το λάθος μαύρο

Το γιατί έπρεπε να σταματήσει να εκπέμπει δημόσια το Mega... είναι κι αυτό ένα από τα πράγματα που δε θα καταλάβω. Όχι γιατί έπρεπε ή δεν έπρεπε να συνεχίσει να εκπέμπει στην κατάσταση που είχε περιέλθει. Αλλά επειδή  απ'ότι έχω καταλάβει τα "δημόσια πράγματα" γίνονται όταν εξυπηρετούν έναν σκοπό. Και η συγκεκριμένη ενέργεια δεν έχω καταλάβει με ποιον τρόπο ωφελεί ή ζημιώνει κάποιον.
 Θα μου πεις, δεν έδειχνε και τίποτα. Επαναλήψεις των επαναλήψεων. Αλλά μήπως τα υπόλοιπα τι δείχνουν ;
Έχουμε γεμίσει από εκπομπές μαγειρικής (που δεν κοστίζουν τίποτα στα κανάλια), άλλες με wannabe τραγουδιστές, μοντέλα και την επόμενη shopping star, κουτσομπολίστικες εκπομπές που εκτός από το ποιος-τι-πού-με ποιαν αναλύουν και την πολιτική ή οικονομική πραγματικότητα, αλλά και το αστυνομικό δελτίο (πάντα με ύφος ειδήμονα)
και
ΦΥΣΙΚΑ
αυτοαποκαλούμενα "δελτία ειδήσεων" που ανάλογα με τον ιδιοκτήτη του καναλιού το παίζουν φιλοκυβερνητικά ή το αντίθετο και προβάλλουν με ιδιαίτερη σπουδή το φιλανθρωπικό έργο του καναλάρχη τους.
Γιατί μπορεί η κυβέρνηση - η κάθε κυβέρνηση - να μπαίνει στο στόχαστρο της κριτικής (εννοείται με τον τρόπο που βολεύει κάθε φορά), αλλά με το ιερό και άγιο ΚΕΦΑΛΑΙΟ δεν τόλμησε ποτέ να τα βάλει κανείς.

Ε, ανάμεσα στα παραπάνω, προτιμώ να ξαναδώ κάποια στιγμή που θα κάτσω στην τηλεόραση για να ξεχαστώ από όσα έζησα για άλλη μια μέρα στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, την 50η επανάληψη του Παρά Πέντε.

Η Ελλάδα σήμερα

Κάποτε μου κάνανε εντύπωση οι θυμωμένοι άνθρωποι. Νόμιζα ότι ήταν θέμα ιδιοτροπίας. Ότι είχαν γεννηθεί έτσι. Δύστροποι.
Εδώ και μερικά χρόνια μεταβάλλομαι κι εγώ σε έναν θυμωμένο άνθρωπο. Και καταλαβαίνω ότι τελικά δε γεννιέσαι έτσι. Γίνεσαι.

Άλλοτε παραιτείσαι (από τα δικαιώματά σου, από τις προσδοκίες σου, από τη ζωή σου)
Και άλλοτε θυμώνεις.
Και ανάμεσα σε παραίτηση και θυμό, ζεις.

η ευγένεια του Νεοέλληνα...

Το σπίτι που μένω βρίσκεται σε μια ήσυχη περιοχή. Δεν ακούω αυτοκίνητα, μηχανές, σκουπιδιάρικα, σχεδόν τίποτα που θα μπορούσε να με ενοχλήσει. Απ'έξω.
 Ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που το επέλεξα όταν πρωτομπήκα σ'αυτό.

Δυστυχώς όμως, όπως έχω διαπιστώσει σε όλες τις σύγχρονες κατασκευές που έχω μείνει, μπορεί από τους εξωτερικούς θορύβους να είμαστε προφυλαγμένοι, από τους "από μέσα" όμως θορύβους δε μας σώζει τίποτα.

Και αν έχεις μάλιστα την ατυχία να έχεις έναν αγενή, νεόπλουτο και φαντασμένο Νεοέλληνα από πάνω, την έχεις βάψει κανονικά.

Το πράγμα δυστυχώς είχε δείξει από την αρχή. Φρεσκοχωρισμένος, με το ένα ακόμη πόδι στο "εκεί" και με το άλλο στο από πάνω μου διαμέρισμα, φρόντιζε να έρχεται για όλων των ειδών τα μαστορέματα και τις δουλειές της μετακόμισης μετά τις 9 το βράδυ. Αφού έκανα υπομονή, δεν θυμάμαι καν πόσο... 1 μήνα ; ....2 ; (αντιλήφθηκα πως η πλήρης μετακόμισή του μπορεί να καθυστερούσε πολύ ακόμη) και κάποια στιγμή του άφησα ένα ευγενικότατο σημείωμα, παρακαλώντας τον να μετατοπίσει τις θορυβώδεις εργασίες του σε ώρες "μη κοινής ησυχίας".

Την άλλη μέρα βρήκα ένα ανάλογο ευγενέσταστο σημείωμα με συγγνώμες και "δεν θα επαναληφθεί" και "δεν ήξερα ότι σας ενοχλούσα"κλπ. Προφανώς το να ακουμπάς μεταλλικά αντικείμενα στο πάτωμα και να τα βαράς στις μία τη νύχτα, απαιτεί ένα ιδιαίτερο IQ για να  αντιληφθείς ότι ενοχλούν τους γείτονες.

Φυσικά, για να γράφω εδώ τον καημό μου και το δράμα μου, η ευγένεια εκείνου του σημειώματος ήταν μόνο στα λόγια και σε καμιά περίπτωση δεν έγινε πράξη.

Αρκετά χρόνια μετά, οι ώρες κοινής ησυχίας και ο σεβασμός προς τους άλλους παραμένουν άγνωστες έννοιες στον "από πάνω". Μαστορεύει όποτε του καπνίσει (τόσο συχνά μάλιστα που αναρωτιέμαι αν το κάνει επαγγελματικά), καλεί κάθε τρεις και λίγο κόσμο και σέρνει έπιπλα, βαράει κάγκελα, ψιλογίνεται χαμός (πρέπει να έχει υποστεί πολλή καταπίεση ως έγγαμος) και όταν λείπει, δίνει το κλειδί στα παιδιά του, που φέρνουν εδώ τους γκόμενους και τις παρέες τους τις ώρες που οι νεολαίοι το συνηθίζουν.

Πέρσι είχα πάθει ωτίτιδα από τη συχνή χρήση ωτασπίδων και καθημερινά αντιμετωπίζω το δίλημμα:
 νευρασθένεια από την αϋπνία ή ωτίτιδα ;