reader-ακι

Με την τεχνολογία η σχέση μου είναι λίγο περίεργη. Από τη μια απολαμβάνω πραγματικά τα σύγχρονα μέσα που, χρησιμοποιώντας την, έχουν αλλάξει ποικιλοτρόπως τη ζωή μας, από την άλλη θα έλεγα πως  μάλλον αργώ να τα συνηθίσω και να τους δώσω μια θέση στην καθημερινότητά μου.

Το πρώτο μου κινητό μού το χάρισαν στην κυριολεξία με το ζόρι, και για πολλά χρόνια , απλά το φόρτιζα κατά καιρούς και το ακουμπούσα σ΄ένα ράφι της βιβλιοθήκης. Μαζί μου το έπαιρνα μόνο στα ταξίδια, γι'αυτό και τα πρώτα του μηνύματα ήταν κάτι, σπάνια πια ,....welcome in....

Όταν κάποια στιγμή μου το έκλεψαν, δεν ήταν τόσο η αξία του ως κινητού που χάθηκε, αλλά όλα τα αποθηκευμένα μηνύματα.
Τα καλωσορίσματα σε ξένους τόπους και τα μηνύματα αγάπης.

Γι'αυτό και καταλήγω να σκέφτομαι, πως όταν σήμερα χάνουμε ένα κινητό, ένα τάμπλετ,  ή  μας χαλάει ο υπολογιστής, αυτά που χάνουμε δεν είναι ποτέ μόνο η χρηματική αξία αυτών των αντικειμένων. Αυτό που χάνουμε είναι ένα κομμάτι δικό μας που πιθανότατα θα περιέλθει σε λάθος χέρια και που για μας θα περάσει στη λήθη.

Όπως και με το κινητό, έτσι και με τον e-reader, άργησα να τον βάλω στη ζωή μου.
Μου τον χάρισε εδώ και πάνω από δυο χρόνια ο Χ ξέροντας την αγάπη μου για το βιβλίο, αλλά πέρα από κάποιες δοκιμαστικές προσπάθειες ανάγνωσης -όχι και πολύ ενδιαφέροντων, για να πω την αλήθεια, αναγνωσμάτων-  κοσμούσε κι αυτός ένα  ράφι στη βιβλιοθήκη.
Σ'αυτό συντέλεσε βέβαια ότι τα e-books είναι ακόμη πολύ πίσω στην Ελλάδα. Σχετικά λίγοι οι τίτλοι που κυκλοφορούν σε ηλεκτρονική μορφή κι επιπλέον το κόστος  το ίδιο υψηλό με την χάρτινη έκδοσή τους. Κάτι που το θεωρώ ακατανόητο και παράλογο συγχρόνως.

Δε θα έλεγα ότι ο reader μπορεί να πάρει τη θέση των χάρτινων βιβλίων μου. Το ξεφύλλισμα και η μυρωδιά του χαρτιού, το κιτρίνισμα που αφήνει ο χρόνος και τα μικρά σημάδια που εμείς μπορεί να αφήσαμε πάνω τους, τα καθιστούν κατά κάποιο τρόπο μοναδικά και πολύ προσωπικά.
Κι ύστερα...κάποια από αυτά ξεχωρίζουν για την εικονογράφηση ή το ιδιαίτερο δέσιμό τους...έχουν με άλλα λόγια τη δική τους προσωπικότητα- αν θεωρήσουμε ότι μπορεί κι ένα βιβλίο να έχει προσωπικότητα.
Από την άλλη ποιος μπορεί να κουβαλά καθημερινά μαζί του ένα βιβλίο εξακοσίων ή και χίλιων σελίδων μέσα στο μετρό ?
Και το ακόμη πιο μαγικό : ποιος μπορεί να έχει μαζί του όλη τη βιβλιοθήκη του?

Απολαμβάνοντας αυτές τις μέρες το μικρό αυτό εργαλειάκι που στα ελάχιστά του γραμμάρια περιέχει ήδη γύρω στα 15 βιβλία, λυπάμαι μόνο για το γεγονός που δεν μπορώ να του περάσω τους άλλους 500 περίπου τίτλους της βιβλιοθήκης μου.

δε θέλω

Μου λέει "δεν το περίμενα από σένα"
"Γιατί  ?" του απαντάω."Το θέμα είναι να μην με προσβάλλεις.Έτσι και μου θίξεις την αξιοπρέπεια την πάτησες . Προχωράω πολύ εύκολα σε διαγραφές. "
....
Τώρα πια δεν με νοιάζει όπως τότε παλιά. Τότε η ασφυξία και η ανησυχία για το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο ήταν τόσο δυνατά που υποχώρησα αμαχητί. .
Αλλά τώρα δε με νοιάζει. .
....
Και το '14 συνεχίζει να προχωρά παράξενα, πολύ παράξενα και με αμφιλεγόμενες εκπλήξεις, δύσκολες να εκτιμήσεις ως θετικές ή αρνητικές, αν και οι περισσότερες κλίνουν προς το αρνητικό.
....
Ξεχασμένες αγάπες ξυπνούν από το λήθαργο , ευτυχώς που η Χ είναι αρκετά τετραπέρατη για να τις ξανακοιμίζει ,και αλλού πέφτουν οι μάσκες. Καιρός τους ήταν.

....
Δε θέλω άλλες εκπλήξεις .

Το έχω διαπιστώσει κατ'επανάληψη : όταν δεν κατονομάζεις την αδικία, αυτός που την διαπράττει αποθρασύνεται σε τέτοιο βαθμό, που όχι μόνο θεωρεί ότι έχει δίκιο, αλλά στο τέλος βλέπει τον εαυτό του ως αδικημένο.
....

Από την Ισπανία  του Καζαντζάκη:

Σήμερα στο Εσκοριάλ που δρασκέλιζα τη μεγάλη αυλή κι αναθίβανα τη μοίρα του τραγικού τούτου Οθέλου της Εκκλησίας, θυμήθηκα ξάφνου ένα παλιό συναξάρι : Ο Άι-Γιάννης ο Νηστευτής πέθαινε στη σκήτη του, στην έρημο. Πέρα, στην άλλη άκρα της έρημος, ο άγιος Νείλος μαθαίνει από έναν  άγγελο το μαύρο μαντάτο. Σηκώνεται, παίρνει το ραβδί του, μα δεν μπορούσε από τα  γερατειά να σαλέψει. Οι μαθητές του τον ανεβάζουν σ'ένα φορείο, κι έτσι, κουβαριαχτά, τυλιμένο στα κουρέλια του, τον κουβαλούνε στο φίλο του τον ασκητή που ψυχομαχούσε."Γρήγορα! Γρήγορα!" φώναζε στο δρόμο ο Νείλος χτυπώντας το ραβδί του. "Γρήγορα, να τον προφτάσω ζωντανό!" Μα δεν τον πρόφτασε. Ο ασκητής είχε πια πεθάνει. Ο Νείλος έσκυψε να δώσει τον τελευταίο ασπασμό. Και τότε -ω θάμα! λέει το συναξάρι- ο Άι-Γιάννης ανασκώθηκε λίγο και κάτι ψιθύρισε στο αυτί του Νείλου. Κι ευτύς έπεσε πάλι κάτω νεκρός.
Τρομαγμένοι οι μαθητές του Νείλου έτρεξαν, φιλούσαν τα χέρια και τα πόδια του Δασκάλου και τον ρωτούσαν : "Τι σου είπε; Τι σου είπε ; Τα μάτια σου είχαν γουρλώσει τρομαγμένα, πάτερ άγιε!" Μα ο Νείλος δε θέλησε τίποτα να μολογήσει, δεν είπε ποτέ κανενός το μυστικό. Η ζωή του δεν άλλαξε καθόλου, μονάχα που ποτέ πια τα χείλια του δε γέλασαν.
Και σήμερα ξαφνικά στο Εσκοριάλ, μια σατανική σκέψη έσκισε και φώτισε το νου μου. Ξέρω τι του είπε. Βρήκα το μυστικό! Ο Άι-Γιάννης ο Νηστευτής είχε μουρμουρίσει στο αυτί του φίλου του συναθλητή : "Αδερφέ, την πάθαμε! Παράδεισος δεν υπάρχει !"

στο ξεκίνημα

Το '13 έφυγε μ'έναν περίεργο- θα έλεγα- τρόπο και το ίδιο περίεργα μπήκε το '14. Μια πυρκαγιά, ένα ταξίδι, μία κλοπή, όλα σε μια παράξενη αλληλουχία όπου το όμορφο και το δυσάρεστο εναλλάσσονται.
Απολογισμούς δεν μου πηγαίνει να κάνω, αλλά παρατηρώ πως ενώ μερικές φορές ο χρόνος μοιάζει να μένει στάσιμος, άλλοτε γεμίζει από γεγονότα, από εκείνα που δεν περιμένουμε.
Το μόνο που λέω τότε είναι να είμαστε καλά και να προχωράμε..... και το μόνο , το πραγματικά μόνο που βοηθάει είναι η αγάπη, έστω αυτή εξ'αποστάσεως από εκείνους που έχουν σημασία.