strandkörbe

- θέλω Strandkörbe και στη Μύκονο (τρόπος του λέγειν, μια και Μύκονο δεν έχω καμία διάθεση να  ξαναπατήσω. )
μου γελάει
-στη Μύκονο, δεν κάνει κρύο
-ναι, αλλά όταν έχει δυνατό μελτέμι σου 'ρχεται η άμμος και σε μαστιγώνει και πίστεψε με αυτό δεν είναι καθόλου ευχάριστο, όταν έχεις βγει μόλις από τη θάλασσα

τέλος πάντων. το θέμα είναι ότι μου αρέσουν. απλά και όμορφα μου αρέσουν.
όπως και η γειτονική μου παραλία ....αν και κοσμική

... και η παιδική χαρά στην άμμο με το ομοίωμα πειρατικού πλοίου

αλλά.... η ιδανική μου παραλία είναι γυμνή.δίχως κόσμο και φυσικά δίχως strandkörbe. με μόνη συντροφιά ένα αρμυρίκι ή τα γυμνά βράχια. το έζησα στην Ιο πριν χρόνια . το έζησα στη Σέριφο. ελπίζω να το ξαναζήσω.
μήπως τελικά η οικονομική κρίση σώσει μερικά νησιά μας από την αλόγιστη εκμετάλλευσή τους ;

θάλασσα

έμοιαζε με υπόσχεση στον εαυτό μου
"μόλις φτιάξει ο καιρός θα πάω στη θάλασσα"
ανάγκη. επιθυμία. λαχτάρα


εκείνος μου το έλεγε πάντα." είναι ωραία. θα δεις. θα σου αρέσει"
δίσταζα λιγάκι. τόσες θάλασσες .τόσοι ωκεανοί.
γιατί αυτή ;

είχα ξεχάσει το πιο σημαντικό. μαζί του ξανάρχισα να βλέπω (και ν'ακούω. και να μυρίζω)
δεν υπάρχει πιο μεγάλο πράγμα

πάρτυ

ξυπνάω με τις νότες ενός πάρτυ. 

και θέλω να κάνω κι εγώ ένα μεγάλο πάρτυ. όχι τώρα. κάποτε. κάπου.σ'ένα  ξενοδοχείο στο Αμάλφι ας πούμε
δεν έχω να προσθέσω πολλούς στον κατάλογο του Λουκιανού (αν και ένας Τζωρτζ, Τζώννυ και Χαβιέ
 δε θα μου κακοπέφτανε)

 αλλά στο δικό μου πάρτυ θέλω και γυναίκες. δεν μπορώ να είμαι μόνη ως οικοδέσποινα. βαρετό.
κι απορώ πως το σκέφτηκε ο Κηλαηδόνης ένα πάρτυ χωρίς γυναίκες....

θα ήθελα να τις προσθέσω στη λίστα λοιπόν...

τη Μαιριλυν . με το λευκό της πλισέ φόρεμα, όπως τότε πάνω από τη σχάρα ...και την Όντρεϋ με κείνο το υπέροχο μαύρο  στο πρόγευμα...

θα ήθελα τη Φαίη από εκείνη την περίφημη παρτίδα σκακιού με τον Στηβ και τη Χέϊγουρθ μόνο με το ένα γάντι
την Γκρέτα, ίσως τη Μαρλένε  και τη δική μας Μελίνα
θα ήθελα τη Φρανσουάζ Σαγκάν και την Εντίθ Πιαφ
την Μπίλυ Χόλιντεϋ και την Μπόνυ Τάιλερ
την Μπέτυ Ντέιβις και την Κατρίν Ντενέβ
θα ήθελα την Άυν Ραντ και τη Ζυλιέτ Μπινιός
τη Σάρον Στόουν και τη Μάτα Χάρι
την Τζούλια Ρόμπερτς και την Πενέλοπε Κρουζ
την Ούμα Θέρμαν και την Κίρα Νάιτλυ
την Κοκό Σανέλ και τόσες άλλες....

....δεν τελειώνουν....
θα αφήσω την πρόσκληση ανοιχτή

χαμένη μέρα

ξυπνώ μ'έναν εφιάλτη που δεν θέλω δεν θέλω δεν θέλω . ούτε τις σκέψεις που τον γέννησαν.

το συναίσθημα είναι εκεί.  έχει ρίζες όλες εκείνες τις ρηχές αναπνοές

μακάρι να μπορούσα να σου ζητήσω να τον διώξεις.

λίγο αργότερα κάθομαι αδιάφορα πίσω από ένα μεγάλο γραφείο, χαζεύω  δυο δέντρα απέναντί μου. είναι τα μόνα των οποίων την ύπαρξη μπορώ να δικαιολογήσω

-τι κάνω εδώ ;

χρειάζομαι κάτι που δεν ξέρω γιατί το θέλω. γνωρίζω μεν το τελετουργικό- η φυλή μας είναι γεμάτη τελετουργικά- αλλά δεν ξέρω τι θέλω εκεί.... πίσω από το μεγάλο γραφείο.

η νέα κοπέλα , ο δικηγόρος, η πρόεδρος....

πώς μπορούν να δικαιολογούν την ύπαρξή τους αναπαράγοντας κάθε μέρα την κενότητα σε κάθε πράξη ;

ήθελα μόνο να φύγω.

......................

Bruges

λοιπόν η Μπρυζ είναι ένα θαυμάσιο μέρος. αλλά αυτό το ξέρετε, έτσι δεν είναι ;

κι είναι θαυμάσιο να τη φωτογραφίζεις.

δε σου βάζει διλήμματα.

με ξάφνιασε λίγο η καλαίσθητη ομοιομορφία της.

μια ιδιαίτερη πόλη , αρχοντική απ'άκρη σ'άκρη.

δεν έχει τίποτα το παράταιρο. μόνο γωνιές που χαίρεσαι να ανακαλύπτεις.

μοιάζει με δώρο που ξετυλίγεις αργά αργά

σχεδόν είχα πιστέψει πως "το ταξίδι" είχε χάσει το νόημά του.

μοιάζει συμβολική η μέρα που ένα ιστιοφόρο άνοιγε πανιά μπροστά μου και ένιωθα μετά από καιρό το πρώτο ανοιχτό παράθυρο στη ζωή