το λεωφορείο ελίσσεται συνεχώς σε μια δαιδαλώδη διαδρομή ανάμεσα σε σπίτια από κόκκινα τούβλα με μικρούς κήπους και ξύλινους φράχτες. πιο κάτω βόσκουν παχουλές αγελάδες .
χαζεύω τα σπίτια με τις φτηνές τους κουρτίνες. ενώ το μυαλό μου ακολουθεί πολλά διαφορετικά μονοπάτια ανάμεσα σε εικόνες και μνήμες
είναι εκείνο το κείμενο του Τ. για το ταξίδι.το ταξίδι που δε σε οδηγεί στο αλλού, αλλά σε ένα πιο βαθύ εγώ
είναι εκείνη η αγκαλιά Νοέμβρη μήνα με νοτιά στη Βουλιαγμένη
-κάτι βρήκες εσύ
πράγματι κάτι είχα βρει ενώ σε περίμενα έξω από το ακριβό ξενοδοχείο.
ήταν η Πούλια. και ήξερα πως "εκείνος" δε θα ήταν πολύ μακριά της.
φορούσα το αγαπημένο μου παλτό...και μερικές φορές μου φαίνεται αστείο που όλα τα λές "παλτά", αλλά είναι επειδή εσύ δε κρυώνεις ποτέ
μια μέρα σκέφτηκα τι νόημα έχει να τα ονομάζω, ζακέτες και σακάκια και καμπαρντίνες και μπουφάν και παρκά....εσύ τα λες παλτά
κι έχεις δίκιο, αγάπη
αλλά θυμάμαι ποιο φορούσα εκείνη τη νύχτα με το νοτιά που με αγκάλιαζες δίπλα στη χλαπαταγή του κύματος και στο ανεμοδαρμένο αλμυρίκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου