με τον τρόπο που γεννιούνται οι συνειρμοί το κείμενο του old boy με πήγε πίσω στην Αβάνα του Κάστρο, χρόνια πριν, δε θα ψάξω τώρα πόσα...
ωραίο ταξίδι. όχι γιατί μου άρεσε η Κούβα. καθόλου δε μου άρεσε.αλλά γίνεσαι πιο πλούσιος.
πάντα γίνεσαι πιο πλούσιος από τα ταξίδια. ακόμη και από αυτά που σε απογοητεύουν.
κι άλλωστε.... είναι πάντα μια φυγή.
η γνωριμία με κάποιες άλλες δυνατότητες. άλλες ζωές.
τα "μπορεί" σου...τα "ίσως" σου
και όταν μερικά χρόνια πριν, μου το'χε πει εκείνος ο μηχανικός,ο ελληνοαμερικάνος, "μην πας, δεν αξίζει", δεν τον πίστεψα. ή μάλλον δεν ήταν θέμα πίστης , ήταν η διάθεση της γνωριμίας με τον μύθο της.
οκ...μύθος ήταν, απομυθοποιήθηκε.
εκεί λοιπόν στην περίφημη Αβάνα, για να επιστρέψουμε στο αφρόλουτρο του old boy , κάθε που βγαίναμε από το Nacional , μας παραμόνευαν κρυφά οι ντόπιες, παρακαλώντας για τα δείγματα των σαμπουάν και των αφρόλουτρων του ξενοδοχείου. αυτά που προσωπικά δεν καταδέχτηκα να χρησιμοποιήσω ως φτηνιάρικα και κακής ποιότητας.
το "αριστούργημα του καπιταλισμού" ;
βεβαίως .
γιατί, όχι;
εκεί το συνειδητοποιείς σε όλο του το μεγαλείο.
εκεί που δεν παράγεται και απαγορεύεται να εισαχθεί
ήμουν κι εγώ από κείνους που διάβαζαν σε περιοδικά και οδηγούς πόσο υπέροχη είναι η Κούβα για τους γελαστούς της ανθρώπους, για τη μουσική, για την ωραία της ατμόσφαιρα.
αλλά όλα αυτά ή δεν τα πρόσεξα ή δεν με ξεγελάσανε, γιατί οι μνήμες μου από κει κουβαλάνε τον Αλέξι με το ποδήλατο - ταξί . που όταν του ζητήσαμε να μας πάει στο ξενοδοχείο, μας είπε πως ήταν παράνομο, αν τον πιάνανε θα τιμωρούνταν (και είδαμε φόβο στα μάτια του. αληθινό φόβο). μόνο τους ντόπιους επιτρεπόταν να μεταφέρει με το ποδήλατό του, για εμάς τους τουρίστες υπήρχαν τα γνωστά παλιά αμερικάνικα- ατραξιόν αυτοκίνητα και τα κανονικά ταξί. δεν το ξέραμε, και ζητώντας του συγγνώμη , κινήσαμε να φύγουμε, αλλά μας σταμάτησε , παρακαλώντας μας αν δεν είχαμε αντίρρηση να μας πάει μέσα από στενά μη τουριστικά δρομάκια στο ξενοδοχείο μας, να μην τον δούνε.
αμερικάνικα δολλάρια ήταν αυτά! πώς να αντισταθείς ;
μ'αυτά αγόραζες σοκολάτες για τα παιδιά σου ! ή ένα σαμπουάν για τη γυναίκα σου στη "μαύρη".
απίστευτες πολυτέλειες!
και ο Αλέξι μας έδειχνε τα δυνατά του πόδια, όλη τη μέρα στο πεντάλι και μας μιλούσε μισο-ισπανικά, μισο-αγγλικά για τα τρία παιδιά του και πολύ θα ήθελε να μας μιλήσει για τον Κάστρο και το καθεστώς και την επιθυμητή για εκείνον και πολλούς άλλους αλλαγή, αλλά όλες οι κουβέντες του βγαίναν δειλά και φοβισμένα...τόσο φόβο σπάνια έχω δει σε άνθρωπο....και ήταν αρκετή εικόνα για να απορρίψω μια και καλή τον τόπο
κι άλλες τέτοιες μνήμες έχω από την Κούβα, όπως εκείνη με τον κόσμο να περιμένει ουρά έξω από ένα κατάστημα, γιατί εκείνη την ημέρα έφερε παπούτσια. δεν καταλάβαινες ότι ήταν παπουτσάδικο, άδεια ήτανε η βιτρίνα του. έβλεπες μόνο τις Κουβανέζες να βγαίνουν κρατώντας ένα ζευγάρι πλαστικές παντόφλες και τις έδειχναν στις άλλες που περίμεναν ακόμα στην ουρά
μνήμες ; όσες θέλεις.....
και παντού ζητιάνοι, ζητιάνοι, ζητιάνοι και μικροαπατεώνες και εξαθλίωση.
αυτή ήταν η δική μου Αβάνα.
πέρα από τις μουσικές και τη Μαλεκόν και τα πούρα και τις φτηνές πόρνες.
αλλά επιστροφή στο αφρόλουτρο.
δεν ξέρω αν με έχει σκλαβώσει αυτό. ή το τρεχούμενο ζεστό νερό. ή η ζέστη του σπιτιού μου. ή ο ίδιος ο τρόπος ζωής μου, στην τελική.
αλλά ανάμεσα στην υποψία της υποδούλωσής μου στον καπιταλισμό (τον οποίο έχω κάθε δικαίωμα να αρνηθώ ως τρόπο ζωής) και την βεβαιότητα μιας ζωής με φανερή στέρηση δικαιωμάτων και προσωπικών ελευθεριών, θα προτιμώ πάντα την πρώτη
ξέρω πως ο old boy αλλού καταλήγει, άλλο είναι το θέμα που αναπτύσσει....το δικό του αφρόλουτρο ήταν μόνο η αφορμή για να θυμηθώ πόσο πολυτέλεια είναι.
και πόσο ελευθερία είναι στην τελική.
ωραίο ταξίδι. όχι γιατί μου άρεσε η Κούβα. καθόλου δε μου άρεσε.αλλά γίνεσαι πιο πλούσιος.
πάντα γίνεσαι πιο πλούσιος από τα ταξίδια. ακόμη και από αυτά που σε απογοητεύουν.
κι άλλωστε.... είναι πάντα μια φυγή.
η γνωριμία με κάποιες άλλες δυνατότητες. άλλες ζωές.
τα "μπορεί" σου...τα "ίσως" σου
και όταν μερικά χρόνια πριν, μου το'χε πει εκείνος ο μηχανικός,ο ελληνοαμερικάνος, "μην πας, δεν αξίζει", δεν τον πίστεψα. ή μάλλον δεν ήταν θέμα πίστης , ήταν η διάθεση της γνωριμίας με τον μύθο της.
οκ...μύθος ήταν, απομυθοποιήθηκε.
εκεί λοιπόν στην περίφημη Αβάνα, για να επιστρέψουμε στο αφρόλουτρο του old boy , κάθε που βγαίναμε από το Nacional , μας παραμόνευαν κρυφά οι ντόπιες, παρακαλώντας για τα δείγματα των σαμπουάν και των αφρόλουτρων του ξενοδοχείου. αυτά που προσωπικά δεν καταδέχτηκα να χρησιμοποιήσω ως φτηνιάρικα και κακής ποιότητας.
το "αριστούργημα του καπιταλισμού" ;
βεβαίως .
γιατί, όχι;
εκεί το συνειδητοποιείς σε όλο του το μεγαλείο.
εκεί που δεν παράγεται και απαγορεύεται να εισαχθεί
ήμουν κι εγώ από κείνους που διάβαζαν σε περιοδικά και οδηγούς πόσο υπέροχη είναι η Κούβα για τους γελαστούς της ανθρώπους, για τη μουσική, για την ωραία της ατμόσφαιρα.
αλλά όλα αυτά ή δεν τα πρόσεξα ή δεν με ξεγελάσανε, γιατί οι μνήμες μου από κει κουβαλάνε τον Αλέξι με το ποδήλατο - ταξί . που όταν του ζητήσαμε να μας πάει στο ξενοδοχείο, μας είπε πως ήταν παράνομο, αν τον πιάνανε θα τιμωρούνταν (και είδαμε φόβο στα μάτια του. αληθινό φόβο). μόνο τους ντόπιους επιτρεπόταν να μεταφέρει με το ποδήλατό του, για εμάς τους τουρίστες υπήρχαν τα γνωστά παλιά αμερικάνικα- ατραξιόν αυτοκίνητα και τα κανονικά ταξί. δεν το ξέραμε, και ζητώντας του συγγνώμη , κινήσαμε να φύγουμε, αλλά μας σταμάτησε , παρακαλώντας μας αν δεν είχαμε αντίρρηση να μας πάει μέσα από στενά μη τουριστικά δρομάκια στο ξενοδοχείο μας, να μην τον δούνε.
αμερικάνικα δολλάρια ήταν αυτά! πώς να αντισταθείς ;
μ'αυτά αγόραζες σοκολάτες για τα παιδιά σου ! ή ένα σαμπουάν για τη γυναίκα σου στη "μαύρη".
απίστευτες πολυτέλειες!
και ο Αλέξι μας έδειχνε τα δυνατά του πόδια, όλη τη μέρα στο πεντάλι και μας μιλούσε μισο-ισπανικά, μισο-αγγλικά για τα τρία παιδιά του και πολύ θα ήθελε να μας μιλήσει για τον Κάστρο και το καθεστώς και την επιθυμητή για εκείνον και πολλούς άλλους αλλαγή, αλλά όλες οι κουβέντες του βγαίναν δειλά και φοβισμένα...τόσο φόβο σπάνια έχω δει σε άνθρωπο....και ήταν αρκετή εικόνα για να απορρίψω μια και καλή τον τόπο
κι άλλες τέτοιες μνήμες έχω από την Κούβα, όπως εκείνη με τον κόσμο να περιμένει ουρά έξω από ένα κατάστημα, γιατί εκείνη την ημέρα έφερε παπούτσια. δεν καταλάβαινες ότι ήταν παπουτσάδικο, άδεια ήτανε η βιτρίνα του. έβλεπες μόνο τις Κουβανέζες να βγαίνουν κρατώντας ένα ζευγάρι πλαστικές παντόφλες και τις έδειχναν στις άλλες που περίμεναν ακόμα στην ουρά
μνήμες ; όσες θέλεις.....
και παντού ζητιάνοι, ζητιάνοι, ζητιάνοι και μικροαπατεώνες και εξαθλίωση.
αυτή ήταν η δική μου Αβάνα.
πέρα από τις μουσικές και τη Μαλεκόν και τα πούρα και τις φτηνές πόρνες.
αλλά επιστροφή στο αφρόλουτρο.
δεν ξέρω αν με έχει σκλαβώσει αυτό. ή το τρεχούμενο ζεστό νερό. ή η ζέστη του σπιτιού μου. ή ο ίδιος ο τρόπος ζωής μου, στην τελική.
αλλά ανάμεσα στην υποψία της υποδούλωσής μου στον καπιταλισμό (τον οποίο έχω κάθε δικαίωμα να αρνηθώ ως τρόπο ζωής) και την βεβαιότητα μιας ζωής με φανερή στέρηση δικαιωμάτων και προσωπικών ελευθεριών, θα προτιμώ πάντα την πρώτη
ξέρω πως ο old boy αλλού καταλήγει, άλλο είναι το θέμα που αναπτύσσει....το δικό του αφρόλουτρο ήταν μόνο η αφορμή για να θυμηθώ πόσο πολυτέλεια είναι.
και πόσο ελευθερία είναι στην τελική.