κρύο και χρώματα

Αν έχετε διαβάσει το ενδιαφέρον μυθιστόρημα "Η δεσποινίς Σμίλα διαβάζει το χιόνι" του Δανού  Πέτερ Χόε, τότε ίσως να θυμάστε πως κάπου  στην αρχή ο συγγραφέας προσπαθεί δια στόματος της πρωταγωνίστριάς του να εξηγήσει την διαφορά του κρύου, όπως το αντιλαμβάνεται κανείς στην Κοπεγχάγη και στη Γροιλανδία. Η Γροιλανδία αν και πολύ βορειότερα και με ένα στάνταρ αρνητικών θερμοκρασιών θα περίμενε κανείς να είναι ψυχρότερη. Και με βάση μετρήσιμα μεγέθη, είναι. Αλλά στην Κοπεγχάγη είναι πιο έντονη η αίσθηση του κρύου.
Όσοι έχετε παρακολουθήσει αμερικάνικο δελτίο καιρού θα έχετε προσέξει πως παράλληλα με τις πληροφορίες για ηλιοφάνεια, ανέμους και θερμοκρασία υπάρχει κι εκείνο το περίφημο feels like.
E! ...Στην Κοπεγχάγη το θερμόμετρο μπορεί να δείχνει 5 βαθμούς, but you feel it like -3 or -5 , κάτι που οφείλεται  στο είδος των  ανέμων και στην ποιότητα του αέρα απ'όσο γνωρίζω.

Η πρωτεύουσα της Δανίας, λοιπόν, δεν είναι για πολλές βόλτες αυτήν την εποχή.
Γοητευτική, όμως, αριστοκρατική, πολύχρωμη,  μοντέρνα, καθαρή (πλην των καναλιών της) και οργανωμένη είναι.

Το περίφημο Nyhavn, είναι κάτι σαν το Μοναστηράκι μας για τους τουρίστες. Ένα κανάλι με πολύχρωμα κτίρια και από τις δύο μεριές και μερικά παλιά ιστιοφόρα.

Χρώμα και γούστο  ακόμη και στις πειρατικές σημαίες των παλιών πλοίων που στέκονται ακίνητα στο λιμάνι.

Ή στα κατακόκκινα παραθυρόφυλλα

Ανεξήγητο παρέμεινε, πώς σε μια κατά τα άλλα πεντακάθαρη πόλη, τα κανάλια λειτουργούν ως χωματερές.

Πληροφοριακά επίσης στη Δανία δεν ισχύει το ευρώ, έχουν τις δικές τους δανέζικες κορόνες, η "γοργόνα"  απουσιάζει ακόμη στη Σαγκάη μέχρι το τέλος του χρόνου ...και δεν βρήκα πουθενά αξιόλογα danish pastry. Χαλάσανε κι αυτά με την παγκοσμιοποίηση.

βηματίζοντας

δεν είναι που δεν έχω λέξεις. λέξεις έχω πολλές, αλλά τα νοήματά τους χάνονται και μπερδεύονται μέσα στα βήματα, στις αποστάσεις, στο χρόνο και βαριέμαι μετά να τα συνδέσω.
να βγάλουν ένα νόημα. να το καταλάβετε. να το καταλάβω.

κάθε μέρα γεμίζω από εικόνες. μια γέφυρα, κανό σε σειρά, ένα αντρόγυνο που σκουπίζει το δρόμο, η κοπέλα με το άσπρο καλσόν και το κόκκινο παλτό, ο παππούς που προχωρά αργά στο πράσινο σπίτι, ένα σκιουράκι που τρέχει και εξαφανίζεται.

πριν  λίγες μέρες ήταν ένας φάρος. φάρος κανονικός στρογγυλός και με ρίγες κι ένα μικρό σπιτάκι δίπλα του. τότε θυμάμαι την "αστραδενή".
που ήθελε να παντρευτεί φαροφύλακα και να ζει μαζί του στο μικρό σπιτάκι του φάρου και να περνάνε τα καράβια να τους πετάνε τρόφιμα


μερικές φορές θέλω να γράφω έτσι. σαν παραμύθι. γιατί η ζωή δίπλα στα ποτάμια κυλάει σε μια κοίτη. ήρεμα, σιγανά. μουρμουρίζει λέξεις που σιγά-σιγά μαθαίνεις. κι όπως προχωράς δίπλα ,κουμπώνεις το παλτό σου, γιατί το κρύο έχει σφίξει, ψάχνεις τον άδειο ουρανό. δεν βρίσκεις τίποτα και βρίσκεις τα πάντα.

έτσι είναι η ζωή. τίποτα και τα πάντα

κόντρα στον ήλιο

τα πανιά του Σαν Τροπέ

Με την ιστιοπλοΐα δεν είχα ποτέ καμία σχέση, ούτε και ταξίδεψα ποτέ με πλοίο διαφορετικό πέρα από αυτά των πλοίων της γραμμής. Με αυτά τα τελευταία βέβαια,  έχω κάνει πολλά ταξίδια -καλοκαίρι και ελληνικό νησί είναι στο μυαλό μου έννοιες αλληλένδετες - αλλά το πλοίο , όπως κι ένα λεωφορείο, ήταν πάντα το μέσο. Αυτό που ενδιέφερε ήταν αποκλειστικά ο προορισμός , όχι το ταξίδι.
Κι ύστερα ήρθαν τα τελευταία χρόνια και  κυριάρχησαν στις θάλασσές μας τα διάφορα σούπερ φαστ και το ταξίδι έγινε ακόμη πιο στεγνό και αδιάφορο. Δε λέω, έχει τα πλεονεκτήματά του να είσαι με το αυτοκίνητό σου στη Σαντορίνη σε 6 ώρες, αλλά το ταξίδι, το ίδιο το ταξίδι, δεν έχει πια βόλτες στο κατάστρωμα, ούτε  ανέμους να σε φυσούν με μανία στην πλώρη με τη γεύση και τη μυρωδιά της αλμύρας, ούτε και γλάρους να ακολουθούν από πίσω.
Τώρα, διαβάζεις το βιβλίο σου σε έναν σχεδόν αποστειρωμένο χώρο , με τον κλιματισμό στο φουλ και τεχνητό φωτισμό και απλά περιμένεις να φτάσεις.

Χτες η Welt am Sonntag είχε ένα μικρό αφιέρωμα σε έναν από τους τελευταίους μεγάλους ιστιοπλοϊκούς αγώνες για φέτος, που γίνονται το φετινό φθινόπωρο στο Saint -Tropez, "Les Voiles de Saint -Tropez"
Οι αγώνες τελείωσαν χτες, αλλά οι εικόνες ήταν από αυτές με τις οποίες ταξιδεύεις νοερά, όταν ας πούμε το σκοτάδι πέφτει νωρίς ή το θερμόμετρο δείχνει -11 ή απλά θέλεις για λίγο να ξεφύγεις σε έναν ορίζοντα δίχως όρια ,σε μια ζωή δίχως όρια .
Φυσικά τα συγκεκριμένα σκάφη ήταν αγωνιστικά και οι συμμετέχοντες δεν κάνανε διακοπές ...αλλά αυτά δεν τα κοιτάς εσύ ο απ'έξω. Εσύ κοιτάς αυτά τα θαύματα της αισθητικής, τη δύναμη και την ομορφιά τους και στο βάθος το άλλοτε γραφικό ψαροχώρι του Saint-Tropez, αυτό που τόσο επαίνεσε η Francoise Sagan πριν κατακλυστεί από τις ορδές των τουριστών και στο ακόμη πιο βάθος τη θάλασσα. Τη Θάλασσα.....

Αλλά ας επανέλθω στον αγώνα αυτό καθ΄αυτό
Δεν πρόκειται για μικρά σκαφάκια που αγωνίζονται για το ποιο θα φτάσει πρώτο. Όχι. Πρόκειται για μεγάλα πλοία, πραγματικά θηρία με πανιά, πολλά από αυτά σε παλιές κλασσικές φόρμες, αυτά είναι και τα πιο εντυπωσιακά, με πολυμελή πληρώματα, και η όλη οργάνωση είναι περισσότερο μια φιέστα, μια γιορτή και λιγότερο ένας καθαρόαιμος αγώνας που έχει μοναδικό σκοπό την πρωτιά και την κατάκτηση μιας καλής θέσης

                                                                    Mari Cha III

Velsheda

                                                                       Shamrock

Τα πλοία, με τις φόρμες, το στυλ, τις ανέσεις ή την έλλειψή τους αντικατοπτρίζουν φυσικά το χαρακτήρα του κατόχου τους (όπως καθετί δικό μας). Υπάρχουν πάντα αυτά που φωνάζουν "νεόπλουτος", αλλά υπάρχουν και τα άλλα τα πιο φινετσάτα, συνήθως παλαιότερα σκαριά και υπάρχουν και τα καθαρά αγωνιστικά

Μ'αυτά και  μ'αυτά μου φαίνεται πολυ ενδιαφέρον το Σαν Τροπέ στα τέλη του Σεπτέμβρη.

εικόνες

μια νεαρή γυναίκα στριμώχνεται με το καροτσάκι της στο υπερπλήρες λεωφορείο - σπάνια είναι τόσο γεμάτο - και χαμογελά αμήχανα.
είναι μελαψή και ξένη, ίσως να μη μιλά και τη γλώσσα, γι΄αυτό και πιθανόν να μην καταλαβαίνει τις αγενείς συστάσεις . μόνο χαμογελά αμήχανα.
κοιτά με τρυφερότητα το  μωρό της, προσπαθεί να καταλάβει όσο λιγότερο χώρο γίνεται η ίδια....ζητά μόνο μια μικρή θεσούλα στον κόσμο

και χαμογελά αμήχανα

ωωω.....αυτό το χαμόγελο! πόση γλύκα βγάζει!

μόνο που πρέπει να είσαι ξένος για να το καταλάβεις