Βγήκα μέχρι την αγορά σήμερα το απόγευμα. Με τα πόδια φυσικά.
Μια πόλη έρημη. Ελάχιστοι άνθρωποι σαν κι εμένα στους δρόμους και τα καταστήματα όλα κλειστά.
Σχεδόν απόκοσμη εικόνα αν δεν ήταν άνοιξη. Ούτε τον Αύγουστο δεν την έχω δει έτσι την Αθήνα.
Ούτε τον Αύγουστο μέρα μεσημέρι.
...
Δεν ξέρω αν θα γυρίσουμε ποτέ σε μια κανονικότητα έτσι όπως την ξέραμε. Σίγουρα αυτό δε θα γίνει σύντομα.
Κι αυτό που συχνά έχει απασχολήσει τη σκέψη μου, είναι γι΄αυτούς τους ηλικιωμένους που τους κλειδαμπαρώσαμε στα σπίτια : ποιος τους ρώτησε τι θέλουν να κάνουν με τον χρόνο που τους απομένει;
Βγαίνουνε διάφοροι ειδικοί και για να μην κλατάρει το πολύ αδύναμο σύστημα υγείας που μας έμεινε μετά από 10 χρόνια κρίσης και μνημονίων, φωνάζουν : "Κλειδωθείτε", "Μην τολμήσετε να βγείτε".
Και η ζωή που χάνεται με την κάθε μέρα; Ποιος, πότε θα απολογηθεί γι' αυτήν.
...
Οι Κινέζοι φτιάξανε έναν ιό που τους ξέφυγε τελείως. Άλλα κράτη βρέθηκαν πιο προετοιμασμένα στην αντιμετώπισή του, άλλα λιγότερο ή καθόλου.
Οι Κινέζοι ξέρουν πως δεν πρέπει να αποκαλύψουν την αλήθεια, που είναι όμως τόσο φανερή.
Άγνωστο θα μου μείνει γιατί ο άνθρωπος κατασκεύασε το πρώτο όπλο μαζικής καταστροφής.Την πρώτη βόμβα, την πρώτη νάρκη, το πρώτο βιοχημικό όπλο.
Και γιατί συνεχίζει να τον έλκει, να τον προκαλεί η ιδέα.
...
Και η ζωή μας άλλαξε από τη μια μέρα στην άλλη.
Ο πόλεμος που δεν είχε ζήσει η δική μου γενιά, ήρθε και μας βρήκε.
Αλλά όσο περνά ο καιρός τόσο κατασταλάζουν μέσα μου κάποιες σκέψεις. Και θεωρώ πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε κρατά μακριά από τους αγαπημένους σου όταν αυτοί νοσούν. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου πει αν θα βγεις από το σπίτι σου και πού θα πας.
Μπορεί να σε προετοιμάσει για τον κίνδυνο, αλλά όχι να σου στερήσει την ελευθερία σου.
Κι αν οι πολιτικοί μας φρόντισαν να καταστρέψουν τις δομές της υγείας μας, ας πληρώσουν εκείνοι γι' αυτή την καταστροφή.
Να κρατήσουν ταπεινή στάση. Και να μην προσβάλλουν τη νοημασύνη μας.
....
Και το άλλο που μοιάζει με ανέκδοτο, είναι πως ενώ ζούμε τον μεγαλύτερο ίσως εφιάλτη που μας έμελλε να ζήσουμε, η αγωνία σε αυτόν τον παράξενο τόπο, στον τόπο της φαιδράς πορτοκαλέας, είναι αν τα παιδιά της τρίτης λυκείου περάσουν φέτος στα Πανεπιστήμια.
Με άλλα λόγια....εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες αρμενίζουν.
Γιατί ποτέ δε μέτρησε η πραγματική γνώση, η καλλιέργεια, η απόκτηση δεξιοτήτων για να κάνεις όμορφη τη ζωή σου και ευτυχισμένους τους γύρω σου. Ποτέ δε μέτρησε η αξιοσύνη η ίδια, που δεν αποδεικνύεται με την επιτυχία σε εξετάσεις, που βγάζουν νικητή τον καλύτερο παπαγάλο. Το μόνο που μετράει εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα είναι η απόκτηση ανούσιων χαρτιών και η καταξίωση μέσω αυτών, των γονιών. Γιατί αυτά τα ανούσια χαρτιά θα βοηθήσουν τα πανέξυπνα μυαλά της χώρας να στηρίξουν και να υπηρετήσουν το εξίσου ανούσιο σύστημα που η κοινωνία έχει θεοποιήσει. Γι' αυτό και η εμμονή με τα Πανεπιστήμια. Γι' αυτό τόσα λεφτά στα φροντιστήρια.
...
Μοιάζει τόσο νοσηρό αν σκεφτείς τι είναι πραγματικά η ζωή.
