γλιστρά ο Ιουλιος

Χτες αργα.

Αφεγγαρη νυχτα κοιτω τον ουρανο , αραια συννεφα στα βορεια ξεχωριζω την κασσιοπεια και σε σκεφτομαι στο πλοιο. Τα αστρα παντα σε συνδεουν με το πλοιο.

Λιγο λιγο κουβαλω τον Σεφερη από πανω. Τη μια τις μερες, την άλλη την αλληλογραφια, τωρα τα ποιηματα.

Τι θα πει, γιατί τον Σεφερη ;

Πηρα και δυο βιβλια από τις εφημεριδες. Τα διαβασα, εχασα το χρονο μου , τα πεταξα.

Εχω εδώ τετοιον θησαυρο ! 400,500,600 βιβλια ουτε κι εγω ξερω ποσα

Να ξερεις πως θα με προσδιοριζουν παντα ο ανεμος των Κυκλαδων.Το μπλε του Αιγαιου. Και τα βιβλια μου.

Κι εκείνο το λευκό εκκλησάκι στην άκρη του γκρεμού

Ομορφη που είναι η παλια εκδοση των ποιηματων! Κιτρινισε και το εξωφυλλο του ικαρου. 20 χρονω βιβλιο. Σα να ηξερα από τοτε. Δε διαβαζα και ποιηση. Όχι πως τωρα διαβαζω.

Μαλωμενες.. Τι ηθελε να πει ο ποιητης και κουραφεξαλα. Ό,τι ηθελε να πει το ειπε. Και σ’όποιον ηθελε να το πει, επισης το ειπε. Αν σ’αρεσει παρτο, αλλιως παρατα το.

Σημερα

Κοιτω το τσαλακωμενο δερμα . Γιατι γερνώ ; καημος κι αυτός . να’ναι γι’αυτό που αγαπώ το κιτρινισμενο εξωφυλλο ;

Αλλαξε κι αυτό. Αλλα βαθια μεσα , είναι ιδιο. Τα ιδια γραμματα.

Όμως...θα ηταν ωραια, να εμενε το δερμα ατσαλακωτο! Ουφ…

Μ’αρεσει που τωρα σημειωνω τα βιβλια. Υπογραμμίζω με λεπτό μολυβάκι την εντύπωση της στιγμής. Το συναίσθημα της εποχής. Χαμογελω σ’αυτην την διαπίστωση. Εκανα τα βιβλια δικα μου. Σ’ένα επομενο σταδιο θα πρεπει να μαθω και να μην φοβαμαι και να μην ντρεπομαι. Λιγο λιγο το καταφερνω.

Στο τελος θα γινω εγω. Επρεπε να ειμαι απο την αρχη ,ε;

Ειχα αναγκη αυτή τη δυνατοτητα να μπορουν να αλλαζουν οι καταστασεις. Η ζωή.. Συνεχως.

Δυνητικα συνεχως.

Για σενα παντα αλλαζαν

Με τις πολιτικες δεν ασχολουμαι. Ασε το καλοκαιρι να γλιστρησει πανω σου, λεω. Απ’τις σφαλιαρες εκεινων ετσι κι αλλιως δε γλιτωνεις.

Να γιατι μ’αρεσει το καλοκαιρι. Σου θυμιζει πως η ζωή είναι κατι πολύ πολύ αναλαφρο.

Κατι πολύ πολύ δικο σου.

Αλλωστε χωρις τη δική σου συγκατανευση κανεις δεν εχει εξουσια πανω σου

Ο ηλιος το κανει αυτο

Ο ηλιος και το μυαλο που αφηνεις να αδειαζει

ΥΓ μολις προσεξα την σχεδον παντελη ελλειψη των τονων σ'αυτην τη σελιδα ημερολογιου. αλλα στο γερνώ εβαλα. αρα οκ. εκει που χρειαζεται τους βαζω ενστικτωδως. ισως καπως ετσι να καθιερωθουν οι καινουριοι κανονες τονισμου.να βαζουμε μονο τους απαραιτητους

ΥΥΓ μια που η αναφορα στο Σεφερη, ο πιο υπερβατικος κατ'εμέ στιχος, ο πιο ερωτικος. από τα τρια κρυφα ποιήματα

Σε κοίταζα μ'όλο το φως και το σκοτάδι που έχω

αρμονία

νομίζω πως για να συνυπάρξω αρμονικά με το περιβάλλον μου -υλικό και μη- , θα πρέπει αυτό να υπηρετεί μια ορισμένη αισθητική. η ασχήμια όπως προσωπικά την αντιλαμβάνομαι με απωθεί αφόρητα και δεν εννοώ μόνο αυτήν της εικόνας.

η αισθητική λοιπόν , η αισθητική του χώρου, της παρουσίας, των τρόπων, αλλά και μιας πολύ ιδιαίτερης χάρης με περιορίζει -εκούσια και εν πλήρει συνειδήσει- σ'ένα μικρό ελάχιστο τμήμα του κόσμου μας

 

μοναχικότητα ?  σνομπισμός ? παραξενιά ?

ο χαρακτηρισμός προέρχεται πάντα από τρίτους και δεν έχει σχέση με το προσωπικό αίσθημα ισορροπίας

 

το κενό

- Εκείνα τα χρόνια ήμασταν όλα τα αγόρια και τα κορίτσια όμορφα

- Μην το λες αυτό.. Είχαμε και τότε χοντρούς και ξερακιανούς, ατσούμπαλους και σπυριάρηδες. Είχαμε και τότε κυτταρίτιδα και στραβές μύτες...

Αλλά με κάποιον τρόπο ήμασταν ανεπιτήδευτοι. Μάλλον αυτό σου λείπει.

(και ήμασταν νέοι)

Φοράγαμε αθλητικά παπουτσάκια και τζιν και τα μαλλιά μας ήταν φυσικά και, πέρα από ένα απλό κουρεματάκι, αφρόντιστα Το μακιγιάζ αφορούσε τους ηθοποιούς στο θέατρο ή κάτι γερασμένες κοκότες .Γριές ήταν φυσικά όλες οι τριαντάρες και πάνω. (Αυτό και σήμερα δεν έχει αλλάξει κι ας βγαίνουν τα περιοδικά να λένε «τα 30 είναι τα νέα 20» και «τα 40 τα νέα 30» κι άλλες τέτοιες αηδίες. Τα 20 είναι 20. Τελεία.)

Τώρα βλέπω το μακιγιάζ των 16χρονων κοριτσιών και το ζηλεύω . Μα πού έμαθαν όλα τα επαγγελματικά μυστικά και πετυχαίνουν τόσο άψογα αποτελέσματα ; Ποτέ δεν μπόρεσα να αφιερώσω τόσο χρόνο στην εξωτερική μου εικόνα. (  θα ήταν σπατάλη χρόνου για κάτι -προσωπικά- αδιάφορο  ,αλλά αυτό δε μ'εμποδιζει να το θαυμάζω , όταν το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό) Χώρια το πώς ισορροπούν πάνω στα 15ποντα.

Εσύ τα βλέπεις απαξιωτικά όλα αυτά και μου λες πως το λαïφσταιλ θα μας φάει, αλλά η αλήθεια είναι πως οι εποχές αλλάζουν. Για καλό ή για κακό δεν ξέρω, κι οι γονείς μας τα ίδια λέγανε κι όλο γκρίνιαζαν. Κι έγιναν κατεστημένο.

Κι άρχισαν να νοσταλγούν.

Τι νοσταλγούσαν ; Μέσα στη φτώχεια και τον πόλεμο μεγάλωσαν.

Αλλά αυτή η σπίθα της νιότης…

Τελικά οι χρυσοί αιώνες, οι χρυσές εποχές δεν αφορούν την ιστορία. Δικοί μας είναι. Αυστηρά προσωπικοί.

Μερικές φορές ξυπνώ σαν από λήθαργο και νιώθω σαν κάποιος να με τοποθέτησε εν αγνοία μου πολλά χρόνια μετά. Νιώθω ένα κενό χαμένων χρόνων. Πώς βρέθηκα εδώ ; Πότε έφτασα εδώ ;

Το μέσα μου έχει κολλήσει σε μία ηλικία. Πώς γίνεται το ημερολόγιο να με διαψεύδει;

Γίνεται να ξυπνήσω σ’ένα καλοκαίρι όμοιο μ’εκείνα τα παλιά ;

Χωρίς ξαπλώστρες στην αμμουδιά και κινητά και ασφαλτοστρωμένους δρόμους να οδηγούν στην πιο μικρή κι απόμακρη παραλία;

Και να’μαι ατσαλάκωτη σαν τότε ;

ποτέ ξανά ?

... 

αυτή η καταπληκτική φωνή ?

 

της πανσελήνου

είναι τόσο καθηλωτική αυτή η ζέστη, τόσο ξεσηκωτική ταυτόχρονα που το μυαλό κινείται ανάμεσα σε μια νωχελική αδράνεια και σε μια ονειρική εγρήγορση.
εστιάζω στην επιθυμία .
και στην ηρεμία του πατρικού και της αγάπης.

βγαίνω στην άνετη  ταράτσα  και χαζεύω ένα στρογγυλό, στο χρώμα του πορτοκαλιού, φεγγάρι . μπορεί  η συγκεκριμένη μικρή πολιτεία να μ'εδιωχνε ανέκαθεν, αλλά  ωραία φεγγάρια είχε πάντα
 μια γκρίζα γάτα τυλίγεται γουργουρίζοντας στα πόδια μου, απλώνω το χέρι μου στη γούνα της.
 δεν ξέρω ποιος  απολαμβάνει περισσότερο τα χάδια, ξέρω μόνο πόσο μου έλειψαν και μέσα μου βλέπω το  σπίτι στο νησί, μικρό κι απλό . με λίγες γάτες στην αυλή , και λίγες ντοματιές στον κήπο, δυο γλάστρες με βασιλικό .
μόνο τον ήλιο τον θέλω πολύ. αχόρταγα πολύ.
απαραίτητη προυπόθεση η παρουσία σου

λίγο αργότερα η τρυφερότητά μου βρίσκει τοίχο. κούραση και αγάπη, αντικρουόμενα αισθήματα της μέρας
δύσκολο να μάθω να σωπαίνω, να αποτραβιέμαι, να μη μοιράζομαι όταν τόσο θέλω να μοιραστώ. τόσα...
συμβαίνει όταν κινείσαι σε παράλληλες πραγματικότητες. άλλες παραστάσεις, άλλη ζωή, άλλη ανάγκη για μοίρασμα
κι ένα πλήθος εμπόδια

με τον τρόπο που αγαπάνε τα κορίτσια

Στις εννέα Ιουλίου, Τετάρτη, ο Σπύρος Μαλταμπές της άγγιξε το χέρι, στις δεκαεφτά Ιουλίου, την επόμενη Πέμπτη δηλαδή, της το'σφιξε κιόλας, όχι το δεξί αυτή τη φορά, το άλλο, το χάιδεψε αργά, το ξανάσφιξε, έτριψε εκεί που διχαλώνουν δυο δυο τα δάχτυλα. Μαζεύτηκε κι αυτή σαν σαλιγκαράκι, ένιωσε ένα κάψιμο παντού κι αμέσως μετά την καρδιά της, δίχως ήχο, να σκάει σαν ρόδι και τα ρουμπινάκια να διαγράφουν τόξα, να ξανασκοντάφτουν στους ώμους της και πάνω του, να αναπηδούν στις πλάκες του αγίου, σαν πυγολαμπίδες. Πέθανα φαίνεται, της ήρθε στο νου χωρίς να φοβάται ή να μετανοεί.
(Μικρά Αγγλία, Καρυστιάνη)

σελίδα ημερολογίου

μ'αρέσει

να ξυπνώ υπό τον ήχο μιας απαλής αγαπημένης ταξιδιάρικης μελωδίας

μ'αρέσει ο ήχος της σιωπής του σπιτιού μου

τα κόκκινα φρούτα : βατόμουρα και φράουλες και φραγκοστάφυλα

οι σκιές που αφήνει το καλοκαίρι, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες με έντονο κοντράστ

η σκέψη ενός καλοκαιριού με ανέμους να σφυρίζουν ανάμεσα σε καλαμιές, λευκά προβατάκια στη θάλασσα

μ'αρέσει η σκιά που αφήνει το κορμί μου όταν κολυμπώ σε διάφανες θάλασσες

μου αρέσουν οι μη ασφαλτοσρωμένοι δρόμοι των νησιών μας και οι μυρωδιές τους

μ'αρέσει η λιτότητα των λευκών δωματίων με τα λευκά σεντόνια

ο Ωρίωνας το καλοκαίρι στις τέσσερις τα ξημερώματα σε απόλυτο σκοτάδι

η  βόλτα στο Εμπορειό της Θήρας, να χανόμαστε στα στενά

μ'αρέσουν τα αέρινα φορέματα  και τα κάθε είδους καπελάκια

μ'αρέσει το κροτάλισμα από χαλίκια που παρασέρνει το κύμα, καθώς σκάει με ορμή στην ακτή

μ'αρέσει να ακούω το speak low απο την Billie και να βουτώ στο βαθύ κυανό της σκέψης μου

να σηκώνομαι τα χαράματα και να αναζητώ  λίγη σοκολάτα

μ'αρέσει να με καλεί κοντά του κάθε που αισθάνεται την απουσία μου


πιο πολύ μου αρέσει να βρίσκομαι στην αγκαλιά του και ν'αδειάζει το μυαλό μου


(επαναλαμβάνομαι το γνωρίζω. αλλά μήπως αν γκρινιάξω αλλη μια φορά για τις πολτικές εξελίξεις κι αυτό επανάληψη δεν θα είναι ; ξύπνησα ακούγοντας ένα όμορφο καλοκαιρινό τραγούδι και θυμήθηκα τα όμορφα της ζωής εκεί έξω)

στο νησί του Φ

όταν το τραγουδούσες....
πόσο ήθελα να είμαι εκείνο το κορίτσι στην Ελευσίνα...
κι εκείνο....κι η Μαρίνα...και κάθε κορίτσι
όλων των τραγουδιών τα κορίτσια...
τέτοιο το πάθος που τα τραγουδάς...
ήθελα το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μαζί
τον χρόνο που έχασα...
πού ήσουν ;

και δεν ξεχνώ ποτέ τον μύθο που κουβαλάς,... αγκυροβολημένος στο μυαλό μου

και μια μέρα θα πάμε σ'εκείνο το νησί , του Φράνκο, γιατί εκείνος ήξερε, είχε καταλάβει τη μυστική σημασία του
εκείνος ήξερε

συμπεράσματα

είναι μια εντελώς χειμωνιάτικη μέρα. φυσάει, βρέχει, κάνει κρύο.
τυπικό γερμανικό καλοκαίρι.
δεν ξέρω τι μπορείς να κάνεις μια τέτοια μέρα.. εκτός ίσως από το να ονειρευτείς πως σύντομα θα βρεθείς αλλού. διαφορετικά.
κάθομαι με τα βιβλία μου, το λαπτοπάκι μου, χαζεύω τη βροχή  και τα κλαδιά της μηλιάς που λυγίζουν βαρυφορτωμένα.
πριν λίγο διάβαζα σε ένα περιοδικό για τις προληπτικές ιατρικές εξετάσεις που συνιστώνται μετά από κάποια ηλικία και ποιες από αυτές καλύπτονται από τη δημόσια ασφάλιση. ελάχιστες ( στη Γερμανία) και σε πολύ αραιά διαστήματα.
η πρόληψη εδώ, μετά τις αλλαγές που έκαναν στο σύστημα υγείας  για την εξοικονόμηση χρημάτων, είναι κυρίως ιδιωτική υπόθεση. προφανώς το παλιό εκείνο ρητό που έλεγε πως η πρόληψη είναι φτηνότερη της θεραπείας, δεν ισχύει πια.
επίσης μετά την Gesundheitsreform του 2004 όσα φάρμακα δεν απαιτούν ειδική συνταγογράφηση όπως τα αντιβιοτικά ή τα ψυχοφάρμακα , τα πληρώνει κανείς εξ'ολοκλήρου από την τσέπη του (σε τιμές πολύ ψηλότερες από τις αντίστοιχες ελληνικές).
έχω πληρώσει πενηντάρικα και πενηντάρικα για τα πιο απλά φάρμακα
εξαιρούνται οι ασθενείς με χρόνια νοσήματα.

φυσικά όσοι έχουν τη δυνατότητα, προσφέρουν στον εαυτό τους ένα συμπληρωματικό πρόγραμμα ιδιωτικής ασφάλισης στον τομέα ή στους τομείς που τους ενδιαφέρει όπως νοσοκομειακή περίθαλψη, οδοντιατρική κάλυψη κλπ. αλλά αυτήν τη δυνατότητα όπως είναι λογικό  δεν την έχουν όλοι.

αν τα γράφω αυτά είναι γιατί πρωτίστως μου έκαναν εντύπωση, περίμενα περισσότερη κοινωνική πρόνοια από μια χώρα με τόσο σθεναρή οικονομία κι έπειτα μπορώ να προβλέψω τι είδους θα είναι οι επόμενες περικοπές στην Ελλάδα.

θυμάμαι την εντύπωση που μου έκανε στην αρχή όταν ήρθα εδώ στον Βορρά, που έβλεπα πολύ νέο κόσμο με άσχημες και αφρόντιστες οδοντοστοιχίες σε μια χώρα που θεωρούσα τρομερά προηγμένη. τώρα ξέρω πως όλα αυτά κοστίζουν πολλά πολλά λεφτά και δεν τα διαθέτουν όλοι.
(ναι. δεν είναι μόνο στην Ελλάδα η οδοντιατρική περίθαλψη ακριβή υπόθεση)

προβλέπω πως αυτού του είδους θα είναι και οι επόμενες ρυθμίσεις-περικοπές  στην Ελλάδα. η Παιδεία και η Υγεία θα ξαναγίνουν προνόμιο των λίγων και μακάρι να βγω ψεύτρα.
οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις συν την αύξηση της φορολογίας ήταν ένα πρώτο βήμα που δημιούργησε και δημιουργεί  άμεσες και έντονες αντιδράσεις, αλλά όταν μαζί με αυτά ο Έλληνας δεν θα μπορεί να πληρώσει για την υγεία τη δική του και της οικογενείας του, ή για το Πανεπιστήμιο του παιδιού του ,τότε θα καταλάβει πόσο υποβαθμίστηκε η ζωή του.

update : κι επειδή ή Ελλάδα είναι ένα νησί όπου οι περισσότεροι νομίζουν πως αμοίβονται χαμηλά και πως η σπάταλη ζωή στην οποία έχουν συνηθίσει, είναι και ο κανόνας, ορίστε κι ένα λινκάκι που βρήκα στο μπλογκ  123 λέξεις.