και μετά...?

πριν μας βρει η κρίση και όσα συμβαίνουν εδώ και πάνω από έναν χρόνο στην Ελλάδα, έτυχε να συλλογιστώ αρκετές φορές - και μάλιστα με μια σχετική έκπληξη- πως η γενιά μου  και όσες την ακολούθησαν , ήταν οι πρώτες γενιές της ιστορίας (τουλάχιστον αυτής των τελευταίων χρόνων, όπου οι μικρομεσαίοι απέκτησαν ξαφνικά ένα σεβαστό επίπεδο ζωής, δικαιώματα και ελευθερίες), που δεν γνώρισαν πόλεμο, δυστυχία, ανέχεια.

στις παλιότερες εποχές των φεουδαρχών και των κολλήγων, των αστών και του απλού κι αγράμματου λαού,  δεν θέλω καν να αναφερθώ, μια που ακόμη και αν υπήρξε κάποια περίοδος δίχως πολέμους και πολιτικές αναταραχές, μιλάμε για τελείως διαφορετικές συνθήκες διαβίωσης και για τεράστιες κοινωνικές ανισότητες.

όμως αν εστιάσουμε στον 20ο αιώνα : 1914-1918 α' παγκόσμιος, 1922 μικρασιάτικη καταστροφή, 1939-1945  β'παγκόσμιος, 1946-1949 ελληνικός εμφύλιος, 1967-1974 χούντα....η μόνη περίοδος ηρεμίας ήταν αυτή των τελευταίων χρόνων (για το έθνος μας)

προφανώς - και όπως αποδεικνύεται-  δεν είναι φυσιολογικό αυτό.
τώρα αντιλαμβάνομαι πως το αίσθημα της ασφάλειας δεν πρέπει να θεωρείται ποτέ δεδομένο. ούτε και τα κεκτημένα.
προσωπικά θεωρούσα αφελώς (με την αφέλεια όλων όσων ζουν αμέριμνα) πως οι μόνες απειλές που υπήρχαν, είχαν σχέση είτε με την υγεία  είτε με φυσικές καταστροφές.
παράγοντες που δεν μπορείς να έχεις υπό έλεγχο.

τελικά τίποτε δεν ελέγχεις.
το επίπεδο της ζωής σου, η δουλειά σου, η υγεία σου, η περιουσία σου, οι ανθρώπινες σχέσεις...όλα ευμετάβλητα  (ασχέτως φυσικών καταστροφών).

το να χάνεις μία μία τις σταθερές σου και την πίστη σου σε θεσμούς και ανθρώπους ,είναι κατά τη γνώμη μου το πιο σκληρό και άγριο βήμα ενηλικίωσης.
σε άλλα μέρη, το κάνουν ήδη μικρά παιδιά που χάνουν ξαφνικά γονείς, σπίτι, οτιδήποτε σημαίνει ασφάλεια κλπ,  λόγω  πολέμου, φυσικής καταστροφής, προσφυγιάς...

από αυτήν την άποψη ήμασταν τυχερές γενιές

.............................

το τραγουδάκι άσχετο ... αλλά έχει κατασκηνώσει στο μυαλό μου δυο μέρες τώρα

σχεδόν λευκές νύχτες

κρύωνα σήμερα. φυσούσε ένας μανιασμένος βοριάς.
αλλά η μέρα έχει μεγαλώσει πολύ. στις 10 το βράδυ έχει ακόμη λίγο φως.
το πρωί ξυπνώ ξημερώματα. το σπίτι δεν έχει παντζούρια. κανένα σπίτι δεν έχει. και οι κουρτίνες μου δεν μπορούν να κρατήσουν το φως απ'έξω.
μερικές φορές είμαι θλιμμένη. ανασαίνω δύσκολα. και πίνω μόνο νερό, νερό, νερό.
νιώθω σαν ψάρι που ψάχνει για οξυγόνο
μετά γυρίζω σ'αυτό το μη-καλοκαίρι.


μερικές φορές θυμάμαι.
το μπλε φως.
γέρνω το κεφάλι  στον ήλιο κι αφήνω τον αέρα να μου ανακατώσει τα μαλλιά.
ποτέ εδώ. πάντα εκεί.
δίπλα στο Ανεμολόγιο
νομίζω πως για όλους μας υπάρχει ένα"εκεί"
το μπλε αρχίζει και ρυτιδώνει.

πριν τρία χρόνια προσπαθούσα με έκπληξη να εξηγήσω τι είναι το "παράπονο". νόμιζα αφελώς πως όλες οι γλώσσες το είχαν.και πως όλοι οι άνθρωποι το αντιλαμβάνονται. πως ξέρουν την απόχρωσή του, το μούδιασμα που φέρνει, τη μελαγχολία του
καμιά φορά με ρωτάνε "από πού είσαι"
και τότε θέλω να απαντώ "από τη χώρα του παράπονου και της λαχτάρας"
ξέρεις τι θα πει να λαχταράς  ;
όχι, δεν είναι το ίδιο με το  να "επιθυμείς"

να πληρώσουμε

μερικές φορές θέλω να χώσω το κεφάλι μου στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο, να μην ακούω, να μη μαθαίνω τίποτα.
έτσι κι αλλιώς στην ελληνική (γλώσσα) , τίποτα καλό δεν μπορώ να ακούσω, να διαβάσω.
πια.
μόνο απογοήτευση φτάνει. και κατάθλιψη. και παραίτηση.
και άμα είσαι μόνος κι εκτός Ελλάδας βαραίνουν ακόμη πιο πολύ αυτά τα συναισθήματα.
το βαρέθηκα το δράμα.
και το να μοιάζουν όλα αδιέξοδα.

"τα φάγαμε όλοι μαζί"  ?

ωραία πες μου πόσα έφαγα, να σου τα δώσω και ξεκουμπίσου.

αλλά πλήρωσε και τον δικό σου λογαριασμό , να πληρώσουν και οι φίλοι σου, και αυτοί της siemens και αυτοί του Βατοπεδίου και όλοι τέλος πάντων όσοι κάτσαμε στο τραπέζι.

εδώ , όταν πάμε σε μια ταβέρνα τσακώνεστε ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό για να φανεί πιο κιμπάρης.
τι πάθατε τώρα ;

μην πληρώσετε των αλλωνών. ο καθένας τα δικά του. όπως κάνουν κάτι χαζοευρωπαίοι που κοροϊδεύετε.
και κιμπάρηδες δείχνετε άλλη φορά. όταν θα σας παίρνει


Υ.Γ αλλά κοίτα...αν εσύ έτρωγες χαβιάρι τη στιγμή που εγώ την έβγαζα με ντοματοσαλάτα μη μου ζητάς να πληρώσω και τον δικό σου λογαριασμό.

μέρη

υπάρχουν μέρη για τα οποία έχεις μία σαφή εικόνα.που  ένα ένα ανακάλυψες τα μυστικά τους, άφησες την αύρα τους να σε διαποτίσει, έζησες για λίγο ή πολύ στο ρυθμό της ζωής τους, έγινες ένα μικρό κομμάτι τους .
υπάρχουν και άλλα από τα οποία το πέρασμά σου ήταν φευγαλέο και βιαστικό, αυτά σου αφήνουν μόνο το  αίσθημα της εκάστοτε στιγμής, της δικής σου και της δικής τους, γι' αυτά η κρίση σου θα είναι πάντα επιπόλαιη και αναξιόπιστη.

και υπάρχουν μέρη πολύ δικά σου.
όταν σκέφτομαι τις γωνιές και τους δρόμους τους, μικρά παράθυρα ανοίγουν  στο μυαλό μου και από παντού μπαίνει φως




κάποτε το άκουγα αυτό το τραγούδι συνέχεια....κλέφτες ονείρων

μου λείπουν

ήταν τόσο παρθένα γη για κείνον εκείνες οι συζητήσεις και από την άλλη θεωρούσα τόσο δεδομένη την πολύχρονη επαγγελματική γνώση και εμπειρία μου  , που ο σχολιασμός του μερικές φορές μου φαινόταν εντελώς άστοχος,  άλλαζε  ωστόσο  την οπτική μου γωνία κατά 180 μοίρες. σάστιζα. πώς ήταν δυνατόν...! έμοιαζε τόσο αποκλίνουσα η σκέψη του.
αλλά το χρειαζόμουν αυτό

μια τελείως νέα προσέγγιση!

αρχικά την απέρριπτα συνήθως.δεν ήταν δυνατόν. τόσα βιβλία, τόσα περιστατικά, τόση εμπειρία, τόσα επαναλαμβανόμενα μοτίβα.
είναι πολύ εύκολο να σε αποπροσανατολίσουν τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα.
αλλά δεν εφησύχαζα.
υπήρχε ένας σπόρος αλήθειας, μια νέα δυνατότητα και μπορούσα να την διακρίνω.
κάποια στιγμή κατέληγα στο "λες ;...  πώς δεν το είχα σκεφτεί ;"
μα πιο πολύ στεναχωριόμουν με τη σκέψη πως η επανάληψη και η ρουτίνα με οδηγεί εύκολα σε κατηγοριοποιήσεις συχνά άδικες και λανθασμένες.
και το χειρότερο : επιφανειακές.
ό, τι  περισσότερο μισούσα

με έκανε να αμφισβητήσω τα "δυνατά μου σημεία", την ευαισθησία και την έμπειρη κρίση μου και να αντιληφτώ πως η πανοπλία μιας εντύπωσης "γνώσης" είναι πολύ περιοριστική.
δεν επιτρέπει στον αέρα να κυκλοφορήσει μέσα της.
με βοήθησε με τη φαντασία του. και με την ολόφρεσκια  ματιά του

μου λείπουν εκείνες οι συζητήσεις μας. κι ελπίζω να κάνουμε πολλές στο μέλλον. αλλά θυμήθηκα τον θαυμασμό μου για εκείνο το πολύ διαφορετικό μυαλό που με άκουγε με τόση προσοχή κι έκανε τις πιο απίθανες παρατηρήσεις, εκφράζοντας και την δική του έκπληξη για τον παράξενο νέο κόσμο που του γνώριζα.

παραλογισμοί

οι σκαμμένοι δρόμοι δεν επηρεάζουν τη διάθεση των επισκεπτών .
κατά ομάδες χαζεύουν την πύλη-σύμβολο της πόλης,το εντυπωσιακό δημαρχείο, τους πύργους των  εκκλησιών, κάθονται στα καφέ, περιμένουν ουρά στα παγωτατζίδικα, κάνουν βόλτες με τα πλοία στα κανάλια.
ένας μεσαιωνικός τύπος με μαύρη κάπα κι έναν διπλό πέλεκυ με μακρύ κοντάρι  οδηγεί τη δική του ομάδα τουριστών σε ένα από τα παραδοσιακά δρομάκια.
πριν λίγες μέρες ήταν μια πλούσια αρχόντισσα με βαρύ μακρύ ένδυμα και τα μαλλιά πλεξίδες να στεφανώνουν το κεφάλι.
χρυσοί πλανόδιοι μίμοι στέκουν ακίνητοι στις άκρες των δρόμων, ενώ οι ζωντανές κούκλες στις βιτρίνες από πίσω σαλεύουν ελαφρά και χαμογελούν


ανέμελες εικόνες δρόμου σε πλήρη αντίθεση με προσωπικές διαθέσεις .


κάποιες φορές νιώθω πως βγήκα από το σπίτι μου και στην επιστροφή δεν υπήρχε.ή πως θέλησα να βγω έξω από το κατώφλι, αλλά εκεί υπήρχε μόνο το κενό.
από την άλλη σκέφτομαι "άσε τις υπερβολές. οι εποχές τρέχουν προς άγνωστες κατευθύνσεις."

στην εφημερίδα διαβάζω για το σοκ των Ευρωπαίων όσον αφορά τις νέες εκτιμήσεις της αύξησης του χρέους μας. απορώ γιατί ακόμη σοκάρονται. στην Ελλάδα κανείς δεν σοκάρεται.
λεφτά υπάρχουν.
(.......στην Ελλάδα μόνο μελαγχολούν. αλλά όλα τα ψέματα, τις κλοπές, τις απάτες τα θεωρούν δεδομένα)



γιατί έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν δύο Ελλάδες ; μία στο μυαλό των πολιτικών και μια στη ζωή των απλών ανθρώπων ; γιατί όποτε τυχαίνω να ακούσω κυβερνητικό στέλεχος νιώθω πως ή εκείνο ζει αλλού ή κάτι δεν πάει καλά με τη δική μου αντίληψη για την παρούσα πραγματικότητα ;

παραλογίζομαι,ε ;

φτήνια

πολύ φτηνή τελικά η ανθρώπινη ζωή. ούτε την αξία μιας βιντεοκάμερας.

όταν πριν χρόνια άκουγα τον Γ να περηφανεύεται για τα φτηνά κινητά που αγόραζε στη μαύρη, μεγάλωνε η αποστροφή που ήδη ένιωθα για το πρόσωπό του. γιατρός ο Γ στην Κηφισιά. από γιατρούς γονείς. σίγουρα δεν είχε ανάγκη το κλεμμένο.
ο  σύντροφός μου τότε απορούσε για την αντίδρασή μου, κι ένιωθα την έλξη που ασκούσαν και πάνω του τέτοιες "ευκαιρίες" , που εξαιτίας μου τις έχανε.
"δεν καταλαβαίνεις ότι ενισχύοντας σήμερα τον κλέφτη, ουσιαστικά τον επιβραβεύεις και του δίνεις το δικαίωμα αύριο να κλέψει εσένα;  διαιωνίζεις τον κύκλο, έτσι"
ήταν πάντα η λογική μου

φαντάζομαι πως η κλεμμένη - με αίμα πάνω της- κάμερα,  βρήκε ήδη τον αγοραστή της.

δεν δικαιολογώ κανέναν εγκληματία. όταν απουσιάζει η ηθική στη διαπαιδαγώγηση  και στην ανατροφή (αν φυσικά υπάρχει η πολυτέλεια γι' αυτές ), όσο συντηρητικό και να ακούγεται , το έγκλημα απέχει ένα βήμα από τα βασικά ένστικτα του ανθρώπου.
αλλά όσο θα υπάρχουν  οι διάφοροι Γ εκεί έξω, οι μικρές ή μεγάλες μας πολυτέλειες θα αποτελούν πρόκληση για όλους εκείνους που το έγκλημα είναι άλλος ένας  τρόπος επιβίωσης

η αγκαλιά

καμιά φορά πόση ανάγκη για μια αγκαλιά κι ένα
" είμαι εδώ. όλα θα πάνε καλά"

τη νύχτα που το φεγγάρι πέφτει στο γυμνό στρώμα στο πάτωμα και δε φοβάσαι, δεν ανησυχείς, μόνο προσμένεις.
με  κείνο το βλέμμα του κοριτσιού που πρώτη φορά βγαίνει στον κόσμο.μόνο.
και τη μέρα που το νερό τελειώνει και κοιτάς το πληγωμένο σου χέρι.
αυτό έχεις.
γι'αυτό και τ'αγαπάς λίγο παραπάνω.


και στέκεσαι μόνο σε μια στιγμή. σ' εκείνο το αγκάλιασμα στην Πανεπιστημίου.και το αναπαράγεις συνέχεια στο μυαλό σ΄ένα ατέρμονο replay. τι κι αν δεν ήταν στην Πανεπιστημίου ; εσύ εκεί θες να το θυμάσαι.
άλλωστε την αγκαλιά  φέρνεις στο νου.
οι δρόμοι πάντα χάνονται.

( πολύ ευάλωτη τελευταία ,πολύ ευαίσθητη. ίσως να φταίνε τα πολλά πολλά φάρμακα.
θέλω πολύ να ξαναγίνω δυνατή. )

oldtimer

καλύτερη μέρα δε θα μπορούσαν να βρουν για την ετήσια συνάντησή τους.

ένα ευεργετικό αεράκι φυσά από το πρωί και οι θερμοκρασίες είναι ευχάριστα ανοιξιάτικες.

μια ροκ εν ρολ μπάντα προσθέτει το σωστό μουσικό κλίμα.

κι όλα είναι τρομερά απλά ,δίχως καμία επιτήδευση.

(αυτό το τελευταίο συχνά το ζηλεύω)

rosebud

εκείνη τη μέρα της μιας ακόμη επιστροφής τους είδα στο δρομάκι δίπλα στην κοιλάδα κοντά στο πατρικό.
δε γνωριζόμασταν. εκείνον τον ήξερα εξ όψεως. είναι μερικά πρόσωπα που δεν τα ξεχνάς για κείνη την χάρη που έχουν στη σωστή ηλικία.
την κρατούσε από το χέρι.
με φανερή περιέργεια κοίταξα πώς είναι εκείνες που τις κρατούν από το χέρι.
νομίζω πως οι περιγραφές τίποτα δεν θα πρόσθεταν.
πώς να  ήταν ? ένα απλό κορίτσι. λίγο παχουλό, οπτικά αδιάφορο. από κείνα όμως που τα κρατάς από το χέρι.
......
χρόνια μετά  θυμάμαι τέτοια ασήμαντα κι αδιάφορα για την προσωπική μου ιστορία γεγονότα κι αναρωτιέμαι γιατί επιλέγει αυτά να συγκρατήσει η μνήμη, σαν  rosebud στον Π.Κέιν...


το τραγούδι άσχετο.... αλλά βρίσκω την παρακάτω εκτέλεση θαυμάσια