αυτό το αίσθημα αποτυχίας

Εικοσιτοσαχρόνια πίσω θα είχα ακολουθήσει άλλους δρόμους. Δεκατόσα χρόνια μετά, δε θα μ'ένοιαζε.  Στο μεταίχμιο , μπορώ να ζω μόνο ένα εφιαλτικό παρόν και να προσπαθώ να βρω μια διέξοδο εκεί που δεν υπάρχει.
"Δυο πράγματα" έλεγε ένας καλοστεκούμενος εβδομηντάρης πρέπει να τα επιλέξει κανείς με πολύ μεγάλη προσοχή  "τη δουλειά του και τον/τη σύντροφο του " Πρέπει να τ'αγαπάς, πρέπει να περνάς καλά μαζί τους.....
Θα έλεγα και την χώρα που ζει, μια που από αυτήν μπορεί να εξαρτάται η επιτυχία των άλλων δυο επιλογών του.

Για τους άτυχους αυτής της γης δεν υπήρξε ποτέ επιλογή. Για τους  ευνοημένους, όπου και να ζουν, τα πράγματα ήταν πάντα απλά.
Για τους υπόλοιπους ίσχυσαν οι κανόνες  της χώρας που κατοικούν. Στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ κανόνες. Όσο πιο άξιος  κάποιος τόσο πιο πολλές σφαλιάρες θα φάει (μέχρι να ισοπεδωθεί η όποια αξιοσύνη του με την ανικανότητα των άλλων).
Όσο πιο τίμιος, τόσο πιο μαλάκας.


Προχτές σ'έναν απελπισμένο μονόλογο, αναρωτήθηκα :
"Μπορώ ν'αλλάξω σήμερα ταυτότητα; Διαβατήριο ; Να μην έχω τίποτα σ'αυτόν τον τόπο; Να μην μου χρωστάει, να μην του χρωστάω ;"

Μπορώ ;

(εννοείται πως μπορώ....κι εγώ.....κι εσύ....κι ο καθένας....αλλά στο μεταξύ έχω επενδύσει όλη τη μέχρι τώρα ζωή μου σ'αυτήν την γαμημένη χώρα)

σκόρπια

Οι ξερολιθιές διαδέχονται τους έρημους πύργους. Σιγοτραγουδώ
Κατεβαίνουμε το Ταίναρο και ψάχνω τους στίχους.
Τους βρίσκεις. Όλους.




....μελαγχολική εποχή. Διαρκώς θέλω να λέω "μη με ρωτάς" και διαρκώς δε θυμάμαι.

....

Παίζω με τους αριθμούς και σκέφτομαι πως αν η ζωή μου ήταν μαθηματική εξίσωση θα είχα πολλές πιθανότητες για ευτυχία. Δυστυχώς είναι γεμάτη φιλολογία. Των άλλων.
....

«Να κυττάξω….» Kοιτώ παράξενα το σημείωμα με το γραφικό μου χαρακτήρα. Αφού πάντα σε διορθώνω πως είναι «κοιτάζω»…πώς ? Το μυαλό κάνει παράξενες διαδρομές όταν πιέζεται.

......
Κάθε μέρα κοιτώ το δελτίο απεργιών και το δελτίο καιρού. Να ξέρω αν θα χρειαστώ το κανό και τις γαλότσες

το σήμερα

Μελαγχολώ.
Όπου και να κοιτάξω συναντώ το παράλογο.....
Σιωπώ τότε....στρέφομαι εντός, μη έχοντας άλλη επιλογή.

Στις εφημερίδες τα πρωτοσέλιδα μιλούν για αδιάφορες λίστες...μέρες τώρα...μήνες τώρα...ίσως...χρόνια τώρα.
Τι αναίτια φλυαρία  ;

Στα λεωφορεία, στο τρένο, άγνωστοι πιάνουν μεταξύ τους κουβέντα, ανακυκλώνοντας συνεχώς τα ίδια και τα ίδια, αποδίδοντας ευθύνες δεξιά κι αριστερά ...αλλά ο φούρναρης της γειτονιάς ακόμη δεν μου κόβει απόδειξη...ούτε και ο γιατρός αν δεν του την ζητήσω με ιδιαίτερη επιμονή.
Μετά θα βρίσουνε κι αυτοί το ένοχο κράτος, την κατάντια του και την αδυναμία του.

Η Μ, η Σ, ο Κ  δεν καίνε πετρέλαιο στα σπίτια τους, αλλά κρατάνε τα τελευταία iphone στα χέρια τους, φοράνε πανάκριβα παπούτσια και τα παιδιά τους πάνε σε φιγουράτα ιδιωτικά.
.....

Μερικές φορές αναρωτιέμαι : μόνο τα δικά μου όνειρα πτώχευσαν; Πώς καταφέρνουν όλοι μια χαρά να επιπλέουν και να ζούνε όπως πριν ; Σε ελάχιστους απ'όσους προσωπικά γνωρίζω κάτι έχει αλλάξει στη ζωή τους.
.....

Νιώθω πως ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις σ'αυτόν τον τόπο είναι να περιχαρακώσεις τον μικρόκοσμό σου και να μη βλέπεις τίποτ'άλλο, να μην ακούς, να μην προσπαθήσεις να καταλάβεις. Και να μην ρωτάς, φυσικά. Στο άδικο ποτέ να μην ρωτάς.

Ακουμπώ στα πρόσωπα και στα πράγματα του μικρόκοσμού μου.  Το κάθετί έχει αποκτήσει την αξία του, απ'ό, τι υλικό με πλαισιώνει και χαίρομαι που μπορώ να το εκτιμήσω . Τα φτηνά, τα της ανάγκης, τα μη του γούστου μου.
Παλιά ήταν όλα ακριβά και προσεχτικά διαλεγμένα....τώρα είναι λίγα, τα απαραίτητα,όσα χωράνε στην προσωρινότητα, και τελικά όλα είναι προσωρινά ..... αλλά είμαι ευγνώμων.
Για τις μικρές ελευθερίες, για τις μικρές απολαύσεις...πιο πολύ για τους ανθρώπους, αφού αυτοί κάνουν την διαφορά.

Μου λείπει όμως η προοπτική. Μου λείπει η αισιοδοξία του πρωινού , η γαλήνη της ασφάλειας.
Μου λείπει η ελαφράδα ενός τρελού ονείρου, που δεν είναι και τόσο τρελό.

χάσιμο

 - Πού ;
 -¨Εχει σημασία;

Την άλλη φορά θα έρθω κι εγώ μέχρι τον φάρο. Θα καθίσω στην άκρη και θα αφήσω το βλέμμα να χαθεί σ'έναν θολό ορίζοντα.
Θα αφήσω το μπλε να με ποτίσει τόσο βαθιά ....να μην υπάρχει κανένα άλλο χρώμα.

στην αυγή μιας νέας χρονιάς

Ο ουρανός, ένα διαυγές γαλάζιο…
Τόσο ελληνικός.
Κοιτώ τον καπνό που ταξιδεύει προς τον Νότο σε αραιά σύννεφα, ενώ σκέφτομαι τα βιβλία στον επάνω όροφο. Πόσο δυσεύρετη έχει γίνει η Σαγκάν. Τρία τεράστια βιβλιοπωλεία είχαν όλο κι όλο από έναν τίτλο της. Ίσως κανείς να μη θέλει πια να πει Καλημέρα Θλίψη.
Η θλίψη μοιάζει με τα made in China ρούχα που φοράμε.

….

Χτες ακούμπησα την ανθρωπιά μου στο καστανό βλέμμα ενός αδέσποτου σκύλου.
Δεν ήξερε τι να περιμένει από μένα, δεν ήξερα τι να του υποσχεθώ .
«Κράτα» μόνο.
Δε χωράνε αδυναμίες στον κόσμο μας, ούτε ατυχείς στιγμές.
«Τι θέλεις ;»
«Δεν μπορώ να σου πω, καν τι θέλω. Αλλά μέσα σε όλα αυτά που θέλω ,το πιο πολύ είναι να γίνεις καλά »

….

Ο χρόνος περνά με τις δικές του ταχύτητες και μείς τον μετράμε με τις κάθε είδους απώλειες. Αυτά που χάσαμε, αυτά που παρατηρούμε καθημερινά ότι χάνουμε, αυτά που φοβόμαστε ότι θα χάσουμε..
Φθορές και απουσίες και σπασίματα και χάσματα, άλλοτε μικρά, άλλοτε γιγάντια.
Φθίνουσες δεξιότητες, όσα μπορούσαμε κάποτε και τώρα δεν…ή πιο αργά
Και υπάρχουν και στιγμές εσωτερικής ισορροπίας όταν νιώθεις ότι έχεις πολλά και είσαι πλήρης.

…..
…..

Σε όσους περνάτε από εδώ… τους λίγους ή περισσότερους, εκείνους που έχουμε ανταλλάξει δυο κουβέντες και τους σιωπηλούς περαστικούς, εύχομαι η νέα χρόνια να είναι ευγενική και καλή μαζί σας, γεμάτη αισιοδοξία και ελπίδα.

Και αγάπη. Πολλή αγάπη.