Κάθε μέρα την ακούω να νιαουρίζει γοερά περιδιαβαίνοντας τις γύρω αυλές. Δεν αντέχεται τόσος πόνος. Τα φωνάζει τα ξημερώματα, τα φωνάζει το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ κι όσο κι αν της εξηγώ πως τα γατάκια δεν θα τα ξαναβρεί, εκείνη δεν καταλαβαίνει.
Πριν μια βδομάδα τα ανακάλυψα σε μια κρυψώνα στον κήπο. Μόλις που είχαν αρχίσει να κάνουν τα πρώτα δειλά τους βηματάκια. Δεν τα ακουμπούσα, δεν τα πλησίαζα πολύ να μην τρομάξουν.
Πριν τρεις μέρες δύο κοπρόσκυλα, ρατσέ εννοείται και killer (ποιος Έλληνας υιοθετεί αδέσποτα?), που δεν τα βγάζει κανείς μια βόλτα, μόνιμα σε έναν κήπο με μία αλυσίδα, βρήκαν την πόρτα ανοιχτή και μέσα σε δευτερόλεπτα βρήκαν τα γατάκια και τα διαμελίσανε.
Ευθύνη ; Κανένας.
Η λέξη που για κάθε πολιτισμένη χώρα είναι συνώνυμη του πολιτισμού της, στην Ελλάδα καλά θα κάναμε να την σβήναμε κι από τα λεξικά, να μην πιάνει τζάμπα χώρο.
Θα μου πει τώρα ο κάθε Ελληναράς, έλα μωρέ για τρία γατάκια κάνεις έτσι; Χιλιάδες γεννιούνται κάθε μέρα, εδώ έχουμε προβλήματα σοβαρά να ασχοληθούμε.
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα.
