σεπτεμβριάτικα

.....
Το αυτοκίνητο ελίσσονταν σταθερά ανάμεσα στα σκονισμένα στενά του παραμελημένου προαστίου.
Τέλη Σεπτεμβρίου. Στο ραδιόφωνο  Koop. Άλλο ένα τέλος καλοκαιριού κι ένα αίσθημα όμοιο με το θαμπό φως του ήλιου στα σκονισμένα δρομάκια.
Ό,τι θυμάμαι από εκείνες τις άλλες εποχές είναι τα λίγα λεπτά ενός τραγουδιού και η αίσθησή του.



....
Μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν η γύμνια και ο αέρας στάσιμος. Μετά τα ελαφρά νυχτικά με τα τιραντάκια.

Τώρα πια είναι ένα κλειστό μακό, να κρατάει τους ώμους και το σεντόνι δίπλα.
Το πρωί αναζήτησα την λεπτή πολύχρωμή μου κουβέρτα.

κούραση

κάθε μέρα επιβεβαιώνεται το αίσθημα μιας γενικευμένης δυστυχίας γύρω μου
δεν κάνω πια ούτε μία συζήτηση που να μην αναφέρεται σε μια προβληματική κατάσταση.
συνήθως ξέρω από πριν τι θα ακούσω
αλλά κι όταν δεν...η ιστορία που ακούω είναι συνήθως χειρότερη απ'ότι φανταζόμουν.
....
κοιτώ τα χρώματα στον ουρανό του Σεπτέμβρη και είναι στ'αλήθεια θαυμάσια έτσι που μπλέκει η δύση ανάμεσα στα σύννεφα.
ροζ, μοβ, σκούρο μπλε...
θυμάμαι συνειρμικά κι άλλους ουρανούς με παρόμοια χρώματα κι ήταν κι εκείνοι το ίδιο όμορφοι
...
αλλά χωρίς  βάρος
...

μόνο ουρανοί

χωρίς στόχους

γυναίκες με στόχους τις λέω.

δεν ανήκα ποτέ στην τάξη τους από μια γενετική ίσως ανωμαλία.
πώς αλλιώς να την χαρακτηρίσω, εφόσον θα ήταν κλειδί για μια κάποιας μορφής ευτυχία, ανεξάρτητης έντονων συναισθηματικών εμπλοκών
κι εφόσον  η ευτυχία είναι το ζητούμενο

στόχους δεν είχα ποτέ.
θα ήταν εύκολο να τους πετύχω. πιστεύω
αλλά πορεύτηκα, αν όχι λάθος, σίγουρα διαφορετικά

 γύρευα  πάντα κάτι  που τελικά δεν μπορούσα να έχω. κι από μια παρανόηση το νόμιζα απλό.
ταξίδεψα γι'αυτό, περιπλανήθηκα, άλλαξα
δεν έχει σημασία
είναι πιο εύκολο να πετυχαίνεις δύσκολους στόχους
πιο απλό

καμιά φορά  σφίγγω τη νύχτα τα χέρια μου σε μικρές γροθιές (ασυναίσθητα). μέχρι να πονέσουν. τότε το καταλαβαίνω και χαζεύω τις τεντωμένες φλέβες.
βλέπω την κάμαρή μου,την δική μου
και μόνο δική μου

ξέρεις τι είναι να λες για κάτι, είναι δικό μου ;
δικό μου μόνο.
μόνο

έχω κάποια εντελώς ασήμαντα πραγματάκια και κάποια άλλα λίγο πιο μεγάλα που τελευταία σκέφτομαι πως δε θα ήθελα να πέσουν στα λάθος χέρια
τα πρώτα θα ήθελα πολύ να καταστραφούν και για τ'άλλα υπάρχουν άνθρωποι που τα έχουν πολύ πιο ανάγκη

κόμπος σήμερα το στομάχι.. ένα Laugenbrötchen.από το πρωί.


την άλλη φορά...πριν πέσω τόσο πολύ, σκεφτόμουν ένα ταξίδι
...................

"τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου"

"Το παρελθόν είναι μια ξένη χώρα", διαβάζω στη Σ. Τριανταφύλλου.

Δεν ξαναπάς εκεί ούτε με βίζα, ούτε με έγκυρο διαβατήριο, ούτε καν με ειδικά διαπιστευτήρια που αποδεικνύουν ότι κάποτε ήσουν επίσημος πολίτης του.
Ούτε και θέλεις
...........

Η ζωή μου είναι γεμάτη καθαρές τομές, σκεφτόμουν σε συνάρτηση με το παραπάνω.

Καθαρές τομές και μη εφαπτόμενοι χρονικοί κύκλοι

..........

Φέτος το καλοκαίρι θύμιζε κάτι παλιό, λησμονημένο. Κάτι του οποίου η αξία παραμένει αναλλοίωτη και μοναδικά πολύτιμη.
 Ήρθε και αποχωρεί σιγά σιγά σαν διακριτικός επισκέπτης που δεν θέλει να μας γίνει βάρος.

..........

Σεπτέμβρης λοιπόν....Σεπτέμβρης...
.



* ο τίτλος από εδώ : http://users.hol.gr/~barbanis/cavafy/antony-gr.html