χιόνι; ποιο χιόνι;

πάμε μια βόλτα εκεί ;

σήμερα που χιονίζει. μετά θα δούμε τη μέρα της Μαρμότας ξανά και ξανά και ξανά όπως εκείνος ζούσε την ίδια μέρα ξανά και ξανά και ξανά. μέχρι να κάνει την τέλεια μέρα. γιατί  αυτός ήταν ο σκοπός, ο στόχος , το δώρο. μια ατελή μέρα να την κάνεις τέλεια.

την τέλεια δεν μπορείς να την πειράξεις. αν το κάνεις θα την χαλάσεις .

και βέβαια χιονίζει. τι νόμιζες ; επειδη πάθανε πανικό από πέρσι τα δελτία και φοβούνται να πούνε τη λέξη ; ακούς τώρα εσύ τα συνθηματικά "η θερμοκρασία θα είναι γύρω στους 0 και πυκνές νεφώσεις" και καταλαβαίνεις. σε λίγο θα μιλάνε όπως στον Πότερ :" θα πέσει  [ξέρεις ποιο]"

βρε, αν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να πέσει μισή νιφάδα στην Αθήνα , θα είχε βγει έκτακτο δελτίο

πίνω αυτό το απαίσιο τσάι αλλά πριν έφαγα δύο mon cheri . ποια neuhaus και godiva και άλλες τέτοιες δηθενιές ! τα πιο ωραία σοκολατάκια είναι τα mon cheri , άντε και οι ωραίες τρουφίτσες με το κακάο της neuhaus

κι ύστερα....στόλισα το  παράθυρό μου με μια  ωραία φωτεινή γιρλάντα με χιονονιφάδες. ε, τι...μόνο έξω να έχει  χιόνι ;

blues

μια ζωή δική μου...
κάποια μέρα ήταν εκείνο το τελευταίο ταξίδι προς τη θάλασσα.
τη δική μου θάλασσα. των μοναχικών μου βημάτων.
και κάποια μέρα ήταν εκείνη η τελευταία βόλτα στο δρόμο με τα πεσμένα φύλλα.
με τα μαύρα πουλιά.

πέρασαν.

θα ήθελα τόσο να σιωπήσω. να μη μιλώ. να μην ενοχλώ.
να εναλλάσσω τους ρόλους ανάμεσα στο ασήμαντο τίποτα και το αγέρωχο εγώ. και να μη με νοιάζει.
να μου ανήκει η μοναξιά μου χωρίς να ρεζιλεύομαι.

"αύριο είναι μια καινούρια μέρα " έλεγε εκείνη που της έκλεψα το όνομα. μα μερικές φορές οι μέρες είναι όλες ίδιες. και μόνο τις διαγράφεις.

και περιμένεις την άνοιξη. τι άλλο ;

σήμερα ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια. ο κυνηγός σημαδεύει την ανατολή. ενώ αριστερά του ένα ζωηρό φεγγάρι ξαπλώνει σε ένα θαμπό πέπλο.
υπέροχη εικόνα!
με -10 έχεις αυτές τις εικόνες

ωραία θα ήταν να είχα ένα κρεβάτι στη σοφίτα. και να ονειρευτώ το δρόμο με τις νεραντζιές. τίποτ'άλλο. μόνο το δρόμο με τις νεραντζιές

pippi

Ξέρω κάποιον που όταν διαβάζει ένα ωραίο βιβλίο ή βλέπει μια καλή ταινία , του αρέσει να ταυτίζεται με τον κεντρικό ήρωα και  να βιώνει στο πετσί του το ρόλο.
Δε νομίζω να ταυτίζομαι με τους ήρωες των βιβλίων ή των αγαπημένων ταινιών μου  αλλά η μνεία της Goοgle στην Pippi Langstrump μου έφερε μαζί μ'ένα χαμόγελο,  την ανάμνηση εκείνου του ατρόμητου κοριτσιού , την ζωή του οποίου ζήλευα.

Βλέπετε, μπορεί να είσαι  παιδί, αλλά η ζωή ακόμη και τότε είναι γεμάτη υποχρεώσεις , προγράμματα, κανόνες και αρχές.
Υπάρχουν οι ώρες που πρέπει να κοιμηθείς και οι ώρες που πρέπει να ξυπνήσεις, εκείνες που πρέπει να πας στο σχολείο και εκείνες που πρέπει να διαβάσεις...Και το σπίτι σου είναι  θλιβερά ενήλικο, χωρίς φαντασία  και οι περιπέτειες και τα αληθινά ταξίδια, τα γεμάτα κινδύνους, υπάρχουν μόνο στα βιβλία

Η Pippi  ενσάρκωνε το πιο τρελό όνειρο .
Δεν είχε γονείς,
ζούσε σ'ένα εξωφρενικό σαν την ίδια σπίτι  παρέα με ένα άλογο κι ένα μαϊμουδάκι,
δεν πήγαινε σχολείο,
δεν υπήρχαν κανόνες για να υπακούσει,
είχε πάντα διάθεση για περιπέτειες
και δεν την τρόμαζε τίποτα.

Ήταν η ηρωίδα μου.

Καθώς τα γράφω  αυτά, αναλογίζομαι, μήπως  η δυσπροσαρμοστικότητά μου σήμερα, οφείλεται στο ότι είχα λάθος ινδάλματα από μικρή  ;

δευτέρα

λυσσομανά σήμερα έξω. ίσα που πρόλαβα να μπω στο σπίτι. τα τζάμια μου μοιάζουν με φινιστρίνια στο πέλαγος. τόσο νερό.
(υπάρχει ένα εκκλησάκι στη Σίφνο. "η Παναγιά το τόσο νερό". το διανοείσαι ; "τόσο νερό"....στη Σίφνο!)

ήθελα να γράψω σήμερα. διαγώνιες σκέψεις.

...........

αλλά κάπου έχασα την άκρη τους. το γαϊτανάκι. και τώρα μόνο μπερδεμένα νήματα.
και ήλιος. μαγικός.

προσπαθώ να δράττομαι από τα μικρά. τα ασήμαντα.
να ξυπνήσω ένα πρωί , και να'ναι το "άλλο" πρωί
γίνεται ;
και οι έγνοιες να είναι καθημερινές και ανώδυνες


και να μου μιλάς τρυφερά όταν φεύγεις . κυρίως όταν φεύγεις .

είναι το κρίσιμο σημείο ξέρεις. εκείνου που φεύγει. κι εκείνου που επιθυμεί να επιστρέψει.

να !....είδες ; δεν είπα "λαχταρά"

δεν είναι κούκλες ;

οκ. οφείλω να το ομολογήσω : είναι όλες τους πιο όμορφες από μένα. η μεσαία μόνο θέλει λίγο αδυνάτισμα

τι; έχουμε εκλογές ;  

θυμάμαι εκείνο το λαζοπουλικό :

- μας πήγαν, μας έφεραν, μας πήγαν, μας έφεραν μέχρι να τους πετύχουμε.

αυτό είναι το κακό. ότι στο τέλος πάντα τους πετυχαίνουμε, ακόμη κι αν έχουμε σκοπίμως αστοχήσει

ζωές που δύουν

Είναι δύο. Τους παρακολουθώ ενώ βγάζουν τα εισιτήριά τους στον οδηγό. Ο ένας , ελαφρά ασταθής λόγω της προχωρημένης του ηλικίας, ταλαντεύεται ελαφρά καθώς προχωρά μπροστά. Ο άλλος, λίγο νεότερος, προσπαθεί να τον βοηθήσει να καθίσει , πριν το απότομο ξεκίνημα.
Παρατηρώ τις γραμμές των προσώπων τους , τα θολά μάτια, τα καλοξυρισμένα  πρόσωπα, τα καθαρά και περιποιημένα ρούχα, τα αληθινά μαντήλια που χρησιμοποιούν για να σκουπιστούν.
Παρατηρώ τα ήσυχα, δίχως εξάρσεις βλέμματα, τα ανέκφραστα χείλη, τις χαμηλές φωνές.
Δεν αναζητούν με κανέναν τρόπο. Είναι "εκεί"

-Δύο και εβδομήντα, σχολιάζει ο νεότερος .  Κουνά το κεφάλι αποδοκιμαστικά και στρέφει το κεφάλι του  προς το παράθυρο. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί. Σκοτάδι. Το ποτάμι.
Δεν κατορθώνω να ξεχωρίσω την απάντηση του άλλου , αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία.
Το εισιτήριο είναι όντως ακριβό για μια τόσο μικρή απόσταση.

...........................

Δεν ανήκω στις γυναίκες που βγάζουν άναρθρες κραυγές και επιφωνήματα  στο αντίκρισμα ενός μωρού ή ενός μικρού χαριτωμένου παιδιού. Το πολύ πολύ να σκεφτώ : Τι όμορφο που είναι! Όπως θα σκεφτώ "τι όμορφη κοπέλα, αγόρι, πίνακας, τοπίο, βιβλίο....τι όμορφο φθινοπωρινό φύλλο!"
Μια διαπίστωση. Δίχως συναισθηματική εμπλοκή.

Αλλά στους ηλικιωμένους πάντα στέκομαι. Όχι τώρα. Που απομακρύνθηκα από την πρώτη νιότη μου. Από παλιά. Από πολύ παλιά. Τους παρατηρώ. Πάντα τους παρατηρούσα. Συνήθως τους δικαιολογώ για τις ιδιοτροπίες τους. Αναγνωρίζω το δύστροπο του χαρακτήρα τους. Και θαυμάζω την καλοσύνη  και τη γλυκύτητα που καμιά δύναμη δεν μπόρεσε να εξαφανίσει. Την αγαθοσύνη και παιδική αφέλεια ενίοτε. Την απίστευτη υπομονή  και τη βαθιά σοφία τους.
Απορώ μερικές φορές με την καρτερικότητά τους και τη δύναμη τους να συγχωρούν και να κατανοούν και αναλογίζομαι "εγώ..... θα μπορούσα ?"
Πιο πολύ με συγκινεί όταν βλέπω στα μάτια τους ακόμη την παιδική λαχτάρα για ζωή, που εκδηλώνεται σε μικρά ασήμαντα καθημερινά. Αγέραστη.
Αγέραστοι.
Τους βλέπω και βλέπω τη ζωή που πέρασε. Δεν είναι λίγο πράγμα. Δεν φτάνεις εύκολα ως εκεί. Δε μεγαλώνεις δίχως πόνο, δίχως απώλειες, δίχως απογοητεύσεις και διαψεύσεις. Ένας οδοστρωτήρας είναι η ζωή. Μας λειαίνει.
Κι εκεί που είχαμε αιχμές και κοφτερές γωνίες και μοιάζαμε άκαμπτοι σαν το ατσάλι, γεμίζουμε στρογγυλάδες και μαθαίνουμε να λυγίζουμε. Γιατί έτσι πρέπει
Κι είναι κι εκείνο το άλλο ερώτημα που πάντα με βασανίζει : Τι τους έμεινε να περιμένουν;  Έμεινε κάτι....; Πώς είναι η ζωή δίχως τις μεγάλες προσμονές ;

Θυμάμαι τον πατέρα μου που μέχρι τα τελευταία του φρόντιζε πάντα να είναι ξυρισμένος, τα παπούτσια του καλογυαλισμένα και τα ρούχα του φροντισμένα. Θυμάμαι τα πουκάμισα με τα μανικετόκουμπα. Θυμάμαι που μύριζε σαπούνι.  Η ευπρέπεια έπαιζε μεγάλο ρόλο  στη ζωή του. Όπως και οι σταθερές αρχές και η ηθική.

Αλλάζουμε. Αλλά συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε

βιτρίνες

μου αρέσει η φαντασία που έχουν κάποιοι καταστηματάρχες. άλλωστε ο τρόπος που προβάλλεις κάτι, έχει μερικές φορές μεγαλύτερο ενδιαφέρον και από το ίδιο το εμπόρευμα

τι θα....

"θα ζούσα στον χρόνο τον χωρίς μνήμη"...αυτή είναι η απάντηση


θα ανέπνεα...μισή
θα γελούσα...μισή
θα ζούσα...μισή

μέχρι η μνήμη να θάμπωνε την εικόνα σου και τη δύναμή της

(θυμάσαι στο τσίρκο του ήλιου που ένιωθες να σου ξεριζώνουν το αριστερό σου χέρι , επειδή σου έλειπε εκείνη ;.....γιατί εσύ έχεις το δικαίωμα ;)

μια μέρα ο δ μου είπε. πήγαινα κάθε σ/κ στο σπίτι περιμένοντας να μου τηλεφωνήσεις.
είκοσι χρόνια μου πήρε
(να ξεχάσω...και μαζι με τη μνήμη χάθηκε και η ανάμνηση του γέλιου. εκείνη η χαρά που έδινε νόημα στα πιο ασήμαντα πράγματα. δεν ξέρω τι ήταν πιο σκληρό. η μνήμη ή η απώλειά της;)
και μια άλλη ο α μου είπε δεν περίμενα να βγεις εκείνη την ημέρα ζωντανή.
ένα βλέμμα μου πήρε

δεν είναι όσα δεν ζεις. είναι ο λειψός εαυτός μας όταν δεν έχεις ολόκληρο το γέλιο σου.
αυτό που σε πλησιάζει με καμπύλες

Εικόνες του Φθινοπώρου

Αλέες με φυλλοβόλα. Τα πουλιά- κατά δεκάδες- εξαφανίζονται μόλις τα πλησιάσεις, ενώ οι σκίουροι τρέχουν  από κλαδί σε κλαδί και από δέντρο σε δέντρο. Κάπως έτσι θα εμπνεύστηκε ο Καλβίνο τον Αναρριχώμενο Βαρόνο 

Μπαλκόνια την ώρα του σούρουπου, μόλις που ανάβουνε τα πρώτα φώτα. Ποια ιστορία να παίζεται από πίσω τους ; Πόσο κοινότοπη είναι ; Πόσο μοιάζει με κάτι που ξέρουμε ;

Γραφικά ποδήλατα έξω από το μουσείο παιδικού θεάτρου ( με φαρδιά ξύλινη σέλα)

Μεγάλοι και τρομακτικοί δράκοι εξαιρετικά αφιερωμένοι.

Παντού σε διάφορες συνθέσεις τεράστιες κολοκύθες. Πάει πέρασε και η χτεσινη 31...

Τώρα πια Χριστούγεννα, Χριστούγεννα, Χριστούγεννα

Φύλλα που στροβιλίζονται, πέφτουν, ταξιδεύουν στο ποτάμι. Συχνά γέρνω λίγο πάνω από τις γέφυρες και αφήνω το βλέμμα να παρασυρθεί στο ταξίδι τους. Μικρές ασήμαντες στιγμές που μ'αρέσει να χάνομαι.  

Τα κοράκια ...