Εαρινή ισημερία

Εαρινή ισημερία αύριο και η μέρα θ' αρχίσει για άλλη μια φορά να κυριαρχεί πάνω στη νύχτα.

Δεν τη νιώθω την άνοιξη ακόμη, φέτος. Κάτι μία ίωση που με ταλαιπώρησε για πάνω από 2 βδομάδες, κάτι ο καιρός των τελευταίων ημερών που πιο πολύ με χειμώνα μοιάζει (το πρωί το θερμόμετρο έδειχνε 5 βαθμούς).....και η ηλιοφάνεια δεν μπορεί να με παρασύρει σε μια άνοιξη που ακόμη και επίσημα ημερολογιακά κάνει την είσοδό της αύριο.

Είναι κι αυτό το βορειοδυτικό αεράκι που κατορθώνει να τρυπώνει μέσα σου και να θυμίζει πως οι πιο κρύοι άνεμοι στην Ελλάδα έρχονται πάντα από τη στεριά. Ξεροί άνεμοι.

Συνειρμό το συνειρμό θυμάμαι το Ανεμολόγιο που καθόμουν και μελετούσα στο μικρό λιμανάκι στο Κουφονήσι. Κάθε που κατέβαινα να πάρω τη βάρκα για το Πορί και για την Ιταλίδα.... να'σου να μελετάω την Τραμουντάνα και το Γρέγο, το Λεβάντε και το Γαρμπή, το Σορόκο και την Όστρια. ...

Κάποιες φορές νιώθεις οι λέξεις να συνδέονται άμεσα με τις έννοιες που εκφράζουν και να ηχούν μέσα σου σα μελωδίες....και είναι αυτές οι λέξεις που θυμάσαι ακόμη κι αν ξεχνάς άλλα πράγματα πολύ πιο καθημερινά.

Κάπως έτσι σήμερα κι ίσως επειδή η μέρα να φορά λίγο τα blues της, μου έρχονται και οι στίχοι απο το Anthem του Cohen:

There is a crack in everything

That's how the light gets in.

Ίσως ο πιο αισιόδοξος μελαγχολικός στίχος..... Σχήμα οξύμωρον. Γνωρίζω.