επιθυμίες vs ανάγκες

Προχτές είδα ένα φόρεμα ,από αυτά που μια γυναίκα ερωτεύεται. Ή τουλάχιστον μια γυναίκα με το δικό μου γούστο.. Παραμυθένιο, νεραϊδίσιο . Δυστυχώς η τιμή του σε απότρεπε από μια επιπόλαιη αγορά  κι επιπλέον ήταν από κείνα τα φορέματα που φοράς σε πολύ ειδικές περιστάσεις.
Χάιδεψα το αέρινο ύφασμα του και προχώρησα....
Τουλάχιστον κάποιοι κάπου κατασκευάζουν ακόμη όνειρα.
Και η σκέψη αυτή, ότι κάποιοι κάνουν ακόμη όμορφα πράγματα, ήταν από μόνη της ενθαρρυντική.
....

Τελευταία με πιάνω συχνά να σκέφτομαι, πως η κρίση έκανε αρκετούς από εμάς πιο δημιουργικούς. Όπως παλιότερα. Που όταν δεν βρίσκαμε κάτι έτσι όπως το θέλαμε, προσπαθούσαμε να το φτιάξουμε.
Θυμάμαι  κάτι παιδάκια σε απομακρυσμένα χωριά στην Κένυα να κρατούν στα χέρια τους μικρά αυτοσχέδια παιχνίδια, από τα πιο ετερόκλητα υλικά. Από εκείνα που εμείς πετάμε δίχως ποτέ να αναρωτηθούμε αν θα μπορούσαν να έχουν μια οποιαδήποτε άλλη χρήση. Ήμουν - είμαι βέβαιη πως εκείνα τα παιχνίδια ήταν πολύ πιο πολύτιμα απ'όσα στολίζουν τα γεμάτα παιδικά δωμάτια των παιδιών μας.

......
Τα προηγούμενα χρόνια απλώναμε τις επιθυμίες και τα όνειρά μας λίγο πιο πέρα και λίγο πιο πέρα, ανάλογα με τους στόχους που μπορούσε να προσεγγίσει ο καθένας και τώρα καλούμαστε να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο.
Δε μας αρέσει, δεν είναι εύκολο.Είναι πιο εύκολο (και αναμφισβήτητα ευχάριστο) να δημιουργείς "ανάγκες" από το να τις καταργείς ή να τις περικόβεις. Εντελώς αντικειμενικά όμως είναι η αντιστροφή της προηγούμενης κατάστασης.
Γυρίζουμε στις βασικές μας ανάγκες και φτιάχνουμε όνειρα στα μέτρα μας. Όχι υποχρεωτικά μικρά, αλλα πιο προσεχτικά διαλεγμένα.

απλά πράγματα

Τελικά ο Απρίλης μοιάζει να είναι ο αγαπημένος μου μήνας. Ίσως πάλι να μου είχε λείψει πολύ αυτή η άνοιξη, έτσι όπως φέτος ξεδιπλώνεται.
Ο ουρανός φοράει γαλάζια με λευκά συννεφάκια, οι νεραντζιές σε μεθάνε με το άρωμά τους, το καλοκαίρι είναι  μόλις δυο βήματα μακριά.
Όλα μοιάζουν με μια υπόσχεση. Ακόμη κι αν οι τωρινές συνθήκες μας κάνουν να νιώθουμε σαν σχοινοβάτες σε λεπτό σχοινί, όλα μοιάζουν με μία υπόσχεση.
Κι αυτό το αίσθημα της ανεξήγητης προσμονής, άσχετα από το τι θα φέρει το αύριο (που στο κάτω κάτω ποτέ δε μας ρωτάει), ίσως να είναι το πιο ακριβό μας.

Μαζί με μια αγκαλιά που ξυπνάς το πρωί και που κάνει όλα τα άλλα να μοιάζουν ασήμαντα . Τις τρυφερές κουβέντες με κείνους που πιο πολύ αγαπάς, ακόμη κι αν μοιάζουν τρομερά συνηθισμένες. Το ικανοποιημένο βλέμμα του Πορτοκαλή που γλείφεται χορτάτος. Την ομολογία του Γ πως αγαπάει την Ν.
Απλά πράγματα.