οριγκάμι

Από τότε που στον χώρο εργασίας μου, πριν πολλά χρόνια, μας επισκέφτηκε μια ομάδα Γιαπωνέζων, που στο τέλος για να μας ευχαριστήσουν πήραν μικρά τετράγωνα κομμάτια χαρτιού και μπροστά στα μάτια μας με γρήγορες επιδέξιες κινήσεις κατασκεύασαν ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, είμαι θαυμάστρια του οριγκάμι, κοινώς της καλλιτεχνικής χαρτοδιπλωτικής. Βέβαια η δική μου τέχνη και υπομονή έφτασε μέχρι την κατασκευή ενός γερανού (για τον οποίο είμαι περήφανη)  κι αυτόν όχι χωρίς κόπο.

Είναι θαυμαστό το τι μπορεί να φτιάξει κανείς με ένα τετράγωνο κομμάτι χαρτιού, χωρίς να κόψεις,να αφαιρέσεις,  απλά με τσακίσεις.

Τα έργα που φτιάχει ο Bryan Chan είναι φυσικά έργα τέχνης που αν παρακολουθήσετε το βίντεο θα δείτε ότι πρώτα σχεδιάζονται στον υπολογιστή (όλες οι τσακίσεις μία προς μία) , τίποτα δεν γίνεται τυχαία και απαιτούν μαθηματικές γνώσεις και σκέψη.

Για το αριστούργημά του, αυτό με τους προφέσορες στο έδρανο, χρειάστηκε, έναν χρόνο σχεδιασμού και τελικά μία εβδομάδα για την κατασκευή του. Η αξία του υπολογίζεται στα 5000 ευρώ , αλλά εννοείται ότι δεν το πουλάει.

ανθρώπινες ιστορίες

ο μικρός δεν καταλαβαίνει.
παίρνει το νοτισμένο τριαντάφυλλο από τον τάφο της μάνας του και μας βρέχει κάνοντας σαματά .
ο παππούς θυμώνει του δίνει έναν ελαφρύ μπάτσο και ευθύς το μετανιώνει δίνοντας του ένα φιλί και προσπαθώντας να του εξηγήσει το λάθος της συμπεριφοράς του
τα μάτια του παππού είναι βουρκωμένα
"έπρεπε να τον είχα σκοτώσει εγώ. κι ας πέθαινα στη φυλακή.
εκείνη θα ζούσε και τα παιδιά θα είχανε τη μάνα τους"

για τον τάφο, έφερε μάρμαρο λευκό από την Ελλάδα.δεν ήθελε το σκούρο χρώμα που συνηθίζουν εδώ για την κόρη του.(πόσο μου φαίνονται όλες αυτές οι ενέργειες σαν κραυγές απελπισίας να δώσεις χαρά σε κάποιον που δεν υπάρχει πια να σου χαμογελάσει και να γεμίσει με νόημα τη ζωή σου...)
μια  τριανταφυλλιά σε βαθύ ροζ μοιάζει να βρήκε το ιδανικό της χώμα για να ευδοκιμήσει. γεμάτη άνθη και άπειρα κλειστά ακόμη μπουμπουκάκια.
αμήχανα , καθόμαστε και τα μετράμε.
παντού μαρμάρινα αγγελάκια και πολύχρωμα ολόφρεσκα λουλούδια σα να έγινε η κηδεία χτες 

δεν έχω λόγια να μιλήσω.μόνο τον Μάριο χαιδεύω και του ζητάω να μη κάνει σαματά, ο παππούς είναι στεναχωρημένος. νιώθω  την ανάγκη του να εκφράζει ξανά και ξανά αυτόν τον πόνο, που δε βρίσκει γιατρειά

"ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα. να ζω το μισό χρόνο μου εκεί και το μισό εδώ με τα παιδιά μου, τώρα που βγήκα στη σύνταξη.
σχέδια....όλα χάλασαν. τώρα έχω τα εγγόνια. ήθελαν κι αυτά να μου τα πάρουν , να τα κλείσουν στο ορφανοτροφείο. δεν τους άφησα. πάνω από το πτώμα μου. δε φτάνει που έχασα την κόρη μου, να μου τα πάρουν κι αυτά ;"

...
τα δύο παιδιά μοιάζουν εντελώς φυσιολογικά. χαρούμενα, αισιόδοξα πειράζουν συνεχώς το ένα το άλλο. κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τη βαριά μοίρα που τους έλαχε.
μόνο ο παππούς έχει βαρύ φορτίο να κουβαλά.
το χαμό της κόρης που αγαπούσε. το μεγάλωμα των δύο μικρών που πρέπει να είναι ανέφελο, το άγχος τι θα γίνει όταν ο δολοφόνος- πατέρας  αποφυλακιστεί

ανθρώπινες ιστορίες....

υπάρχουν περίοδοι του παρελθόντος στο μυαλό σας , που να σας αφήνουν μια γκριζάδα, ένα ανεπιθύμητο βάρος;
στο δικό μου , ναι.
είναι κάθε που πέφτω πάνω σε μνήμες από έναν  συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.
και δίχως να είμαι απόλυτα βέβαιη, συνδέω την τότε σκοτεινιά περισσότερο με τον τόπο και λιγότερο με το χρόνο, γιατί αλλάζοντας τον τόπο έφυγε και η σκοτεινιά και ούτε υπήρχε πριν από αυτόν.

όλη η εφηβεία  όταν την αναπολώ έχει γκρίζα χρώματα.
ούτε τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς, ούτε η υποτιθέμενη ανεμελιά εκείνης της ηλικίας δεν μπορούν να απαλλαγούν από το ανερμήνευτο βάρος εκείνης της περιόδου

και καθώς νιώθω σε έναν βαθμό την επίδρασή της ακόμη και σήμερα πάνω μου, δίχως καμία  προσωπική αμφιβολία θα ανέτρεπα μια από τις βασικές θεωρίες των κλασικών ψυχολόγων που θέλουν τον ανθρώπινο χαρακτήρα να έχει διαμορφωθεί ήδη στην ηλικία των 5, των 6 ή των 8 το πολύ χρόνων

ίσως αυτό να συμβαίνει όταν η πραγματικότητα γύρω παραμένει σταθερή ή εξελίσσεται ομαλά, αλλά όχι όταν συμβαίνει κάτι ανατρεπτικό στη ζωή σου. όχι υποχρεωτικά δυσάρεστο, αλλά οπωσδήποτε ανατρεπτικό

για μένα αυτό ήταν μια αλλαγή τόπου.
ένα μικρό πολιτισμικό σοκ σε μια ηλικία εύπλαστη, όπως συνειδητοποίησα αργότερα
έπαψα να είμαι αυτό που ήμουν για να γίνω κάτι το οποίο  ποτέ δεν μου πολυάρεσε .
το αποδέχτηκα μόνο , με τον τρόπο που αποδέχεσαι κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις.

...
...
το πρώτο φως...μετά από αυτό των παιδικών μου χρόνων....το είδα ενήλικη πια στην Αθήνα
το επόμενο, ακόμη πιο εκτυφλωτικό....στις Κυκλάδες
πάντα μαλωμένη μαζί τους
πάντα ερωτευμένη μαζί τους
...
ίσως η πιο φωτεινή μου ανάμνηση να είναι αυτή μιας βόλτας στο Θησείο
...
φορές φορές θυμάμαι κάτι...τυχαία ή συνειρμικά...και πάντα αυτό το κάτι έχει ένα δικό του ειδικό βάρος
το βάρος του τόπου
τόσο διαφορετικό για τον καθένα

το καλοκαίρι που δεν έρχεται

το  καλοκαίρι εδώ, έχει μόνο ένα από τα χαρακτηριστικά των καλοκαιριών που ξέρεις.
 μεγααάλες μέρες. τεράστιες μεγααάλες μέρες. και σαν για να σε πείσει, πως κι αυτό καλοκαίρι είναι σαν  εκείνα που ήξερες, τις επιμηκύνει ακόμη πιο πολύ , σε ξυπνάει από τις τέσσερις με φως, σε κρατά με μια ψευδαίσθηση μέχρι τις 11 το βράδυ, αλλά δεν ξέρει πως εσύ δεν ξεγελιέσαι.
όχι χωρίς την πλάτη σου γυμνή.
όχι χωρίς δυο σταγόνες ιδρώτα κι εκείνη την αργή - δύσκολη αναπνοή όταν η ζέστη σε βυθίζει σε μια γλυκιά αποχαύνωση, ενώ το βλέμμα μένει ακίνητο σ'έναν γυμνό λευκό τοίχο και σε μια κουρτίνα που μόλις σαλεύει...


σχεδόν έχεις ξέχασει το Πορί, τόσο μακρινές εκείνες οι μνήμες .... ζητούν επειγόντως ανανέωση.
άργησες.

....ένα λεύκωμα πέφτει στα χέρια σου , το ξεφυλλίζεις...τυχαία πέφτεις σε μία φωτογραφία

....κοιτάζοντας τον Σεφέρη

that solo's awful long

κι ενώ το καλοκαίρι μοιάζει περισσότερο με άνοιξη διαρκείας - μια υπόσχεση που ποτέ δεν ικανοποιείται

(και οι καινούργιες σου εσπαντρίγιες περιμένουν ανυπόμονα τον ήλιο για να κάνουν τα πρώτα τους βήματα)
...
κι όλα...όλα μοιάζουν σα να είναι στο pause...μέχρι την επόμενη Κυριακή... τον επόμενο μήνα... το επόμενο φθινόπωρο...

αφήνεις τις λιγοστές ακτίνες να μπερδευτούν μαζί με τις νότες των πιο ωραίων ραδιοφωνικών σταθμών

On the radio

παράθυρο στην ανατολή

τον πρώτο καιρό , χωρίς στόρια και κουρτίνες, μόνο ένα στρώμα στη μέση στο πάτωμα, εκεί που πιο καλά μπορούσα να βλέπω τη νύχτα το φεγγάρι

ξυπνούσα ενδιάμεσα κι έβλεπα τα αστέρια να έχουν αλλάξει θέσεις

δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα εκείνων των ημερών
μόνο θυμάμαι την αφέλεια (πάντα), την ηρεμία (παράξενη), την σταδιακή προσαρμογή (αναγκαία)
αλλού απογοητευόμουν κι αλλού ξαφνιαζόμουν ευχάριστα

δεν παραπονιόμουν
ήταν μετά από καιρό, μια αληθινή ζωή
μέσα από άπειρες ελλείψεις, μια πλήρης ζωή. ίσως γιατί οι μόνες ελλείψεις είναι εκείνες που η καρδιά μας αντιλαμβάνεται
 .....
χτες όλη η μέρα ήταν συννεφιασμένη. η νύχτα όμως έδιωξε τα σύννεφα και φάνηκε στον ουρανό ένα μοναδικό, τεράστιο, πανέμορφο φεγγάρι. παραμέρισα την κουρτίνα, να το αφήσω να μου κρατήσει για άλλη μια φορά συντροφιά