ζωή αλλού

Κάποτε  θα περνάμε τους χειμώνες μας στην κυανή ακτή. Δεν εννοώ την Κυανή Ακτή , αλλά έναν τόπο αρκετά γαλάζιο κι αρκετά φωτεινό για να πίνουμε φρεσκοστημένους χυμούς και τ'απογεύματα daiquiri και μαργαρίτες., σαν ήρωες κινηματογραφικής ταινίας.
Θα φοράω τζηνάκια με λευκά δαντελωτά πουκάμισα -  αυτός μου φαίνεται ο πιο τέλειος συνδυασμός- και πολύχρωμα καφτάνια με μεγάλα ψάθινα καπέλα.
Θα διαβάζω - νωχελικά - βιβλία, ψάχνοντας ακόμα τα πιο διαφορετικά , αυτά που δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσαν ποτέ να γραφτούν και θα λιάζομαι τεμπέλικα σε απάνεμες γωνιές, αν και το "λιάζομαι" είναι τόσο λάθος.
Σαν τον Ουάιλντ θα μπορώ να επαναπαύομαι στο ότι δεν θα είμαι αρκετά νέα για να τα ξέρω όλα, αλλά θα αναρωτιέμαι και θα αγωνιώ, πώς θα γίνει η γνώση να μην χαθεί .
Θα σε ρωτάω ακόμη, αν μπορούμε να φτιάξουμε μπαταρίες από τα υλικά που θα έχουμε κοντά μας ή ανελκυστήρες για το φεγγάρι και θα αναρωτιέμαι με ποια δομικά τουβλάκια φτιάχνεις τον κόσμο από την αρχή.
Θα έχω ξεχάσει όλες τις λέξεις που θεωρώ απωθητικές, τους περιορισμούς, τις δυσχέρειες,τις κακουχίες, τα πρόσωπα της παντογνωσίας και τη θλίψη που μου προκαλούν.

Το μόνο που θα χρειάζομαι θα είναι το αίσθημα ηρεμίας που σου δίνει η αγάπη.

όνειρο...

δεν είναι ;

αρώματα

η πιο παλιά που θυμάμαι ήταν μια Charlie.
δε θυμάμαι πώς κατέληξε στα ράφια της εφηβικής μου βιβλιοθήκης, αν την αγόρασα ή αν μου τη χάρισαν. θυμάμαι μόνο πως δεν μου ταίριαζε.
αυτή που μου άρεσε πολύ - κυρίως για τη διαφήμισή της - ήταν η fidji. μια εξωτική καλλονή αναδυόταν αργά μέσα από τυρκουάζ νερά . όμως ένα άρωμα δεν το επιλέγεις ποτέ με βάση μια εικόνα, όσο εξωτική και να είναι. δεν ήταν άσχημο, απλά δεν ήταν εγώ.
η anais ήταν η πρώτη ίσως επιλογή με βάση το άρωμα. ένα έντονο γιασεμί, πολύ διαφορετικό απ'ότι ήξερα μέχρι τότε
ακόμη μου αρέσουν τα λουλουδένια αρώματα, αν και δεν θα ξαναφορούσα anais.
το επόμενο άρωμα που θυμάμαι καλά, ήταν το eternity του Klein. για να το βρω έπρεπε να βγω από την Ελλάδα, μια που εδώ άργησαν πολύ να το φέρουν.
νομίζω πως ήταν η πρώτη μου μεγάλη αγάπη στα αρώματα. του έμεινα πιστή για αρκετά χρόνια
δε θυμάμαι κάποια άλλα ενδιάμεσα, αν και ξέρω πως υπήρξαν μέχρι να βρω το επόμενο κόλλημα μου , το l'eau d'issey, το άρωμα με τις πιο διφορούμενες κριτικές. άλλοι το έβρισκαν θεσπέσιο, κι άλλοι  αρνούνταν να το ταξινομήσουν στα αρώματα.
τα τελευταία χρόνια έχω κολλήσει στο miracle της Lancome.κυρίως για τα βράδια.
τα πρωινά προτιμώ ένα ανάλαφρο άρωμα πασχαλιάς που κυκλοφόρησε πέρσι η Yves Rocher ή το πιο καλοκαιρινό bronze goddess της Estee Lauder, το παλιό azuree soleil του Tom Ford.
αυτό  πράγματι, μου αρέσει πολύ.

άνοιξη

σήμερα στη γειτονιά μου μια νέα γυναίκα κρατούσε μια μεγάλη άσπρη κότα στην αγκαλιά. της μιλούσε σα να ήταν γατί ή σκυλί. παράξενη εικόνα. μου θύμισε  παραμύθι.

το απόγευμα ο πορτοκαλής κοιμόταν γλυκά στην πρασινάδα του κήπου κάτω από το μπαλκόνι μου. δεν ξέρω γιατί αγαπώ αυτόν περισσότερο από τα άλλα γατιά, πάντα υπάρχει ένας λόγος που γεννά τις συμπάθειες. ίσως να είναι τα επιτακτικά νιαουρίσματά του.ίσως το ότι με συντρόφεψε μια μοναχική Κυριακή που όλα μοιάζαν γκρίζα και αδιέξοδα. ίσως το ότι, όταν νόμιζα πως χάθηκε, τον αναζήτησα μέχρι να βεβαιωθώ ότι ήταν καλά.

οι τελευταίες μέρες είναι τόσο άνοιξη που μερικές φορές μου'ρχεται να πάω να λιαστώ μαζί με τον πορτοκαλή στην πρασινάδα.
μου είχε λείψει αυτό το αίσθημα. 

η άνοιξη είναι άλλο πράγμα σ'αυτή τη χώρα. μ'έναν περίεργο τρόπο σου δείχνει τα ακριβά που έχεις και  λες "ευχαριστώ"

σήμερα θυμήθηκα αυτό...δεν ξέρω γιατί...με τον τρόπο, που οι μνήμες μας θυμίζουν κάτι άλλο

πριν από μερικά χρόνια, θυμάμαι που καθόμουν στην αποβάθρα ενός σταθμού και ήδη νοσταλγούσα
έτσι είναι η νοσταλγία....όταν αφήνεις κάτι που αγάπησες... έρχεται και τρυπώνει μέσα σου και γίνονται δύσκολα τα αντίο
σήμερα πια .... άλλαξαν τόσα πολλά...δεν θα ήταν το ίδιο αίσθημα

αλλά από κείνη την εποχή θυμάμαι μια τρομερή λαμπρότητα . σαν ο ουρανός να ήταν πιο γαλάζιος κι ο ήλιος πιο φωτεινός, και η πόλη τόσο όμορφη και τα βήματα  ανάλαφρα

αναπολώ εκείνη τη φρεσκάδα, την αμεριμνησία

εδώ και καιρό νιώθω χωρίς ρίζες. σαν τρένο στο σταθμό που καθυστερεί την αναχώρησή του γιατί δεν ξέρει τον προορισμό του
και μετά ακούω αυτό ( full screen , please)



και ξεκινώ ήδη ένα νοερό ταξίδι

(ίσως γιατί το πιο ακριβό πράγμα στη ζωή  είναι η ελευθερία μας και το πιο πολύτιμο η αγάπη)

συχνά σκέφτομαι.... πού πήγαν όλα εκείνα τα ωραία πράγματα που μοιραζόμασταν.
τα μικρά και τα μεγάλα, τα ασήμαντα και τα ανάλαφρα, τα διαφορετικά, τα εμπνευσμένα.
πού πήγαν οι αγάπες μας για τις μουσικές, τα βιβλία, τα ταξίδια.
το μοίρασμα περιπετειών
οι μικρές και μεγάλες επιθυμίες μας

μόνο στα μπλογκ όσων ζουν έξω, μπορείς να δεις ότι η ζωή μπορεί ακόμη να βιώνεται διαφορετικά.
ανθρώπινα
φυσιολογικά

εδώ...
ακόμη και στις απόπειρες να ξεφύγει κανείς, νιώθεις εκείνο το κράτημα...νιώθεις εκείνο το ..."αλλά", τη σκέψη  που θα επιστρέψει στην τρέχουσα θλίψη
την απουσία της χαράς...που αν κάπου τολμήσει να φανερωθεί θα μοιάζει πιο παράνομη από τους κάθε είδους εγκληματίες

τα κείμενα είναι στην πλειονότητά τους πολιτικά.
η ζωή που χάνουμε, κάθε μέρα εκφρασμένη με γκρίνιες, παράπονα, βρισιές
προσωπικά αδιέξοδα

μια χώρα που γέμισε προσωπικά αδιέξοδα

και η μόνιμη  επωδός : "να φύγουμε;"

μήπως...μια που για επαναστάσεις μάλλον δεν είμαστε, μήπως αυτή να είναι η λύση;

μια ομαδική φυγή
όπου τραβά η ψυχή του καθενός ;

κι εδώ μόνη η χώρα με τους 300. χωρίς έξοδα λειτουργίας του δημοσίου, χωρίς κοινωνικές δαπάνες.
με άδεια τα νοσοκομεία, άδεια τα σχολεία, άδεια τα δικαστήρια.

η χώρα ένα άδειο χρεωμένο οικόπεδο

...
όμως σήμερα είναι μια Κυριακή του Μάρτη
και μια άλλην Κυριακή του Μάρτη, σε ένα παρελθόν από αυτά που ζεις σε replay, μικρά καραβάκια αρμένιζαν δεμένα στο Σαρωνικό
κι όλα ήταν πολύ φωτεινά και πολύ μπλε και ακόμη πιο πολύ υποσχόμενα
κι αφηνόμουν στην ασφάλεια μιας αγκαλιάς με όλο το βάρος προς τα πίσω γερμένο
...