κατινιές

αναπολώ τις εποχές που κανείς δεν κράταγε κινητό στο χέρι, που μπορούσες να κάνεις μία διαδρομή, ένα ταξίδι σιωπηλά.

μόνο οι εικόνες να εναλλάσσονται δίπλα σου.

αυτή η κατάργηση της ησυχίας όπου κι αν βρεθείς, όπως και της ιδιωτικότητας, είναι από τα πλέον δυσάρεστα της εποχής μας.

θες δε θες να γίνεσαι κοινωνός ιστοριών που καθόλου δεν σε ενδιαφέρουν.
να μην μιλήσω για το ύφος.

τα ίδια

γερνώ άχαρα τελευταία, με πολλές ανεξέλεγκτες φθορές που μου κοστίζει η πίεση και το άγχος των τελευταίων χρόνων.συν η έλλειψη της ελαφρότητας που έχει η ζωή όταν κατευθύνεται προς κάποιους επιθυμητούς στόχους.
ουσιαστικά σπρώχνω τις μέρες, παρατηρώ την κατασκευασμένη από τα media οικονομική κρίση, διαβάζω για τα ναυάγια στο Αιγαίο και αναρωτιέμαι πόσο μακριά βρίσκεται μια τέτοια μοίρα από όλους μας.
η Αθήνα του 2016 δεν διαφέρει πολύ από αυτήν του 2000. οι δρόμοι είναι γεμάτοι, στα μαγαζιά γίνεται το αδιαχώρητο, οι παραστάσεις είναι sold out.
ίσως όντως η όποια κρίση να έχει πλήξει κάποιους από μας, αλλά πρέπει να είμαστε πολύ λίγοι, αυτοί οι λίγοι που πληρώνουμε στο ακέραιο τις υποχρεώσεις μας σ'ένα κράτος που αλλάζει προβιά αλλά συνεχίζει να μας κοροϊδεύει.