Στη χώρα μας ζούμε σαν να είμαστε αθάνατοι.... εσαεί νέοι.
Ο θάνατος και η αρρώστια δε μας απασχολούν παρά μόνο αν μας χτυπήσουν την πόρτα.
Κάνω συχνά τελευταία τέτοιες σκέψεις γιατί δεν είμαι πια 20 χρονώ και όλο και κάποιος φίλος, συγγενής, γνωστός θα μου μιλήσει για τον πατέρα του που έπαθε εγκεφαλικό ή για τη μάνα του που έχει αλτσχάιμερ ή κάτι παρόμοιο. Και στις περισσότερες περιπτώσεις η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι πρόχειρη κι αναξιοπρεπής για τον παθόντα.
Σκεφτόμουν πως στην Ελλάδα επενδύουμε απίστευτα ποσά για τις σπουδές και το μέλλον των νέων. Αλλά για τα γηρατειά των δικών μας ή τα δικά μας έχουμε μόνο προσευχές.
Λες και θα γλιτώσουμε. Λες και θα μας λυπηθεί όλους ο θάνατος και θα μας πάρει μια αφέγγαρη νύχτα στον ύπνο μας, χωρίς να αρρωστήσουμε, χωρίς να ταλαιπωρηθούμε και να ταλαιπωρήσουμε άλλους.
Παρακολουθούσα προχτές έναν έρανο σε γερμανικό κανάλι με σκοπό την ενίσχυση των υποστηρικτικών δομών για τους πάσχοντες με αλτσχάιμερ. Άκουσα ενδιαφέρουσες συζητήσεις από γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Κυρίως χάρηκα το γεγονός της ενημέρωσης, της ενσωμάτωσης ενός τόσο σοβαρού προβλήματος μέσα στην καθημερινότητά τους. Έμαθα για τις προσπάθειες κυρίως νέων ανθρώπων να προσφέρουν λίγη χαρά, λίγη ζωή στους πάσχοντες με σύγχρονα πρωτοποριακά μέσα.
Πόσο απέχουμε απ'όλα αυτά ;
Και γιατί νομίζουμε πως ο πολιτισμός μας μετριέται από τις πέντε κολόνες που κάποιοι στήσανε χιλιάδες χρόνια πριν πάνω σ'ένα βράχο, όταν δεν έχουμε σχεδόν καμία φροντίδα για τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας μας ;
Ο θάνατος και η αρρώστια δε μας απασχολούν παρά μόνο αν μας χτυπήσουν την πόρτα.
Κάνω συχνά τελευταία τέτοιες σκέψεις γιατί δεν είμαι πια 20 χρονώ και όλο και κάποιος φίλος, συγγενής, γνωστός θα μου μιλήσει για τον πατέρα του που έπαθε εγκεφαλικό ή για τη μάνα του που έχει αλτσχάιμερ ή κάτι παρόμοιο. Και στις περισσότερες περιπτώσεις η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι πρόχειρη κι αναξιοπρεπής για τον παθόντα.
Σκεφτόμουν πως στην Ελλάδα επενδύουμε απίστευτα ποσά για τις σπουδές και το μέλλον των νέων. Αλλά για τα γηρατειά των δικών μας ή τα δικά μας έχουμε μόνο προσευχές.
Λες και θα γλιτώσουμε. Λες και θα μας λυπηθεί όλους ο θάνατος και θα μας πάρει μια αφέγγαρη νύχτα στον ύπνο μας, χωρίς να αρρωστήσουμε, χωρίς να ταλαιπωρηθούμε και να ταλαιπωρήσουμε άλλους.
Παρακολουθούσα προχτές έναν έρανο σε γερμανικό κανάλι με σκοπό την ενίσχυση των υποστηρικτικών δομών για τους πάσχοντες με αλτσχάιμερ. Άκουσα ενδιαφέρουσες συζητήσεις από γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Κυρίως χάρηκα το γεγονός της ενημέρωσης, της ενσωμάτωσης ενός τόσο σοβαρού προβλήματος μέσα στην καθημερινότητά τους. Έμαθα για τις προσπάθειες κυρίως νέων ανθρώπων να προσφέρουν λίγη χαρά, λίγη ζωή στους πάσχοντες με σύγχρονα πρωτοποριακά μέσα.
Πόσο απέχουμε απ'όλα αυτά ;
Και γιατί νομίζουμε πως ο πολιτισμός μας μετριέται από τις πέντε κολόνες που κάποιοι στήσανε χιλιάδες χρόνια πριν πάνω σ'ένα βράχο, όταν δεν έχουμε σχεδόν καμία φροντίδα για τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας μας ;
