ημερολόγιο

Ένα κορίτσι με όμορφα σγουρά μαλλιά μπαίνει με ζωηρό βήμα στο σταθμό του τρένου. Αναρωτιέμαι αν είναι ευτυχισμένο. Νομίζω πως ναι.
Λίγο πιο κάτω ένα νεαρό ζευγάρι φιλιέται με πάθος  πριν χωρίσει. Θα έκανε εκπληκτική street photography. Το φανταζομαι σε b & w, αλλά δεν τολμώ.
Πηγαίνω πιο κάτω, στην χριστουγεννιάτικη παραμυθοχώρα για τα παιδιά.
 Το σκηνικό του παραμυθιού των Χριστουγέννων ξεστήνεται σιγά σιγά.
Θα μείνει μόνο η αλήθειά του. Η ανθρώπινη εγγύητητα, το μοίρασμα, η αγάπη.
Αλλά μελαγχολικό...αυτό το ξεστήσιμο. Η αδειοσύνη.
Ο κρύος αέρας παγώνει το πρόσωπό μου και τυλίγω  πιο σφιχτά το κασκόλ. Έπρεπε να το καταλάβω πως αυτός ο ήλιος ήτανε απάτη
Οι δρόμοι αδειάζουν.
...........
Οι δρόμοι αδειάζουν.

Δε μου μένει παρά να γυρίσω πίσω.
Αν πάρω τώρα το λεωφορείο, θα είμαι μέχρι τις δυόμιση στο σπίτι. Να φάω δε θέλω , αλλά θα κάνω ένα μπάνιο , θα βάλω χριστουγεννιάτικη μουσική, ίσως μαζέψω λίγο τα πράγματα. Θα διαβάσω εκείνο το βιβλίο που ξεκίνησα εχτές..
Μου αρέσει η μοναξιά μου όταν οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα μου προκαλούσε μόνο δυσαρέσκεια ή τυπικές συμπεριφορές.
Άλλα πράγματα με στεναχωρούν. Όχι η μοναξιά η ίδια.
.............
Φέτος αγόρασα τα πιο πολλά δώρα, σε σχέση με άλλα χρόνια. Δική μου η ανάγκη να δω χαρά και ικανοποίηση . Δική μου ανάγκη να χαρώ.
Άλλη μια φορά το έκανα. Κανείς δεν κατάλαβε γιατί
................
Το μυαλό βουτάει πίσω στο χρόνο. Πολύ πίσω. Στέκεται σε δυο στιγμές

- Κατεβαίνω μόνη τη Βασιλίσσης Σοφίας και είναι απέναντι μόνο τα φώτα από τα λουλουδάδικα. Από τη μια τα ακριβά ξενοδοχεία και από την άλλη τα λουλουδάδικα.
 Κάτι είχε ο αέρας εκείνης της βραδιάς, κάτι η ίδια η νύχτα , μια στιγμή ευτυχίας, ανεξήγητης, στιγμιαίας, προσωπικής μη εξαρτώμενης άλλων συνθηκών.


- 26 Δεκεμβρίου. Μόλις αποχαιρετήσαμε τη μαμά του Α πριν το ταξίδι μας στη Λαπωνία. Η νύχτα είναι τρομερά μαλακή κι εγώ θυμάμαι πως δεν είδα τα όμορφα στολισμένα σπίτια που λίγες μέρες πριν μου είχε περιγράψει. "Έλα  να πάρουμε τα ποδήλατα ", μου λέει. Περασμένες 11 και κάνουμε την πιο όμορφη νυχτερινή βόλτα ανάμεσα σε έρημα δρομάκια και φωτεινά στολισμένα σπίτια.
Την άλλη μέρα αφήναμε το Ελληνικό με 17 βαθμούς για να βουτήξουμε στους κατάλευκους -30

πριν τις γιορτές

είναι αργά, η τηλεόραση δεν έχει τίποτα. κάθομαι στον υπολογιστή και δουλεύω λίγο.
δεν το είχα σκοπό, αλλά με έπιασε μελαγχολία και η δουλειά -όσο να'ναι -με απασχολεί και δεν επιτρέπει στο μυαλό να ξεστρατίζει σε μονοπάτια επικίνδυνα.

είναι όμορφο να έχεις ανθρώπους.....
να αγαπάς να αγαπιέσαι...



να περάσετε όλοι όμορφα και σας ευχαριστώ για την πολύτιμή σας συντροφιά εδώ μέσα

....και  ας ελπίσουμε το '12 να είναι λίγο πιο αισιόδοξο. λίγο πιο χαρούμενο. λίγο πιο τυχερό για όλους μας

C

Όσοι γεννηθήκαμε κατά  το δεύτερο μισό του 20ου  αιώνα και μετά , θεωρούμε ( παράλογα ) πολλές από τις σημερινές γνώσεις και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού ως δεδομένα. Όπως συμβαίνει με κάθε κεφάλαιο που βρίσκουμε έτοιμο και δεν κοπιάσαμε να αποκτήσουμε , το θεωρούμε αφενός ως αυθύπαρκτο και αφετέρου ως ασήμαντο ή ανάξιο λόγου.
 Θεωρούμε ας πούμε ως δεδομένο το ότι με το πάτημα ενός διακόπτη θα έχουμε φως. Ή ότι με την ίδια ευκολία θα έχουμε όσο καθαρό ζεστό ή κρύο νερό θέλουμε. Ή θέρμανση. Θεωρούμε δεδομένα τα αεροπλάνα , όπως και τα αυτοκίνητα και τα τρένα. Γνωρίζουμε με ακρίβεια το σχήμα της γης, των ηπείρων και των ωκεανών. Διαβάζουμε χάρτες με κάθε λεπτομέρεια απεικονισμένη και η γνώση απαιτεί απο το τυχερό κομμάτι του ανθρώπινου πληθυσμού, μόνο χρόνο και λίγα χρήματα για να φτάσει και να αποκτηθεί ,μέσω βιβλίων ή κι έτσι- διαδικτυακά.

Όλα δεδομένα.

Σ'ένα θαυμάσιο βιβλίο του Bill Bryson που το ταλαιπωρώ εδώ κι αρκετό καιρό, γιατί ο συγγραφέας έχει το ελάττωμα να πλατειάζει συχνά  ή να υπεραναλύει ιστορικά, κοινωνικά και πολιτιστικά γεγονότα της πατρίδας του Αγγλίας που μου είναι ψιλοαδιάφορα, ανακαλύπτω καθημερινά πόσο μη δεδομένα και καθόλου "παλιά" είναι σχεδόν όλα όσα καθημερινά με περιτριγυρίζουν όπως και όλο το κεφάλαιο των γνώσεών μου.

Γνωρίζατε ας πούμε ότι η ζωτική σημασία της βιταμίνης C και το πού αυτή περιέχεται είναι βασικά γνώσεις που αποκτήθηκαν μετά το 1930 ;
Ότι από το 1500 ως το 1850 που έγιναν τα πρώτα μεγάλα θαλάσσια ταξίδια πέθαναν γύρω στα 2 εκατομμύρια ναυτικοί από σκορβούτο δίχως κανείς να υποπτευθεί ότι αυτό μπορεί να οφειλόταν στη διατροφή ;
Υπέθεταν πως έφταιγε ο αέρας της θάλασσας ή οι δύσκολες συνθήκες του ταξιδιού, αλλά κανείς δεν υποπτευόταν ότι μπορεί να έφταιγε το φαγητό.
Μέχρι τότε επικρατούσε η αντίληψη πως οι ανάγκες μας σε φαγητό είχαν να κάνουν μόνο με την ποσότητα. Εφόσον έτρωγες αρκετά, ήσουν και υγιής και είχες και ενέργεια.
Μόλις το 1760 ένας σκωτσέζος γιατρός πειραματίστηκε με θέματα διατροφής και προσπάθησε να δει τι θα συμβεί αν κάποιος μπορεί να τρέφεται μόνο με τα εντελώς απαραίτητα, ψωμί και νερό ας πούμε. Δυστυχώς δεν μπόρεσε να προσφέρει πολλά στην ανθρωπότητα μια που πέθανε μετά από έξι μήνες από σκορβούτο. Κι άλλοι γιατροί και επιστήμονες άρχισαν πια να πειραματίζονται με την επίδραση που έχουν οι διάφορες τροφές πάνω μας ή μάλλον η έλλειψή τους, αλλά μόλις το 1929 αναγνωρίστηκαν  οι ουσίες που όλοι σήμερα γνωρίζουμε ως βιταμίνες κι έπρεπε να φτάσουμε στο κοντινό μας 1939 όταν ένας άλλος γιατρός - του Harvard αυτή τη φορά - ένας κύριος John Crandon, θέλησε να δει τι θα συμβεί αν αφαιρέσει την βιταμίνη C εντελώς από το διαιτολόγιό του. Αυτό που συνέβει ήταν ότι  κόντεψε να πεθάνει. Μόλις δε, άρχισε να την ξαναπροσλαμβάνει γύρισε στους ζωντανούς.

Ένα άλλο σημείο που βρήκα ενδιαφέρον πάνω στο θέμα των βιταμινών , είναι πως ενώ η βιταμίνη C είναι τόσο απαραίτητη για την επιβίωσή μας, μπορούμε να την προσλάβουμε μονάχα από εξωτερικές πηγές. Ο οργανισμός μας δεν μπορεί να την παράγει αντίθετα με άλλες βιταμίνες  όπως την D ή την Κ2 που μπορεί να τις σχηματίσει.
Το αστείο στην υπόθεση είναι πως μόνο εμείς, το ανθρώπινο είδος και τα ινδικά χοιρίδια (τώρα τι συγγένεια είναι αυτή  ? ! ) δεν μπορούν να την σχηματίσουν. Τα άλλα ζώα μπορούν.

......

Αυτά και άλλα πολλά που έχουν σχέση με την καθημερινότητά μας κυρίως με τα σπίτια και με τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε, περιέχονται στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Bryson, At Home. A Short History of Private Life

συνήθειες

εδώ και 20 χρόνια, από τότε που γεννήθηκε η μεγάλη ανηψιά μου και ακολούθησαν πολλά άλλα παιδιά συγγενών και φίλων, με θυμάμαι πάντα να ψωνίζω δώρα για τα Χριστούγεννα, για τα γενέθλια, για τις γιορτές και γενικά σε κάθε περίπτωση που τύχαινε να επισκεφτώ το πατρικό μια που ήμουν πάντα η θεία που ζούσε αλλού, μακριά, και δεν μπορούσε να πάει με άδεια χέρια.
στην αρχή, δε λέω, ήταν μια ενδιαφέρουσα διαδικασία να ψάξεις να βρεις το κάτι διαφορετικό, το κάτι όμορφο, το κάτι που θα το χαρεί το κάθε παιδάκι.
και υπήρχε πάντα κάτι. ένα ωραίο και δημιουργικό παιχνίδι, ένα χαριτωμένο ρουχαλάκι, κάποιο ενδιαφέρον βιβλίο. η κοινωνία μας γεμάτη καταναλωτικές ιδέες και η προσφορά πάντα μεγάλη.
τα τελευταία χρόνια κάτι που η επανάληψη κουράζει, κάτι που γεννιούνται πάντα νέα παιδιά φίλων συγγενών κλπ, κάτι που τα δωμάτια τους ή μάλλον τα σπίτια τους έχουν γεμίσει τρεις φορές από παιχνίδια ρούχα και βιβλία, κάτι που ο χρόνος που χάνεις για να σκεφτείς, επιλέξεις , αγοράσεις είναι συχνά πολλαπλάσιος αυτού του οποίου θα ξοδέψει το εκάστοτε παιδάκι για να ασχοληθεί με το παιχνίδι του, γιατι δεν είναι το μόνο παιχνίδι που θα πάρει αυτά τα Χριστούγεννα, αλλά άλλο ένα κοντά σε αυτά που θα του χαρίσουν οι γονείς, η γιαγιά, η άλλη γιαγιά, η νονά, η άλλη θεία, η καλύτερη φίλη της μαμάς και δε συμμαζεύεται...όλη αυτή η διαδικασία της αγοράς των δώρων για "τα παιδιά"- μερικά είναι ενήλικες πια- έχει γίνει ένας εφιάλτης.
τι να πάρεις που δεν το έχεις ξαναπάρει ; τι να πάρεις που δεν υπάρχει ήδη στα ράφια, στις ντουλάπες στα σπίτια τους ; τι να πάρεις όταν λόγω της απόστασης έχεις ελάχιστη επαφή και δεν μπορείς να αφουγκραστείς τις πραγματικές επιθυμίες και ανάγκες τους ; και τι να πάρεις ώστε να μη φανείς η αδιάφορη θεία;
υπάρχουν ωραιότατα παιχνίδια φυσικά (συνεχώς βγαίνουν κανούργια), αλλά τα κουτιά τους είναι συχνά μεγαλύτερα από τη βαλίτσα μου. και υπάρχουν ωραιότατα βιβλία, αλλά σε γλώσσα που δεν την καταλαβαίνουν. και ρουχαλάκια ναι και βέβαια υπάρχουν και συχνότατα τα αγοράζω, είπαμε δεν είναι μόνο τα Χριστούγεννα, αλλά το παιδί θέλει ΠΑΝΤΑ παιχνίδι. και χαίρεται ΚΥΡΙΩΣ με αυτό σ'αυτού του είδους τις γιορτές

τέσπα, για φέτος έχουν γίνει ήδη οι μισές αγορές και για τις υπόλοιπες υπάρχουν κάποιες ιδέες, απλά έχει γίνει μια κουραστική υποχρέωση-συνήθεια. θα προτιμούσα να έπαιρνα μόνο 2,3,4 δώρα καρδιάς , εκεί που πραγματικά νιώθω την ανάγκη να τα προσφέρω. κι εκεί που ξέρω πως θα πιάσουν τόπο και πως θα δώσουν χαρά.
 άλλωστε αυτό δεν είναι όλο το νόημα ;

Υ.Γ. τα περί κρίσης δε χρειάζεται να μου τα θυμίσετε και στο μέλλον πιθανόν να αλλάξουν πολλές συνήθειες μας, αλλά για την ώρα υπερισχύουν οι παλιές για τους πιο πολλούς , έτσι νομίζω, έστω κι από αυτά τα λίγα που περισσεύουν δύσκολο να αρνηθούμε στα παιδιά τα δώρα τους, και ακόμη πιο δύσκολο για τα ίδια να προσαρμοστούν σε ένα μέλλον πολύ διαφορετικό από τη ζωή που μέχρι τώρα έχουν συνηθίσει

.........

.......................
Πώς ξύπνησες αυτη τη μνήμη αγαπη μου ;
Πώς ξύπνησες αυτη τη μνήμη ;
Να λικνίζομαι στο πλάι σου μεσα στο πλοίο....τα άστρα πάνω μου να πηγαινοερχονται σε ένα αδιάκοπο πηγαινε έλα...
Να εισαι δίπλα μου, να μπορω να σε αγγίξω, να ακούω την ανάσα σου ...
Σχεδον δεν τολμω να ανακαλέσω αυτες τις μνήμες. Ειναι τοσο ομορφες που πονανε. Κι ειναι τοσο ομορφες...που φοβίζουν


Σημερα η μερα μου ηταν πολυ στερεη. Πολυ στερεη. Και μετα μου λες μια κουβεντα....και γινομαι νοσταλγικη και ρομαντικα ονειροπόλα, και νιωθω να πλημμυριζω από αυτο το συναισθημα που φωναζει : " Θέλω εκεινες τις στιγμες .... θελω να με ταξιδέψεις με νου και καρδιά....παντού....παντού....κυριως εκει ....κατω από τ'αστρα"


Πρέπει να πάω να κοιμηθω αγαπη....κρατα αυτες μου τις λέξεις....


αυτη τη στιγμη ένα μικρό δάκρυ είναι εκει στην άκρη των ματιων μου....να νοσταλγει.....να φοβαται λιγο...και να απορει....ποσο πολύ μπορεί .....αυτο το συναισθημα
 
.............
Νιώθω τα χέρια μου δεμένα τελευταία. Και όχι μονο τα χέρια μου. Και τις σκέψεις μου. Τις περιορίζω. Κι είσαι κι εσύ πιο ήσυχος έτσι. Μακρια απο υπερβολες που σε φέρνουν σε δύσκολη θεση ή που δεν ξερεις πώς να τις χειριστείς

Από την άλλη......δε θέλω να περιορίσω την έκφραση των αισθημάτων μου απέναντι σου. Δε θέλω όλες αυτές οι σκέψεις που κάνω να χαθούν έτσι απλά... Γι'αυτό θα σου τις γράφω κρυφα. Κι ίσως κάποτε να λάβεις όλα αυτα τα γράμματα που θα σου έχω φυλάξει.

Πηγαινα στη δουλεια μου το πρωί μ'αυτη τη σκέψη και αναρωτιόμουνα με ποιον τρόπο θα ήταν όμορφο να ξεκινησω αυτο το γραμμα Που δεν ξερω πόσο μεγάλο θα γίνει.

" Μα από την αρχή" , μου απάντησα. Από τις πρωτες πρωτες λέξεις 
 
......................
  Γιατί όπου κι αν σε οδηγεί αυτο το παραξενο μυαλό σου.....δεν υπαρχει πιο όμορφο μερος από αυτο που μαζι περπατησαμε μια μερα του Ιουνη σε αρχαια λιθοστρωτα...Ήταν η μερα που κουβαλουσες όλο το φως του κόσμου μέσα σου.
Ξερω εσυ κουβαλάς τις δικές σου ηλιοφωτες στιγμές.....δικές σου είναι ....δε θα σου τις κλεψω....δε θα σου τις ζητησω

Αλλά ηταν η μερα που καμια αρνητικη σκεψη δε σκιαζε το βλέμμα σου. Ησουν ολοφωτος....κι εγω χαιρόμουν με τη λάμψη σου.....Σα να ειχα ένα μικρο μερτικό απο αυτην

........................


Σ' άγγελους επαράγγειλα
την έννοια σου να έχουν
και μου 'παν πως οι άγγελοι
αγγέλους δεν προσέχουν

..............

όλα πολύ απλοïκά, ε;

ναι, όλα πολύ απλοïκά

ανέμελα

καθώς ένα αυτοκίνητο είναι σταματημένο μπροστά στο φανάρι, ο αριθμός κυκλοφορίας του, που μοιάζει με ημερολογιακό έτος , με πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω και προσπαθώ να θυμηθώ τα γεγονότα που σημάδεψαν εκείνη τη χρονιά στη μνήμη μου

ήταν μια παράξενη χρονιά, δίχως σημαντικά γεγονότα, ήμουν στο δρόμο που άρχιζα να χαράζω το μέλλον μου αλλά αυτό δεν είχε ακόμη φανεί, θέλω να πω δεν είχε δείξει ακόμη την πορεία που θα ακολουθούσε. όλα ήταν ρευστά, όλα ήταν πιθανά, όλα ήταν ανοιχτά.


δεν ξέρω γιατί αλλά από κείνη τη χρονιά εκείνο που θυμάμαι πιο έντονα είναι μια ανοιξιάτικη μέρα, αρχές καλοκαιριού με τη Β.
είχαμε πάει βόλτα στην πόλη, λίγο πριν φύγω  οριστικά για Ελλάδα, οι εξετάσεις είχαν τελειώσει, ήμουν πια χαλαρή και η μέρα ήταν λαμπερή.
 όπως πάντα ήταν προκλητικά ντυμένη , τονίζοντας ακριβώς εκείνα τα σημεία που χρόνια μετά έμαθα ότι τραβούν σα μαγνήτης τα αντρικά βλέμματα και απολάμβανε τα σφυρίγματα των αγοριών, αυτά που εμένα με έκαναν να νιώθω άβολα.
κάποια στιγμή πήραμε ένα παγωτό και καθίσαμε έξω από ένα μαγαζί να το απολαύσουμε.
εκείνη την ώρα τη ρώτησα,αυτό που απ'ώρα ήθελα να ρωτήσω έτσι ξέγνοιαστη που την έβλεπα, αν φοβάται- εγώ φοβόμουν για κείνη- σκεφτόμουν πως αν ήμουν στη θέση της θα πέθαινα από το άγχος.
οχι, μου απάντησε ανέμελα και συνέχισε να τρώει το παγωτό της
είχε κλείσει ήδη το ραντεβού με το γιατρό για την αποβολή. δίδυμη κύηση .φυσικά και δεν μπορούσε να τα κρατήσει, ήταν μόλις 17

στην επιστροφή και πάλι τα αγόρια μας σφυρίξανε, την σφυρίξανε, γύρισε και τους χαμογέλασε ανέμελα

πρώτο χιόνι

χιονίζει. οι δρόμοι έχουν αποκτήσει ήδη μια λεπτή λευκή στρώση που μέχρι το πρωί θα έχει αποκτήσει ένα σεβαστό ύψος.
όσο και να με ταλαιπωρεί, σε όση απελπισία και αν με ρίχνει όταν επιμένει, δεν παύει ποτέ να με μαγεύει. ειδικά τις νύχτες . ή τις ώρες που πιάνει το σούρουπο, εκεί κατά τις τρεις.
τώρα πια αναγνωρίζω τον ουρανό του χιονιά. ακόμη και τον αέρα του. τον οσμίζομαι.

θυμάμαι τη μητέρα που ήξερε τον ενθουσιασμό μου και με ξυπνούσε με χαρούμενα υπονούμενα τα πρωινά που  όλα έξω ήταν λευκά.
θυμάμαι και τον αγαπημένο μου γάτο που όταν πρωταντίκρισε χιόνι στη ζωή του, πρέπει να δοκίμασε την μεγαλύτερη έκπληξη ever. πήγαινε το κεφαλάκι του πέρα δώθε στο τζάμι με γουρλωμένα τα μάτια και προσπαθούσε να καταλάβει πώς είχε αλλάξει το τοπίο έτσι εκεί έξω. όταν του ανοίξαμε το παράθυρο αφού το μύρισε πρώτα εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς στη συνέχεια άρχισε να το χτυπά γρήγορα κι επιφυλακτικά με το πόδι του, όπως κάνουν τα γατιά όταν έχουν να αντιμετωπισουν κάτι ξένο κι ενδεχομένως επικίνδυνο. νομίζω πως το χιόνι δεν ήταν και το καλυτερότερό του.

η τελευταία σελίδα

το τρένο δε φτάνει. το τρένο δε μοιάζει ποτέ να φτάνει. διαβάζω σ' ένα περιοδικό, την τελευταία σελίδα.  μια αδιάφορη ρουμπρίκα. πήγε στην Ελλάδα διακοπές (η δημοσιογράφος), όλα πληρωμένα, οι Γερμανοί πάντα πάνε όλα πληρωμένα , δεν το περίμενε  αλλά πέρασε καλά, ακόμη και τώρα θυμάται και χαμογελά, έτσι λέει.
 κι εγώ κολλάω σε μία φράση, μία αδιάφορη κατά τ'άλλα φράση, στην αίθουσα παραλαβής των αποσκευών έπρεπε να περιμένω μία ολόκληρη ώρα,η βαλίτσα μου έφτασε τελευταία, καθόλου παράξενο που η χώρα αυτή χρεοκόπησε.

ναι, καθόλου παράξενο
παράξενο είναι που δε χρεοκόπησαν ακόμη όλες με αυτό το  (εντελώς προσωπικό) κριτήριο, σκέφτομαι μελαγχολικά
και θυμάμαι τη σοφή ρήση , κάλλιο να σου βγει το μάτι παρά το όνομα

τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ και δυστυχώς βιώνω στο πετσί μου την κακή και πολλές φορές απαράδεκτη λειτουργία διαφόρων υπηρεσιών. τις καθυστερήσεις. τα προβλήματα. την ανεπαρκέστατη μόρφωση σε υπεύθυνες θέσεις. την άγνοια.

όσα θεωρούνται δεδομένα (συχνά άδικα) στην Ελλάδα.
κι όσα όλοι οι εν Ελλάδι Έλληνες έχουν την αυταπάτη να νομίζουν πως λειτουργούν άψογα αλλού.
μελαγχολώ , καθώς ήρθα  χωρίς προκαταλήψεις, αλλά..
δεν μπορείς να αφήνεις συνεχώς να σου βρίζουνε το σπίτι

σίγουρα η σημερινή Ελλάδα της κρίσης, με τις  περικοπές μισθών, τις μετατάξεις σε θέσεις που οι υπάλληλοι δε γνωρίζουν το αντικείμενο, τις απολύσεις, την ανεργία, τις διαρκείς απειλές για ακόμη χειρότερες μέρες , τις συνακόλουθες διαμαρτυρίες και απεργίες και τη μελαγχολία ενός ανύπαρκτου μέλλοντος δεν μπορεί να συγκριθεί με χώρες που δεν γνωρίζουν ανάλογα προβλήματα και που η ζωή κινείται σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
υπολειτουργεί, ενώ σιγά σιγά διαλύεται
αλλά η Ελλάδα του '09 συγκρίνοντας την με τη Γερμανία του '11 δεν είχε και πολλά να ζηλέψει.μιλώ πάντα για τις υπηρεσίες που προσφέρονταν στον πολίτη. δεν αναφέρομαι στη διαφθορά και στη φοροδιαφυγή που μας έφεραν εδώ που είμαστε.
............
μπορώ μόνο να σκεφτώ πως ανάμεσα στην οικονομικά χρεοκοπημένη Ελλάδα και στη χώρα που ο οδηγός του λεωφορείου δεν περιμένει το γεροντάκι που τρέχει με το μπαστούνι κουτσαίνοντας, και ξεκινά λίγα βήματα πριν αυτό φτάσει στην πόρτα, όταν το επόμενο δρομολόγιο είναι μετά από μισή ώρα...δε χρειάζεται καν να πω τι θεωρώ χρεοκοπία.
η καλοσύνη των ξένων δεν υπάρχει
ό,τι δεν θα σου προσφέρει το κράτος με τη μορφή κοινωνικών προγραμμάτων, ό,τι δεν μπορείς να πληρώσεις (ακόμη και τη σακούλα των 10 σεντς ή ένα ποτήρι νερό)  δεν θα σου το προσφέρει κανείς.
είναι και αυτό μια μορφή χρεοκοπίας.
νομίζω.

αλλά επειδή όλο στα ίδια γυρνάμε, κι επειδή οι σκέψεις αυτές δεν είναι για ανακύκλωση, προτιμώ να κλείσω με μουσική
αυτή είναι. για ανακύκλωση



Create a MySpace Music Playlist at MixPod.com

dec

μπήκε και ο Δεκέμβρης , ε ?
κακό που μας βρήκε

η φωτο απο deviantart