μυρωδιές (elementare)

το άγριο θυμάρι τα ξερά φρύγανα και η σκόνη που γεμίζουν τον αέρα και τρυπώνουν παντού μέσα σου ενώ είσαι πάνω στη μηχανή στην Ίο, ή στη Σίφνο ή στη Σύρο...

το φρεσκοπλυμένο καλοκαιρινό φόρεμα με άρωμα λεβάντας

ο φρέσκος ιδρώτας κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο λίγο μόλις έχεις βγει από το μπάνιο

το λιβάνι και το καμμένο κερί σε μικρό ελληνικό ξωκλήσι στην ερημιά

οι μικρές αρωματικές φράουλες Κερκύρας (τέτοιαν εποχή)

η παιδική ανάμνηση της λεπτής ζακέτας της μητέρας που κάποιες φορές έχωνες το προσωπάκι να γεμίσεις από τη μυρωδιά της όταν εκείνη έλειπε στη δουλειά

το ψωμί. το φρέσκο ψωμί από το φούρνο. ο φούρνος

το νοτισμένο γρασίδι και η μυρωδιά του ξύλου στο δάσος

η Tosca που έβαζε η μητέρα τα χρόνια που οι μέρες κρατούσαν ατελείωτα και κάθεμια ήταν η ανακάλυψη του κόσμου όλου

η κάπως πικρή και στυφή οσμή της πλαστικής της τσάντας, που όταν όμως επέστρεφε το καλοκαίρι από τη δουλειά έκρυβε μέσα παγωτά και καθόμασταν εκεί επιτόπου στα σκαλιά το μεσημέρι, καταπατούσαμε τον κανόνα που ήθελε το φαγητό να προηγείται, για να τα φάμε πριν λιώσουν, εγώ η μητέρα κι ο αδερφός.

ο βασιλικός. που τον χαϊδεύεις επίτηδες ή τυχαία και γεμίζει ο αέρας από το άρωμά του

οι παλιές εφημερίδες στο υπόγειο μαζί με τα ξερά ξύλα

το ιώδιο της θάλασσας

τα σεντούκια που μυρίζουν ναφθαλίνη μόλις τ'ανοίξεις

το κομμένο καρπούζι

το άρωμα από τις πορτοκαλόφλουδες που η γιαγιά ακουμπούσε πάνω στη σόμπα

τα τελάρα με τα ροδάκινα που αγόραζε ο πατέρας στη θάλασσα τότε που η σκηνή ήταν λίγα βήματα από το κύμα

ο δυόσμος που άφησες να ξεραθεί στον ήλιο και τον τρίβεις μετά για να τον φυλάξεις

το Azuree soleil που έβγαλε ο Tom Ford για την Estee Lauder λίγα καλοκαίρια πριν.και ποτέ ξανά.

το κέικ που ψήνεται στο φούρνο. η μηλόπιτα.

το άρωμα του καφέ στην καφετιέρα.

η αψιά μυρωδιά των παλιών πλοίων της γραμμής

οι νεραντζιές όταν ανθίζουν

το ούζο εκεί. δίπλα στο κύμα

η μυρουδιά του σαπουνιού. όχι του υγροσάπουνου. όχι του αφρόλουτρου. του σαπουνιού

................

τα φρύγανα και το άγριο θυμάρι

elementare geräusche - ήχοι

το σφύριγμα του ανέμου ανάμεσα στις καλαμιές από
Ιούνη εως Αύγουστο σε οποιοδήποτε κυκλαδονήσι

το γρατσούνισμα της πένας σε λευκό χαρτί

το γουργούρισμα της γάτας πάνω στο μαξιλάρι ένα χειμωνιάτικο απόγευμα

το τρίξιμο των ξύλων στο τζάκι

το στροβίλισμα των φθινοπωρινών φύλλων

το σιγανό, μονότονο βούισμα του υπολογιστή

οι δυνατές σταγόνες της καταιγίδας στα πλάγια παράθυρα της σοφίτας

το τίναγμα των αυτιών του σκύλου

το γλίστρημα του χιονιού από τις στέγες όταν παίρνει να λιώνει και ο υπόκωφος γδούπος που ακολουθεί

η ανάσα του στην άλλη άκρη του τηλεφώνου

το γύρισμα των σελίδων του περιοδικού ενώ περιμένεις το γιατρό

τα βήματα της μητέρας αχάραγα στο πατρικό

το ρούφηγμα της πρώτης γουλιάς ελληνικού καφέ στο καφενείο

οι κοφτές ανάσες και οι μικροί αναστεναγμοί τις στιγμές για τις οποίες γεννήθηκες να υπάρχεις

το κροτάλισμα από βότσαλα σε έρημη τρικυμισμένη ακτή και η δυνατή χλαπαταγή του κύματος

το ελαφρύ θρόισμα που αφήνουν τα μεταξωτά εσώρουχα

το με μικρές διακοπές τζι τζι τζι τζι τζι κάτω από το αρμυρίκι, με κενό μυαλό ενώ το βλέμμα εστιάζει σε εκείνη τη γαλάζια γραμμή στον ορίζοντα. και τίποτα

οι μεταλλικοί ήχοι νύχτα στο πλοίο από κρίκους, αλυσίδες, πανιά που ακουμπούν στο κατάρτι

το τσιτσίρισμα της φλόγας του καντηλιού λίγο πριν σβήσει

το σ'αγαπάω συναιρεμένο και ασυναίρετο και ψιθυριστό και κραυγαλέο και γελαστό και θλιμμένο

..............

illusion

- νομίζω πως κάποιες κινήσεις μου γίνονται τόσο μηχανικά ώστε δεν τις αντιλαμβάνομαι.
αλλιώς πώς μπορώ να εξηγήσω ότι μόλις τώρα είδα τα neuhaus σοκολατάκια  στο σωστό ντουλάπι, ενώ το θυμάμαι καλά ότι τα είχα χτες στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι

να! γιατί δε συμφέρει να μετακομίζεις.
για αρκετό καιρό δεν ξέρεις ποιο είναι το σωστό ντουλάπι

...............................................................................................................

- βαριόμουν να κλικάρω στη σελίδα του. αλλά οι vintage του τελευταία αξίζουν....


..............................................................................................................
-Ένα ταξίδι είναι αγαπη μου. Θα ήθελα να σου πω "ταξίδεψέ με.... ταξίδεψέ με" αλλά δεν ξερω πάντα αν έχω το δικαιωμα

 Μερικες φορες...συχνα....δεν ξερω τις αποστασεις που πρεπει να κρατω...

 η πιο μεγαλη αφοσιωση ειναι να ξερεις να κρατας τις αποστασεις

254 είναι αγάπη. δεν μπορώ να τα διαβάσω όλα.
κάποτε θα τα διαβάσω όλα


.................................................................................................................

-το δύσκολο είναι όταν έχεις διαβάσει πολύ, στ'αλήθεια πολύ, να βρεις ακόμη ένα βιβλίο που να σε ξαφνιάσει, κι ακόμη ένα, κι ακόμη ένα...


 βρήκα δύο. μέσα σε μία εβδομάδα!

.................................................................................................................

- για την περίπτωση που έχετε την απορία που είχα, αλλά δεν έχω πια.
το φαγητό στα αεροπλάνα μας φαίνεται άνοστο όχι γιατί είναι κακό, χαμηλής ποιότητας κτλ (δεν αποκλείονται κι αυτοί οι λόγοι...παιζει ρόλο και η εταιρεία), αλλά επειδή οι συνθήκες που επικρατούν στην καμπίνα εν πτήσει αλλοιώνουν την αίσθηση της γεύσης . Χαμηλά ποσοστά υγρασίας και ατμοσφαιρικής πίεσης  δεν επιτρέπουν να αντιληφθούμε ούτε τα αρώματα  ούτε το αλμυρό ή γλυκό στην κανονική τους ένταση


..................................................................................................................

- άφησα για το τέλος της ανάγνωσης της εφημερίδας του Σ/Κ το ταξιδιωτικό της ένθετο. προτάσεις για ακριβά όνειρα : στο Reethi Rah στις Μαλδίβες ή στο Four Seasons Resort Bora Bora ή μήπως προτιμάτε Μεξικό ;


ξέχασα....δεν έχουμε χρήματα

δε βαριέσαι....! ο  παράδεισος είναι πάντα δημιούργημα του νου

Chr.Hm

θέλω να κάνω λάθος

όσο η χώρα θα βουλιάζει στη μιζέρια της, τόσο πιο απαθής θα δέχεται τα ολοένα και πιο αυστηρά μέτρα εξαθλίωσης που θα της επιβάλλουν. το καθεστώς της ατιμωρησίας και τη μελαγχολία της πεποίθησης πως"τίποτα δεν αλλάζει" (προς τη σωστή κατεύθυνση)
σαν μια άνωθεν μοίρα.
νομίζω πως το ξέρουν "εκείνοι" αυτό.
είναι ένα παιχνίδι ψυχολογίας.
να μετατρέψεις τον άλλον σε κάτι άβουλο και να τον κάνεις στο τέλος να πιστεύει πως φταίει εκείνος για ό,τι γίνεται ή πως αυτή είναι η μοίρα του
όσο πιο αργή είναι αυτή η διαδικασία, τόσο καλύτερα πετυχαίνει

θα ήθελα να ήμουν πιο αισιόδοξη. να διαψευστώ. θα ήθελα να με εκπλήξει μια δύναμη απρόσμενη. ενός λαού που αποκτά συνείδηση ας πούμε ή η δύναμη μιας εξεγερμένης νεολαίας. αλλά δυστυχώς αυτή απέκτησε φιλικές σχέσεις με το κατεστημένο, έγινε όμοια με αυτό και χάσαμε τη μοναδική δύναμη που έχει την ικανότητα να αντιδρά. μου μοιάζει ναρκωμένη και δεν ξέρω αν σηκώνει απεξάρτηση ή αν είναι μια χαμένη υπόθεση .
ακόμη κι όταν εκδηλώνει οργή, είναι μια τυφλή οργή. χωρίς συγκεκριμένο εχθρό.
σαν να πυροβολείς στο άπειρο με την ελπίδα να πετύχεις το στόχο...ή χωρίς καν ελπίδα.
σαν να πυροβολείς απλά και μόνο επειδή κρατάς το όπλο.


θέλω να κάνω λάθος. γιατί τότε θα υπάρχει ακόμα ελπίδα.

αυτές τις μέρες μου'ρχονται συχνά τα λόγια του Χατζιδάκι στο νου, από εκείνο το ντοκυμαντέρ που παρακολούθησα πριν ακριβώς ένα χρόνο. (ένας χρόνος που μοιάζει να είναι από μιαν άλλη εποχή, από έναν άλλον κόσμο)
κάποιοι  τα καταφέρνουν να είναι πάντα επίκαιροι. έστω και αν για πολλούς δεν είναι εποχές για ποίηση.

"...Σηκώθηκα απ΄ το πιάνο και πλησιάζω τον καθρέφτη. Ήμουνα ξαναμμένος. Είδα το είδωλό μου να κρατά φτερά του παγωνιού και δροσερούς καρπούς του Θέρους. Κι είπα από μέσα μου: Είμαι ο Λαχειοπώλης τ΄ Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά κι αγγέλους.

Κι αποφασίζω ευθύς την πιο μεγάλη μου πράξη. Σκόρπισα τα λαχεία μου στους γαλαξίες και στο άπειρο. Έτσι δεν θά ΄ναι δυνατό κανείς να ξαναδημιουργήσει, να πράξει το καλό -που λεν- ή το κακό. Σπατάλη η απόφασή μου, μα ο κόσμος πάει για να χαθεί.

Το λεω για να τ΄ ακούν οι νέοι, και να σκορπίσουν τα λαχεία τους κι αυτοί, όπου μπορέσουν κι όπου βρουν. Να μην τ΄ αφήσουν κέρδος στους πολλούς. Έτσι τουλάχιστον, θα κατακτήσουμε τη δυνατότητα να μας φοβούνται. Ποιους; Εμάς, τους ποιητές.

Μια και δεν είναι δυνατό να μας εντάξουν στα συρτάρια τους, σ΄ ό,τι μπορούν να ελέγξουνε και να προβλέψουν οι ανερχόμενοι πολλοί. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να δεχτούμε φάκελο, κατάταξη, τάξη κι αριθμό. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να ενταχθούμε στις ομάδες αυτών που όταν κοιμούνται, τα χέρια τους είναι από μέσα ή απ΄ έξω από το πάπλωμα.

Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, και μας τοποθετούν παντοτινά μες στους αιώνες, με την αθάνατη κι ερωτική μορφή του Λαχειοπώλη τ΄ Ουρανού..."

 Μάνος Χατζιδάκης «Tα σχόλια του Τρίτου»

θέλω το γέλιο μας πίσω (updated)

όταν επιστρέφω από τη δουλειά μου, μ'αρέσει να περνώ από την πλατεία του δημαρχείου. ακόμη κι όταν τίποτα ιδιαίτερο δε συμβαίνει εκεί. είναι  ένα ωραίο κομβικό σημείο.
είναι φορές που στέκομαι και χαζεύω τις μεταλλικές σημαίες να χρυσίζουν κάτω από τον ήλιο και  άλλοτε πάλι κοιτώ τα μεγάλα κυκλικά ανοίγματα που αφήνουν τους πυργίσκους να ξεχωρίζουν με τις τυρκουάζ μυτερές κορυφές τους.
δεν ξέρω τι είναι αυτό που νιώθω κάθε φορά σ'αυτήν την τετράγωνη πλατεία με τα πολλά αρχιτεκτονικά στυλ και τους πολύχρωμους θυρεούς, αλλά μοιάζει κάπως σαν οι σκέψεις να ελαφραίνουν από το βάρος τους. οι απώλειες να γίνονται λιγότερα αισθητές, το αίσθημα της μοναξιάς μια όμορφη συνθήκη. ίσως να είναι αυτό το βλέμμα προς τον ουρανό , στον οποίο σε οδηγούν οι πύργοι
από την άλλη , πρόκειται για μια πολύ προσωπική ματιά. και το ξέρω.

πριν μερικούς μήνες είχα εκφράσει τη γνώμη, ότι αυτή η πόλη και γκρίζα παραμένει ωραία.δεν άλλαξα. η χρωματική αρμονία που δημιουργείται από κτίρια, φύση και ουρανό ακόμη και στις πιο μουντές της αποχρώσεις, δε σε οδηγεί ποτέ στη μελαγχολία. θα μπορούσες να κάθεσαι  για ώρες και να βλέπεις την ομίχλη να σκεπάζει αργά έναν έναν τους πύργους της, πίσω από το κανάλι και να αδειάζει το μυαλό σου ....να αδειάζει
μόνο το χιόνι ήταν μονότονο. κράτησε πολύ.

μερικοί νομίζουν πως ο διαφορετικός δρόμος που κάποιοι ακολουθούν είναι πάντα ζηλευτός. βλέπουν σ'αυτόν το όραμα μιας εξιδανικευμένης ζωής που δεν υπάρχει.
αυτό που υπάρχει, είναι μια πραγματικότητα όμοια με όλες τις άλλες. το βλέμμα διαφέρει. η ματιά. και η ανάγκη να δεις τον κόσμο από το παράθυρο που επιλέγεις.

μια φίλη μού λέει : - μας πλήρωσαν κι αυτό το δεκαπενθήμερο
- ναι, της απαντώ. μας πλήρωσαν
- έτσι θα ζούμε από εδώ και πέρα. θα παίρνουμε παράταση κάθε 15 μέρες. ελπίζοντας...
- ναι


σήμερα ο καιρός ήταν όσο πιο χάλια θα μπορούσε να είναι  μια μαγιάτικη μέρα.
βαριά συννεφιά και αραιή βροχή  και αέρας...και κρύο.
το συνηθίζει κανείς
πείτε μου μια συνθήκη που δε συνηθίζει ο άνθρωπος

οι ήχοι μιας ζωντανής μπάντας με οδήγησαν στο χώρο της πλατείας όπου στημένοι πάγκοι  ήταν γεμάτοι μικρές και απλές ανθρώπινες δημιουργίες. ξύλο, πέτρα, μέταλλο
πολύ απλές κατασκευές. σχεδόν πρωτόγονες.
ένας κεφάτος σιδεράς βάραγε το αμόνι του  ακολούθωντας τον country ρυθμό της μπάντας, ενώ πιο πέρα μια ψηλή ξανθιά τυλιγμένη με μια κουβέρτα (είπαμε κάνει κρύο), χόρευε μπροστά στις γυάλινες χειροτεχνίες της.
χάρηκα τον αυθορμητισμό της με κείνη την κουβέρτα γύρω από τη μέση
κανείς δεν αγόραζε , ήταν και ο καιρός χάλια, αλλά το κέφι...κέφι

πόσο θέλω να επιστρέψει το αυθόρμητο γέλιο μας.
όχι, δε χρειαζόμαστε γυαλιά prada για να χαρούμε όμοια μ'αυτούς τους πλανόδιους λιανοπωλητές

η φίλη μου , μου λέει για τη σιγουριά που ένιωθε για τη δουλειά της ...το μισθό της.
το αίσθημα ασφάλειας  που χάθηκε.
μου'ρθε να της πω : μα δεν βλέπεις τις καινούριες ταυτότητές μας ; είναι πολύ μαρτυριάρικες .

παλιά γράφανε τη διεύθυνσή σου, το επάγγελμά σου, το όνομα του συζύγου σου.
τώρα τίποτα.
ξέρουν από πριν πόσο μεταβλητά είναι αυτά τα δεδομένα.

...............

ένας λαός βουτηγμένος στην κατάθλιψη. ίσως ήρθε η ώρα μετά τους προσωπικούς απολογισμούς που θα κάνουμε, να βγούμε από αυτή την παθογένεια της νιρβάνας και να φτιάξουμε κάτι πραγματικά ωραίο

κατά παράφραση

We are poor  but we have the music.

και φοράω το μαύρο πλεκτό save the queen φόρεμα ,τα χαμηλά μποτάκια, οι νότες του waltz ζαλίζουν έξω από την Ο2 world, και κάνει κρύο, τρέμω από το κρύο αυτή τη νύχτα του Οκτώβρη in Berlin, και τα πλήθη βγαίνουν κατά χιλιάδες και είναι αδύνατο να βρεις ταξί, but we have the music ακόμη στα αυτιά μας, και την εικόνα αυτού του ηλικιωμένου άντρα  που στέκεται ακόμη στη σκηνή με τη ρεπούμπλικα , γιατί του 'φαγε τα λεφτά η γκόμενα και τώρα  πρέπει πάλι να βγει για συναυλίες, αλλά έχει ακόμη εκείνο το ίδιο το βλέμμα, το μελαγχολικό και άπληστο και σκοτεινά αχόρταγο

κι εκείνη τη βαθιά φωνή, την πολύ ιδιαίτερη που πάντα μοιάζει να σου ψιθυρίζει ερωτόλογα


......

( κάποιοι θέλουν να κατευθύνουν όλες μας τις σκέψεις προς μία ορισμένη κατεύθυνση. αρνούμαι. η ζωή είναι πολύ πιο large....για κάποιον παράξενο λόγο σήμερα ξύπνησα με αυτούς τους στίχους)

πρώτη

κι εκεί που ανοίγει το κανάλι προς τη θάλασσα, βλέπεις διαρκώς τα ιστιοφόρα να ξεμακραίνουν , να χάνονται..
κι άλλα πλοία μικρά, μεγάλα....όλα εκεί στον ανοιχτό ορίζοντα

ήταν μια συννεφιασμένη μέρα