Σήμερα πέθανε η κ Ν, μια γειτόνισσα από τα παλιά. Δεν ήταν νέα, ούτε κι έμοιαζε η ζωή της με αυτό που αποκαλούμε "ζωή" καθώς ήταν εδώ και πολύ καιρό καθηλωμένη σ'ένα κρεβάτι. Όμως τελευταία ακούω μόνο θανάτους.
Και δεν ξέρω αν οι θάνατοι πλήθυναν ή αν παλιότερα δε με αφορούσαν. Το δεύτερο μάλλον. Οι άνθρωποι πάντα πέθαιναν, αλλά μεγαλώνοντας πληθαίνουν οι "δικοί" μας νεκροί. Κι ο κόσμος γύρω μας γίνεται πιο ξένος.
Χτες, σε κάποια στιγμή που προγραμμάτιζα τις σημερινές μου δουλειές, σκέφτηκα πως αυτοί που "φεύγουν" κάπως ξαφνικά, αφήνουν πολλά πράγματα στη μέση. Κι αυτή η σκέψη ήταν κάπως στενάχωρη. Είχε κάτι το ανεκπλήρωτο.
