29 VI 2011

Τελικά είναι πόλεμος. Κανονικός.
Κι όπως βλέπω τα καταφέρανε . Το "καθαρίσανε" το κέντρο


Δημοκρατία μόνο δεν είναι.

Δεν είναι αυτή η χώρα που άφησα πριν σχετικά λίγο καιρό. Δεν είναι αυτή που επιθυμώ να επιστρέψω.

Υποθέτω πως η κυβέρνηση που μας "πούλησε" σα χώρα και σα λαό, να είναι ευχαριστημένη από  το έργο της.


Η Μέρκελ πανηγυρίζει που έσωσε τις τράπεζες και το ευρώ των εξαγωγών της. Το αμερικανάκι που έχουμε για πρωθυπουργό πανηγυρίζει κι αυτό που φάνηκε αντάξιο στις προσδοκίες των αφεντικών του
Μόνο εμείς οι πουλημένοι ραγιάδες δεν έχουμε κανένα λόγο να πανηγυρίσουμε.


Δεύτερη φορά που αφήνω μια χώρα και στην επιστροφή δεν θα υπάρχει πια. Πολύ πάει.
Λυπάμαι, θλίβομαι, μελαγχολώ....

Κι αυτά εδώ τα ημερολόγια  σαν εσωτερικοί μονόλογοι...

κλέφτες ιστοριών

μέχρι και τις ιστορίες μας κλέψανε.
και γίνανε οι πιο πολλές μονοθεματικές σαν την έκθεση στις Πανελλήνιες.
το μυαλό μας  έπαψε να ψάχνει για άλλα θέματα...πιο σωστά έπαψε να βρίσκει.
τι να ψάξει και τι να βρει ; καθημερινά ανανεωμένο σε σελίδες και οθόνες :
"πώς θα σας γαμήσουμε εκ νέου τη ζωή "
γράψε μετά ό,τι θέλεις εσύ. το θέμα αυτό είναι.


πού είναι εκείνες οι άλλες ιστορίες σας αλήθεια ; οι γεμάτες αισθήσεις και εντυπώσεις ...

για καλοκαίρια και ηχοχρώματα, για την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι και του έρωτα, για αποχρώσεις  και δρόμους προσωπικούς;
ακόμη και τη θλίψη της μοναξιάς  πήρανε και την τροχιοδρομήσανε στην οδό του μνημονίου.

(ίσως τελικά αυτές οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας που "ξένες" δυνάμεις κάνουν κατάληψη στο μυαλό σου...ίσως να μην είναι και τόσο μακριά από την πραγματικότητα)

η επόμενη μέρα....

η σημερινή....η κάθε σημερινή

άσχετα από την οικονομική κρίση, την ψήφο εμπιστοσύνης, τη χρεοκοπία και άλλα παρεμφερή και μη...
δεν έπαψε ποτέ να είναι το δικό μας προσωπικό  - μη μεταφερόμενο σε τρίτους και από -

κεφάλαιο.

υπό όλες τις συνθήκες

 

από ψηλά...

είναι ένας άλλος κόσμος



(παρακαλώ μεγαλώστε την εικόνα...και πάλι μικρή θα είναι)

οι παραγωγοί ,Silke Schranz και Christian Wüstenberg , αυτής  της ταινίας- ντοκυμαντέρ είχαν σαστίσει με κάποιες ιδιαίτερα ακριβείς και εντυπωσιακές λήψεις από ψηλά, που παρουσιάζονταν σε μια εγχώρια σειρά στην τηλεόραση με θέμα τις γερμανικές θαλάσσιες  ακτές.
ήθελαν περισσότερες.
ρωτώντας, έμαθαν πως οι σκηνές και οι εικόνες που είδαν αποτελούσαν ένα ελάχιστο μέρος ενός τεράστιου ακατέργαστου υλικού που τραβήχτηκε με μία κάμερα τελευταίας τεχνολογίας .
το αγόρασαν και έφτιαξαν μια ταινία

η βόρεια θάλασσα από ψηλά.

το παζλ

Όλο και περισσότερο γυρίζω πίσω. Όλο και συχνότερα αναζητώ εικόνες ενός άλλου χρόνου. Ήρεμου. Γεμάτου αναπαυτικά και στέρεα πλατύσκαλα. Γαλήνιου.

Φορές φορές θυμάμαι εκείνη την τελευταία φράση στην αέναη γιορτή του Χέμινγουει , για το Παρίσι των νεανικών του χρόνων ,τότε που ήταν πολύ νέοι εκείνος και η γυναίκα του και πολύ φτωχοί μα και πολύ ευτυχισμένοι. Έτσι έκλεινε το βιβλίο . Μ'αυτή τη φράση.

Και υπήρξαμε όλοι κάποτε πολύ νέοι, φτωχοί λιγότερο ή περισσότερο  και κάποιες στιγμές ακόμη κι αν τείνουμε να το ξεχάσουμε, πολύ ευτυχισμένοι.

Δεν είναι το Παρίσι για μένα το σημείο αναφοράς. Κυκλαδονήσι θα ήταν - είναι.  Η Σαντορίνη, η Ίος, η Σίφνος, η Σέριφος, το Πάνω Κουφονήσι.
Ονόματα-Ανάσες.

Όταν μελαγχολώ εκεί γυρίζω. Να μαζέψω το παζλ των χαμένων μου κομματιών .
Σαν από ανάγκη να ακουμπήσω σε κάτι τόσο στέρεο όσο μια ανάμνηση.
Να με βρω ακόμη και μέσα από κομμάτια που απαρνήθηκα.
Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο δεν είναι η νιότη το ζητούμενο αυτών των αναδρομών , αλλά η σιγουριά που έδινε το μέλλον.

Ίσως γι'αυτό να μου λείπουν εκείνα τα στέρεα πλατύσκαλα

le grand bleu

εκεί.
σ'ένα βαθύ μπλε.
υπήρξαμε. μάθαμε να υπάρχουμε.
επιστρέφουμε.