σήμερα είχε αυτά τα χρώματα...

ο ουρανός....

τα χρώματα ...

κάθε μέρα
βλέπω, παρατηρώ, χάνομαι σε σκέψεις προσωπικές ...

ενώ...

παρακολουθώ - αδιάφορα -  την πορεία  επωνύμων που μέχρι προχτές κοσμούσαν τις σελίδες εντύπων
προς  περιοχή που φέρει όνομα πουλιού με λοφίο

παράξενο μου φαίνεται ώρες ώρες

 Γαβαλάς, Βωβός, Παπαγεωργόπουλος... και πτώσεις... πτώσεις
όσοι δεν έχουν αρκετά ισχυρούς φίλους ;

μια παράξενη χώρα....με παράξενους ανθρώπους...

ακούω συχνά τελευταία, πως φεύγει ο ανθός μας στα ξένα....τα πιο σπουδαία μας μυαλά
σαν να ξέχασε  ο τόπος πως για τα σπουδαία του μυαλά δεν είχε ποτέ θέση
πάντα του έφευγαν....

εκτός κι αν εννοούσε το λαμπρό μέλλον του δημόσιου υπαλλήλου (που τώρα πια δεν)....
ή του μαυρολεφτά...

και καθώς μου έχει κολλήσει αυτή η λέξη

It was the lark, the herald of the morn,

No nightingale

(Shakespeare)

με το 35% του μισθού για πάντα εξαφανισμένο, το υπεύθυνο για την όποια ευζωία μου, θα πρέπει να συνηθίσω σε μια ζωή χωρίς το ευ.
το ζητούμενο πια είναι η σκέτη επιβίωση. όχι το ευ.
κάθε μέρα πάω στη δουλειά  όλο και πιο δύσκολα. με όλο και πιο δύσκολες συνθήκες. αν κάποτε υπήρχε ένα οποιοδήποτε όραμα....χάθηκε. μαζί με τόσα άλλα
(μαλακίες του τύπου "είσαι τυχερή που δουλεύεις" μ'αφήνουν παγερά αδιάφορη, όταν δεν μπορώ να μου προσφέρω έναν αξιοπρεπή- όπως προσωπικά τον αντιλαμβάνομαι - βίο....άλλωστε και οι ανθρακωρύχοι του περασμένου αιώνα είχαν δουλειά )
ξυπνώ τα πρωινά, συχνά πολύ νωρίτερα από το ξυπνητήρι, κι ένα κύμα θλίψης, θα μπορούσε να ονομαστεί κατάθλιψη, είναι ήδη εκεί.
οι καβάντζες που βοηθούν γνωστούς να επιπλέουν απουσιάζουν από τη δική μου ζωή .
άλλες δε μ'ενδιέφεραν ποτέ, άλλες είναι απλά ανεξέλεγκτες

ακούω μελαγχολικές μελωδίες...

θα παρακολουθούσα το μεγάλωμα της μέρας ανάμεσα στους ψηλούς πύργους.
θα τύλιγα καλά το κασκόλ στους -1.
πίσω από τη στάση θα ήταν το παγοδρόμιο.
θα αγόραζα τουλίπες. κάθε φορά σε άλλο χρώμα.
θα άκουγα τον αδύνατο μαυροντυμένο βιολιστή να παίζει το χειμώνα του Vivaldi.

η άνοιξη δε θα αργούσε

(δυνητική οριστική είναι αυτή ;)

το - ακόμη πιο ενδιαφέρον - μεγαλείο του μπλε (και όχι μόνο)

όταν μπορείς να δεις την Ελλάδα μόνο με εικόνες,

τότε θα δεις 

 

αυτή τη θάλασσα

αυτά τα παράθυρα στα βράχια

                                                                                        θα δεις φραγκόσυκα

                                                                                τον ήλιο να παιζει στις κεραμοσκεπές

   

                                                                                                   κι ελιές

φτάνουν;

(πέταξα τις εφημερίδες στα σκουπίδια, κλείνω τα αυτιά μου στις ειδήσεις, μαθαίνω καλά τους χρόνους του "πληρώνω" ειδικά τον Ενεστώτα και τους Μέλλοντες,  εγκλωβίζω την Ελλάδα σε εικόνες....φτάνει ; για να αποκτήσουν οι μέρες ένα νόημα αληθινό ....φτάνει ;)

το γκρι, το μεγαλείο του και όχι μόνο

αφιερωμένο σε εστέτ και πειρατές που αγαπούν τα συμπαθή τετράποδα

για όσα δεν καταλαβαίνω

απ'όταν επέστρεψα, όποτε έχω κάποιο μικροπρόβλημα υγείας, αντί να πηγαίνω στο γιατρό, πηγαίνω κατ'ευθείαν στο φαρμακείο και παίρνω απ'έκεί ότι μου φαίνεται πιο κατάλληλο. οι γιατροί κοστίζουν πολύ ακριβά και στον εοπυυ δεν βρίσκω κανέναν απ'όσους ήξερα κι εμπιστευόμουν.

με πιάνει απελπισία όταν σκέφτομαι πως δουλεύω μόνο για να πληρώνω λογαριασμούς και πως αν μου τύχει κάτι , δε θα μπορώ να μου προσφέρω μια στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αν και πληρώνω γι'αυτήν πάνω από 20 χρόνια.

κάθε μέρα εδραιώνεται μέσα μου η πίστη πως  η ελλάδα  είναι πια τόπος μόνο για τους πολιτικούς, για τους μαυρολεφτάδες και για όσους έχουν τεράστιες περιουσίες

.....
προχτές έπεσα πάνω σε μία εκπομπή για τον Ελύτη. για λίγη ώρα αισθάνθηκα διαφορετικά. μια άλλη γλώσσα, άλλα ιδανικά, ένας άλλος άνεμος.  ταυτόχρονα συνειδητοποιούσα πως αυτή η χώρα δεν υπάρχει πια. και όση σχέση έχει ο νεοέλληνας με τον αρχαίο κάτοικο αυτού του τόπου, άλλη τόση έχει και με τον Ελύτη και την εποχή του.
.....
ο καιρός περνά, η άνοιξη πλησιάζει, μα εμένα μου φαίνεται η Ελλάδα παγωμένη. νομίζω πως και το καλοκαίρι πάλι παγωμένη θα μου φαίνεται
.....
μόλις άκουσα πως ο κατώτατος μισθός των 500 μικτών είναι πολύ υψηλός στην Ελλάδα. σωστά. όσο οι μισθοί θα είναι μόνο νούμερα στην ατζέντα των υπουργών οικονομικών,  θα μπορούν να  δέχονται κάθε είδους τέτοιων χαρακτηρισμών. άλλωστε το απαραίτητο εισόδημα για ένα επίπεδο διαβίωσης, ακόμη και δίπλα στα όρια της φτώχειας, μοιάζει με άσκοπη φιλολογία, εντελώς άσχετη με το παραπάνω θέμα.
προσωπικά θα πρότεινα να καταργηθεί εντελώς ο κατώτατος και γενικά  μισθός. προσφορά εργασίας με ανταλλαγμα  δελτία για ψωμί, γάλα και ρύζι θα ήταν ίσως η ιδανικότερη λύση.
.....
από την άλλη το λαιφ στάιλ κρατά γερά στη χώρα. κάτι δεν καταλαβαίνω καλά

αν...

πιλότος μικρού αεροπλάνου για τη μεταφορά των αναγκαίων σε δυσπρόσιτες περιοχές

αρχαίος φαροφύλακας

ταχυδρόμος..... την εποχή που έφερνε  ακόμη γράμματα - δέματα

αστροναύτης

γιατρός-χειρούργος οτιδήποτε χωρίς σύνορα

εφευρέτης - εξερευνητής



στα γεράματα ....βιβλιοθηκάριος

τα δικά σας όνειρα ;