χωρίς θέμα

Ξυπνώ σε μία Κυριακή χωρίς θέμα. Η σκέψη της Κυριακής "χωρίς θέμα" με μελαγχολεί.
Χτες κοιτούσα το μισό φεγγάρι πίσω από τα δέντρα, ενώ σκεφτόμουν το σπίτι.Το νέο μου σπίτι.
Και θυμήθηκα τη Μαλβίνα. Ποτέ δε μου πήγαινε σαν περσόνα. Παραήταν μαγκιόρα για τα γούστα μου . Παραήταν αθυρόστομη.
Τη σεβόταν όμως ο Στάθης T. Κι εγώ σεβόμουν το Στάθη. Και την κρίση του.
Στο μεταξύ άλλαξα κι εγώ. Και τα γούστα μου

Τη θυμήθηκα λόγω του σπιτιού.

Ψάχνοντας χτες λιγάκι στο δίκτυο έπεσα πάνω σε ένα από τα τελευταία κείμενά της .
Σκληρό, μελαγχολικό, ειρωνικό απέναντι στο θάνατο, με το φόβο αν και καμουφλαρισμένο ανίκανο να κρυφτεί πίσω από τις φτιασιδωμένες λέξεις....με την ελπίδα.....μια τόση δα ελπίδα....τόση δα.....
Μικρή και τεράστια. Πόσο μικρή μπορεί να είναι μια ελπίδα που κουβαλά από πίσω της μια ζωή ;
.............................

Δε μ'αρέσουν τα όνειρα που ακουμπούν σε ένα μέλλον που δεν μπορώ να δω. Θέλω τα όνειρά μου να αναφέρονται σε αυτά που τώρα μπορώ.... επιθυμώ να πραγματοποιήσω.
Νομίζω πως μόνο οι πολύ πολύ ευτυχισμένοι άνθρωποι -τυφλωμένοι από την ίδια τους την ευτυχία- τολμούν να θεωρούν την κατάσταση της ευτυχίας τους σαν εχέγγυο για μακρινά όνειρα
............................

Αρκετά. Βγαίνω. Πάω να δώσω θέμα στην Κυριακή μου.

..αλλά σήμερα η μέρα είναι ηλιόλουστη

Κουράζομαι.
Όχι από αυτά που πρέπει να γίνουν. Αλλά απ'όσα μου λείπουν.
Κάπου είχα διαβάσει (θυμάμαι πού και από ποιον, μα δεν έχει σημασία να αναφέρω βιβλία και λογοτέχνες) πως αν κλείσεις έναν Μασάι στη φυλακή, σύντομα θα πεθάνει. Ακόμη κι αν η ποινή δεν είναι ισόβια, αλλά περιορισμένης διάρκειας.
Όταν το διάβασα σκέφτηκα πως μάλλον τρέχει αφρικάνικο αίμα στις φλέβες μου