Ανάσταση

βρίσκομαι σε έναν μικρό ναό, όλος κόκκινο τούβλο, στρογγυλός με πολλές αψίδες, χωρίς τοιχογραφίες μόνο με εικόνες στους τοίχους μικρές και μεγάλες.
δεν υπάρχει εδώ η μυσταγωγία που έζησα αλλού ούτε και η κατάνυξη
το στριμωξίδι για την αναστάσιμη λειτουργία είναι έντονο, βρίσκω μια γωνιά να το αποφύγω όσο γίνεται και να μην ενοχλώ
λίγο πριν το Δεύτε λάβετε φως,μια γνώριμη φωνή πίσω μου ρωτάει :
"πού είναι ο μπαμπάς ; μπήκε μέσα ;"
"ψάξε για έναν φαλακρό. κάπου θα τη δεις τη φαλάκρα του. να εκεί βλέπω κάποιον"
κάνω λίγο στο πλάι να αναγνωρίσω από τη φωνή την γυναίκα του Ν, και ξαφνικά νιώθω κάτι πολύ αρνητικό για τους ανθρώπους και για τα μάτια τους.
πώς είναι δυνατόν να βλέπεις έτσι το σύντροφό σου και να μεταφέρεις αυτήν την εικόνα και στο παιδί σου  !
λυπάμαι για εκείνη, λυπάμαι για τη μικρή Μ, λυπάμαι για το Ν....ξέρω πως στις μακρόχρονες σχέσεις μπορεί να χάνεται με τον καιρό ο έρωτας, αλλά νομίζω πως οφείλει κανείς πρώτα στον εαυτό του να σέβεται τον άλλον.
μπορεί ένα γυμνό κεφάλι να είναι ένα χαρακτηριστικό. όπως και το πάχος σε έναν παχύσαρκο. αλλά να αναφέρεσαι στον άλλον με βάση αυτό , σημαίνει για μένα προσωπικά ότι αφ'ενός δεν κυριαρχούν μέσα σου άλλα χαρακτηριστικά του και αφ'ετέρου πως είσαι τρομερά αναίσθητος, όταν εκφράζεσαι έτσι δημόσια

η λειτουργία πλησιάζει στο τέλος της. ανταλάσσω ευχές με όσους γνωρίζω και αποχωρώ σιγά σιγά. η βραδιά είναι όμορφη αν και μοναχική και δροσερή. χαζεύω τους ψηλούς πύργους του μεσαιωνικού νοσοκομείου λίγο πιο πέρα....ενώ από τον τεράστιο ναό του αγίου Ιακώβου φτάνουν οι ήχοι από το εκκλησιαστικό όργανο. να, εκεί θέλω να μπω...αλλά η λειτουργία ξεκινά αργά
ναι, είναι όμορφη αυτή η πόλη. απ'όπου και να τη δεις είναι όμορφη.



αργότερα οι καμπάνες χτυπούν χτυπούν χτυπούν μέσα στη νύχτα. κοιτώ το ρολόι : Ανάσταση

σκόρπια

τελευταία ξυπνώ καθημερινά κάτω από το δυνατό φως του ήλιου. μοιάζει σχεδόν  αφύσικο. τόσο που -επειδή δε συμβαίνει συχνά - κανένα σπίτι δεν έχει παντζούρια /
ένα καλό φιλί κρατά 12 ολόκληρα δευτερόλεπτα κατά μέσο όρο, στα 80's κρατούσε 5,5. ποιος είπε ότι οι καιροί μας γίναν ταχύτεροι;/
από την άλλη, κάμπριο όλνταιμερ σουλατσάρουν στους δρόμους .είμαστε σε άλλο χρόνο. /
τα φιλιά τα θέλω στο σήμερα./
οι τόποι , όλοι ανεξαιρέτως μιλάνε μόνο σ'εκείνους που θέλουν να τους ακούσουν. μερικές φορές όμως οι φωνές τους είναι εκκωφαντικές. δε σε σώζουν ούτε ωτασπίδες  /
ζηλεύω τις γυναίκες μ' εκείνη την αέρινη γοητεία. μετά θυμάμαι πόσο συγκεντρωμένες στην εξωτερική τους εικόνα πρέπει να είναι. είμαι αποτυχημένη/
μ'αρέσει να διαβάζω για ανθρώπους που θέλουν να γεράσουν μαζί. όπως sartorialist και garance dore. /
θέλω να μπω σε ένα αεροπλάνο χωρίς προορισμό. δε θέλω να φτάσω, μόνο να πηγαίνω. να κοιμάμαι σε πρόχειρους σταθμούς και μετά να συνεχίζω. να ζω μόνο με βλέμματα και σκέψεις εφήμερες. μέχρι να κουραστώ/
το πιο μεγάλο λάθος που κάνω κάθε μέρα είναι που αντιμετωπίζω τη ζωή σαν ισολογισμό. ενώ είναι γεμάτη τυχαίους και αστάθμητους παράγοντες./
η ελάχιστη ευφυία μου αποδεικνύεται μόνο όταν αντιμετωπίζω το χάος με χάος. δλδ σπάνια. συνήθως νομίζω πως χρειάζεται να είμαι ορθολογίστρια./
τουλάχιστον αναγνωρίζω την ανικανότητά μου./
μπορεί κάποιος να μου μαρτυρήσει τις playlist του Εν Λευκώ ; μεγάλη χάρη θα μου κάνει/
το πρωί χάζευα πάλι κάποια από τα έργα του  Banksy. κάποτε νόμιζα πως χρειάζεσαι καμβά για να ζωγραφίσεις

πάσχα

Εκείνο το Πάσχα στη Σύρο ήταν ίσως το πιο μαγευτικό με τον Σαν Τζώρτζη να γιορτάζει πάντα μαζί με την Ανάσταση. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και αλλού, οι καθολικοί να γιορτάζουν  μαζί με τους ορθόδοξους, αλλά στη Σύρο έτσι γίνεται. Δε χωρίζουν οι άνθρωποι για τις θρησκείες
Και βλέπεις τις δυο εκκλησιές ολόφωτες στις κορυφές των δύο λόφων
Θυμάμαι τον Επιτάφιο του Αη΄Νικόλα να χάνεται ανάμεσα στα καλντερίμια και από κάθε μικρό στενάκι που κατηφόριζε προς τη θάλασσα, την  βλέπαμε  να αντιφεγγίζει .
Αυτό ήταν και το πιο μαγικό. Σχεδόν μετράγαμε τα βήματά μας μέχρι το επόμενο καλντερίμι, να κλέψουμε λίγη θάλασσα.
Και άκουγες μόνο τα βήματα του κόσμου και σιγανούς ψιθύρους μαζί με τις ψαλμωδίες και μύριζες τα αρώματα της άνοιξης και το λιωμένο κερί. Ούτε κινητά, ούτε αυτοκίνητα, ούτε φώτα ενοχλητικά, μόνο λαμπάδες κι από πάνω τ'άστρα κι από δίπλα ο σιγανός ήχος της θάλασσας .
Κι αυτό ήταν όλο.  ...

Κι ήταν άλλο ένα ωραίο Πάσχα, όχι σαν το παραπάνω, κανένα Πάσχα μου δεν μπόρεσε να φτάσει εκείνη τη μυσταγωγία, αυτό  ήταν  στην Ύδρα, πολύ διαφορετικό, γιατί η Ύδρα είναι κοσμοπολίτισσα και αριστοκράτισσα, και γεμίζει νεόπλουτους και σκαφάτους , αλλά έχει ένα ωραίο φως αυτό το νησί....ένα ωραίο φως.

Και δεν ισχύει αυτό το "παντού είσαι καλά , όταν είσαι με τους δικούς σου" όχι δεν ισχύει.
Υπάρχουνε τόποι μαγικοί

σάββατο

Σήμερα το μεσημέρι που γύρισα από το νοσοκομείο, ήταν τόσο δύσκολο να βγάλω την μπλούζα μου. πόση ώρα μου πήρε ;
Και μετά που ξάπλωσα, σε ένα διάλειμμα του πόνου, σκέφτηκα :
"μαμά πού είσαι να μου λούσεις τα μαλλιά ; "
απαίσιο συναίσθημα. δεν ξέρω ποιο απ'όλα. η μοναξιά ή η ανημπόρια

και μετά θυμήθηκα εκείνη την ευγενική ηλικιωμένη κυρία στην Κηφισιά, που περιμέναμε μαζί στη στάση, και κάποιος πολιούχος γιόρταζε και τα μαγαζιά ήταν κλειστά, και μου είπε :

"Δεν το θυμήθηκα που σήμερα είναι κλειστά, ήθελα να πάω στο κομμωτήριο... ένα λούσιμο μόνο ήθελα. Τώρα πρέπει να ξαναρθώ"

Κι εγώ αναρωτιόμουν ποιος πηγαίνει για ένα λούσιμο στο κομμωτήριο ;

μύθοι

Ακούω τελευταία όλο και περισσότερες φωνές που θέλουν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα.
Ως έναν βαθμό το θεωρώ λογικό..
Αν δεν έχεις δουλειά, αν δεν μπορείς να θρέψεις την οικογένειά σου ή αν δεν μπορείς να αξιοποιήσεις το πτυχίο σου για να κάνεις πραγματικότητα κάποια από τα όνειρά σου, τι άλλη λύση έχεις ;
Αλλά το θέμα είναι ότι δεν συζητούν μόνο αυτοί οι άνθρωποι για μία φυγή.
Μιλούν κι άλλοι. Που απλά είναι βαθιά απογοητευμένοι από τις τρέχουσες εξελίξεις και όλη αυτήν την κατρακύλα στην οποία έχει παρασυρθεί η χώρα και στην οποία φαίνονται ανίκανοι να αντιδράσουν.
Μελαγχολία, κατάθλιψη, άρνηση να αποδεχτούν τη νέα πραγματικότητα ή παθητική εντελώς παράδοση σε αυτήν και αυτό που ξεκίνησα να γράφω στην αρχή : μία έντονη τάση φυγής.

Είναι εντελώς ανθρώπινο όταν αντιμετωπίζουμε μία κρίση, ένα πρόβλημα, να βλέπουμε σαν πιο εύκολη , σαν πιο πρόχειρη λύση τη φυγή (και σε προσωπικό επίπεδο έτσι δεν αντιδρούν πολλοί άλλωστε ;).
Όταν βέβαια, το πρόβλημα είναι η απειλή της ζωής μας από τη ραδιενέργεια, βλέπε Ιαπωνία, ή ένας αληθινός πόλεμος, βλέπε Λιβύη, τότε πράγματι ίσως να μην υπάρχει άλλη λύση....
Αλλά για την Ελλάδα, τα πράγματα δεν έχουν ακριβώς έτσι...και ούτε θα κάτσω εδώ να γράψω σκέψεις και απόψεις  και προτάσεις   για το πώς θα βγούμε από αυτό το μαγγανοπήγαδο και τι μας οδήγησε σε αυτό (το πρώτο δεν το γνωρίζω και  για το δεύτερο έχουν μιλήσει άλλοι καταλληλότεροι), όμως δυστυχώς το κακό με μας τους Έλληνες είναι ότι πολλά λέμε, πολλά γράφουμε, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να δράσουμε... εκεί κολλάμε  πάντα.
Τα αίτια γι'αυτήν την αδράνεια μπορεί να τα αναζητήσει κανείς σε πάμπολλες κοινωνικές, ιστορικές και ψυχολογικές μελέτες, αξιοσέβαστες όλες και διαφωτιστικές.....έχω  μόνο μία απορία : αν  η γνώση του τι σε έφερε στο σήμερα που δεν σου αρέσει, σε βοηθάει καθόλου να βγεις από τη νιρβάνα  και να το αλλάξεις .

Τέλος πάντων . Αυτό που βασικά ήθελα να πω, με αφορμή την διαπίστωση  ότι όλο και περισσότεροι θέλουν να εγκαταλείψουν τη χώρα και έχοντας την εμπειρία να είμαι προσωρινά και για προσωπικούς κυρίως λόγους έξω από αυτήν, αυτό λοιπόν που ήθελα να πω, είναι πως οι παραμυθοχώρες κατοικούν στα παιδικά βιβλία. . Κι ότι υπάρχουν πολλοί μύθοι. Μην τους πιστεύετε.
Στην υποτιθέμενη οργανωμένη γερμανική κοινωνία στην οποία ζω ( και η οποία υπερτερεί σε διάφορους τομείς έναντι της Ελλάδας - ποτέ δεν το αμφισβήτησα αυτό -  κυρίως λόγω υποδομών, οργάνωσης και μιας υποδειγματικής υπακοής των πολιτών στους νόμους ) , για να δεις γιατρό της δημόσιας ασφάλισης πρέπει να περιμένεις κατά μέσο όρο 1-2 μήνες (όσο και στο ΙΚΑ της Ελλάδας δλδ) . Το ίδιο και για να κάνεις μια οποιαδήποτε θεραπεία.Και μη νομίζετε ότι οι γιατροί τους είναι καλύτερα καταρτισμένοι ή δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον.
Αν κάτι επείγει θα πρέπει κι εδώ να το αντιμετωπίσεις ιδιωτικά.
Στην χώρα που όλοι νομίζουν πως τα πάντα λειτουργούν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι, πριν λίγους μήνες χρειάστηκα για ένα ταξίδι 5 ωρών με το τρένο, 12 συνολικά με 4-5 μετεπιβιβάσεις σε άλλες αμαξοστοιχίες και ανεπαρκέστατη ενημέρωση.
Δικαιολογία : ο κακός καιρός. Μα συγνώμη, είναι άγνωστο στους υπεύθυνους της DB ότι στη Γερμανία χιονίζει πού και πού ;
Και όχι δεν ήταν η μοναδική περίπτωση που τα διάσημα γερμανικά τρένα δεν ανταποκρίθηκαν στη φήμη τους . Δυστυχώς όσοι τα χρησιμοποιούν αντιμετωπίζουν συχνότατα προβλήματα.


Κι αλλού.... κι αλλού .....προβλήματα μικρά και μεγάλα.Και σκάνδαλα. Γιατί όχι ; Θυμάται κανείς την περσινή συμφωνία διευθυντικών στελεχών της Mercedes με τη ρώσικη μαφία, για να πουλάει τα φορτηγά της ; Είμαι σίγουρη πώς όχι. Γιατί εδώ τα σκάνδαλα περνάνε στα ψιλά γράμματα και ξεχνιούνται γρήγορα.
Και αυτή είναι μία από τις δύο  ΜΕΓΑΛΕΣ διαφορές που παρατήρησα σε σχέση με την Ελλάδα.
Σχεδόν τίποτα από τις προβληματικές καταστάσεις δεν φτάνει στον τύπο ή στα ΜΜΕ , παρά μόνο όταν αγγίζει τα όρια του τραγικού, όπως το ατύχημα με το τρένο που εκτροχιάστηκε πριν 2 μήνες με νεκρούς, λόγω υπερωριών των οδηγών.
Και δεύτερον... οι πολίτες αυτής της χώρες είναι τόσο πειθήνιοι, τόσο στωικοί, που δεν διαμαρτύρονται ποτέ...ποτέ....Δεν είναι να απορείς για την πρόοδο  της χώρας τους αλλά και για την εικόνα που βγάζει προς τα έξω.


Αυτά εν ολίγοις.
Και υπάρχουν πολλά που μου αρέσουν στη Γερμανία και που μου ταιριάζουν, αλλά παράδεισος δεν είναι (όπως δεν είναι πουθενά)
Μου αρέσει ας πούμε η τυπικότητά τους. Η ευγένεια τους. Η οργάνωσή και η εργατικότητά τους. Η υπακοή τους στους νόμους.Το ότι δεν ασχολούνται με το τι κάνει ο γείτονάς τους
Όλα χαρακτηριστικά δικά μου.
Κι υπάρχουν κι άλλα χαρακτηριστικά πάνω μου, όλα ελληνικά.
Τα ίδια πάνω κάτω που πλήγωναν τoν Σεφέρη ή τον Χατζιδάκη όταν ήταν μακριά από τη χώρα τους.
Γιατί το'χει αυτό η Ελλάδα μας "να μας πληγώνει" και να νιώθουμε βαθιές τις πληγές μέσα μας κι αγιάτρευτες.
Είναι ο ήλιος της ; Είναι η θάλασσα της ; Είναι κάτι αδιόρατο που πλανάται στον αέρα ; Είναι κάτι που κουβαλάμε στα γονίδιά μας ;
'Αγνωστο.

τα (καλά) κλεισμένα ντουλάπια της μνήμης

δεν ξέρω με τι μοιάζει η μνήμη των άλλων, όπως δεν ξέρω τι βλέπουν τα μάτια των άλλων - με υποθέσεις πάντα προχωρώ, φευγαλέες ματιές, υποκειμενικές παρατηρήσεις και κυρίως αβεβαιότητες - αλλά η δική μου μνήμη μοιάζει με σκονισμένο σελιλόιντ παλιού ασπρόμαυρου ίσως και βωβού κινηματογράφου.
εικόνες - νεκρές φύσεις, προσωπογραφίες στεγνές, ακόμη κι αυτό το συναίσθημα όταν το ένιωσα να θολώνει και να ατονεί μέχρι την πλήρη εξαφάνισή του, μπόρεσα κι υπολόγισα με ακρίβεια τις δυνάμεις του χρόνου και της απόστασης που απαιτήθηκαν για να του καθαιρέσουν την όποια υπόσταση. και άλλες δυνάμεις οφείλω να ομολογήσω, αλλά αυτές μάλλον δευτερεύουσας σημασίας.

και μπορεί η εμπειρία και τα σημάδια από τις ουλές να διαμορφώνουν ένα νέο υποσυνείδητο, άλλοτε πιο φοβισμένο ή πιο αμυντικό ή πιο απαισιόδοξο  και λιγότερο ενθουσιώδες, αλλά η μνήμη νεκρή  από κάθε ζωογόνα αίσθηση μένει αγκυροβολημένη σε μικρά τετράγωνα καρέ που θα μπορούσαν να είναι ξένα.

ναι, είμαι εγώ σε εκείνες τις εικόνες. αλλά ήταν ένα "άλλο" εγώ. σε κείνον τον άλλο χρόνο.

τελευταία νιώθω μια επιθυμία να κόψω πολύ κοντά τα μαλλιά μου κάπως σαν τη sinead την εποχή του nothing compares. φυσικά και δεν είμαι τόσο νέα, αλλά δεν πρόκειται για παιχνίδι ματαιοδοξίας.
μάλλον απογύμνωσης

σαν αχτίδα

είναι φορές που οι λέξεις  χάνονται ανάμεσα σε ωραία ερείπια
την απαγορευτική απόσταση ανάμεσα σε δύο ξένα χέρια
και το φιλί δίπλα στη λεωφόρο
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

so herrlich

Ein herrlicher Tag, ακούω παντού. Κι όταν είναι so herrlich der Tag και συμπίπτει με αργία σαν σήμερα, τότε το λεωφορείο για τη θάλασσα γεμίζει. Ακόμη και με ορθίους.
Παίρνουμε τα κουβαδάκια μας, τις ομπρέλες μας και τα ψαθάκια μας και τραβάμε για την παραλία.
Όχι για μπάνιο φυσικά. Να είμαστε σοβαροί
Θυμάμαι ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση εδώ, ήταν ότι οι ηλικιωμένοι τους, δεν ζητούν ποτέ απαιτητικά να τους παραχωρήσεις τη θέση σου στο λεωφορείο, για να καθίσουν. Συχνά δε, μια παρόμοια προσφορά από τη μεριά μου, αντιμετωπίστηκε με μία ευγενική άρνηση...και  έκπληξη.
Στην δε Αθήνα ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση πριν πολλά πολλά χρόνια (και  δεν άλλαξε με τον καιρό, απλά εγώ το συνήθισα και το θεωρούσα πια σαν κάτι φυσιολογικό) , ήταν η ορμητική είσοδος των επιβατών στα βαγόνια του ηλεκτρικού, για να προλάβουν και την τελευταία θέση καθήμενου.
Νοοτροπίες, συνήθειες, άνθρωποι, μενταλιτέ...

Τέλος πάντων. Νομίζω πως έτσι κι αλλιώς οι μεγαλουπόλεις αγριεύουν τους ανθρώπους. Όπου και να'ναι αυτές.
Στα μικρά μέρη η ζωή κυλά πάντα πιο ήρεμα.
Τι να διεκδικήσεις εδώ ;
Ο χρόνος σου, αυτός που έχεις, σου ανήκει

στην αρχή είναι πάντα μια έντονη ανησυχία. σαν μικρός θάνατος. ταχυπαλμία και ρίγος
οι αναπνοές γίνονται  ρηχές.
ρηχές .
ρηχές.
μέχρι που να πονούν.

όλα πονούν.
θέλεις να κοιμηθείς 24 ώρες και 24 ώρες και 24 ώρες και 24.....


ερημιά..


μερικές απουσίες δεν εξηγούνται. μόνο διαλύουν