Μεγάλωσα χωρίς πατρίδα ...
αν η πατρίδα πρέπει να χωρέσει στα στενά πλαίσια ενός τόπου πιο μικρού από τη γη
Πιο σωστά...ο τόπος που ένιωθα σαν παιδί ως πατρίδα, ήταν καταδικασμένος από τους γύρω να μην θεωρείται ως τέτοιος
Κι ας είχε πράσινα λιβάδια και δάση με έλατα και κελαρυστά ποταμάκια και λόφους με αμπέλια και φίλους με γέλια και...και...
Και ας έπλαθε μέρα με τη μέρα τρυφερές παιδικές αναμνήσεις με υλικό βγαλμένο σαν από παραμύθι.
Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι, υπήρχαν φορές που στο σπίτι μιλούσανε για μια χώρα- μαγική ακούγονταν- την επισκεπτόμουν τα καλοκαίρια, αυτήν που έπρεπε να θεωρώ πατρίδα....Την περιέγραφαν με όμορφα χρώματα, ελκυστικά....μα εγώ στις διακοπές μου αντίκριζα έναν τόπο ξερό, φτωχό, που ψηνόταν κάτω από τις δυνατές ακτίνες του ήλιου, με χωμάτινους δρόμους και παράξενα εκδηλωτικούς ανθρώπους......όσο και αν προσπαθούσαν οι γύρω να με πείσουν πως αυτός ο τόπος έπρεπε να περάσει μέσα μου σαν κάτι δικό μου, η σχέση μου μαζί του ήταν σαν αυτή της κόρης με τη μητριά.
Μπορούσα να τον σέβομαι, μα δεν μπορούσα να τον αγαπήσω
Εμένα τα βιώματά μου, τα παιδικά, αλλού λάβαιναν μέρος. Άλλης γης αέρα ανέπνεα
Πριν όμως ακόμη ολοκληρωθεί το διάστημα της ζωής μου που ονομάζεται παιδική ηλικία, έπρεπε να εγκαταλείψω ό, τι γνώριζα μέχρι τότε ως πατρίδα και να αποδεχτώ τη μητριά ως μάνα.
Δεν μπορούσα...δεν μπόρεσα ποτέ
Γη, τόποι, καθημερινές εικόνες, συνήθειες, φίλοι ...όλα κατοικούσαν αλλού
Το μόνο που κατάφερα ήταν να αποδεχτώ ότι κάποια πράγματα στη ζωή μας δε διακρίνονται από σταθερότητα, αλλά μεταβάλλονται και ότι τίποτα δε θα πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο.
Κι ένα από αυτά είναι ο τόπος μου μένουμε
Η μόνη σταθερά μου ως παιδί, ήταν τα πρόσωπα της οικογένειάς μου. Αυτά πήγαιναν μαζί μου.
Αργότερα χρειάστηκε να απομακρυνθώ κι από αυτά...
Για πολλούς ανθρώπους ούτε κι αυτά είναι σταθερές στη ζωή τους.
Κάπου είχα διαβάσει πως ένας από τους παράγοντες που δείχνουν την ευφυία του ανθρώπου είναι η προσαρμοστικότητά του σε διαφορετικές συνθήκες.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν και ξεκινούν τη ζωή τους κάτω από πολύ δύσκολες και άγνωστες συνθήκες από το μηδέν
Αν μη τι άλλο, η ικανότητα αυτή δείχνει δύναμη ψυχής
Τα χρόνια πέρασαν για μένα σε αυτόν τον τόπο, τον ξένο αρχικά... Η παιδική ηλικία αποτελεί πια μακρινή ανάμνηση. Τόσο μακρινή που μοιάζει ξένη. Έμαθα να αγαπώ κάποια στοιχεία αυτού του τόπου. Λάτρεψα τον ήλιο. Ερωτεύτηκα τη θάλασσα και τα νησιά μας.
Αλλά ως εκεί...
Το αίσθημα του τόπου του "δικού" συνεχίζει να μην υπάρχει
Όλη η γη ....πατρίδα. Όλοι οι άνθρωποι με τον έναν ή άλλο τρόπο δικοί.... με τον έναν ή άλλον τρόπο ξένοι.
Oι τόποι αλλάζουν στη ζωή μας. Και μαζί οι φίλοι, οι συνήθειες, ο τρόπος αντιμετώπισης καθημερινών καταστάσεων...
Δεν υπάρχουν ρίζες, πάρα μόνο τόποι
αν η πατρίδα πρέπει να χωρέσει στα στενά πλαίσια ενός τόπου πιο μικρού από τη γη
Πιο σωστά...ο τόπος που ένιωθα σαν παιδί ως πατρίδα, ήταν καταδικασμένος από τους γύρω να μην θεωρείται ως τέτοιος
Κι ας είχε πράσινα λιβάδια και δάση με έλατα και κελαρυστά ποταμάκια και λόφους με αμπέλια και φίλους με γέλια και...και...
Και ας έπλαθε μέρα με τη μέρα τρυφερές παιδικές αναμνήσεις με υλικό βγαλμένο σαν από παραμύθι.
Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι, υπήρχαν φορές που στο σπίτι μιλούσανε για μια χώρα- μαγική ακούγονταν- την επισκεπτόμουν τα καλοκαίρια, αυτήν που έπρεπε να θεωρώ πατρίδα....Την περιέγραφαν με όμορφα χρώματα, ελκυστικά....μα εγώ στις διακοπές μου αντίκριζα έναν τόπο ξερό, φτωχό, που ψηνόταν κάτω από τις δυνατές ακτίνες του ήλιου, με χωμάτινους δρόμους και παράξενα εκδηλωτικούς ανθρώπους......όσο και αν προσπαθούσαν οι γύρω να με πείσουν πως αυτός ο τόπος έπρεπε να περάσει μέσα μου σαν κάτι δικό μου, η σχέση μου μαζί του ήταν σαν αυτή της κόρης με τη μητριά.
Μπορούσα να τον σέβομαι, μα δεν μπορούσα να τον αγαπήσω
Εμένα τα βιώματά μου, τα παιδικά, αλλού λάβαιναν μέρος. Άλλης γης αέρα ανέπνεα
Πριν όμως ακόμη ολοκληρωθεί το διάστημα της ζωής μου που ονομάζεται παιδική ηλικία, έπρεπε να εγκαταλείψω ό, τι γνώριζα μέχρι τότε ως πατρίδα και να αποδεχτώ τη μητριά ως μάνα.
Δεν μπορούσα...δεν μπόρεσα ποτέ
Γη, τόποι, καθημερινές εικόνες, συνήθειες, φίλοι ...όλα κατοικούσαν αλλού
Το μόνο που κατάφερα ήταν να αποδεχτώ ότι κάποια πράγματα στη ζωή μας δε διακρίνονται από σταθερότητα, αλλά μεταβάλλονται και ότι τίποτα δε θα πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο.
Κι ένα από αυτά είναι ο τόπος μου μένουμε
Η μόνη σταθερά μου ως παιδί, ήταν τα πρόσωπα της οικογένειάς μου. Αυτά πήγαιναν μαζί μου.
Αργότερα χρειάστηκε να απομακρυνθώ κι από αυτά...
Για πολλούς ανθρώπους ούτε κι αυτά είναι σταθερές στη ζωή τους.
Κάπου είχα διαβάσει πως ένας από τους παράγοντες που δείχνουν την ευφυία του ανθρώπου είναι η προσαρμοστικότητά του σε διαφορετικές συνθήκες.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν και ξεκινούν τη ζωή τους κάτω από πολύ δύσκολες και άγνωστες συνθήκες από το μηδέν
Αν μη τι άλλο, η ικανότητα αυτή δείχνει δύναμη ψυχής
Τα χρόνια πέρασαν για μένα σε αυτόν τον τόπο, τον ξένο αρχικά... Η παιδική ηλικία αποτελεί πια μακρινή ανάμνηση. Τόσο μακρινή που μοιάζει ξένη. Έμαθα να αγαπώ κάποια στοιχεία αυτού του τόπου. Λάτρεψα τον ήλιο. Ερωτεύτηκα τη θάλασσα και τα νησιά μας.
Αλλά ως εκεί...
Το αίσθημα του τόπου του "δικού" συνεχίζει να μην υπάρχει
Όλη η γη ....πατρίδα. Όλοι οι άνθρωποι με τον έναν ή άλλο τρόπο δικοί.... με τον έναν ή άλλον τρόπο ξένοι.
Oι τόποι αλλάζουν στη ζωή μας. Και μαζί οι φίλοι, οι συνήθειες, ο τρόπος αντιμετώπισης καθημερινών καταστάσεων...
Δεν υπάρχουν ρίζες, πάρα μόνο τόποι
