Μάρτης. Τον νιώθω στο μεγάλωμα της μέρας, στις ζεστές ακτίνες του ήλιου, στις μικρές λεπτομέρειες που ίσως έχω ανάγκη να δω. Δεν είναι πια άνοιξη παρά τέταρτο κατά τον ποιητή. Είναι άνοιξη ακριβώς.
Το πρωί ζαβλακωμένη ακόμη από την κούραση του τριημέρου και από μια ίωση που θέλησα να αγνοήσω, αλλά εκείνη δεν ήταν το ίδιο αδιάφορη προς εμένα, κουβαλώ πάρ' αυτά τις γ' μέρες του Σεφέρη - ημερολόγια που άφησα χρόνια πίσω μου - να χαθώ μέσα τους , όση ώρα κρατά η διαδρομή μου στον ηλεκτρικό.
Ποτέ δεν πρέπει όμως να λογαριάζουμε χωρίς τους άλλους. Και οι άλλοι αποφάσισαν νωρίς τα ξημερώματα να κάψουν τον τερματικό σταθμό.
"Δεν υπάρχουν τρένα πριν την Ειρήνη".
Κι εγώ που ήθελα να βυθιστώ στο ημερολόγιο , το τόσο κοντά στις σκέψεις μου ;
Που δεν ήθελα να σκεφτώ τίποτα άλλο μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου;
Συνεχίζοντας να βρίσκομαι σε μία κατάσταση που δυσκολεύομαι να προσδιορίσω, νιώθω πιο έντονα την απογοήτευση της πραγματοποίησης κάτι τόσο απλού, όπως το να διαβάσω κάτι που επιθυμώ αυτήν τη συγκεκριμένη ώρα..... από την ανάγκη να βρω το γρηγορότερο ένα μέσο να με μεταφέρει στην εργασία μου. Κάτι που τελικά δεν μπορώ να αποφύγω.
Κι έτσι βρίσκομαι στοιβαγμένη μαζί με άλλους τρεις επιβάτες σε ένα ταξί, με το συγγραφέα πάνω στα πόδια μου να ανανεώνει το ραντεβού μας για αργότερα...
...αργότερα...
εκεί που οι "μέρες" του ακουμπούν τις δικές μου...
"
Κάποτε έχω την εντύπωση πως σε λίγο θα μου φανεί ότι ζω για πρώτη φορά, ότι όλα πέρασαν ως τώρα μέσα σε μια νάρκη, έξω από μένα. Κάποτε έχω την εντύπωση πως αυτό θα γίνει αύριο: να βλέπω τα πράγματα όπως ο ήλιος βλέπει την πέτρα.
Ας πούμε πως έζησα όλον αυτόν τον καιρό μέσα σ'ένα ακουάριο που δε μου έδωσε τίποτε άλλο εκτός από τη μυρουδιά και την αίσθηση στο λαρύγγι της ομίχλης, την πίεση της πρασινάδας της ατελείωτης καλοκαιρινής μέρας, και τη δίψα (που έγινε αργότερα αρρώστια) , την οδυνηρή δίψα μιας κατάστασης ακαθόριστης και απροσπέλαστης.
.....................
Φαντάζομαι πως ο αληθινός ρυθμός της ζωής μου είναι κάτι που θα ονόμαζα εναλλαγή των άκρων. Έτσι έγινε όσες φορές έκανα κάτι. Αντίθετα, εκείνο που με χάλασε πάντα είναι κάποιες μέσες καταστάσεις, τέλματα που μ'αρρώστησαν ίσαμε και τη μνήμη ακόμη. Την υποχώρηση, τη συγκατάβαση, τη συνδιαλλαγή, αυτό το τρυφερό γύρισμα στον εαυτό μας, αυτή τη συμπονετική άδεια στον εαυτό μας - κάποτε άργησα πολύ να τ'αποκρούσω.
Προσπάθησε κάθε μέρα να θυμάσαι και να πραγματοποιείς τι πιστεύεις. Κι αν χρειαστεί κάποτε για τη ζωή σου, να ξεχάσεις, να γυρίσεις πλευρό, ν'ανασάνεις, τότε δοκίμασε ν'αφεθείς ολότελα, να ζήσεις τυφλός για κάποιο διάστημα. Ίσως η γαλήνη που γυρεύεις να βρίσκεται ακριβώς στην ισορροπία μιας τέτοιας θέσης και μιας τέτοιας άρσης. Ζήσε ολόκληρος.
...........................
Αυτοδίδακτος. Σκέψου τα βιβλία που διάβασες, τους ανθρώπους που σ'επηρέασαν. Τις αλλοιώσεις του εαυτού σου μέσα στη ζωή. Σκέψου τις επιθυμίες σου, το βαθύτερο σκοπό σου.
Τι είναι εκείνο που άλλαξε από σένα ; Τι άλλο από την επιφάνεια ; Μήπως δεν είσαι ο ίδιος ; Ίδιος όπως όταν ήσουν παιδί ;
Αυτό που ήθελες ν'αλλάξει, δεν μπορεί ν'αλλάξει. Αυτό που γύρευες μήπως ήταν η φυγή από τον εαυτό σου, η αναίρεση του εαυτού σου ;
Μάθε το, μόνο την επιφάνεια μπορείς να αλλάξεις. Τα άλλα, τα βαθύτερα, μόνο να τα ξεχάσεις μπορείς- για λίγο καιρό. Θα είσαι αυτό που είσαι.
Αλλά τι είσαι ; Αισθάνεσαι τον εαυτό σου, τον διαισθάνεσαι. Δεν μπορείς να τον ξέρεις ολόκληρο, όπως δεν μπορείς να ξέρεις τους άλλους. Τον γνωρίζεις κάποτε έτσι, κάποτε αλλιώς, δοκιμάζοντας τον πάνω στους άλλους, μετατοπίζοντας τις απόψεις του, με τη δύναμη και την αδυναμία σου."
Συλλογίζομαι τα όσα διαβάζω. Μπορεί ο "σκληρός πυρήνας" μας να παραμένει ο ίδιος, αλλά δε μένουμε αμετάβλητοι. Η επίδραση εξωτερικών παραγόντων πάνω μας, κάποιες φορές μπορεί να είναι ιδιαίτερα καθοριστική. Είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά κι αυτό που εν δυνάμει μπορούμε να γίνουμε. Μια διαφορετική αντίληψη θα με γέμιζε μελαγχολία
Προχωρώ....
Εκεί που το"σήμερά" μου - και οι συζητήσεις που είχα πριν λίγες ώρες με πρόσωπο αγαπημένο - κάνουν αυτό που διαβάζω παρακάτω, να μοιάζει δυστυχώς (για άλλη μια φορά) επίκαιρο.
"
Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω εντονότερο το συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσοι σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό. Ωστόσο νομίζω πως αυτο το συναίσθημα, συνειδητό ή όχι- αδιάφορο, χαρακτηρίζει όσους από τους ανθρώπους μας των εκατό τόσων τελευταίων χρόνων αξίζει να τους λογαριάσει κανείς. Οι μεγάλοι κολυμπητάδες, που αγωνίστηκαν, όσο κρατούσαν τα μπράτσα τους, να φτάσουν και να ιδούνε από πιο κοντά αυτό το σκληρό νησί του Αιόλου, την άλλη Ελλάδα. (Όλοι τους βούλιαξαν...) "
Κλείνω το βιβλίο. Έχω δρόμο ακόμη για το σπίτι. Άλλωστε μέχρι εδώ είχα σκίσει τις σελίδες......
