μικρά κλικ

ήμουν τόσο κουρασμένη που δεν ήξερα τι να σκεφτώ και πού ν'ακουμπήσω. μπερδεμένο στομάχι, κενό βλέμμα. είπα να παίξω. μια μόνο φράση. μια εικόνα. μια εντύπωση για κάθε μέρος. για μερικά απ'τα μέρη. όποια θυμάμαι. όποια βρήκα πρόχειρα.

Ν. Υόρκη : σηκώνεις το κεφάλι σου να βρεις ουρανό. είναι ένα μικρό τετράγωνο.

Κούβα : αέρας. αέρας. αέρας. και ζαχαροκάλαμα να λυγίζουν

Μομπάσα : νησιά που χάνονται στον Ινδικό με την πλημμυρίδα και ξαναγεννιούνται με την άμπωτη

Βιέννη : η Sacher δεν αξίζει τη φήμη της

Χονγκ-Κονγκ : αυτά τα ιστιοφόρα ανάμεσα Kowloon και Hong Kong Island. τη νύχτα με την υγρασία να σε τσακίζει.

Σαγκάη : τι μανία να θέλουν να φωτογραφηθούν με Ευρωπαίες ;

Μογγολία :  στέπα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. η απεραντοσύνη και το τίποτα

Κοστιέρα Αμαλφιτάνα : αν δεν το χεις κάνει με το πόδι φρένο-γκάζι...κάν'το. απλά κάν'το

Παρίσι : -

Κάιρο : πώς πέφτει έτσι η θερμοκρασία το βράδυ στην έρημο ;

Ροβανιέμι : μικρά ξωτικά κατευθείαν από το παραμύθι στο δάσος με τους -30. και στο βαθύ σκοτάδι στις 3 το μεσημέρι


αυτά και άλλα......

είχα φτάσει

παράδρομοι

αχ αυτό το παιχνίδι της εύνοιας!

αυτή η ψευδαίσθηση ότι του κάνεις χάρη του άλλου, πάνω στην οποία στηρίζεις το δικό σου λόγο ύπαρξης.
και μόνο.
σαν τον πορτιέρη σε διάσημο κλαμπ που θεωρεί τον εαυτό σπουδαίο με το να σου επιτρέψει να μπεις ή όχι, ενώ ο ίδιος είναι το πιο ταπεινό ανθρωπάκι που πάντα θα στέκεται στην είσοδο μιας πόρτας.
με όλους τους καιρούς.
περίεργο το πόση εξουσία νομίζει πως διαθέτει σε ένα τόσο αδιάφορο ομολογουμένως πόστο !
το παιχνίδι της εύνοιας....που ανέφερα πιο πάνω....ισχυρότατο αν το καλοσκεφτεί κανείς

αλλά για να πω την αλήθεια δεν με απασχολούν σοβαρά τα προηγούμενα. είναι τελείως φευγαλέες σκέψεις όταν νιώθω το χάδι μιας ευπρόσδεκτης - δε θα το αρνηθώ- κολακείας και αναλογίζομαι την ισχύ της σε έναν διαφορετικό χαρακτήρα όπως και την ισχύ εκείνου που την έκανε τρόπο ζωής.

περισσότερο με απασχολούν αυτοί οι συνηθισμένοι άνθρωποι στην Ιαπωνία, συνηθισμένοι και καθημερινοί σαν όλους μας, που δεν μπορούν να πιστέψουν πια την κυβέρνησή τους, που δεν γνωρίζουν πόσο εκτεθειμένοι είναι στον κίνδυνο, που ποτέ δεν ρωτήθηκαν αν συμφωνούσαν με το ρίσκο αυτής της οικονομικής ανάπτυξης.
και ειλικρινά. όσο και να σιχαίνομαι την άρρωστη υπερβολή και τον πλαστό, ακραίο συναισθηματισμό των ομοεθνών μου που επιβάλλουν με τον τρόπο τους τα ΜΜΕ, δεν μπορώ  να κατανοήσω ούτε και να συμμεριστώ αυτήν την  αξιοθαύμαστη για πολλούς ψυχραιμία των Ιαπώνων που κατά δική μου εκτίμηση μπορεί να οφείλεται μόνο στην άγνοια.
λέω κατά δική μου εκτίμηση, γιατί στο μυαλό μου η ζωή πάντα μάχεται μπροστά στον κίνδυνο και τον θάνατο. αντιδρά. αντιστέκεται.
αυτό θεωρώ φυσιολογικό. πόσο λάθος κάνω ;

...............................

πάντα ένας είναι ή λίγοι τέλος πάντων, εκείνοι που χαράζουν έναν δρόμο.στην πολιτική, στην επιστήμη, στην ανάπτυξη, στην τέχνη.... συνήθως οι πιο θρασείς, οι πιο ατρόμητοι, οι πιο απερίσκεπτοι, εκείνοι που δε λογαριάζουν τις συνέπειες γιατί η φλόγα μέσα τους είναι πιο δυνατή (όποια κι αν είναι αυτή ). οι άλλοι ακολουθούν μαγεμένοι συχνά από το φως της φλόγας ή απλά αδύναμοι και ανίκανοι να αντισταθούν στη δύναμή της.
μόνο που μερικοί δρόμοι οδηγούν κατευθείαν στην κόλαση.

 εκείνο που αναρωτιέμαι κάτι τέτοιες ώρες είναι, πότε είναι η σωστή ώρα να αφήσει κανείς εκείνη την κεντρική λεωφόρο (των άλλων) και να διαπιστώσει πως η ζωή είναι γεμάτη παράδρομους ;

Αν κάποιος επιθυμεί να διαβάσει κάτι ευχάριστο και όμορφο, τότε είναι εντελώς λάθος εδώ σήμερα,ας κάνει στον εαυτό του τη χάρη να πάει παρακάτω, όλο και κάτι καλύτερο θα βρεθεί στο δρόμο του.
Η διάθεση μου είναι τουλάχιστον τόσο γκρίζα όσο και η βαριά συννεφιά έξω από το παράθυρό μου δεν έχω ούτε το κέφι ούτε το κουράγιο να υποκριθώ κάτι διαφορετικό ή να την ωραιοποιήσω, από την άλλη νιώθω μια ανάγκη να την αποτυπώσω μήπως και ελαφρύνει.

ναι....πάντα τους κάνω αυτούς τους παραλληλισμούς με το "έξω" κι ας μη βιαστεί κάποιος να ειρωνευτεί την αποτυχημένη μου προσπάθεια να εκφραστώ λυρικά, γιατί αν κάτι δεν ισχυρίστηκα ποτέ, τότε αυτό είναι η ικανότητά μου να γράφω, ποτέ δεν ήμουν καλή στη γραφή, ποτέ δεν θα γράψω, τούτο εδώ είναι ένα απλό ημερολόγιο, μια δική μου ανάγκη να εκφράσω όσα περνούν απ'το μυαλό μου , μερικές φορές κάποιοι περνάτε από δω μέσα, αφήνετε έναν καλό λόγο ή μια αφορμή για παραπέρα σκέψη κι αυτό είναι το καλύτερο.

Εδώ και δυο χρόνια η επιλογή μου είναι συνεχώς ανάμεσα σε γκρεμό και ρέμα. Σε Σκύλλα και Χάρυβδη. Το μη χείρον βέλτιστον
Και συνεχώς αποδοχή, αποδοχή, αποδοχή και αμέτρητοι συμβιβασμοί με τους οποίους ουδέποτε πριν είχα σκεφτεί να συνθηκολογήσω.
Κι ο άλλος σε ρωτάει "έκανες αυτό ; έκανες εκείνο;" και απαντάς "όχι. δεν. με τόσες ανατροπές δεν μπορούσαν να μείνουν ίδια τα σχέδιά μου."
 πόσο μάλλον να πραγματοποιήσεις εκείνα τα όνειρα για τα οποία αξίζει ο αέρας που αναπνέεις.
Αλλά αυτή είναι η ζωή. Εντελώς ρεαλιστικά. Με προκλήσεις, με διαψεύσεις, με ξαφνικές ανατροπές (τι να πουν και κάποιοι στην μακρινή Ιαπωνία;)
Και διαρκώς να κρατάς τις αποστάσεις της μοναξιάς και της σιωπής και της διακριτικότητας, και όταν η ανάγκη γίνεται πιο ισχυρή...

ούτε και μ'αυτό είχες συνθηκολογήσει

Τέλος πάντων. Σήμερα περνάνε συνεχώς ειδών ειδών πουλιά από το μπαλκόνι μου. Δε μου κάνει τρομερή εντύπωση, όλο το χειμώνα τα τάιζα και ξέρουν πως εδώ θα βρουν ένα ήρεμο καταφύγιο, απλά να, σήμερα είναι πιο πολλά ίσως λόγω συννεφιάς και ήρθαν και μερικά από τα σπάνια, όπως οι δύο κοκκινολαίμηδες κι εκείνο το μεγάλο, κίσσα να ήτανε ; δεν πρόλαβα να δω.

η φωτό άσχετη με το κείμενο, από μια πρόσφατη βόλτα σε μια πόλη με ταξιδιάρικα σύννεφα, ελπίζω να ομορφύνει λίγο το όλον ποστ

κατάθλιψη

πόσες φορές δεν ένιωσα αυτό το συναίσθημα της κατάθλιψης που περιγράφει ο Τζων Μπόη , σε κάθε μου επαφή με την Ελλάδα εδώ και ένα χρόνο !
μαυρίλα και απόγνωση και γκρίνια. μια ατελείωτη γκρίνια. λες και η γη σταμάτησε να γυρίζει. λες και ήρθε η συντέλεια του κόσμου επειδή δε θα αγοράζουμε πέντε ζευγάρια δωδεκάποντα ανά σεζόν κι εκείνη την it bag που κράταγε η Kate Moss. λες και το μέλλον χάθηκε από το προσκήνιο και δεν μπορούμε να το επηρεάσουμε προς θετικές κατευθύνσεις, να το αλλάξουμε, να εξελιχθούμε μέσα του, να δούμε νέες δυνατότητες. λες και είμαστε όλοι εμείς αμέτοχοι για όλα όσα μας συμβαίνουν.

αυτός είναι και ο ορισμός της κατάθλιψης : η ανυπαρξία μέλλοντος .το feeling του μαγκανοπήγαδου από το οποίο δε μπορείς να βγεις.

αλλά αυτή η κατάθλιψη δεν ήρθε τώρα. ούτε και το αδιέξοδο. ήταν εκεί εδώ και χρόνια. υπέβοσκε.
και όλοι μας την ξεγελούσαμε πίσω από έναν άρρωστο καταναλωτισμό έχοντας καταργήσει τις  αληθινές αξίες  και περιορίζοντας τα οράματά μας σε όμορφες βίλες, πολυτελή αυτοκίνητα, μακρινά ταξίδια, ακριβές σπουδές για τα παιδιά μας και κατανάλωση, κατανάλωση, κατανάλωση...που μας βύθιζε όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη. μόνο που το εκφράζαμε διαφορετικά.
αγοράζοντας. και επιδεικνύοντας

στα παιδιά μας καταργήσαμε από νωρίς τα όνειρα και τα ακρωτηριάσαμε εμποδίζοντας τα να καλλιεργήσουν οποιοδήποτε ταλέντο πέραν εκείνων που θα τους ήταν απαραίτητα για να εισαχθούν σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή και κυρίως να "βολευτούν" σε κάποια ισόβια δουλίτσα.
και η πλήση εγκεφάλου που τους κάναμε, πέτυχε.
αν ρωτήσετε οποιοδήποτε 10χρονο και πάνω γιατί θέλει να γίνει γιατρός, θα σας απαντήσει με τον ρεαλισμό ενός ενήλικα (για να μην πω με τον κυνισμό). πιθανότατα το κύριο κριτήριο του θα είναι  να βγάλει πολλά λεφτά.
στα χρόνια μου θέλαμε να γίνουμε αστροναύτες και πιλότοι. τρελοί επιστήμονες και εφευρέτες. ταχυδρόμοι και επιπλοποιοί. μπαλαρίνες και ζωγράφοι. αν θέλαμε να γίνουμε γιατροί, θα ήταν για να διώξουμε την αρρώστια.  λεφτά ; μισθός ;....τι ήταν αυτά ;
θέλαμε να εξερευνήσουμε κάθε γωνιά της γης, να αλλάξουμε τον κόσμο, να τον χτίσουμε απ'την αρχή.
ήταν δικός μας. ο κόσμος ήταν δικός μας.
από τα παιδιά μας  κλέψαμε τον κόσμο τους.
χάθηκε η αγάπη για την εξερεύνησή του - όχι εκείνη η άρρωστη τουριστική...η άλλη- ακόμη κι αυτή η φυσική αντίδραση προς το κατεστημένο, χάθηκε. πετύχαμε το αδύνατο : να κάνουμε τη νέα γενιά κατεστημένο. να ονειρεύεται μια σταθερή δουλειά και μία συνταξούλα
γιατί την ταΐσαμε στο στόμα και της παίξαμε το "φίλο" αρνούμενοι να παραδεχτούμε πως μεγαλώσαμε, πως είναι καιρός να κατεβούμε από τη σκηνή, πως μπορεί να κάναμε λάθος στους στόχους μας ή πως όποιοι κι αν ήταν αυτοί αφορούσαν μόνο εμάς.
θέλαμε να προσφέρουμε ασφάλεια εκεί που θα έπρεπε να προσφέρουμε μόνο ελευθερία και όνειρα. και ευθύνη. την ευθύνη να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. ό,τι και να γίνεις . ό,τι και να κάνεις.

δε μ'ενδιαφέρουν οι πολιτικές αναλύσεις εδώ. όχι γιατί δε μ'αφορούν και δεν μ'επηρεάζουν οι πολιτικές εξελίξεις (μια χαρά μ'επηρεάζουν...εδώ έχουν φέρει την ζωή μου τούμπα), απλά το θέμα είναι πώς πάμε παρακάτω κι όχι πώς θα γκρινιάξει άλλος ένας.
όταν συμβαίνει ένα κακό, όποιας φύσης και να είναι αυτό, μετά το πρώτο σοκ δε κάθεσαι να κλαις  τη μοίρα σου αιωνίως και να αναπολείς περασμένα μεγαλεία. πας παρακάτω. βλέπεις τι έφταιξε. αξιολογείς το μέρος της δικής σου ευθύνης. αλλάζεις πορεία

παρακολουθώ αυτές τις μέρες το ξεσήκωμα της ελληνικής κοινωνίας για τη συγχώνευση των σχολείων. γιατί είμαστε τόσο αρνητικοί σε κάθε τι το νέο ; γιατί νομίζουμε πως το παιδί μας ωφελείται περισσότερο σε ένα 2/θεσιο ή μονοθέσιο σχολείο, όπου ένας εκπαιδευτικός πρέπει να διδάξει ταυτόχρονα σε πολλά διαφορετικά επίπεδα και δεν βλέπουμε το πασιφανές . σε ποια περίπτωση έχουμε το μεγαλύτερο όφελος .
αλλά αυτή η εμμονή των διαφόρων συντεχνιών να μην αλλάξει τίποτα.... πόσο άρρωστη, πόσο παράλογη, πόσο γερασμένη !
 σαν τους γέρους φοβόμαστε μην τυχόν κάποιος αλλάξει την τάξη και τη σειρά και χάσουμε τις συνήθειές μας .
δεν ξέρω τι μας οδήγησε σ'αυτην την ανασφάλεια, τον άκρατο συντηρητισμό, τον φόβο για το νέο, αλλά υγιές και φυσιολογικό δεν είναι.

είναι ένας κοντινός μου άνθρωπος που ζει με μία σύνταξη των  600 ευρώ το μήνα παρά τα 40 τόσα χρόνια που δούλεψε σαν το σκυλί (ποια οχτάωρα και εννιάωρα ;). κάθε μέρα λέει ευχαριστώ στο Θεό για όσα έχει.
ακόμα και τώρα που πέρασε τα 70 προσφέρει ανελλιπώς και αφιλοκερδώς ό,τι μπορεί σε εργασία, σε στήριξη , ό,τι ο άλλος χρειάζεται και μπορεί να του το δώσει. ένα πιάτο φαί στον πεινασμένο και τον άρρωστο.
δε γνωρίζει από κρίση, δεν αγωνιά για το αύριο, δεν ξέρει τι θα πει κατάθλιψη. αν αύριο χρειαστεί να δουλέψει θα το κάνει. και θα βρει δουλειά γιατί δε τη φοβήθηκε ποτέ.
είναι ο πιο νέος άνθρωπος που ξέρω

κενότητες

κάθε μέρα κοιτώ το νησί  με νέα ματιά. θαυμάζοντας την απλή περιπλοκότητά του και ακουμπώντας το συναίσθημα και τη μέσα μου τάξη.
(άλλοτε σε μια πινακίδα, άλλοτε σ'ένα στενό δρομάκι και συχνότερα στις φωνές των πουλιών πάνω στα δέντρα)
για το φευγαλέο και μη οριστικό η ματιά μας είναι πάντα διαφορετική. επιεικής και με μια πρόωρη νοσταλγία. ξέρουμε πως θα χαθεί.
(φυσικά τα πάντα είναι φευγαλέα και μη οριστικά, αλλά "η διάρκεια" που πλέκουμε αυθαίρετα μεσ' το μυαλό μας, ξεγελά καμιά φορά)

σήμερα θα αγοράσω εκείνες τις μοβ τουλίπες.  το σπίτι τις ζητάει.

όταν το έλεγα σχεδόν με κορόιδευες . με ευτυχία ποτέ δεν προκαλείς. θυμώνουν οι θεοί και εκδικούνται.

κοιτώντας στα μάτια όλους αυτούς τους ξανθούς αγγέλους θυμάμαι καμιά φορά πως πέρασε πολύς καιρός που έπαψα να  σκηνοθετώ την παρουσία μου . ίσως γιατί κάθε παράσταση θέλει το κοινό της. κι αυτό είναι φορές που δεν το βλέπουμε ή το αγνοούμε αδιάφορα. συνήθως επιλεκτικά.
κενότητες που αραδιάζω πρωί πρωί !


( αν έπρεπε κάτι να θυμηθώ από κείνη που δε γνώρισα θα ήταν μια μίξη από εικόνες του μικρού κοριτσιού και της νέας κοπέλας τότε που η ζωή ανοίγονταν μπροστά της ,της ώριμης γυναίκας αργότερα που αποδέχτηκε τη μοίρα της .κι αυτό δεν είναι κενότητα. η ζωή ποτέ δεν ήταν)

διάλειμμα για διαφημίσεις

Είναι μια παράξενη διαφήμιση , μια φορά την πέτυχα όλο κι όλο (ούτε και θυμάμαι τι διαφήμιζε....αποτυχημένη δλδ :)  ), όπου ένας νεαρός βρίσκει ένα σκοινί στο δρόμο, το σηκώνει κι αρχίζει να το τραβάει, σε λίγο έρχεται κι άλλος πίσω του...κι άλλος κι άλλος.....λογιών λογιών άνθρωποι μικροί μεγάλοι, άντρες γυναίκες, άσπροι μαύροι, κι όλοι μαζί τραβάνε το σκοινί δυνατά, σαν μια παράξενη διελκυστίνδα, γιατί δε φαίνεται τι είναι από την άλλη μεριά.
Στο τέλος ένα χαμόγελο νίκης απλώνεται στα πρόσωπά τους. Τα καταφέρανε.
Σηκώσανε τον ήλιο. 

περισσότερο δεν

καμιά φορά
στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι του μέλλοντός σου, την εποχή που εκείνο είναι ακόμη κάτι εύπλαστο και ασχημάτιστο, εμφανίζονται τόσο ανυπέρβλητα εμπόδια προκειμένου να ακολουθήσεις τον δρόμο που επιλέγει το μυαλό σου και η καρδιά σου , που δε σου μένει παρά να υποχωρήσεις και να πορευτείς στη ζωή διαφορετικά.
από αλλού. και γι'αλλού.
και δε σου μένει παρά να συμβιβαστείς μ'αυτό το νέο μονοπάτι. να πείσεις την καρδιά σου να το συμπαθήσει λίγο...γιατί δε "βγαίνει" αλλιώς. δε γίνεται να πορεύεσαι μουρτζούφλης και με τη γεύση του ανικανοποίητου.
το χειρότερο ήταν τη μέρα που κατήργησες τα όνειρά σου.


μετά μια μέρα ξυπνάς στη ζωή που δε διάλεξες και δέχεσαι ένα τηλεφώνημα - τόσο παράξενο !-  να σου θυμίζει εκείνη τη χαμένη ευκαιρία.
την ευτυχία ή τη δυστυχία της, τους άλλους τόπους, τους άλλους ανθρώπους - Θεέ μου πόσο νέα ήσουν! όλα τα έκανες μικρή-  την άλλη δυναμική των σχέσεων, την άλλη προοπτική, το άλλο διαμορφωμένο εγώ.
θυμάσαι λίγο. λυπάσαι λίγο.
περισσότερο δεν μπορείς.

Serge

με μέγιστη +1 βαθμούς δεν θα το έλεγες ακριβώς άνοιξη, αλλά η αίσθηση είναι εκεί. κάτι το μεγάλωμα της μέρας, κάτι οι νάρκισσοι που αρχίζουν να σκάνε δειλά δειλά στο χώμα, κάτι η κούραση από το χειμώνα και την νιώθεις ακόμη και τυλιγμένος στο πιο χοντρό σου πανωφόρι.

στην επιστροφή για το σπίτι γεμίζω πάλι από εικόνες.
κάποιοι ιδιαίτερα θαρραλέοι τρέχουν με σορτς  δίπλα στο ποτάμι, αψηφώντας την ομίχλη και το κρύο.ενώ οι πύργοι των εκκλησιών μοιάζουν αποκομμένοι από το υπόλοιπο περιβάλλον βουτηγμένοι σε λευκά νέφη.
πιο πάνω, στην πλατεία του δημαρχείου , αργούν ακόμη να ξεστολίσουν. ξεφούσκωτα μπαλόνια, τα φώτα των γιορτών, κανείς δε βιάζεται.
και παντού τα ποτάμια. μ'αυτήν την αδιάκοπη κίνηση
είναι φορές που θα'θελα να ριζώσω εδώ σαν τα δέντρα. μ'αυτές τις εικόνες.
και μόνο να προσμένω την άνοιξη . και το πολύ σύντομο καλοκαίρι.
γίνεται ;

....................
χτες, λίγο πριν τον ύπνο, σ'ένα τελευταίο ζάπιγκ, έπεσα πάνω στην ιδιάζουσα καλλιτεχνική μορφή του Serge Gainsbourg  (προφανώς κάποιο αφιέρωμα για τα 20 χρόνια από το θάνατό του).
οφείλω να το ομολογήσω. για λίγα λεπτά με καθήλωσε.
έμεινα να κοιτώ αυτόν τον  άσχημο Ρωσο-Εβραίο της Γαλλίας  με το έντονο βλέμμα και τη λάμψη του αλκοόλ στα μάτια, τους σκυφτούς ώμους, την ξεχειλίζουσα αυτοπεποίθηση , τον απροκάλυπτο ερωτισμό, το  τσιγάρο που έμοιαζε να μην ξεκολλάει  απ'το χέρι  και αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που του προσέδιδε αυτήν την ιδιαίτερη αύρα ...ίσα ίσα για να επιβεβαιώσω ότι η γοητεία και η ομορφιά δεν υπάκουσαν ποτέ σε νόρμες και σε προκαθορισμένα σχήματα, αλλά είναι πάντα προϊόντα μιας χαρισματικής αδιαφορίας για ό,τι δεν σε αγγίζει  σε συνδυασμό με μια εμμονή σε πάθη.

40 χρόνια και βάλε μετά δεν έχει γραφτεί πιο αισθησιακό τραγούδι από εκείνο το σκανδαλώδες  «Je T'Aime...Moi Non Plus». (λιγα χρόνια μετά ακολούθησε το La decadanse)
εκείνος έκανε την πλάκα του με την κούκλα Jane, και ένας  πλανήτης ερχόταν αντιμέτωπος με τις αξίες του συντηρητισμού του.