σε ελληνικό δελτίο.... για να μην αναφερθώ στο άλλο χιλιοειπωμένο  "λες και τις προηγούμενες και τις επόμενες μέρες ο Έλληνας τη βγάζει με φακές" ).

Επίσης μια βόλτα οποιοδήποτε ΣΚ σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας δείχνει πως ο Έλληνας δεν έχει μόνο την Τσικνοπέμπτη αλλά όλο τον χρόνο χρήματα για εξόδους. Και όχι μόνο τα Σ/Κ.
 Όπως έχει και για καταναλωτικά αγαθά. Και για διακοπές.

Φαντάζομαι πως για τα δύο τριήμερα του Μαρτίου οι πληρότητες στα ξενοδοχεία κυρίως από Έλληνες (δικά μας είναι τα τριήμερα) θα αγγίζουν και πάλι το 80% και το 90%. Και στους πιο δημοφιλείς προορισμούς και το 100%.

Αλλά δεν τα "βγάζει πέρα".

Το άλλο ενδιαφέρον είναι ότι μετά από 9 χρόνια μνημόνια και μετά από τους δημόσιους πανηγυρισμούς για την έξοδό μας από αυτά, το τελευταίο τρίμηνο του 2018 αυξήθηκε το δημόσιο χρέος κατά 21,5 δις σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2017.
Αυξήθηκαν λέει οι δαπάνες...
Δε χρειάζεται να πω "πού και γιατί".

Οι άλλοι (3)

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το σημερινό κείμενο του Ν. Δήμου. Και όσοι έχουνε μια εμπειρία ζωής στη Δ. Ευρώπη νομίζω πως επίσης θα συμφωνήσουνε μαζί του. Για τους υπόλοιπους είμαστε απλά ανθέλληνες που δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τα καλά της φυλής μας. Το "φιλότιμο" τη "γενναιοδωρία", την "παλικαριά".....Τόσες λέξεις-έννοιες των οποίων κατέχουμε το κοπυράιτ.
Αναφέρθηκα στο κείμενο του Δήμου που διάβασα πριν από λίγο, γιατί σήμερα ήθελα να γράψω για την Κ. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μου την θύμισε, θα περάσανε και 15 χρόνια από τότε που την είδα για τελευταία φορά, αλλά η Κ ήταν σίγουρα ένα από εκείνα τα άτομα που θα κάνανε ανθρώπους σαν τον Δήμου να αναρωτιούνται τι το κοινό έχουν μαζί τους.
Καπάτσα, συμφεροντολόγα, κουτσομπόλα, θρασύς και αγενής σε όσους θεωρούσε ιεραρχικά κατώτερους, ικανή να ελίσσεται σ'αυτό που ονομάζουμε ελληνική κοινωνία με πλάγιους τρόπους και να υπερηφανεύεται γι'αυτήν της την ικανότητα. Και διπρόσωπη. Αυτό ήταν μάλλον το χαρακτηριστικό της εκείνο που δεν μου επέτρεψε ποτέ να τη συμπαθήσω.

Από τις Μέρες

Σεφέρης, Μέρες Η'

Κυριακή 18 Ιουνίου 1961
Σήμερα από τις τελειότερες συναυλίες που έχω ακούσει - Μαέστρος Stokowski, Ορχήστρα Philharmonia καταπληκτικά χέρια αυτού του ογδοντάρη - σαν φτερουγίσματα πουλιών. Κάνει εντύπωση, το είχα παρατηρήσει αυτό και με τον Monteux, αυτοί οι γέροι μπαίνουν και προχωρούν ανάμεσα στην ορχήστρα σαν ανάπηροι - όταν ανέβουν στο πόδιο ζωντανεύουν, η μουσική τους δίνει πνοή. Εξαιρετική ακρίβεια, όπως μου αρέσει το unisson, οι είσοδοι των οργάνων, καμιά θολούρα. Στις 5-6 προτελευταίες νότες του πουλιού της φωτιάς - τινάχτηκα πάνω στο κάθισμά μου από ενθουσιασμό, ο τρόπος που είχε εξαπολύσει τα μπακίρια.

Παρασκευή, 1 Σεπτέμβρη 1961 (Αμοργός)
Ξεκινήσαμε χτες πρωί κατά τις 6 με μουλάρια, κατά τις 5 και μισή τούτο το καταπληκτικό, από το παράθυρό μου στο μώλο, μια γυναίκα μαυροφορεμένη, μαντιλοδεμένη, νέα ευλύγιστη, μεγάλη ευγένεια στο σώμα, έπιασε να τραβά το σκοινί μιας δεμένης βάρκας. Ήταν φουνταρισμένη απ'την πρύμη κι ερχόταν δύσκολα, μολονότι τέντωνε κάμποσο το κορμί της. Ένας άντρας ξιπόλητος ήρθε και τη βοήθησε, πήδησαν κι οι δυο μέσα στη βάρκα. Αυτή έβαλε τα κουπιά στους σκαρμούς κι έπιασαν λάμνοντας ορθοί, καθένας ένα κουπί. Ήταν ερχομός μεγάλης χαράς τούτη η γυναίκα, φώτισε ολόκληρη τη μέρα μου.

Σάββατο, 16 Σεπτέμβρη 1961
Χτες στον Ηρώδη Ερωφίλη. Χρειάζεται καιρός ακόμη για να μάθουν οι ηθοποιοί μας να λένε τέτοιους στίχους - κακές τομές - προσθέτουν ν εκεί που η κρητική γλώσσα δεν τα'χει (βλέπεις έχουν μάθει να τα κουδουνίζουν). Μου κάνει εντύπωση, όπως το σημείωσα και στον "Ερωτόκριτο", η ωριμότητα αυτής της γλώσσας - τα σημερινά ελληνικά δεν έχουν φτάσει ακόμη στη στάθμη της, σ'αυτή την ευλυγισία, αυτή τη φυσικότητα της άρθρωσης. Πλάι μου ήρθε και κάθισε η Μελίνα Μερκούρη -τη χειροκρότησαν - αυτόγραφα - φυσικά δεν καταλαβαίνει τίποτε απ'όλα αυτά. Προσέχει μόνο την πρωταγωνίστρια και τα ντυσίματά της.
.........
.........

(με τον Σεφέρη θα έλεγα πως μεγάλωσα.
στα πολύ νιάτα μου διάβασα τα πρώτα του ημερολόγια και αργότερα ήρθαν τα επόμενα και τα επόμενα.
μέχρι που φτάσαμε στις όγδοες Μέρες του, που ήρθανε στα χρόνια της δικής μου ωριμότητας)

Νεύρα

Τελευταία έχω τσακωθεί με πολύ κόσμο αν και σαν χαρακτήρας είμαι ήπιος άνθρωπος.

Αιτία ;

Κανείς δεν θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά του.

Από την εταιρεία Κούριερ με την οποία αδύνατον να συνεννοηθείς έως τον υπάλληλο του γυμναστηρίου που με 6 βαθμούς έξω δεν βάζει λίγη θέρμανση, θεωρώντας προφανώς πως επειδή όποιος γυμνάζεται ιδρώνει, μπορεί να γυμνάζεται και με το παλτό.

Όσες φορές κάποιος θέλει να θίξει τα στραβά στη χώρα μας, αναφέρεται στο δυσλειτουργικό δημόσιο. Δεν έχω σκοπό να το υποστηρίξω, ούτε κι εγώ είμαι ευχαριστημένη από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τον πολίτη και την απαράδεκτη πολλές φορές νοοτροπία των λειτουργών του, αλλά βρε παιδιά....το μόνο που δεν λειτουργεί σωστά είναι το δημόσιο; Δλδ από τον ιδιωτικό τομέα και τους ελεύθερους επαγγελματίες είστε όλοι ευχαριστημένοι ;

Μόνο εγώ επισκέπτομαι τον γιατρό που όχι μόνο δεν με θεραπεύει αλλά θέλει και να πληρωθεί για την άγνοιά του ;

Μόνο εγώ μπαίνω σε ταξί με αγενείς ταξιτζήδες;

Μόνο εγώ τσακώνομαι με την υπάλληλο της εταιρείας Κούριερ επειδή δεν μπορώ να είμαι στο σπίτι 9 με 4 για να παραλάβω ένα δέμα; Που ακόμη και όταν κανονίζω να είμαι στο σπίτι τις συμφωνημένες ώρες, αυτό έρχεται σε άσχετη ώρα μια μέρα μετά;

Είστε δλδ όλοι ευχαριστημένοι από υπαλλήλους των ιδιωτικών εταιρειών και από ελεύθερους επαγγελματίες που συν τοις άλλοις είναι οι πρώτοι στη φοροδιαφυγή;

Μακάρι το μόνο που δε λειτουργεί σωστά σ'αυτή τη χώρα να ήταν το δημόσιο.
Το κακό είναι πως δε λειτουργεί τίποτα. Αλλά κανείς δεν αναφέρεται στο μέγεθος του προβλήματος, γιατί δε συμφέρει κι είναι πιο εύκολο να υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος.