σκέψεις ρουμπινί

Ρουμπινί ; Ω! δεν ξέρω. Δεν είχα σχέση ποτέ με τα ρουμπίνια. Μέχρι κι ένα δαχτυλίδι που είχα, μέχρι κι εκείνο το έχασα. Θυμάμαι τον υπάλληλο στο Χονγκ Κονγκ που παίνευε το χρώμα και την καθαρότητα του - μια όμορφη ορθογώνια πέτρα σε φωτεινό κόκκινο, ‘φωτιά’ το έλεγε - μα για κάποιον λόγο ποτέ δεν το εκτίμησα ιδιαίτερα. Ίσως να έφταιγε το μέρος, ίσως η εποχή, ίσως που δεν ήταν δώρο καρδιάς.
 Μέχρι που το έχασα. Δεν ξέρω πού. Δεν ξέρω πώς


Ξέρω πως δε με πείραξε. Σα να’τανε για να χαθεί

Κάποια πράγματα δεν μας ανήκουν ποτέ.

Χτες με τον τρόπο που οι συνειρμοί ανακατεύουν μνήμες του παρελθόντος  βρέθηκα να θυμάμαι εκείνο το απόγευμα με την Κάλλη . Δε θέλαμε εκείνη την ημέρα να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα. Ο Α πήγε με τους υπόλοιπους στο παραδοσιακό χωριό, η Έλενα προτίμησε να πλέξει τα μαλλιά της σε λεπτά λεπτά κοτσίδακια, ίδια η θεϊκή εκείνη Μπο, κι εμείς με την Κάλλη αράξαμε στους ίσκιους από τους φοίνικες δίπλα στην πισίνα. Ο Ινδικός παραήταν γκρίζος και θολός.Κι είχε και όλους εκείνους τους ντόπιους μικροπωλητές στην παραλία που δε σε αφήνανε σε ησυχία. Όχι, η πισίνα ήταν καλύτερη. Από πάνω μας τα πιθηκάκια τρέχανε συνεχώς από δέντρο σε δέντρο και πάνω στις σκεπές και ξανά. Και για πρώτη φορά ίσως σ’ εκείνη την κουβέντα να ένιωσα το ράγισμα, έτσι νομίζω, μια μικρή ρωγμή που διέλυε μια ζωή αλλά σε άφηνε να μισοδείς την ύπαρξη μιας άλλης, σαν τον στίχο του ποιητή There is a crack in everything. That's how the light gets in.. Πρώτη φορά οι σκέψεις μου ξεδιπλώνονταν ελεύθερα, δίχως φραγμούς και φόβους παρανόησης

Μετά βουτήξαμε στα χλιαρά νερά. Ο ήλιος είχε φύγει. Κι είναι παράξενο πως από κείνο το ταξίδι το γεμάτο περιπέτειες εμένα αυτή η σκηνή μου έμεινε πιο έντονη.


Από τότε περάσανε 8-10 χρόνια. Ούτε που ξέρω. Ο χρόνος μετράει αλλιώς

Γύρω μου πλήθος καδραρισμένες ζωές. Και κατάθλιψη.


Βροντάει πάλι.

Θυμάμαι την απορία του Α.

- Γιατί χρειάζεσαι πάντα ανοιχτά παράθυρα στη ζωή σου ;
- Γιατί πρέπει να βλέπω όλες αυτές τις διαφορετικές δυνατότητες.Πρέπει να ξέρω ότι όπου μένω, είναι από επιλογή μου.
  Νομίζω πως αν μου τα κλείσεις , θα πεθάνω την ίδια στιγμή

(αφορμή για τις ρουμπινί σκέψεις, ένας γλυκύτατος χαρακτηρισμός της αγαπητής Theorema)