νοσταλγοί

Μπαίναμε στο πλοίο, ξέρεις, και κάποιες φορές που στο τσακ το προλαβαίναμε κόβαμε εκεί επιτόπου τα εισιτήρια, θέσεις πάντα υπήρχαν, το πολύ πολύ να τη βγάζαμε πάνω στις πλαστικές καρέκλες ή σε κανένα διάδρομο αν είχε φουρτούνα. Ούτε ξενοδοχεία κλείναμε, δεν υπήρχαν μπούκινγκ κόμια και δεν τα χρειαζόμασταν.
Οι  θάλασσες ήταν άδειες αν απέφευγες τις δυο τρεις διάσημες παραλίες του νησιού και...δεν ήταν που ήμασταν νέοι, ξέρεις... ήταν που οι αμμουδιές είχανε άμμο αντί για ξαπλώστρες σε δεκάδες σειρές και οι αξίες των πραγμάτων μετριούνταν με όσα νιώθαμε και όχι με φωτοσοπιαρισμένες εικόνες στο ίνστα.

Ιούνιος στις αρχές του

Νομίζω πως φέτος έκανε την πιο ωραία άνοιξη. Την πιο μεγάλη. Την πιο "πρελούδιο καλοκαιριού" για πολύ καιρό.
Χάρηκα "καιρικά" την κάθε ξεχωριστή μέρα.
Κι ο Ιούνιος, δυο μέρες τώρα, είναι ακριβώς το καλοκαίρι που φαντάζομαι. Μεγάλες μέρες, ήπιες θερμοκρασίες κι ένα ελαφρύ βοριαδάκι.
Η μανόλια γέμισε άνθη. Και τα κοτσύφια δε σταματούν το τραγούδι.

Τίποτε δεν είναι τέλειο γύρω μου και τίποτε δε γίνεται αβασάνιστα, αλλά είναι η εποχή που αν δεν σε απασχολούν προβλήματα, από εκείνα που θα χαρακτήριζες ως "βαριά" και δύσκολα και άλυτα, μπορείς να αναπνεύσεις λίγο διαφορετικά τον αέρα, να νιώσεις το ευεργετικό άγγιγμα του ήλιου και να πεις ένα ευχαριστώ για όλα και όλους που γεμίζουν με ομορφιά τη ζωή σου.

Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο και τα πιο "ακριβά πράγματα" είναι αυτά που δεν μπορούμε να κρατήσουμε ούτε και να αγοράσουμε.