ή.....η ζωή στην Ελλάδα
Θυμάμαι τη χαρά μου 2-3 χρόνια νωρίτερα όταν έβλεπα να τοποθετούν τους πίνακες της τηλεματικής, πιστεύοντας τότε πως θα έλυναν σε έναν μεγάλο βαθμό την ταλαιπωρία μου, να περιμένω ένα λεωφορείο που δεν ήξερα αν και πότε θα περνούσε.
3 χρόνια περίπου μετά, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει , μιας και η τηλεματική δουλεύει, ΑΦΟΥ ένα λεωφορείο έχει ξεκινήσει το δρομολόγιό του. - κι αυτό όχι πάντα σωστά... συχνά όταν έχει κίνηση τα 10 λεπτά αναμονής γίνονται 20 και 30 .
Όταν όμως αυτό ΔΕΝ έχει ξεκινήσει, δεν σου δίνει καμία πληροφορία. Και ο ημερήσιος προγραμματισμός που βγαίνει στο διαδίκτυο ισχύει και δεν ισχύει. Ανάλογα τα κέφια του οδηγού, την κατάσταση του οχήματος κι ένας Θεός ξέρει πόσων άλλων παραγόντων.
Μ'άλλα λόγια το "περνάει όποτε θέλει" ενός παλιού μου κειμένου, συνεχίζει να περνά όποτε θέλει και το μόνο που αλλάζει, για κάτι απελπισμένους σαν κι εμένα είναι ότι δεν περιμένεις πια καμία βελτίωση, καμία καλυτέρευση σ'αυτόν τον τομέα της ζωής σου, όπως και σε όλους τους άλλους.
Πρέπει στην Ελλάδα να είσαι ή πολύ νέος ή πολύ αφελής για να ελπίζεις για κάτι καλύτερο.
Ή - η εναλλακτική - να έχεις γαλουχηθεί από μικρός με την πραγματική Ελλάδα και να ξέρεις πώς θα εκμεταλλευτείς το σύστημα ή πώς θα το κάνεις να δουλέψει για σένα.
Άραγε να υπάρχει άλλη χώρα που να μισεί τόσο πολύ τους τίμιους πολίτες της ;
Φυσικά γράφοντας την παραπάνω φράση κατάλαβα την ίδια στιγμή και την λανθασμένη αντίληψή μου.
Δεν είναι που η Ελλάδα δε συμπαθεί την τιμιότητα. Είναι που κρίνοντας από τον εαυτό της. από το κύριο σώμα των πολιτών της και των κυβερνώντων της, δεν την αναγνωρίζει.
Σε άλλες χώρες είσαι αθώος μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Στην Ελλάδα είσαι ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Θυμάμαι τη χαρά μου 2-3 χρόνια νωρίτερα όταν έβλεπα να τοποθετούν τους πίνακες της τηλεματικής, πιστεύοντας τότε πως θα έλυναν σε έναν μεγάλο βαθμό την ταλαιπωρία μου, να περιμένω ένα λεωφορείο που δεν ήξερα αν και πότε θα περνούσε.
3 χρόνια περίπου μετά, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει , μιας και η τηλεματική δουλεύει, ΑΦΟΥ ένα λεωφορείο έχει ξεκινήσει το δρομολόγιό του. - κι αυτό όχι πάντα σωστά... συχνά όταν έχει κίνηση τα 10 λεπτά αναμονής γίνονται 20 και 30 .
Όταν όμως αυτό ΔΕΝ έχει ξεκινήσει, δεν σου δίνει καμία πληροφορία. Και ο ημερήσιος προγραμματισμός που βγαίνει στο διαδίκτυο ισχύει και δεν ισχύει. Ανάλογα τα κέφια του οδηγού, την κατάσταση του οχήματος κι ένας Θεός ξέρει πόσων άλλων παραγόντων.
Μ'άλλα λόγια το "περνάει όποτε θέλει" ενός παλιού μου κειμένου, συνεχίζει να περνά όποτε θέλει και το μόνο που αλλάζει, για κάτι απελπισμένους σαν κι εμένα είναι ότι δεν περιμένεις πια καμία βελτίωση, καμία καλυτέρευση σ'αυτόν τον τομέα της ζωής σου, όπως και σε όλους τους άλλους.
Πρέπει στην Ελλάδα να είσαι ή πολύ νέος ή πολύ αφελής για να ελπίζεις για κάτι καλύτερο.
Ή - η εναλλακτική - να έχεις γαλουχηθεί από μικρός με την πραγματική Ελλάδα και να ξέρεις πώς θα εκμεταλλευτείς το σύστημα ή πώς θα το κάνεις να δουλέψει για σένα.
Άραγε να υπάρχει άλλη χώρα που να μισεί τόσο πολύ τους τίμιους πολίτες της ;
Φυσικά γράφοντας την παραπάνω φράση κατάλαβα την ίδια στιγμή και την λανθασμένη αντίληψή μου.
Δεν είναι που η Ελλάδα δε συμπαθεί την τιμιότητα. Είναι που κρίνοντας από τον εαυτό της. από το κύριο σώμα των πολιτών της και των κυβερνώντων της, δεν την αναγνωρίζει.
Σε άλλες χώρες είσαι αθώος μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Στην Ελλάδα είσαι ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
