....
Ήταν μαγεία .....Οι πρώτες πρώτες άσημες λέξεις ήταν μια μικρή επανάσταση, μια μεγάλη απελευθέρωση.
Μετά τριφτήκανε ,γινήκανε πιο καθημερινές, κάποιες πήγανε να παντρευτούν διασημότητα και χάσανε τον αέρα της άσκοπης δημιουργίας .
Ίσως η ελευθερία να εμπνέεται μόνο από την άσκοπη δημιουργικότητα.

Κουβαλάς ένα σύννεφο μέσα στην καρδιά σου.

άλλος για Χίο τράβηξε...

Οι άνθρωποι μεταναστεύουν εξαιτίας της αγωνίας και της παρακμής που βιώνουν. Εξαιτίας της γενικής αίσθησης που τους ταλανίζει πως ό,τι κι αν κάνουν, όσο σκληρά κι αν δουλέψουν, δε θα βγει τίποτα, οι κόποι μιας ολόκληρης χρονιάς γκρεμίζονται σ'ένα λεπτό από κάποιους άλλους. Μεταναστεύουν επειδή τους δημιουργείται η εντύπωση ότι δεν υπάρχει μέλλον, ότι ακόμα κι αν οι ίδιοι έχουν βολευτεί, τα παιδιά τους δεν έχουν ελπίδα. Επειδή υπάρχει η αίσθηση ότι τίποτα δε θ'αλλάξει, ότι η ευτυχία και η πρόοδος ανήκουν σε κάποιους άλλους.

Η ζωή του Πι, Γιαν Μαρτέλ

( για τους μη γνωρίζοντες, πρωταγωνιστής του βιβλίου - που μεταναστεύει-  είναι ένας Ινδός )

της αγ. Βαρβάρας

Είχε έναν ωραίο νοτιά σήμερα την ώρα που γύρναγα από το μικρό εκκλησάκι της  Αγ. Βαρβάρας . Στο μυαλό μου έπαιζε Golden Brown. Μεγάλα πλατανόφυλλα, ελαφρά νοτισμένα σκέπαζαν τον πεζόδρομο.
 Δε θυμάμαι άλλη χρονιά 3 του Δεκέμβρη τόσο μαλακό καιρό . Επιβράδυνα τα βήματά μου , να χαρώ λίγο περισσότερο αυτήν την βραδιά.
Λίγο νωρίτερα ακούγοντας την ίδια μελωδία είδα έναν χλωμό ήλιο να χαμηλώνει . Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, απ'αυτούς που σε κάνουν να εκτιμάς πράγματα που θεωρείς δεδομένα, με καθήλωσε.

Παρακολουθώντας κάποιες εκπομπές στο ARD ή στο ZDF και τα μικρότερα αδελφάκια τους, νιώθω πόσο η παράδοση συνεχίζει να είναι κομμάτι της γερμανικής κουλτούρας , τη στιγμή που στην Ελλάδα μοιάζουμε να έχουμε διακτινιστεί στο σήμερα έχοντας κόψει όλες μας τις ρίζες.

το μπλε πίσω από την κουρτίνα

κάποιες φορές κοιτώ το κινητό με μια μικρή ανησυχία, μήπως μεταφέρει ένα απρόσμενο μήνυμα- από αυτά που δεν είναι λογικό να πάρεις, αλλά μεγαλώνοντας διαπιστώνω πως η λογική  αγγίζει συχνά παραλογισμαίους φόβους.
....
τα πρωινά κοιτώ τον ήλιο , παίρνω τον δρόμο, κάθε μέρα, πρωί-φως-σκοτάδι-νύχτα, φορώ τη μάσκα "όλα είναι καλά", τίποτα δεν είναι καλά.
....
οι σκέψεις μου κάνουν ατελείωτους κύκλους, σε κάποια σημεία σταματούν, τις νύχτες πριν κοιμηθώ φτιάχνουν ιστορίες. μετά τίποτα. τις αφήνω να χαθούν. μέχρι την επόμενη φορά που θα χρειαστώ την βοήθειά τους. για να βγει η μέρα. για να βγει η νύχτα.
....
μπορείς να εστιάζεις στα εντελώς ασήμαντα έχω διαπιστώσει. είναι ένας οδηγός επιβίωσης.
και να χαμογελάς κάτω από όλες τις συνθήκες . είναι κι αυτό ένας οδηγός επιβίωσης.
....
το χειμώνα είναι ωραία να χουχουλιάζεις με την αγάπη σου,  κοιτούσα τον μοναχικό ουρανό πάνω από τα ακροκέραμα, βαθύ γαλάζιο πίσω από τη δαντελωτή κουρτίνα, τράβηξα λίγο την κουρτίνα, την ξαναέκλεισα
κάπως έτσι θυμάται κανείς : μοναξιά, κουρτίνα, φως
.....

γκρίζες μέρες

σιδερώνω το γκρι τζιν παντελόνι και παρατηρώντας το ξεθώριασμά του θυμάμαι ότι το πήρα τη χρονιά που σε γνώρισα . έτσι κυλά ο χρόνος τελευταία. μ'ένα πριν και ένα μετά.
πριν το ταξίδι, πριν την ζωή (όπως την είχα στο μυαλό μου).
θα'ταν ωραίο τότε το χρώμα του, σκέφτομαι. ζωηρό

τακτοποιώ την απόδειξη για τα κοινόχρηστα, στιγμιαία μου δημιουργείται η επιθυμία να απαλλαγώ απ' όλα τα χαρτιά που γράφουν επάνω το όνομα μου. να μην έχω ταυτότητα, να μην χρωστώ να μην μου χρωστάνε. να πετάξω όλον αυτόν τον βαρύ φάκελο.
πέφτω πάνω στα μισθολογικά σημειώματα. μείον 30% καθαρά συν αυξημένα έξοδα.
να, μια καλή αιτία για κατάθλιψη.
μια ζωή μείον όνειρα, μια ζωή μείον αξιοπρέπεια.
κι όποιος λέει ότι η αξιοπρέπεια δεν αγοράζεται είναι πολύ βαθιά νυχτωμένος.
ή πολιτικάντης.
κι όποιος λέει ότι τα όνειρα δεν αγοράζονται είναι ακόμη πιο βαθιά νυχτωμένος.
ή πολύ νέος και κοκορόμυαλος.
.....

ένας νεαρός μου δίνει μια free press . αφηρημένη κοιτώ τις διαφημίσεις των χριστουγεννιάτικων δέντρων. κι αποφασίζω πως φέτος θέλω χριστουγεννιάτικο δέντρο.
τα στολίδια τα έχω αλλού. ίσως να το αφήσω γυμνό. και κάποτε να φέρω και τα στολίδια

πολύ γκρίζα μέρα η σημερινή

νομίζω πως κι εγώ γίνομαι γκρίζα τελευταία. γκρίζα και αόρατη.

ας όψεται η πολιτική παρέμβαση

Τι γίνεται με τα φάρμακα βρε παιδιά ;
Από πέρσι , τις λιγοστές φορές που έχω αναζητήσει παλιά γνωστά φαρμακευτικά σκευάσματα ( μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο : ένα σιρόπι για το βήχα, ένα παυσίπονο, ένα αποσυμφορητικό σπρέι), η συνηθισμένη απάντηση που παίρνω είναι : υπάρχει εδώ και 3 μήνες έλλειψη στην αγορά ή έκλεισε η εταιρεία . Και καλά για το δεύτερο δεν μπορεί να γίνει τίποτα (αν και αυτό από μόνο του είναι επίσης ύποπτο, γιατί είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις για ποιο λόγο κλείνει μια επιχείρηση που έχει σταθερή και μόνιμη πελατεία), αλλά όταν ρωτώ γιατί υπάρχει έλλειψη στην αγορά,η απάντηση των φαρμακοποιών είναι, πως οι φαρμακοβιομηχανίες προτιμούν να τα πουλούν στο εξωτερικό λόγω της υψηλότερης τιμής που έχουν εκεί, κι επειδή η ελληνική πολιτική παρέμβαση κάνει εντελώς ασύμφορη την κυκλοφορία τους στην Ελλάδα.
Να λες "μα εμένα αυτό το φάρμακο μου κάνει, δε με πειράζει να το πληρώσω πιο ακριβά" . Και να παίρνεις απάντηση πως επειδή η φαρμακευτική υποχρεούται από το νομό να το πουλάει 2 €, προτιμά να το πουλάει στο εξωτερικό ή να μην το βγάζει καθόλου.

Στο μεταξύ οι αντίστοιχες δραστικές ουσίες δεν υπάρχουν σε άλλα όμοια τους κι επιπλέον , όταν γνωρίζεις την καλή δράση που έχει ένα φάρμακο πάνω σου, δεν θέλεις να γίνεις πειραματόζωο .

Το ότι θα έκανα στο μέλλον ταξίδια στο εξωτερικό για να αγοράσω σπρέι για τη μύτη ή σιρόπι για τον βήχα....ε, αυτό δεν θα μπορούσα να το φανταστώ.

Υ. Γ. Αυτό που σήμερα αναζήτησα και πήρα για νιοστή φορά τις παραπάνω απαντήσεις ήταν το γνωστό hexalen. Ο δε φαρμακοποιός μού είπε πως μέχρι πριν από λίγες μέρες υπήρχε τρομερό πρόβλημα με τις ασπιρίνες.

διαβάζοντας και γράφοντας ένα Σάββατο Νοεμβρίου

Πριν το χτύπημα στα γραφεία της A.V. , διαβάζω  το edito του Γεωργελέ και κουνώ συγκατανεύοντας το κεφάλι:
[....Πώς έφτασε αυτή η κοινωνία να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα, να φτιάχνει μια δική της, βολική, εύκολη αλλά ανύπαρκτη; Το καλλιεργεί πάνω από 20 χρόνια....
 Η αξία της εργασίας, της παραγωγής, του ταλέντου έγιναν ανύπαρκτες έννοιες, άχρηστες, υποτιμητικές, αρκούσε η αναγνωρισιμότητα....
... Η κυρίαρχη ιδεολογία, από τα άκρα δεξιά ως τα άκρα αριστερά, ένα μόνο πράγμα λέει: Να αντισταθούμε, να διατηρήσουμε όσα μπορούμε περισσότερα από την παλιά Ελλάδα που χρεοκόπησε. Πέντε χρόνια παράγουμε Αντίσταση αντί για νέες δουλειές. Πέντε χρόνια όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι λένε ένα πράγμα: «Να μην περάσει»....]
A.V.
Λίγο αργότερα ακούω στις Ειδήσεις για την επίθεση και τις ζημιές που προκάλεσε στα γραφεία,  η πώς την λένε ? "Αναρχική ομάδα Αντικαπιταλιστικής Δράσης" (!!!) (δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν μέλη της ομάδας είναι κάτοχοι των καινούργιων i-phone) , γιατί λέει η Athens υποστήριξε να μένουνε ανοιχτά τα μαγαζιά τις Κυριακές και με αυτόν τον τρόπο συμμετέχει  " στην καθεστωτική προπαγάνδα για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, για την επιβολή νυχτερινής εργασίας στα εμπορικά καταστήματα" .

 Μου κάνει τόσο παιδαριώδες , τόσο αφελές , τόσο εκτός τόπου και χρόνου όλο το παραπάνω.
Η Ελλάδα βουλιάζει εδώ και 5 χρόνια, ξεπουλιέται μέρα με την ημέρα, οι άνθρωποι που την οδήγησαν στον γκρεμό συνεχίζουν να κυβερνούνε χαρίζοντας το Ελληνικό,ξεπουλώντας τον ΟΠΑΠ, μεθαύριο τον Αιγιαλό....
και οι μόνες αντιστάσεις που λαμβάνουν χώρα είναι αυτές που υπηρετούν τα μικροσυμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων , πολλές φορές ούτε κι αυτά, γιατί πες μου τι θα σε βλάψει να δουλέψεις και την Κυριακή αν το θέλεις ; Ποιος σου είπε ότι ο μαγαζάτορας πρέπει να έχει ωράριο δημοσίου υπαλλήλου ;Που αν είχες λίγο μυαλό θα καταλάβαινες πώς το μόνο ωράριο που ΔΕΝ τον συμφέρει είναι αυτό των υπολοίπων υπαλλήλων.
Χώρια που η Κυριακή είναι κανονική εργάσιμη μέρα για χιλιάδες άλλους εργαζόμενους.
Και το σπουδαιότερο, τι κερδίζεις με το να καταστρέψεις τα γραφεία μιας εφημερίδας ;Αλλού είναι ο πόλεμος ....κι αυτοί που σου φταίνε.

Πριν δυο χρόνια είχαμε τα φαρμακεία. Κινητοποιήσεις επί κινητοποιήσεων . Και τι έγινε τελικά ; Σήμερα βλέπεις να ανοίγουνε ακόμη και πολλά συνοικιακά τα Σάββατα, γιατί απλούστατα δουλεύουν. Ουρά σήμερα το πρωί στο μικρό της γειτονιάς μου,  όπου πήγα για ένα depon και βρέθηκα να περιμένω 15 λεπτά.

Κι έτσι με ένα  κρυωματάκι που εύχομαι να μη με βασανίσει όσο τα περσινά, λόγω της επιβαρυμένης ατμόσφαιρας, από τα μαλ...να τα τζάκια, πίνω το τσαγάκι μου, ακούω τις βροντές και ψιλοχαζεύω παλιές ξένες αγαπημένες ταινίες στην δορυφορική.
Όλα αυτά , ΑΦΟΥ δούλεψα από το σπίτι, Σάββατο, όπως θα δουλέψω κι αύριο Κυριακή, όπως έχω συνηθίσει να δουλεύω όλα τα σχεδόν 25 χρόνια,συχνά τρώγοντας σφαλιάρες αντί για αμοιβή.

Αλλά η δική μου ζωή -καριέρα κοντεύει να γίνει παρελθόν .....Κάθε φορά που μιλάμε με τον Χ για τον ταλαντούχο Ε ή τον ευφυή  Φ, για την πανέξυπνη Σ καταλήγουμε στην απογοητευτική διαπίστωση "ναι, αλλά στην Ελλάδα, τι μπορείς να κάνεις στην Ελλάδα ...?" 
Η απάντηση είναι πάντα η ίδια. Ή θα μείνεις και θα γίνεις κομμάτι όλης αυτής της μετριότητας, της απαξίωσης, της παραίτησης ... ή θα μείνεις και θα φας πολλές πολλές σφαλιάρες και ίσως ...ίσως κάπως κάτι να καταφέρεις (γίνονται και θαύματα) ....ή αν δεν θέλεις να περιμένεις το θαύμα , φεύγεις και αναζητάς κάπου μια ζωή με αξιοπρέπεια.
Κάπου που να επιτρέπονται τα όνειρα.

Για το τέλος ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ τελευταία, από ένα κορίτσι που τουλάχιστον αυτό κάνει το κέφι του.

women drivers

το είδα χτες και άσχετα από την αλήθεια του πράγματος, τουλάχιστον γέλασα

χαμένες γωνίες

Κάπου είχα διαβάσει ότι μεγαλώνοντας χάνουμε τις γωνίες μας. Με κάποιον τρόπο στρογγυλεύουμε, μαλακώνουμε, παύουμε να είμαστε αιχμηροί.
Τις βρίσκεις αυτές τις αλήθειες στη λογοτεχνία αλλά -  όπως καθετί -τις παρατηρείς και τις αναστοχάζεσαι  μόνο όταν σε αφορούν.
.....
Τις συγκρούσεις βέβαια με την αιχμηρότητα των άλλων δεν τις αποφεύγεις. Είτε είσαι γεμάτος γωνίες, είτε λείος σαν βότσαλο.

κάθε μέρα

μπαίνω στο τρένο, βάζω τα ακουστικά στ'αυτιά , ο κόσμος μου - ο κόσμος ο έξω, δυο κύκλοι μη εφαπτόμενοι
ο ουρανός ένα γκρίζο πάπλωμα
ψιχαλίζει

και μετρώ....μετρώ....

Από το αγαπημένο μου Singin' in the Rain που χτες είχα την τύχη να ξαναδώ...κι έμοιαζε με ταξίδι στο χρόνο.

στην δική μου προσωπική ιστορία ,ο κόσμος μου είναι ήδη μεταπολεμικός.
τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο.

έτσι πρέπει

την ώρα που επέστρεφα  από το νησί, άφησα το βλέμμα μου αόριστα να πλανηθεί στο μπλε, αυτό το  απίστευτο μπλε. η θάλασσα είχε έναν ελαφρό κυματισμό που ανεβοκατέβαζε, τους καθισμένους στα κύματα, γλάρους
αυτό είναι σκέφτηκα. αυτό και τίποτ' άλλο.

ίσως την μέρα που όλα τα βάσανα και οι κακίες θα είναι κομμάτι ενός παρελθόντος ασήμαντου , ίσως απ'όλες τις εικόνες που το αλτσχάιμερ θα έχει διαφυλάξει, να μείνει μια θάλασσα ελαφρά κυματισμένη, ένα απρόσμενο φιλί στο μάγουλο, και κάτι παιδιά που πηδάνε με φόρα μες στο νερό


μες στη ζωή


έτσι πρέπει.....

μετακαλοκαιρινά

Κάθε που έγερνε πάνω του της φιλούσε τρυφερά το κεφάλι.

...
Σα σβούρα γύριζε από δωμάτιο σε δωμάτιο, ενώ τα κόκαλα  πονούσαν. Κρεμάστρες και γάντζοι και διπλωμένες σακούλες, νεκρά τηλέφωνα, μη με λογαριάζεις...
Πατούσε πάνω σε καρφιά...
...
Από το βροχερό '08 σ'ένα δροσερό  μπιστρό, ξανά μεγαλόπνοα σχέδια δεν είχε κάνει.

...
Ένας κοκκινολαίμης πέταξε ταλαιπωρημένος πλάι της.
...

Δύσκολος Σεπτέμβρης. Και Ιούνης. Και Μάης. Και Ιούλης. Γιατί να μην είναι οι μήνες σαν τις εικόνες του ημερολογίου; Χάρτινα ωραίοι;

...

παραλληλισμοί

Πέφτοντας πάνω στην χτεσινή ανάρτηση του Τζων Μπόη, ήταν σαν να ξαναέκανα βόλτα στα δρομάκια των παρακάτω εικόνων. Βέβαια η περιοχή που επισκέφτηκε ο Τζων Μπόη βρίσκεται στη Γαλλία, ενώ το δικό μου ταξίδι ήταν στη Γερμανία αλλά οι ομοιότητες είναι προφανείς. 

Λουλουδάκια, ποταμάκια, γεφυρούλες και σπίτια με τονισμένα τα ξύλινα δοκάρια τους.

Όσο για το ποιος επηρεάστηκε από την αρχιτεκτονική του γείτονα μάλλον δε χρειάζονται συζητήσεις. ;-)

Πάντως το φαγητό στο συγκεκριμένο τουριστοχώρι ήταν εξαιρετικό όπως και η τοπική τους μπύρα, το μόνο αρνητικό - που είναι και μόνιμο αρνητικό αυτών των χωρών -  είναι ότι ενώ το δικό σου ημερολόγιο μπορεί να δείχνει ακόμη Αύγουστο, αυτά τα μέρη έχουν ήδη περάσει στον Οκτώβριο (όπως τον ξέρεις εσύ).

στην εκπνοή

Κι έτσι εξέπνευσε άλλος ένας Αύγουστος κι  ένα καλοκαίρι ανούσιο, κουραστικό, άχρωμο .
Ελάχιστες οι στιγμές της γαλήνης. Μηδαμινές όσον αφορά την αναζήτηση της ευτυχίας στο πρόσωπο του άλλου.
Όταν δεν μπορείς να μοιραστείς την ομορφιά ....γεμίζεις αδειοσύνη. Γίνεσαι φτωχός. Πολύ.
Ή θα έχεις το μπλε ή το φιλί. Ή το ζεστό  φως του ήλιου ή την αγκαλιά . Ποτέ και τα δύο
"Είμαι δυστυχισμένος " ... και κόπηκε κάθε απόπειρα χαράς.

Από κάτω ο Καραβοστάσης, οι βαρκούλες, το μπλε, οι γυμνοί λόφοι και μια αγάπη που έπρεπε να κρατήσω αποκλειστική. Να την ξεχωρίσω από την άλλη . Να μην τις μπερδεύω μεταξύ τους.

ματιές

Την ασκήμια μπορείς να την βρεις παντού. Αν μόνο αυτήν αναζητάς για να δικαιολογήσεις τη δυστυχία σου.
Όπως και την ομορφιά μπορείς να την βρεις παντού, σαν το λουλούδι που βγαίνει στην άσφαλτο..
Όλο το θέμα είναι λοιπόν τα μάτια με τα οποία θέλεις να βλέπεις όλο αυτό το πράγμα που σε περιβάλλει.
 Πώς το διυλίζεις , τι πετάς και τι κρατάς για το μέσα σου.

Στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να κοπιάσεις για να βρεις ομορφιά.

Αυτήν την ομορφιά την έχω κρατήσει, κι όσο κι αν αλλάζουν κάποια μέρη, όσο κι αν ο χρόνος και η "εξέλιξη" τα μεταμορφώνουν, παραμένουν αγαπημένα και διατηρούν μυστικές γωνιές ανέγγιχτες για να σε κατακτήσουν.

νύσταξες άστρο μου

συνήθως μέσα στην Ελλάδα σπάνια ακούω ελληνική μουσική από δική μου πρωτοβουλία. τυχαία μόνο πέφτω πάνω της.
όπως τυχαία έπεσα σήμερα σε μια εκπομπή αφιέρωμα στον Πλέσσα.
τι τραγούδια!

καλοκαίρι

Τα πρωινά ενός αξιοπρεπούς καλοκαιριού πρέπει να ξυπνούν με εικόνες τέτοιες...
Να τρίβεις τα μάτια σου και να αντικρίζεις το χρυσαφί στις λοφοπλαγιές πάνω από τη θάλασσα

για να συνεχίζεις με βόλτες σε δρομάκια λιθόστρωτα

                                   γεμάτα χρώματα και εικόνες...με κυρίαρχο το γαλάζιο

           

                                     

ή το πράσινο

κάποιες φορές το φούξια

άλλοτε νωχελικές

δίχως να λείπει ποτέ η θάλασσα 

                                                 ....κάπως έτσι

 ή έτσι

                                                      καλοκαίρι
                               

καλοκαιρινό

Από το Όνειρο Καλοκαιρινού Μεσημεριού του Ρίτσου ένα αγαπημένο απόσπασμα (που μοιάζει με ταξίδι στο χρόνο):

 Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.
 Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σα αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης.
 Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.
 Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.
 Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.
 Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.
 Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν.
 Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.
 Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι.

μέρες του Ιουνίου

Αυτές οι μέρες οι πρώτες του καλοκαιριού μοιάζουν λίγο με το ξεκίνημα της ζωής μας. Μεγάλες...πολλά υποσχόμενες....
"Όλα είναι δυνατά". "Τίποτα δεν τελειώνει" "Είμαστε αθάνατοι και αιώνιοι" ακόμη κι όταν η σκιά του θανάτου έρχεται και αγγίζει κάποιους.

...
Δοκιμάζω τα καλοκαιρινά μου  φορέματα και δε μου αρκούν οι 2-3 μήνες που μπορώ να τα χαρώ.
Θέλω κι άλλο. Χρόνο. Καλοκαίρι.
Θέλω η ζωή να γίνει αυτό που δεν μπόρεσε ποτέ. Ένα καλοκαίρι διαρκείας.

...
Ταξιδεύω νοερά στ' αλλοτινά σοκάκια της Μυκόνου. Και σχεδόν πονάει που ο Χ μισεί ό,τι αγαπάω. Έχει μια παράξενη ενέργεια αυτό το νησί λέει η Μ. Δε χρειάζεται να μου το πει. Μια μικρή ανάμνηση Ιούνη μήνα και την έχω νιώσει.
Τον άνεμο ανάμεσα στις παραλίες, τα φροντισμένα σοκάκια, τα γρανιτένια βράχια...

...
Ανάμεσα στα τόσα πράγματα που χάρισα, άφησα, έχασα τα τελευταία χρόνια σήμερα θυμήθηκα ένα χειροποίητο κόσμημα με τριανταφυλλάκια  από τη "Μαγεία". Μου φαίνεται αδιανόητο που δεν υπάρχει ανάμεσα στα λίγα που θέλησα να σώσω.
Μερικές φορές σκέφτομαι μήπως υπάρχει κι ένα άλλο μέρος που μπορεί να έχω φυλάξει πράγματα αγαπημένα.

....
Υπάρχουν δρόμοι που μόνο ερωτευμένος μπορείς να τους διαβείς για να αποκτήσουν το βάρος ενός νοήματος. Μια βόλτα με ποταμόπλοιο στον Μάιν.

....
Υπάρχουν μέρη που εγκαθίστανται μέσα σου. Όπως οι μεγάλοι έρωτες της ζωής σου.

καθ'οδόν

Και κει που περνάς αμέριμνος μέσα από την παιδική χαρά στην πλατεία, πέφτεις πάνω σε ένα πολεμικό αεροπλάνο.

   

                            

στη ν.ε.

 Η θάλασσα επιτέλους κάλμα , μια βελούδινη επιφάνεια μετά από  το προηγούμενο βράδυ, που μάτι δεν κλείσαμε με τον συναγερμό να χτυπά χωρίς λόγο αλήθεια, αλλά με τα βράχια μια ανάσα μακριά. Ο ήλιος στη δύση κοκκίνιζε τον απέναντι λόφο, μέχρι που κρύφτηκε και χάθηκε κάτω από τη θάλασσα. Μια παρέα χωριατόπαιδων πέφτανε με φόρα από την προβλήτα και κολυμπούσαν μέχρι το σημείο της αποβάθρας όπου οι κρίκοι για το δέσιμο των πλοίων τα βοηθούσαν να σκαρφαλώσουν με κόπο που μόνο τα παιδιά επιδιώκουν, ενώ παραδίπλα ήταν η πέτρινη σκάλα . Ξανά και ξανά  χωρίς αναπαμό,  τρέμανε από την προσπάθεια και τη δροσιά του απόβραδου.

Αφού τελειώσαμε με τα δεσίματα και τα μαζέματα, πλυθήκαμε, συγυριστήκαμε, ξεκινήσαμε για τα ταβερνάκια στην ακτή. Πέντε - έξι όλα κι όλα, πελάτης κανείς. Διάλεγες τραπέζι και άμμο και θάλασσα .

Ήρθε ο νεαρός σερβιτόρος  όχι τόσο για την παραγγελία, μα για να μάθει, να ρωτήσει, να χορτάσει την περιέργειά του. Διψούσε όπως εμείς πεινούσαμε. Το πλοίο, το ταξίδι, η αίσθηση ...είναι αυτή που υπάρχει εκεί στην άκρη του μυαλού μας ; Δεν ξέρω γιατί -ίσως εξαιτίας μου - η απάντηση δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε.
Ένα πλήθος ρεαλιστικές εξηγήσεις δίχως μια σταλιά όραμα. Δίχως εκείνο το συνήθως ζωηρό, αλλά εκείνη τη στιγμή καλά κρυμμένο πάθος. Ο άνθρωπος ήθελε φτερά να πετάξει ...εκείνα τα σύμβολα που μας κρατούν ξάγρυπνους κάποιες νύχτες. Αυτά που σ'έφτασαν εδώ, που σε πήγαν παραπέρα.
Τις δυσκολίες (περιττές τέτοιες στιγμές) τις ξέραμε καλά και οι δυο μας.

Γιατί η  θάλασσα δεν είναι το ταξίδι. Η θάλασσα είναι μέσα στο μυαλό σου.
Για άλλους μπορεί να είναι  ένας ατελείωτος ορίζοντας. Για άλλους η ακτή που γλείφει το κύμα.
 Πιο πολύ όμως από τη θάλασσα, το πλοίο, το ταξίδι , τον ουρανό είναι αυτό το  μικρό σαράκι που σε οδηγεί άλλοτε μακρύτερα άλλοτε κοντύτερα στο πιο βαθύ σου σημείο, εκεί που έκρυψες την αγάπη.

διαδρομές

Είναι από εκείνες τις καθώς πρέπει ώριμες κυρίες που γερνούνε όμορφα. Τα μαλλιά της ασημόγκριζα όμορφα χτενισμένα ,γκρίζο σακάκι και φούστα, φουλάρι ασορτί στα χρώματα της μπλούζας, όλα πάνω της αρμονικά και καλόγουστα. Και ευγένεια. Ένα από αυτά τα πρόσωπα που η ευγένεια είναι ορατή.
Κάποια στιγμή χτυπάει το κινητό . Νιώθει λίγο αμήχανα με το χτύπημα. Σύντομη συνεννόηση , κάποιον θα συναντήσει στη διαδρομή, το ξαναβάζει στην τσάντα.
Όταν πλησιάζουμε στον σταθμό της Αττικής ανήσυχη σηκώνεται από τη θέση της, το τηλέφωνο ξαναχτυπάει, πάλι αμηχανία, αντί να το απαντήσει ψάχνει με τα μάτια, βρίσκει το πρόσωπο που θέλει , το φωνάζει.
Ακούγεται ένα πολύ ωραίο όνομα.
Μια κοπέλα 30 ? 30 κάτι ? πλησιάζει... βλοσυρό πρόσωπο, αγέλαστο.
- Χαμήλωσε το λίγο, την παρακαλάει η ηλικιωμένη και της τείνει το κινητό, είναι πολύ δυνατά.
- Άλλες φορές λες ότι δεν το ακούς, μαμά, έρχεται απότομα η απάντηση, αγνοώντας το χέρι με το κινητό ενώ ταυτόχρονα απομακρύνεται . Το χέρι μένει ακόμη λίγο εκεί, στον αέρα,  τεντωμένο....
Κάτι πάει να πει η μητέρα, να δικαιολογηθεί, αλλά κι η επόμενη απάντηση είναι εξίσου σκληρή
και την κάνει να μαζευτεί στη θέση της σαν μαθήτρια που μόλις την μαλώσανε.
Σε κάθε στάση προσπαθεί να υποδείξει μια θέση που αδειάζει δίπλα, απέναντι, ενώ η Η  εντελώς αδιάφορα διαβάζει την εφημερίδα που κρατά δίχως να της δίνει σημασία.

.....
Δεν είναι μόνο η άνοιξη σκληρή, σκέφτομαι....

Κρύο το φετινό Πάσχα. Κρύο και βροχερό και συννεφιασμένο.
Περνώ το σκοτεινό ποταμάκι και μάτια, δέρμα, μυαλό γεμίζουν από το νοσταλγικό άρωμα άλλων ανοίξεων, άλλων δρόμων. Μικρές φλογίτσες και λουλούδια της άνοιξης ποτισμένα λιβάνι και αλμύρα. Στενά σοκάκια και θάλασσα και τα αύριο καλά ζυγιασμένα.
...
Πάει καιρός, μα κάποτε κάθισα κάτω από την ανθισμένη μπουκαμβίλια, ενώ από μακριά έφτανε ο αχός της θάλασσας.

χωρίς ήχο

Η τηλεόραση παίζει με κλειστό τον ήχο, ίσα ίσα για τις εικόνες που εναλλάσσονται, ενώ ακούγεται το παρακάτω στο ραδιόφωνο.
Τα στόματα στην οθόνη ανοίγουν και κλείνουν βουβά , άλλοτε χαμογελούν ψεύτικα, άλλοτε μορφάζουν, άλλοτε φωνάζουν εξαγριωμένα ....
όμως τίποτα δεν είναι τόσο δυνατό όσο αυτός ο σπαραγμός στο τραγούδι.
Θα μπορούσα να το ακούω για ώρες.....
Και  σκέφτομαι πως δεν γίνεται να μην τσαλακωθείς από αγάπη, δωσ'της ό,τι νόημα θέλεις.... αλλά κοίτα τι ωραία τραγούδια που μπορείς να γράψεις χάρη σ'αυτό το τσαλάκωμα !

Τέρμα τα xp. Τέλος.
Αφού ο κύριος microsoft μου έβγαλε άχρηστους δύο υπολογιστές, δεν μου έμεινε  άλλη λύση από το να τα αποχαιρετήσω .
Αν κάτι μαθαίνει κανείς  στην εποχή μας, είναι η περιορισμένη διάρκεια που έχουν τα πάντα γύρω
μας. Οι γρήγορες αλλαγές. Το να μην έχεις δικαίωμα στη συνήθεια.
...
Τέσπα. Άσχετο, αλλά κι αυτό σημερινό.
Ερχόμενη σε επαφή με διάφορους ανωτέρους μου στη δουλειά, αναγκαστικά παρατηρώ ποιοι είναι αυτοί που εξελίσσονται. Σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι άτομα με ιδιαίτερα προσόντα. Απλά άνθρωποι με συγκεκριμένους στόχους που  εκμεταλλευόμενοι την "θεσμοθετημένη αναξιοκρατία" (μα τι ωραία έκφραση ! - κλεμμένη) αναρριχήθηκαν εκεί που βρίσκονται σήμερα.
Πτυχία ανούσια, αποκτημένα χωρίς κόπο, στοχευμένη επιδίωξη να βρεθούν σε θέσεις κλειδιά...
πολύ απλά :
η εικόνα του τόπου
...
Είναι οι ίδιοι που μας κυβερνούνε, που γίνονται δήμαρχοι και διευθυντές στο δημόσιο.
Είναι οι ίδιοι που με κρίση  ή χωρίς δε φοβούνται ότι θα απολυθούν , ότι θα πεινάσουν, ότι θα βρεθούν στο δρόμο.
....
Απαισιόδοξο.... δε λέω....
όσο και το live your (real) myth in Greece

μια φράση ένα βιβλίο

" Η Μέτσα Ινθούνθα ανήκε σ'εκείνο το είδος γυναικών, φαινομενικά απρόσιτων, που γίνονται αντικείμενα ονειροπολήσεων στις κουβέρτες των καραβιών και στα ορύγματα των μετώπων της μάχης. Επί χιλιάδες χρόνια οι άντρες είχαν πολεμήσει, πυρπολήσει πόλεις και σκοτώσει για να κατακτήσουν γυναίκες σαν κι αυτήν."

(κι ο Αρτούρο Πέρεθ- Ρεβέρτε ξέρει να πλάθει ιστορίες και ήρωες που θα θυμάται ο αναγνώστης.... στο Ταγκό της Παλιάς Φρουράς)

τα μικρά και ασήμαντα

Εκείνο το καλοκαίρι όλα ήταν δύσκολα. Δύσκολος ο αποχωρισμός, δύσκολη η επανεγκατάσταση στη χρεοκοπημένη χώρα, που  δεν έμοιαζε καθόλου μ'αυτήν που είχα αφήσει πίσω, πολλές αβεβαιότητες, ακόμη πιο θολό και δυσοίωνο το μέλλον.

Μέσα σε κείνη την αναμπουμπούλα, οι ημέρες είχαν περάσει γρήγορα, σπίτι δεν είχα βρει, σε λίγο θα έρχονταν τα πράγματά  απ'έξω και δεν είχα πού να τα βάλω κι εκείνος έπρεπε να γυρίσει στη δουλειά του. 

Το θερμόμετρο έδειχνε καθημερινά 40 βαθμούς  λες και είχε κολλήσει και οι περισσότεροι σπιτονοικοκυραίοι ήθελαν να σου δείξουν τα διαμερίσματα ντάλα μεσημέρι την ώρα που γύριζαν από τη δουλειά, άλλωστε το σούρουπο δεν είχαν ρεύμα. 

Θα έφευγε νωρίς το απόγευμα εκείνης της  μέρας, κι εγώ την επομένη, για να ξαναγυρίσω μετά από λίγες μέρες .

Είχα μπει στο μπάνιο του ξενοδοχείου για λίγη δροσιά, Σάββατο ήταν, μεσημέρι ήταν, μερικές μέρες τις θυμάσαι με ξεχωριστή διαύγεια, όπως άλλες σαν να μην τις έζησες ποτέ. Κατευθείαν στον κάδο ανακύκλωσης.  Πήρα ένα από τα δείγματα σαμπουάν που φύλαγα για  περιπτώσεις σύντομων ταξιδιών , να μην πηγαίνουν εντελώς χαμένα, αν και σε εκτίμηση δεν τα είχα ποτέ..

Τα μαλλιά μου εκείνο το καλοκαίρι, και την άνοιξη, και τον χειμώνα που πέρασε, ήταν βαριά, αφυδατωμένα, ασυνήθιστα σκληρά.Δεν έβρισκαν γιατρειά με τίποτε. Παρά τις θεραπείες παρά τις ακριβές μάσκες. Θες το βαρύ σε μέταλλα νερό, θες ο καυτός ελληνικός ήλιος, θες το στρες...

Αλλά όταν σέρνεσαι κάτω από το αθηναϊκό λιοπύρι κι έχεις τα χίλια δυο στο κεφαλάκι σου, το τελευταίο που σε απασχολεί είναι οι τρίχες που κουβαλάει.

Και τότε, ενώ είσαι στο ντους και αφήνεις το νερό να τρέχει και όλα βαραίνουν αλλόκοτα αυτό το καλοκαίρι, χιλιάδες προβλήματα που ζητούν επιτακτικά μια λύση, νιώθεις μετάξι στο χέρι σου .Στην αρχή δεν το συνειδητοποιείς , αλλά στο τέλος είναι μια παράξενη αίσθηση. Κάποιοι σε κάποιο εργαστήρι κάνανε ένα θαύμα που μπορεί να θεραπεύει τουλάχιστον τα μαλλιά και  είναι από εκείνες τις στιγμές που αρκεί κάτι πολύ μικρό κάτι εντελώς δευτερεύον για να χαράξει μια φωτεινή ακτίνα, να ανοίξει έναν φεγγίτη.

.....
Υ.Γ. Το να βρω το παραπάνω σαμπουάν θα ήταν ιστορία για ένα άλλο ποστ, που δεν νομίζω όμως πως θα ενδιέφερε κανέναν. Σημασία έχει πως μπορεί να παραμένει δύσκολο να θεραπεύσω την ψυχή  από όλα τα μετά, από όλα τα τώρα, αλλά τουλάχιστον τα μαλλιά...αυτά βρήκαν τη γιατρειά τους.
Από τα μικρά και τα ασήμαντα φτιάχνονται συχνά οι μέρες

ελεημοσύνες

έχουμε πάντως ψυχοπονιάρικο κράτος (μιας και δεν έχουμε κράτος δικαίου ή κάτι παρεμφερές)
μπορεί να μην προσφέρει υγεία, παιδεία, δυνατότητες ενός κάποιου μέλλοντος στους νέους....
μπορεί να πάγωσε τον κοσμάκη στα σπίτια τους τελευταίους χειμώνες...
μπορεί κάποιοι να μείνανε άνεργοι ή άστεγοι....
μπορεί να πληρώνουμε φόρους και πάλι φόρους δίχως να ξέρουμε πού πηγαίνουν...

αλλά όλα και όλα ...κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την φιλευσπλαχνία του προς τους αναξιοπαθούντες...
τη μια επίδομα θέρμανσης τώρα επίδομα αλληλεγγύης

κάτι σαν "να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι"
...
τι είπες ;
έχουμε κι εκλογές οσονούπω ;;; α, μααάλιστα

speak low

βοριαδάκι σήμερα μ'έναν λαμπερό ήλιο
..
και μετά ακούς αυτό

με αφορμή έναν φάκελο

Προχτές έπεσε στα χέρια μου ένας φάκελος του οποίου το περιεχόμενο αγνοούσα.
Όχι γιατί η ίδια δεν το αποθήκευσα εκεί, αλλά επειδή η μνήμη τελευταία αποφασίζει -ίσως και σαν αυτοπροστασία- να μην συγκρατεί τα πάντα. Να τα απωθεί.
Σαν να΄βλεπα για πρώτη φορά το συγκεκριμένο έγγραφο.
Γιατί να θυμάσαι ένα μέλλον, όπως αυτό έπαιρνε υπόσταση στο μυαλό σου, κάτι εντελώς ρεαλιστικό,  όταν αυτό έχει καταργηθεί ;
(στην ανάγνωση των ημερομηνιών που ακόμη δεν έχουν περάσει, μειδίασα ειρωνικά)
Δε με στεναχώρησε ιδιαίτερα το ίδιο το εύρημά μου, πιο πολύ δικαιολόγησε  την μελαγχολία μου
με πραγματικά στοιχεία, που ενώ είχαν απωθηθεί, άφησαν πίσω το συναίσθημα.
....

Ο Χ μου λέει οκ από αύριο θα είσαι πιο χαλαρά. Δύσκολο να εξηγήσεις πως αυτό το "χαλαρά" δεν υπάρχει πια. Υπάρχουν πιο δύσκολες εκ των πραγμάτων μέρες και άλλες πιο φυσιολογικές, αλλά το αίσθημα μιας διαρκούς ανατροπής δεν αποβάλλεται, γιατί η ανατροπή έχει γίνει καθημερινότητα.
Και γιατί οι απαιτήσεις των γύρω συνεχώς αυξάνονται. Δίχως αντάλλαγμα ή προοπτική πέραν αυτής της απλής επιβίωσης.


....
.....
Σήμερα το πρωί όμως- όπως πολύ συχνά τα τελευταία πρωινά την ώρα που πηγαίνω στη δουλειά μου με τη συγκοινωνία- άφησα το ραδιόφωνο του κινητού μου να με ταξιδέψει και μ'ένα από αυτά τα τραγούδια, θέλω να κλείσω το όχι ιδιαίτερα αισιόδοξο παραπάνω ποστ (γιατί η ζωή δεν έχει ποτέ μία όψη).
 Ένα τραγούδι από τα παλιά

τρίτο

Μ'αυτό το τραγούδι ξαναβρήκα σήμερα το Τρίτο

)

...το άφησα να παίξει κι έμοιαζε με μια κάποιου είδους επιστροφή...
σε κάτι γνώριμο κι αγαπημένο
...παρά τη μελαγχολία του

...

αποσπασματικά

Εκείνο το μαγιάτικο πρωί μπήκα πολύ βιαστικά μέσα στο σπίτι κρατώντας έναν κόκκινο φάκελο. Μόλις το προηγούμενο βράδυ έκοψα τις  άγκυρες που με κρατούσαν δεμένη σε τόπους και καταστάσεις που βάραιναν αλλόκοτα πάνω μου.Μου ήταν αδύνατο να φανταστώ πως πέραν της δικής μου κίνησης προς την ελευθερία, θα ανακάλυπτα σχεδόν ταυτόχρονα μία ζωή, ένα συναίσθημα, έναν κόσμο που δεν φανταζόμουν ότι υπήρχαν

Κι αυτός ο τόπος με μνήμη ή χωρίς, παίρνει το ρόλο  μιας σταθεράς, ενός  σημείου αναφοράς, μιας αδιαπραγμάτευτης αλήθειας. Ειδικά αυτό το τελευταίο.

...

Δεν είχα πάρει καν τα καλά μου παπούτσια μαζί. Που δεν ήταν και ιδιαίτερα καλά με σύγχρονα δεδομένα, αλλά για τότε ήτανε μια χαρά. Και κρατούσα εκείνον τον κόκκινο φάκελο.Κι έναν μπλε σάκο.

...

Μια μέρα - μήνες μετά-  ανάμεσα στις ζωγραφιές και τα βιβλία βρήκα κι εκείνη την εικόνα. .Κι ήταν θαυμάσια. Σαν πρωινό σε παραλία που παίρνεις το κορίτσι σου τηλέφωνο για να του πεις ότι το αγαπάς.

....

Χρόνια μετά ξεχνάς πολλά σημαντικά γεγονότα της ζωής σου,ξεχνάς πρόσωπα και ονόματα, και πράγματα ακριβά, αλλά θυμάσαι με περίσσια διαύγεια έναν κόκκινο φάκελο και δυο ξεχασμένα γαλάζια γοβάκια . Θυμάσαι τη ζακέτα που φορούσες, γιατί έχει ψύχρα τα πρωινά του Μάη στον Βορρά. Θυμάσαι το φως που έλουζε το δωμάτιό σου 

fast forward

Οι μέρες περνούν, ή άνοιξη έρχεται ακόμη κι αν κάνει ένα μικρό πισωγύρισμα ο καιρός κι έχω την εντύπωση πως όλα γύρω μας αλλάζουν και δεν εννοώ προς το καλύτερο. Θα ήθελα να μπορούσα να κάνω ένα fast forward μια δεκαετία μετά .

βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις

ρεαλισμός

τις μικρές ευτυχίες τις βρίσκω πια σε γεγονότα ασήμαντα : στο τραγούδι ενός κότσυφα, στην γκρίνια του πορτοκαλή, στις μικρές σταγόνες που φέρνει ο αέρας στο πρόσωπό μου περνώντας δίπλα από το συντριβάνι της πλατείας Κοτζιά.
μικρά χαμόγελα, στιγμαία, αλλά ναι,  χαμόγελα.
τις μεγάλες κάπου τις έχασα ανάμεσα στις ολοένα πιο απαιτητικές συνθήκες εργασίας δίχως αντάλλαγμα ή και προοπτική, στην καθημερινή και πολυετή πια μοναξιά, στα απογοητευμένα πρόσωπα των γύρω, στο αμφίβολλο μέλλον .

κατάθλιψη θα έλεγε κάποιος, ρεαλισμός θα απαντούσα.ψυχρός ρεαλισμός

παλιότερα όταν δεν με έπιανε ύπνος τα βράδια έφερνα στο νου πράσινα λιβάδια, σαν αυτά των παιδικών μου χρόνων
 παλιότερα.
(ίσως και γι'αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι )

κάποιες νύχτες ειδικά όταν κάποιο πρόβλημα υγείας με ταλαιπωρεί πολύ, σκέφτομαι πως δε θέλω να πεθάνω μόνη σ'ένα άδειο σπίτι.(όσο μεγαλώνουμε ο θάνατος δεν αποτελεί πια μια τόσο μακρινή προοπτική) από την άλλη ακόμη και μ'αυτή τη σκέψη συμβιβάζεται κανείς μετά από μια πρώτη άρνηση. "στείλτε την αστυνομία" είπα την άλλη φορά σε μια φίλη στη δουλειά "αν βλέπετε πως δεν έρχομαι και δεν απαντώ στα τηλέφωνα"

κι ίσως να είναι καλύτερα έτσι από μια μακροχρόνια αρρώστια.
σίγουρα είναι καλύτερα έτσι

εργασία μήτηρ πάσης...(συμπληρώνετε ό,τι θέλετε)

Δεν μπορώ να υιοθετήσω την άποψη που επαναλαμβάνεται συνεχώς γύρω μου "σημασία έχει να ΄χεις μία δουλειά". Την θεωρώ εντελώς στρεβλή και προσβλητική για τη νοημοσύνη μου.
Επειδή ήρθαν τα πάνω κάτω σ'αυτή τη χώρα και τόσο οι πολιτικοί της όσα και τα ΜΜΕ μας εμπαίζουν, και μας έχουν καταντήσει τα κορόιδα που φροντίζουμε για τη δική τους πραγμάτωση και ευζωία, δε θα αλλάξουμε και το νόημα αλλά και το βάρος  που έχουν κάποιες έννοιες για τη ζωή μας.
Οι γονείς πολλών της γενιάς μου μπορεί μη έχοντας άλλες επιλογές , να κουράστηκαν πραγματικά  για μια καλύτερη ποιότητα ζωής και να δούλεψαν σκληρά για να την επιτύχουν, αλλά ούτε τα προσόντα της σύγχρονης ελληνικής  γενιάς είχαν , κι από την άλλη αυτούς τους στόχους που είχαν θέσει, μπόρεσαν και τους πέτυχαν.
Σήμερα αμφιβάλλω πολύ αν μπορεί κανείς να αγοράσει με το μισθό του σπίτι ( με πολυετές δάνειο μιλάμε πάντα) να σπουδάσει παιδιά ή να τα βοηθήσει να φτιάξουν το δικό τους σπιτικό.
Εκείνα πάλι με τους μισθούς των 300 και των 500, άντε να ξεκολλήσουν από το πατρικό για να φτιάξουν τη δική τους ζωή.

Το θεωρώ εντελώς παράλογο να προτείνεις σε έναν νέο άνθρωπο που σπούδασε, που αφιερώθηκε σε ένα αντικείμενο ή και σε περισσότερα και που σίγουρα είχε τις επαγγελματικές του φιλοδοξίες , να ξεχάσει τα όνειρά του και να βρει έναν τρόπο, έναν οποιονδήποτε τρόπο να βγάλει ένα μεροκάματο για να επιβιώσει .

Το λιγότερο το 1/3 της ζωής μας το περνάμε δουλεύοντας. Είναι κρίμα να το πετάμε αυτό το 1/3 σε κάτι ανούσιο, κάτι που δεν μας ευχαριστεί ή που δε μας υπόσχεται κάτι στο μέλλον μας.
Είναι κρίμα να το πετάμε για ένα ξεροκόμματο.

Όσο για μας τους μεγαλύτερους που ακόμη έχουμε μια δουλειά, οι συνθήκες μοιάζουν όλο και περισσότερο με αυτές των σκλάβων στη γαλέρα. Κάποτε θυμάμαι ήθελα να επιστρέψω σ'αυτόν τον συγκεκριμένο τόπο. Νόμιζα πως "αυτός ο τόπος" όπως τον ήξερα, ακόμη και με τα προβλήματά του, υπήρχε.
Όμως η πραγματικότητα είναι πάντα εδώ για να μας διαψεύδει. Κι όλο και περισσότερο βαραίνει αυτό το πεταμένο 1/3.

Το νερό σήμερα  θα 'τανε και 100 βαθμούς. Είχε κάψει από την ήλιο σαν καλοκαίρι. Τ'άφηνα να τρέχει και σκεφτόμουν το εφήμερο. Δεν ξέρω γιατί, θυμήθηκα την κόρη του Τ. Θα'χε την ηλικία μου πάνω κάτω .
Σκεφτόμουν τα παιδιά. Πως δεν έχει σημασία από πού παίρνουνε αγάπη. Φτάνει να παίρνουν έστω κι από ένα πρόσωπο. Αρκεί και το ένα. Όποιο και να'ναι.

Το πρωί στη συνηθισμένη μου διαδρομή ο ήλιος με χτύπαγε στο πρόσωπο. Σαν άλλοτε. Κι όμως όχι σαν άλλοτε.
Πώς είναι να σου κλείνουν μία πόρτα και μετά μια άλλη και μετά μια άλλη ;

"Απελπίζεσαι" ....όχι, δεν απελπίζομαι. Ψάχνω, περιμένω και πάλι ψάχνω...αλλά στο τέλος μόνο συμβιβάζομαι. Ένας Θεός ξέρει πόσο.
Και μετράω. Τρεις μήνες, 40 μέρες, δυο χρόνια.
Χωρίς...
Και γερνάω.
Κάθε μέρα

Όσο μεγαλώνω τα χάνω με τους ορισμούς και αν με ρωτήσεις τι είναι ευτυχία δεν θα ξέρω να σου πω, μόνο "φέρ'την στα μέτρα σου".

Κι από κείνο το κινητό που χάθηκε και τα κλειδιά και τα χρήματα, πιο πολύ πόνεσαν τα χαμένα μηνύματα κι εκείνο το στυλό που είχα περάσει τις εξετάσεις


"..... και μετά θέλω να ξυπνήσω μετά από πολύ καιρό και να κάνουμε εκδρομές στους φάρους και να σκάνε άγρια τα κύματα στις ακτές. μ'αγαπάς ακόμη ; "

σκόρπια και...ατάκτως ερριμμένα

η ψαλίδα ολοένα κι ανοίγει.
ήδη το άνοιγμα της μοιάζει αδύνατον να εμποδίσει τη δημιουργία των σύγχρονων πατρικίων και πληβείων.
πολυτελή πούλμαν μεταφέρουν καθημερινά τους προνομιούχους γόνους σε ελιτιστικά σχολεία , ενώ  συνομήλικοί τους στα Πατήσια, στο Πέραμα και στη Κυψέλη κοιμούνται σε παγωμένα σπίτια.
ακόμη αγνοούν οι μεν την ύπαρξη της ζωής των άλλων, αλλά μεγαλώνοντας η εικόνα θα ξεκαθαρίσει.
.....
υπάρχει πολύς θυμός εκεί έξω. πολύς. μερικές φορές με τρομάζει.
ο ζητιάνος δεν σε παρακαλά πια για ένα πενηνταράκι. το απαιτεί, σε βρίζει, γίνεται έξαλλος αν δεν του δώσεις.
ο εικοσάχρονος  απειλεί με μπουνιές τον ελεγκτή που τόλμησε να του ζητήσει εισιτήριο.
μια ζούγκλα εκεί έξω και δεν ξέρεις να αναγνωρίσεις τα θεριά.
.....
κάποιες φορές απορώ με την αφέλεια εκείνων που νομίζουν πως όπου να'ναι θα γυρίσουμε στην π.κ. εποχή και όλα θα γίνουν όπως πρώτα.
ο γείτονας χαϊδεύει τη μαύρη -χωρίς πινακίδες- Mercedes , την ώρα που την βγάζει από το γκαράζ για να βάλει  μπρος τη μηχανή.
στ'αλήθεια πιστεύει πως θα μπορέσει να της ξαναφορέσει πινακίδες ;

.....
στη ζωή τα πράγματα παίρνουν καινούρια σχήματα και καινούριους αριθμούς.δύο αντί για έξι..ένα. στα ελάχιστα καμιά φορά βρίσκεις και πλεόνασμα. αλλά η ψυχή διψά κάποτε και για υπερβολή. σ'αυτήν δεν λες όχι.
δεν έχουν μείνει και πολλά. μετρημένες οι μέρες , ο χρόνος.
δεν μπορεί να μην το σκεφτείς όταν πνίγεσαι μέσα σε τέσσερις τοίχους, όταν καταλαβαίνεις το πόσο τρωτός είσαι.
κανένα αύριο δεν υπήρξε υπόσχεση, παρά μόνο ευχή
....
προχωράς μπροστά από το βενζινάδικο...πονάς λίγο αλλά προχωράς και σκέφτεσαι πως δεν πρέπει να αφήνουμε πάντα τα πράγματα στην τύχη

reader-ακι

Με την τεχνολογία η σχέση μου είναι λίγο περίεργη. Από τη μια απολαμβάνω πραγματικά τα σύγχρονα μέσα που, χρησιμοποιώντας την, έχουν αλλάξει ποικιλοτρόπως τη ζωή μας, από την άλλη θα έλεγα πως  μάλλον αργώ να τα συνηθίσω και να τους δώσω μια θέση στην καθημερινότητά μου.

Το πρώτο μου κινητό μού το χάρισαν στην κυριολεξία με το ζόρι, και για πολλά χρόνια , απλά το φόρτιζα κατά καιρούς και το ακουμπούσα σ΄ένα ράφι της βιβλιοθήκης. Μαζί μου το έπαιρνα μόνο στα ταξίδια, γι'αυτό και τα πρώτα του μηνύματα ήταν κάτι, σπάνια πια ,....welcome in....

Όταν κάποια στιγμή μου το έκλεψαν, δεν ήταν τόσο η αξία του ως κινητού που χάθηκε, αλλά όλα τα αποθηκευμένα μηνύματα.
Τα καλωσορίσματα σε ξένους τόπους και τα μηνύματα αγάπης.

Γι'αυτό και καταλήγω να σκέφτομαι, πως όταν σήμερα χάνουμε ένα κινητό, ένα τάμπλετ,  ή  μας χαλάει ο υπολογιστής, αυτά που χάνουμε δεν είναι ποτέ μόνο η χρηματική αξία αυτών των αντικειμένων. Αυτό που χάνουμε είναι ένα κομμάτι δικό μας που πιθανότατα θα περιέλθει σε λάθος χέρια και που για μας θα περάσει στη λήθη.

Όπως και με το κινητό, έτσι και με τον e-reader, άργησα να τον βάλω στη ζωή μου.
Μου τον χάρισε εδώ και πάνω από δυο χρόνια ο Χ ξέροντας την αγάπη μου για το βιβλίο, αλλά πέρα από κάποιες δοκιμαστικές προσπάθειες ανάγνωσης -όχι και πολύ ενδιαφέροντων, για να πω την αλήθεια, αναγνωσμάτων-  κοσμούσε κι αυτός ένα  ράφι στη βιβλιοθήκη.
Σ'αυτό συντέλεσε βέβαια ότι τα e-books είναι ακόμη πολύ πίσω στην Ελλάδα. Σχετικά λίγοι οι τίτλοι που κυκλοφορούν σε ηλεκτρονική μορφή κι επιπλέον το κόστος  το ίδιο υψηλό με την χάρτινη έκδοσή τους. Κάτι που το θεωρώ ακατανόητο και παράλογο συγχρόνως.

Δε θα έλεγα ότι ο reader μπορεί να πάρει τη θέση των χάρτινων βιβλίων μου. Το ξεφύλλισμα και η μυρωδιά του χαρτιού, το κιτρίνισμα που αφήνει ο χρόνος και τα μικρά σημάδια που εμείς μπορεί να αφήσαμε πάνω τους, τα καθιστούν κατά κάποιο τρόπο μοναδικά και πολύ προσωπικά.
Κι ύστερα...κάποια από αυτά ξεχωρίζουν για την εικονογράφηση ή το ιδιαίτερο δέσιμό τους...έχουν με άλλα λόγια τη δική τους προσωπικότητα- αν θεωρήσουμε ότι μπορεί κι ένα βιβλίο να έχει προσωπικότητα.
Από την άλλη ποιος μπορεί να κουβαλά καθημερινά μαζί του ένα βιβλίο εξακοσίων ή και χίλιων σελίδων μέσα στο μετρό ?
Και το ακόμη πιο μαγικό : ποιος μπορεί να έχει μαζί του όλη τη βιβλιοθήκη του?

Απολαμβάνοντας αυτές τις μέρες το μικρό αυτό εργαλειάκι που στα ελάχιστά του γραμμάρια περιέχει ήδη γύρω στα 15 βιβλία, λυπάμαι μόνο για το γεγονός που δεν μπορώ να του περάσω τους άλλους 500 περίπου τίτλους της βιβλιοθήκης μου.

δε θέλω

Μου λέει "δεν το περίμενα από σένα"
"Γιατί  ?" του απαντάω."Το θέμα είναι να μην με προσβάλλεις.Έτσι και μου θίξεις την αξιοπρέπεια την πάτησες . Προχωράω πολύ εύκολα σε διαγραφές. "
....
Τώρα πια δεν με νοιάζει όπως τότε παλιά. Τότε η ασφυξία και η ανησυχία για το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο ήταν τόσο δυνατά που υποχώρησα αμαχητί. .
Αλλά τώρα δε με νοιάζει. .
....
Και το '14 συνεχίζει να προχωρά παράξενα, πολύ παράξενα και με αμφιλεγόμενες εκπλήξεις, δύσκολες να εκτιμήσεις ως θετικές ή αρνητικές, αν και οι περισσότερες κλίνουν προς το αρνητικό.
....
Ξεχασμένες αγάπες ξυπνούν από το λήθαργο , ευτυχώς που η Χ είναι αρκετά τετραπέρατη για να τις ξανακοιμίζει ,και αλλού πέφτουν οι μάσκες. Καιρός τους ήταν.

....
Δε θέλω άλλες εκπλήξεις .

Το έχω διαπιστώσει κατ'επανάληψη : όταν δεν κατονομάζεις την αδικία, αυτός που την διαπράττει αποθρασύνεται σε τέτοιο βαθμό, που όχι μόνο θεωρεί ότι έχει δίκιο, αλλά στο τέλος βλέπει τον εαυτό του ως αδικημένο.
....

Από την Ισπανία  του Καζαντζάκη:

Σήμερα στο Εσκοριάλ που δρασκέλιζα τη μεγάλη αυλή κι αναθίβανα τη μοίρα του τραγικού τούτου Οθέλου της Εκκλησίας, θυμήθηκα ξάφνου ένα παλιό συναξάρι : Ο Άι-Γιάννης ο Νηστευτής πέθαινε στη σκήτη του, στην έρημο. Πέρα, στην άλλη άκρα της έρημος, ο άγιος Νείλος μαθαίνει από έναν  άγγελο το μαύρο μαντάτο. Σηκώνεται, παίρνει το ραβδί του, μα δεν μπορούσε από τα  γερατειά να σαλέψει. Οι μαθητές του τον ανεβάζουν σ'ένα φορείο, κι έτσι, κουβαριαχτά, τυλιμένο στα κουρέλια του, τον κουβαλούνε στο φίλο του τον ασκητή που ψυχομαχούσε."Γρήγορα! Γρήγορα!" φώναζε στο δρόμο ο Νείλος χτυπώντας το ραβδί του. "Γρήγορα, να τον προφτάσω ζωντανό!" Μα δεν τον πρόφτασε. Ο ασκητής είχε πια πεθάνει. Ο Νείλος έσκυψε να δώσει τον τελευταίο ασπασμό. Και τότε -ω θάμα! λέει το συναξάρι- ο Άι-Γιάννης ανασκώθηκε λίγο και κάτι ψιθύρισε στο αυτί του Νείλου. Κι ευτύς έπεσε πάλι κάτω νεκρός.
Τρομαγμένοι οι μαθητές του Νείλου έτρεξαν, φιλούσαν τα χέρια και τα πόδια του Δασκάλου και τον ρωτούσαν : "Τι σου είπε; Τι σου είπε ; Τα μάτια σου είχαν γουρλώσει τρομαγμένα, πάτερ άγιε!" Μα ο Νείλος δε θέλησε τίποτα να μολογήσει, δεν είπε ποτέ κανενός το μυστικό. Η ζωή του δεν άλλαξε καθόλου, μονάχα που ποτέ πια τα χείλια του δε γέλασαν.
Και σήμερα ξαφνικά στο Εσκοριάλ, μια σατανική σκέψη έσκισε και φώτισε το νου μου. Ξέρω τι του είπε. Βρήκα το μυστικό! Ο Άι-Γιάννης ο Νηστευτής είχε μουρμουρίσει στο αυτί του φίλου του συναθλητή : "Αδερφέ, την πάθαμε! Παράδεισος δεν υπάρχει !"

στο ξεκίνημα

Το '13 έφυγε μ'έναν περίεργο- θα έλεγα- τρόπο και το ίδιο περίεργα μπήκε το '14. Μια πυρκαγιά, ένα ταξίδι, μία κλοπή, όλα σε μια παράξενη αλληλουχία όπου το όμορφο και το δυσάρεστο εναλλάσσονται.
Απολογισμούς δεν μου πηγαίνει να κάνω, αλλά παρατηρώ πως ενώ μερικές φορές ο χρόνος μοιάζει να μένει στάσιμος, άλλοτε γεμίζει από γεγονότα, από εκείνα που δεν περιμένουμε.
Το μόνο που λέω τότε είναι να είμαστε καλά και να προχωράμε..... και το μόνο , το πραγματικά μόνο που βοηθάει είναι η αγάπη, έστω αυτή εξ'αποστάσεως από εκείνους που έχουν σημασία.