τα πιο ακριβά

"Τις νύχτες μια δέσμη διάττοντες αναλογεί στα λόγια που θά 'θελες - αλλά δεν. Από τους ανέμους, προτιμάς εκείνον που πήρε τα μαλλιά της δεξιά. Ποιανής; Ω υπάρχει πάντοτε μία, η ανείπωτη. Το νυχτικό της μυρίζει λουίζα και το παράθυρο της ανάβει πότε ψηλά, πότε χαμηλά κι η ζωή μοιάζει εύκολη σα να κυκλοφορείς με σάνταλα."

Οδ. Ελύτης

θυμάμαι

την πρώτη φορά που άρχισα να ρίχνω τα τείχη στο μυαλό μου.να καταργώ όρια, περιορισμούς, πρέπει..... Θεέ μου τι απίστευτο συναίσθημα ήταν αυτό!

το θυμήθηκα καθώς κοιτούσα τη λευκή γραμμή που άφηνε ένα αεροπλάνο με κατεύθυνση προς το νότο.

i know

και ο Τζούμας, νοσταλγώντας μια εποχή που για πάντα χάθηκε:
"...Ξέρεις δεν μπορείς πια να στήσεις έναν μύθο, μία παραμυθία και να το χαρείς. Να πάρ' η ευχή, να πάρει..."
.......................

πόσην ώρα έχει που ακούω αυτήν τη φωνή στο turn into να γρατσουνά εντελώς γατίσια τα ακουστικά μου νεύρα, αυτήν την deep blue μέρα ;

διαδρομές

το λεωφορείο ελίσσεται συνεχώς σε μια δαιδαλώδη διαδρομή ανάμεσα σε σπίτια από κόκκινα τούβλα με μικρούς κήπους και ξύλινους φράχτες. πιο κάτω βόσκουν παχουλές αγελάδες .
χαζεύω τα σπίτια με τις φτηνές τους κουρτίνες. ενώ το μυαλό μου ακολουθεί πολλά διαφορετικά μονοπάτια ανάμεσα σε εικόνες και μνήμες
είναι εκείνο το κείμενο του Τ. για το ταξίδι.το ταξίδι που δε σε οδηγεί στο αλλού, αλλά σε ένα πιο βαθύ εγώ
είναι εκείνη η αγκαλιά Νοέμβρη μήνα με νοτιά στη Βουλιαγμένη
-κάτι βρήκες εσύ
πράγματι κάτι είχα βρει ενώ σε περίμενα έξω από το ακριβό ξενοδοχείο.
ήταν η Πούλια. και ήξερα πως "εκείνος" δε θα ήταν πολύ μακριά της.
φορούσα το αγαπημένο μου παλτό...και μερικές φορές μου φαίνεται αστείο που όλα τα λές "παλτά", αλλά είναι επειδή εσύ δε κρυώνεις ποτέ
μια μέρα σκέφτηκα τι νόημα έχει να τα ονομάζω, ζακέτες και σακάκια και καμπαρντίνες και μπουφάν και παρκά....εσύ τα λες παλτά
κι έχεις δίκιο, αγάπη
αλλά θυμάμαι ποιο φορούσα εκείνη τη νύχτα με το νοτιά που με αγκάλιαζες δίπλα στη χλαπαταγή του κύματος και στο ανεμοδαρμένο αλμυρίκι

θα σας εξαφανίσωμεν

λατρεμένη σκηνή του παλιού ελληνικού κιν/φου

Αλλά δε θέλω να υπαινιχθώ τίποτα. Εύχομαι μόνο το καλύτερο για τον τόπο.
Και ξέρω πως γίνεται.