Νύχτα, αργα. 30 ωρες μοιρασμενες σε γη και ουρανο με κάνανε κουρέλι. Μια περίεργη ταχυπαλμία και μια ακόμη πιο παράξενη εγρήγορση με κρατούν ακόμη όρθια.Περιμενω υπομονετικα το κλειδί. Το έχω ήδη απορρίψει. Το νησι. Το ταξίδι.
Ίσως να φταίει και η κούραση.
Το δωματιο δεν κοιτα στην προσοψη, αλλα με ενα κενο βλεμμα ψευτικης απογοητευσης κοιτω τους βοηθητικούς χώρους που ταραζουν την ησυχία της καθε στιγμης με τις γεννητριες που δουλευουν ακαταπαυστα. Μερα -νυχτα ένα αδιάκοπο βουητό. Δεν τολμάς να αφήσεις παραθυρο ανοιχτό. Τ' ανοιγεις για λίγο κι αμέσως τα ξανακλείνεις. Δεν πρεπει να μεινουμε απο ρευμα. Για εμας τους περιεργους φιλοξενουμενους από τους οποιους ζει η οικονομια της χώρας δεν πρέπει να υπάρξουν διακοπές ρεύματος. Πρεπει να ειμαστε ευχαριστημενοι.
Οι πόρνες καιροφυλακτούν απ' έξω για να μας ευχαριστησουν ακόμη περισσότερο. Αλλά ειπαμε, σ΄αυτο το νησι ακομη και οι πόρνες είναι μορφωμένες. Αλλα δε μιλουν αγγλικά.
Γελω με την ιδεα που γεννιεται στο μυαλό μου. Αραγε το πτυχίο μου επαρκεί για να γινω πόρνη;
Όλες μου οι αναμνήσεις από το νησί κουβαλούν αέρα.
Σ'αυτο το μερος φυσάει διαολεμενα. Καθε μέρα και παντού. Να ξερουν άραγε οι άνθρωποι αυτού του τόπου τι σημαίνει η γαλήνη της νηνεμίας; Όλα τα όνειρά τους κουβαλάνε οκάδες από άνεμο που δεν μπορούν να φορτωσουν στις βάρκες τους Φυσάει στην προκυμαία με κύματα βουνο.Φυσάει μέσα στα στενα. Φυσάει μέχρι και στην ενδοχώρα κανοντας τα ζαχαροκάλαμα να λυγίζουν σα θάλασσα από σταχυα.Έτσι λυγιζω κι εγω τις σκεψεις μου παντα με τη φορα του ανεμου, ενω μου λειπει ύπνος, ύπνος.
Kι αγαπη, αγαπη
